In Cold Blood - Truman Capote (1966)

Erg sterk boek, het boek wordt op een mooie wijze verteld en bevat een heerlijk sfeertje.

4,5*

Faction!
Een nieuw genre zag het licht!
Legendarisch boek!

'k Heb onlangs de film gezien, waardoor ik dit boek ook erg graag wil lezen.

Fantastisch boek. Hierna heeft Capote nooit meer iets fatsoenlijks op papier kunnen krijgen. Raakte aan de drank en gebrouileerd met zijn society vrienden en eindigde heel erg treurig.

Fascinerend sterk boek! Het begin, het eerste deel, de eerste 100 pagina's zijn nog wat lastig om doorheen te komen, niet op de laatste plaats door het knap gebruikte engels, maar als je eenmaal op de vlucht bent met Dick en Perry wordt het een pageturner van formaat. Ook al weet je aan het begin al precies hoe het af zal lopen.

Ik denk niet dat er ooit iemand zoveel geschreven heeft over zo weinig. De mate van detail die Capote hanteert is uniek, een verhaal wat gemakkelijk op 15 pagina's verteld had kunnen worden wordt naar 400 uitgerekt en blijft mateloos interessant. Je komt vrijwel alles te weten wat je zou willen weten, er wordt onvoorstelbaar diep in de stof ingegaan en je voelt je, inderdaad, cliché, bijna een deelnemer in de gebeurtenissen. Allicht is het deze unieke handelswijze en stijl die het boek zo boeiend houden. Je kunt de beschreven karakters hoe dan ook nooit meer vergeten. Dick en Perry en ook die jongen met wie ze in de cel komen die gangster wilde worden en toen maar zijn familie omlegde, Herb Clutter en zijn ietwat maniakale vrouw en lieftallige dochter en zoon, doorbijter Dewey die ook nog eens persoonlijk uitgelicht wordt.
Volgens mij heeft Capote zichzelf ook in het boek geschreven trouwens, maar zijn trots heeft hem nagelaten zijn naam erin te zetten. Hij heeft het in het geval van Perry bijvoorbeeld wel eens over een vage vriend van hem. Dan staat er: 'As he later confessed to a friend', wat echt in schril contrast staat met de rest van het boek. Opeens is Capote niet meer diepgaand en geeft hij zo'n oppervlakkige omschrijving? Perry Smith hád toch amper vrienden? Dat was net een belangrijk kenmerk van hem! En als er dan eentje opduikt wordt hij niet uitgelicht? Een beetje a-Capote, dunkt me. Dus volgens mij is hij dat zelf. Nog zo'n leuk voorbeeld van hoe hij dit boek heeft aangepakt.

Dikke aanrader in ieder geval. Kan nog wel eens de 5* bereiken van mij.

4,5*

Kijk ook vooral Capote eens, de film die over de achtergrond achter het schrijven van het boek verteld. Of lees het gelijknamige boek van Gerald Clarke, met interviewen met de man. Erg interessant, kan ik je zeggen!

Toch maar opgekrikt naar de 5* , ik ga volledig mee met Serpico. Meesterlijk boek!

ik las dat Capote $80.000 uitgegeven heeft om alle informatie te verkrijgen.

Indrukwekkend gedetailleerd (voor zover dat voor de lezer relevant is) en tegelijkertijd huiveringwekkend maar ook heel treurig. Perry Smith, een van de moordenaars, is daar wel de verpersoonlijking van. Hij lijkt het meest grote aandeel in het geweld te hebben gehad, maar hij roept desondanks ook een hoop medelijden op omdat het zo'n tragisch figuur is, met een verschrikkelijke jeugd en ook geen rooskleurige toekomst. Over Hickock, en die wist me ook wat minder te boeien dan Perry.

De omstandigheden van de massamoord maken ook indruk. De Clutters worden als een heel geliefde en nogal onschuldige familie afgeschilderd in het boek, en het dorpje waar alles plaatsvindt is een klein en een klein en al even onschuldig plaatsje, waar zo'n moord natuurlijk een enorme impact heeft. De zaak werd eigenlijk heel snel opgelost, maar in die paar weken leefde in Holcomb natuurlijk wel het idee dat de moordenaar een van de eigen inwoners kon zijn.

Het boek bouwt de spanning vanaf het begin eigenlijk heel rustig op. Maar omdat je weet wat er uiteindelijk zal gebeuren voel je wel echt een dreigend sfeertje vanaf het begin. En het einde is toch best droevig. De hele rechtszaak tegen de moordenaars. Ze hebben zoiets verschrikkelijks gedaan, maar toch voelt het akelig, de manier waarop er wordt rechtgesproken en het vonnis uiteindelijk wordt uitgevoerd. Deels ook wel omdat ik nou niet echt een voorstander ben van juryrechtspraak. 3.5*.

Vaak vallen oude klassiekers mij tegen. Maar dat was niet het geval bij In Cold Blood.
De reconstructie van een bloedstollende ijskoude bikkelharde viervoudige moord zonder motief; de achtergronden van de daders, hun vlucht, hun berechting en hun executie, de rechercheurs die obsessief bezig waren deze zaak op te lossen, de slachtoffers, hun dorpsgenoten, alles wordt uitgebreid behandelt. Een boek wat 360 paginas blijft boeien.

"The Devil is in The Detail" zeggen de Engelsen wel eens. Iets wat weet Capote klaarblijkelijk ter harte heeft genomen, aangezien het ogenschijnlijk simpele verhaal bijzonder gedetailleerd wordt beschreven. Dit boek geeft, door zo diep op de gebeurtenissen in te zoomen, een erg goed beeld van de geestelijke gesteldheid van de twee daders. Daarnaast is het sterk hoe Truman steeds van perspectief wisselt. Hierdoor legt hij veel spanning in het verhaal. Het resulteert in een tragische, doch zeer intrigerende roman!

Dit boek heeft jaren in de kast gestaan zonder dat ik eraan begon. Ik heb een paar keer getwijfeld of ik het weg zou doen, maar nu heb ik het toch gedaan. En wat een geweldig boek! Ongelofelijk dat je zo uitgebreid over een niet erg ingewikkelde moord kunt schrijven en dat het zo enorm boeiend blijft voortdurend.
Ik ben echt blij dat ik het boek heb gehouden en gelezen!
Af en toe moest ik denken aan de mooie Netflix-serie Mindhunter, dus voor liefhebbers daarvan...

Duurde even voor ik er in zat. Letters waren ongelooflijk klein in mijn editie en de eerste 100 bladzijden stonden bol van de omschrijvingen. Maar daarna kwam ik er meteen in en heb ik het boek met plezier uitgelezen. Capote vertelt uitermate boeiend en de moordenaars worden door hem op een complexe en menselijke manier geschreven, ook al zijn ze dat eigenlijk niet. Dit geldt evenals voor de situatie zelf want zoals inderdaad hierboven wordt gezegd , kun je dit 'verhaal' gemakkelijk kwijt in een tiental pagina's. Het feit dat de situaties gebaseerd zijn op waargebeurde feiten, is een heuse incentive om verder te lezen. 4*

Truman Capote koos een waar gebeurde misdaad als onderwerp. Hij sprak uitgebreid met de daders en met overlevende betrokkenen om tot een panoramisch beeld te komen. Met zijn droge, journalistieke stijl, gespeend van sentiment, geeft hij een grauw beeld van de realiteit.

Hij wisselt af tussen het standpunt van daders, slachtoffers, speurders en getuigen. Gedetailleerd beschrijft hij de voorgeschiedenis en de omgeving, met aandacht voor juridische, psychologische en sociale aspecten. Onvermijdelijk ga je meeleven met het gezinnetje. Wanneer de zestienjarige dochter iemand een taart leert bakken, weet je als lezer al dat ze enkele uren later vermoord zal worden. Het is een compleet zinloze misdaad: vier mensen vermoorden voor veertig dollar, een radio en een verrekijker.

In een soort spiraalvorm wordt naar de climax toe gewerkt. Van de feiten ervóór springt het naar de feiten erna. Pas tegen het einde van het derde deel wordt de roofmoord beschreven, tijdens de bekentenis van Perry Smith. Hiervoor schakelt Capote subtiel over van de verleden naar de tegenwoordige tijd, zodat het zeer direct overkomt, alsof je er zelf bij bent. Juist doordat de feiten zo onverbloemd worden weergegeven, komt het extra hard binnen.