menu

IJsland - Ronald Giphart (2010)

mijn stem
3,10 (29)
29 stemmen

Nederlands
Psychologisch

240 pagina's
Eerste druk: Podium, Amsterdam (Nederland)

De hilarisch komische gebroeders Ludo en Egon van den Berg worden op hun tocht langs de Nederlandse theaters, cafés en skyboxen, vergezeld door hun aangever en tekstschrijver Giph, de hoofdpersoon uit onder andere 'Ik omhels je met duizend armen'. Na hun zesde succesvolle tournee worden de mannen, die behoorlijk op elkaar zijn uitgekeken, door hun impressario Junior meegenomen naar het ijskoude IJsland, om daar de basis te leggen voor de (al uitverkochte) nieuwe show. Het plan is gletsjers te bezoeken, met sneeuwscooters rond te racen en het nachtleven van Reykjavik grondig te leren kennen. Op IJsland moet de eenheid worden hersteld, het vuur aangewakkerd, de passie hervonden. Dit is zeker bij Giph hard nodig. Na de heftige verliefdheid op een Friese jonge vrouw en de zeer moeizame geboorte van een zoon genaamd Bent, stelt hij zich eindelijk de wezenlijke vraag: waarom zou je het publiek aan het lachen proberen te maken, als het lachen je zelf is vergaan?

zoeken in:
3,0
Begint als een typische Giphart. Slaat vervolgens om naar een verslag van medische ellende, waarmee de auteur/ alter ego Giph zich lijkt te willen ontworstelen uit de kosmopolitische lolbroekerij van zijn eerdere boeken. Het gevolg is enkele zeer sterke, intense passages. Dan toch weer een typisch Giphart-einde: ego verzandt in chaos, bla bla bla. Jammer maar helaas: Giphart maakt geen echte stap naar een hoger of dieper niveau. Wel lees je het boek uit zonder moeite, maar dat geldt ook voor de Libelle natuurlijk.

3,0
Ik sta te kijken van het einde eigenlijk. Het lijkt wel alsof Giphart op een avond gestopt is met schrijven in het midden van het verhaal en daarop (per vergissing of niet) gewoon meteen door heeft gestuurd naar de uitgeverij of zo. Het stopt wel heel abrupt, van een aantal zaken krijg je gewoon totaal niet te weten hoe ze aflopen. Is jammer, want voor de rest is het een heel goed boek, je kan merken dat Giphart een Nightwriter is, dit is een typisch Nightwritersboek.

Ik kom uit op drie sterren.

Brunniepoo
sandokan-veld schreef:
Begint als een typische Giphart. Slaat vervolgens om naar een verslag van medische ellende, waarmee de auteur/ alter ego Giph zich lijkt te willen ontworstelen uit de kosmopolitische lolbroekerij van zijn eerdere boeken.


Mjah, die 'typische' Giphart die je bedoelt die bestaat ook al een tijd niet meer. Ik omhels je met duizend armen kende ook al de nodige niet-grappige ellende, en kende bovendien redelijk dezelfde opbouw als dit boek. Troost en in mindere mate De Voorzitter waren ook al niet meer puberaal.

Ik vond dit weer een zeer leeswaardige Giphart: veel vaart, veel aardige gedachtespinseltjes tussendoor en weer een aantal geweldige formuleringen. Dat het plot een beetje vergezocht was, kon me eigenlijk niet echt storen.

avatar van Remco
3,0
Geen onaardige Giph hoewel zijn boeken Phileine zegt sorry en ik omhels je met duizend armen mij persoonlijk meer konden bekoren. Zonder direct al te veel weg te geven moet worden gezegd dat hij de zorgen om Bent prachtig beschrijft. Hier lijkt hij toch het meest te putten uit zijn eigen ervaring met de medische wereld eigenlijk net als in ik omhels je....
Heb het boek met plezier gelezen.... aangenaam tijdverdrijf niet meer, niet minder......... de libelle zou me overigens meer moeite kosten maar dat kan aan mij liggen

3,0
Leuke roman. Niet omdat de belevenissen van Giph zo leuk zijn - die zijn nogal tragisch - , maar omdat het zo leuk geschreven is. Lekker soepel, leest lekker weg, en zo zit je voor je het weet 'in' de avonturen.
Het nadeel van zo'n aanpak is dat het personage op mij nogal 'simpel' overkomt. Het is niet echt de juiste term, maar ik krijg altijd een beetje kriebels als een personage (of een verteller) te gelikt praat. Alsof hij me iets aan het aansmeren is (dat doen schrijvers sowieso, maar het moet niet te veel opvallen).
Het jolige cabaretgezelschap was ik dan ook al vrij snel zat, maar helaas had ik door alle grappenmakerij (en de niet al te overtuigende manier waarop Giph met Teaske in een relatie belandde) meer moeite om de zielige 'vader' te geloven die opduikt als Teaskes zieke zoontje wordt geboren.
Maar in dit alles ligt wel een existentiële onzekerheid die mij aantrekt. Giph is niet meer in staat om grappig te doen, en zijn grappige vrienden proberen hem met grappen te overtuigen dat hij wel grappig moet blijven doen. Dat hij uiteindelijk de bons krijgt van Teaske zat er al een beetje aan te komen, maar beviel me toch wel (op een nare manier). Dat hij door zijn zorgen om een kind dat niet eens zijn eigen kind is de moeder van dat kind vergeet en daardoor allebei kwijtraakt is heerlijke tragiek.
De roman is geschreven in een soort brief-vorm, maar het voelt meer aan als de tekst van een cabaretvoorstelling. Ik ben meer een denker dan iemand die vaak hardop lacht, dus achteraf beleef ik meer 'plezier' aan dit boek dan tijdens het lezen. Daarom twijfel ik tussen 3 en 3,5, maar voorlopig laat ik het op 3.

Saturtijn schreef:
dit is een typisch Nightwritersboek.


wat betekent dat precies, een "nightwritersboek"?

3,0
Is dat niet de schrijversgroep waar onder andere Giphart en Kluun toe behoren? Die schrijven dus dit soort 'leuke' literatuur, voor zover ik het begrijp.

avatar van thomzi50
Maar dan worden er dus ook allerlei Nightwritersboeken geschreven door schrijvers die met het collectief niets te maken hebben?

3,0
Ze zullen wel onder die vlag schrijven om te profiteren van het netwerk van populaire schrijvers? Is toch een handig opstapje.

avatar van thomzi50
Ja, dat zal ongetwijfeld, maar de typering "Nightwritersboek" is daarmee niet meteen gerechtvaardigd/duidelijk.

3,0
Integendeel, zelfs nogal vaag.

avatar van mjk87
2,0
Ik wilde Giphart nog wel eens een kans geven met deze IJsland, een boek dat in ieder geschreven is door een oudere Giphart, en zag deze goedkoop liggen dus meegenomen. Ondanks dat het werk wel enige ontwikkeling toont, is het toch vooral het quasi-hippe oude-jongens-krentenbroodgedoe dat me enorm stoort. Werkelijk alle hoofdpersonages zijn helemaal te gek, en de stijl van Giph is schreeuwerig waarbij je echt het idee krijgt dat hij vooral zichzelf helemaal geweldig vindt. Jammer, want er zitten best aardige momenten in, zeker zo in het ziekenhuis. Maar zoals vaker kiest Giphart voor een vederlichte drukke stijl maar vergeet volledig de inhoud, iets dat nog altijd het belangrijkste is in de literatuur. Wel prima tijdverdrijf in een trein, maar voor meer is het ook niet goed. 2,0*.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:50 uur

geplaatst: vandaag om 16:50 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.