Axolotl Roadkill - Helene Hegemann (2010)

Zelden is een literair debuut zo lyrisch ontvangen als Axolotl Roadkill. Helene Hegemann, 17 jaar oud bij verschijning van het boek, werd door recensenten en lezers terstond herkend als de authentieke, rauwe stem van de generatie Nul.

Christiane F, 40 jaar later? Misschien niet helemaal, maar ben er eigenlijk wel benieuwd naar. Enkel al daar het weer in Berlijn afspeelt.

Waarom denk je dat dit boek een vervolg is van 'der kinder von bahnhoff zoo'? Christiane F gaat over smack verslaving
Waarom denk je dat dit boek hier over gaat, 40 jaar later?

Net het boek binnengekregen, eerst m'n andere boek uitlezen en dan dit lezen. Ben benieuwd wat voor literaire potenties Helene Hegemann heeft. Ze heeft al meerdere prijzen...

Half lezend Duitsland lag de voorbije weken aan haar voeten. De 17-jarige Helene Hegemann schoot met haar enerverende debuutroman Axolotl Roadkill als een speer naar de top van de bestsellerlijsten. Ook de serieuze kritiek prees haar de hemel in. Maar al spoedig bleek dat Hegemann flink wat passages gejat heeft.
Het was aanvankelijk een literair sprookje dat de gloriedagen van de jonge Françoise Sagan in herinnering riep. Op haar zeventiende zette zij met Bonjour Tristesse Frankrijk op zijn kop. De 17-jarige Duitse Helene Hegemann maakte vorige maand ook meteen sier met haar debuut Axolotl Roadkill, een geagiteerde roman over het zestienjarige meisje Mifti dat zich na de dood van haar moeder escapistisch onderdompelt in de hippe Berlijnse muziek- en drugsscène. Het “arrogante rotkind” gaf zich over aan instantsseks en dubde over haar biseksualiteit. De serieuze Duitse literaire bijlagen staken elkaar de loef af om deze pittige ‘coming of age’-roman te loven. Ze prezen het taalgebruik en de stilistische durf van Hegemann. In een mum van tijd prijkte het boek bovenaan de bestsellerlijsten en de speculaties over het autobiografische gehalte van de tekst tierden welig. Had Duitsland na Charlotte Roche een nieuwe jonge literaire heldin? Hegemanns nominatie voor de prestigieuze Leipziger Buchpreis zwengelde de hype nog aan. De dochter van de bekende toneelschrijver Carl Hegemann had zich trouwens eerder al laten opmerken met een toneelstuk en een kortfilm. In alle opzichten leek het hippie-achtige meisje een waar wonderkind.
Maar vorige week werd de succesroes van Hegemann bruusk doorprikt. Het cultuurblog Gefuehlskonserve ontdekte dat Hegemann Hegemann nogal kwistig passages had geplukt uit de roman Strobo van blogster Airen. Het bij een kleine uitgeverij verschenen boek heeft, net als bij Hegemann, de Berlijnse subcultuur tot onderwerp. Begrippen zoals ‘techno-plasticiteit’ en ‘vaselinetieten’ werden rechtstreeks uit het boek geïmporteerd en zelfs een hele pagina kwam linea recta in Axolotl Roadkill terecht, schrijft de Berliner Zeitung Hegemann liet zich niet meteen van de wijs brengen door de beschuldigingen. Stond ten slotte in haar boek niet te lezen: “Berlijn is de stad waar we alles met alles mixen”? Ze moest niettemin haar verontschuldigingen aanbieden: “Het was verkeerd om niet (....) alle mensen te hebben genoemd van wie de teksten mij behulpzaam zijn geweest.” Maar Hegemann pareert de plagiaatclaims wél door te zeggen dat we nu eenmaal in het internettijdperk leven en ‘orginaliteit’ niet bestaat, maar ‘echtheid’ wel. “Ik maak gebruik van alle dingen waarvoor ik inspiratie vind en wordt gestimuleerd.” Intussen legt de hele heisa haar allesbehalve windeieren. Het boek blijft hoog in de bestsellerlijsten torenen. En o ironie, ook Airens roman Strobo profiteert nu op Amazon gulzig mee van de Hegemannhype. Intussen heeft Hegemann pal op haar achttiende verjaardag veiligheidshalve een herdruk laten verschijnen mét bronvermeldingen. (DL)

Ik heb nu pakweg de eerste 35 bladzijden gelezen en ben nog niet heel erg onder de indruk. Hegemann brengt de personages zonder enige uitleg ten tonele. Ook is volstrekt onduidelijk waar Mifti zich in de volgende alinea bevindt, met wie ze is en wat ze doet... Desalniettemin wil ik doorlezen om erachter te komen wat de Duitse media hier nou zo leuk aan vinden...

Ik ga het niet uitlezen; doch geef ik het toch een cijfer.

Geen punt, maar zeg dan wel even waarom jij er niet doorheen kwam. Is wel zo netjes.

O jawel, dat vind ik wel een punt. Waarom stemmen als je het niet in zijn geheel gelezen hebt? Ik vind dat niet echt passend, als ik eerlijk ben.

Ik heb het hieronder al wel een beetje uitgelegd, maar oké.

(het gaat hier dus om de eerste 70 blz)

Ten eerste vind ik het taalgebruik ver beneden peil. Het kan natuurlijk ironisch gebruikt zijn door Hegemann, maar mijns inziens is het toch vulgair en ongepast. Daarnaast zit er geen structuur in het boek. Dan is Mifti weer hier, dan weer op stap, dan in een supermarkt, en dan ligt ze op een betonnen vloer waar ze half verkracht wordt. Een grote verwarring voor mij. Ten derde is het thema ('de losgeslagen jeugd') toch not my cup of tea. Er kan best een mooi boek geschreven worden over de jeugd, maar ik vind dit boek gewoon ongepast. Ook is het boek surrealistisch. Alles wat er met drugs en seks etc. gebeurt, kan wel kloppen, maar hebben ze in Duitsland geen leerplicht, bijvoorbeeld. (En kom me niet aan met het argument dat het fictie is, want dat weet ik ook wel.)

Ik gun haar ook wel alle publiciteit en lof (voor zover ze geen plagiaat gepleegd heeft), maar dit boek is niet aan mij besteed.

Dat is je eigen mening, maar ik weet dat de rest van het boek net zo gaat als de bladzijden die ik gelezen heb.

Ik kwam er ook niet doorheen en ben rond pagina 40 afgehaakt.
Niet dat ik het taalgebruik of de gebeurtenissen nu zo schokkend vond, daar kan ik wel tegen. Ook heb ik op zich niks tegen een beetje warrige structuur. Dat kan juist heel interessant zijn.
Maar dit ging te ver, dit is simpelweg onleesbaar. Dus Axolotol Roadkill gaat lekker terug naar de bieb en ik ga mijn kostbare tijd besteden aan een boek waar ik wél iets uithaal.

Hier kwam ik ook niet doorheen, volstrekt onleesbaar.