Clausewitz - Joost de Vries (2010)

Het is prima leesbaar, maar het boek zit vol vreemde vergelijkingen, zoals (in een oorlogssituatie):

" Ik keek uit over het vernietigde landschap, met het klopppende gevoel in mijn borst van een bruid in haar huwelijksnacht."

Het zit ook vol met kleine grapjes. Degene die in een huis van een leerling van Frank Lloyd Wright woont heet Remt.

De lezer wordt op een aardige manier bij de Neus genomen. De schrijver trekt een lange Neus tegen je. Het lijkt of het boek ergens over gaat, maar als dat al zo is, dan gaat het over manke vergelijkingen, die aan het eind "sort-of" (veel van zulke kreten in het boek) opgelost worden: "En zo voel ik me nog het meest: als een metafoor die niet tot zijn recht wilde komen" waarbij iemand ook nog doet of hij iemand anders is. En:"een man verstopt in de wortels van onze beschaving, als een metafoor die niet tot leven wil komen." Hoogtepunt van het boek: de metafoor in de metafoor
Het boek zit trouwens vol met verborgen personen van wie Harry Mulisch het meest in het oog springt.

De reden dat ik aan het boek begonnen ben is de titel. Op zoek naar Clausewitz heb ik het helemaal uitgelezen en kijk aan het eind op mijn Neus. De titel van Clausewitz's boek, Vom Kriege, wordt gebruikt voor een verhaaltje, en er is een verwijzing in een commentaar op boeken over de toestand in de wereld: " Ze geven je een strategisch gewonnen veldslag, maar ze onthouden je de stank en het bloed en de fatale verwondingen die je na afloop nog onder je nagels hebt zitten". Ik heb niet het gevoel dat ik Clausewitz heb gevonden.
Het was levendig en leuk om te lezen, maar ik hoop dat er iemand is die het kan uitleggen.

Een vuurwerk aan stijlmiddelen, verhaalstructuren, pastiches... Dat alles voor een soort afrekening met de "jaren 60" op alle gebieden. Voor een debuutroman een briljant boek. De samenhang van het geheel is wat zwakker, ik bleef achter met het gevoel "en?".

Intrigerende verhalen, innemende stijl.

Zo'n aparte stem kwam ik niet eerder tegen in de Nederlandse literatuur. Bij vlagen is deze debuutroman van Joost de Vries geniaal. De samenhang is, zoals hier eerder genoemd, nhad beter gekund, maar de diverse vertellingen maken veel, zo niet alles, goed. Er wordt hier kritiek geuit op de metaforen. Soms zijn die inderdaad belabberd - of ik snap ze niet - maar het merendeel is origineel en treffend gevonden.

Op naar De Republiek.

Op de dag dat ik dit boek dichtsla (vandaag) lees ik dat De Vries het Charlotte Köhler Stipendium heeft gewonnen:
Geen resultaten gevonden voor 2013 07 Nieuws-joost-de-vries-ontvangt-charlotte-kohler-stipendium-2103 #more-30030 - tzum.info

Ondanks dat deze debuutroman van Joost de Vries inderdaad nogal zwalkt en er zo nu en dan wat te veel ruis op de lijn zit -ellelange zijlijnen, bijfiguren zonder functie, weet Clausewitz tot op de laatste pagina te triggeren.

En dat het boek uiteindelijk niet helemaal bevredigd is op een vreemde manier zowel de kracht als de zwakte van het boek. Het is er in ieder geval duidelijk één met groeipotentie, om over een tijd weer eens uit de kast te trekken.

3,5*

Na een vliegende start, veel spitsvondigheden en fraai gegoochel met taal, uiteindelijk een onbevredigend boek. Alsof de schrijver zijn controle verliest op zijn eigen werk. Sommige verwijzingen en grapjes liggen te veel voor de hand, andere juist weer uiterst raak.
Ik zou dit boek niet aanraden.