Life - Keith Richards en James Fox (2010)

Eindellijk is hij er dan: het levensverhaal van de Raaf, the human riff, the Riffmaster himself.

Zo'n twintig jaar geleden was er de biografie van Victor Bockris over Richards en dat was al een van de betere rockbiografieen, maar die valt in het niet bij dit fantastische boekwerk.

Geschreven in de stijl van hoe Keith praat en verassend eerlijk en gedetaileerd op papier gezet.

Keith weet zich nog opvallend veel te herinneren en wat hij niet meer wist is hij bij bekenden gaan navragen.

Ik heb hem nog lang niet uit, dus een waarderingscijfer volgt nog.

Deze staat op mijn verlanglijstje hoor!
Nu maar hopen dat de sint mij dit jaar goed is gezind.

Waanzinnig sterke opening over Rolling Stones versus de Amerikaanse autoriteiten: een maag en auto vol drugs, een fanatieke redneck cop en een bezopen rechter. Een van de betere drugsepisodes, zo niet het beste ooit. Goed, helder en beeldend geschreven.

Maak je borst maar nat voor een achtbaanrit vol even absurde als hilarische anekdotes van de gitarist van The Rolling Stones. Keith Richards is de belichaming van rock 'n roll. Je hoeft geen fan van hem of The Rolling Stones te zijn om 'Life' te waarderen. Het leest weg als een jongensboek, een avonturenroman, waarin alles gebeurt wat God, en in hier in de meeste gevallen, de regering heeft verboden.

Het boek trapt af met een bloedstollende drugsepisode in het conservatieve Verenigde Staten van midden jaren zeventig. The Rolling Stones zijn daar op tournee en wordt door de regering bestempeld als de gevaarlijkste rock 'n roll band ter wereld. Vrije seks, relletjes, burgerlijke ongehoorzaamheid en geweld. Alle politiecorpsen zijn eropuit om Richards en zijn vrienden te arresteren. Hij en zijn maten rijden op hun beurt doodleuk rond met een slootlading drugs in hun maag en auto. Wat volgt is een benauwde arrestatie en een hilarische ontknoping, met hysterische fans, een angstaanjagende redneck agent en een dronken rechter.

Zwaarden trekkenRichards vertelt openhartig over zijn armoedige jeugd, de begindagen en doorbraak van The Rolling Stones, de vrouwen in zijn leven, de successen, het dodendrama met The Hell's Angels, de wiegendood van zijn zoontje, en vooral zijn inspiratie onder invloed van drank en drugs. Het ene moment is hij zwaar verslaafd, dan kickt hij weer af, om vervolgens weer verslaafd te raken. De ene keer nuchter (figuurlijk), de andere overlopende van sterallures. Trekt bijvoorbeeld messen, pistolen, zelfs zwaarden. Zo bizar dat je blijft doorlezen.

Gepassioneerd
Aan het eind van de dag is Richards echter ook maar een mens, en dat wordt tussen alle regels door - hoe raar soms ook - duidelijk. Naast alle arrestaties, ruzies, vechtpartijen en overige losbandigheid vertelt Richards voelbaar gepassioneerd over muziek, over de ups and downs met The Rolling Stones, de dood van gitarist Brian Jones. Zijn inspiratiebronnen, de samenwerkingsverbanden. The Stones-platen, tournees, opnameprocessen, songteksten, zijn gitaarspel - met name over zijn befaamde 5-stringtuning.

Gatenkaas
Het mag geen wonder heten dat Richards geheugen een gatenkaas is, maar gelukkig put hij herinneringen uit zijn dagboek. Wat helemaal een zwart gat is geworden, heeft hij nagevraagd bij bekenden, die ook hun zegje doen. Dat zorgt voor een beetje objectiviteit en diversiteit. De biografie is een aaneenschakeling van hoogte- en dieptepunten, constant boeiend gebracht. Bovendien is het vlot geschreven, met dank aan medeauteur James Fox, met wie Richards al sinds de jaren zeventig bevriend is. Verkrijgbaar in zowel de Engelse als Nederlandse taal. Bijgesloten zijn ongeveer tachtig foto's door de jaren heen. Keith Richards' 'Life' is een must read.

Bastiaan Tuenter

Recensie: 'Life' - Keith Richards & James Fox - Studenten.net

YEEEHAAA!!
Dank u Sinterklaasje.

Prachtig boek. Erg openhartig. Weinig seks, des te meer drugs en rock 'n roll. geschreven zoals de man praat, dus bij tijd en wijle nogal onsamenhangend, you know. De stukjes over gitaartechniek zijn voor mij moeilijk te bevatten maar dat mag de pret nauwelijks drukken. Het leven van Richards was een achtbaan waarbij het om drie dingen draaide: drugs, muziek en vrienden. Tegelijkertijd krijgen we een mooi tijdsbeeld van de jaren '60 en '70 voorgeschoteld, alleen al wat dat betreft is het boek het lezen waard.

Geweldige autobiografie maar inderdaad hier en daar wat van de hak op de tak springend. Vooral de jaren '70 vond ik erg interessant. En het moment waarop het eindelijk fout gaat tussen hem en Mick Jagger en hoe ze daarna nooit meer close geweest zijn maar wel samen kunnen werken vond ik erg goed beschreven. Niet met wrok maar gewoon beschouwend.

Eindelijk gisteren deze Life van Keef uitgekregen.
Eerlijk gezegd ben ik er pas echt een maandje of anderhalf geleden in begonnen en af en toe in de weekenden in zitten lezen.

Boek leest vrij makkelijk weg, nergens echt moeilijk Engels, alleen als hij echt specifiek over gitaartuning begint, dan wordt het wat lastiger en geloofde ik het wel.

Het is leuk dat het ook echt in zijn stijl van spreken is op geschreven en je dus ook echt het idee krijgt dat het zijn verhaal is.

Toch wat minpuntjes, ik had eigenlijk toch nog wat meer inside info willen krijgen, van bv opnamesessies, achter de schermen van de vele tournees, ook hoe het in de latere jaren er aan toe gaat tijdens de Lickstour en TBB tour. Meer info hoeveel restmateriaal aka outtakes er wel niet zijn, enz enz....

Er zou sowieso al 100 blz gesneuveld zijn, omdat het boek anders te dik werd, wie weet dat daaaar nou juist meer van zulke info bij heeft gestaan?

Wanneer je heel eerlijk bent staat er niet gek veel nieuws in wat nog niet in de tig biographieen over de Stones en over Keith zelf al zijn geschreven en uitgebracht.

Neem nu het begin van het boek, dat verhaal over de '75 tour dat Keith met oa Ron per auto naar de volgende gig aan het rijden zijn en ze worden aangehouden door de plaatselijke politie, terwijl de auto vol met verdovende middelen zit. Sterk verhaal, maar dit staat zo'n beetje in ieder goed boek over de Stones.

Gooi er dan tenminste iig nog veel meer prachtige foto's in, die je elders nog niet gezien hebt.

Leuk, lekker vlot geschreven boek, maar een klassieker?

Aardig boek van kief had er op de een of andere manier meer van verwacht. Af en toe gaat het er ietswat vluchtig aan toe.
Het is zo wat thunderball schrijft er staat weinig nieuws in dat ik nog niet kende. Ik denk als dit je eerste stones boek is dat je dit erg kan waarderen.

Goed geschreven boek. Er zit echt ritme in en je hoort Keith Richards ook bijna zelf. Veel leuke anekdotes en sowieso geeft dit een redelijk beeld ook van de Stones en de muziekscene in de jaren 50-70. Op momenten enorm boeiend, vooral als het gaat over het ontstaan van liedjes of de band met Jagger en andere leden. Omgekeerd gaat Richards nogal eens in op technische aspecten van muziek waar ik dan weer niks van begrijp. Maar sowieso: 550 pagina's zijn er echt veel te veel. Er zit te veel herhaling in, vooral rond de drugsproblemen en er komen vele personen langs waar op wordt ingegaan maar die eigenlijk slechts voetnoten zijn, voor mij ook nog eens oninteressante voetnoten. Het leest wel prima weg maar uiteindelijk begint het boek wel behoorlijk te slepen. 3,0*.

Het handelt te weinig over muziek, maar veel te veel over drugs, vrouwen en oninteressante bijfiguren. Niet echt boeiend dus (voor mij althans).