De Maagd Marino - Yves Petry (2010)

Zopas bekroond tot de winnaar van de Libris Literatuurprijs 2011.

Begint sterk maar kent na verloop van tijd toch enkele zwakke passages, vooral waar de achterliggende denkbeelden van de personages uiteengezet worden. Dit komt mij wat over als zwak geformuleerd en geforceerd gefilosofeer om het boek meer diepgang te geven, maar haalt de vaart uit het verhaal. Al bij al wel een leuk boek maar toch ook niet meer dan dat.

Ik moet me helaas aansluiten bij 'vladlev'. Het boek begint luguber, wie de informatie over het boek heeft gelezen kan wel raden waarmee. Het gedeelte hierna vond ik niets minder dan ijzersterk. Was ik bij het lezen van 'Bonita Avenue' verbaasd dat dat boek de Libris literatuurprijs niet gewonnen had, toen ik 'De Maagd Marino' las, de winnaar van 2011 dus, begreep ik het helemaal.
Maar na het eerste gedeelte was het voor mij wel gedaan met het echt grote leesplezier. Zodra de persoonlijkheid van 'Bruno' belicht wordt is de vaart eruit. De drijfveren van deze persoon worden uitgebreid uiteen gezet, maar begrijpelijk of interessant zijn ze wat mij betreft niet. Erg jammer.

Na 100 bladzijdes houd ik het voor gezien, omdat de schrijver vervalt in oeverloos gezwam. Het verhaal pakt me niet.

Had ik ook, identiek,

Maar ik vind wel dat je het niet kan maken om een (lage) stem uit te brengen, gewoon omdat een boek je niet ligt. Dat vind ik eigenlijk oneerlijk naar de schrijver toe. Het is niet omdat je een boek na 100 blz weglegt vanwege 'slecht' dat dat ook zo is. Vergelijk het met een film, het is oneerlijk om een film als 'slecht' te beoordelen als je hem na 5 min afzet als' dat is niets voor mij'( wat ik ook regelmatig doe hoor) maar dan kan je ook geen gefundeerde mening geven vind ik, ofwel zit je de rit uit ofwel niet, maar pas na het einde van de rit kan je iets beoordelen, ten gronde (voor wat dat waard is natuurlijk)

Tja... Een 1,5 lijkt mij meer bedoeld om het gemiddelde een flinke schop te geven dan een reële beoordeling van het boek te geven. Zoals hierboven te lezen raakte ik ook teleurgesteld in vanaf een zeker moment, maar een 1,5 hoort naar mijn idee bij een ontzettend slecht boek. Niet bij 'het verhaal pakt me niet'.

Vind het leuk gevonden dat je op een empathische, humane manier kijkt naar iets waar de algemene consensus van luidt dat het walgelijk en verwerpelijk is. Maar vooralsnog vind ik het een boek zonder echte spanningsboog. Had eigenlijk wel suspense verwacht, waarbij er meer ingegaan zou worden op het moment dat die verschrikkelijke daad wordt gepleegd. Ik heb echter nu het gevoel dat de kaarten al in het eerste hoofdstuk verspeeld zijn, maar misschien moet het allemaal nog komen (zit er pas 60 bladzijdes in)

Yves Petry is behalve een begenadigd stillist ook een schrijver die een banaal onderwerp als kannibalisme naar een hoger plan trekt. Hij geeft er namelijk een onverwachte draai aan waarmee de aard en functie van literatuur ter discussie worden gesteld. Die aanpak is prijzenswaardig en zet zeker tot denken aan, maar het zijn helaas kleine fonkelingen in een roman die nodeloos door sleept met filosofische uiteenzettingen of psychologiseren van zijn personages. En juist door zijn ingewikkelde constructie kon ik niet helemaal vat krijgen op wat ze bewoog om hun aparte keuzes te maken. Misschien ben ik wel een eenvoudig lezer die van zo'n horror-verhaal lekker wil smullen van de walgelijkheden.

Zoals hierboven gezegd, begint het sterk. Petry heeft verschillende domeinen in de roman verwerkt en aan elkaar gekoppeld: de religie, de psychologie, de neurowetenschappen. Dit komt ook mooi naar voren in het contrast waarmee de personages continu tot elkaar staan. De religieuze moeder en de wetenschappelijke Marino. Hoewel, wetenschappelijk...op een Pinkerstdag lijkt ook hij een goddelijke ingeving te krijgen. Maar, voegt petry eraan toe, het leek dan eerder op iets als slaapneurosekwab (ofzoiets) en daarmee verwijst Petry op een wetenschappelijke manier weer naar iets religieus.
Bovendien is het idee dat Bruno in zijn hoofd zit, juist vanwege wat Marino heeft gedaan, heel mooi uitgewerkt.
Toch moet ik bekennen dat juist door deze filosofische gedachten de vlotheid van het verhaal wat moeizamer ging. Sommige passages kabbelden maar voort. Op die momenten was het boek voor mij toch, en dat vond ik na het lezen van het boek ook wel ironisch, een middel om in slaap te vallen.