Als ik hieruit begrijp dat je elke tekst wilt lezen zoals de schrijver ervan het letterlijk op papier gezet heeft dan terg je jezelf wel heel erg. Dat is het nastreven van ultieme waarheidsvinding en zuiverheid. Zelfs als jij zo'n tekst vindt wie zegt dan dat jij die tekst zuiver en naar waarheid leest zoals de schrijver het bedoeld heeft? Of wil je gewoon alle "besmettingen" op voorhand al uitsluiten om daar een zo kundig mogelijk oordeel over te vellen? Zo ver mogelijk terug naar de bron van de tekst als maar kan? "Hetgeen je gewoon kan lezen" (Nederlands neem ik aan) kan soms ook een vertaling zijn vanuit een andere taal zonder dat je het je realiseert. Het plagiaat in de Volkskrant deze week naar buitengekomen is daar een voorbeeld van. Welgeteld 1 oplettende lezer was zo belezen in die bladen dat het opviel. Het is juist daarom zaak dat je zoveel mogelijk leest om dat soort dingen/feiten te kunnen toetsten aan de "waarheid". Het zal toch niet zo zijn dat als je maar een bepaalde taal machtig bent dat je derhalve begrijpt wat schrijvers bedoelen met elke zin die ze aan het papier toevertrouwen in die taal? De ware connotatie van elke denotatie van een geschreven woord of letter/teken is in eerste instantie alleen de oorspronkelijke schrijver ervan ingehangen. Hiervan vormt geheimschrift een bewijs en geen enkel wiskundig logaritme zal dat ooit kraken kunnen indien slim toegepast door een mensenbrein. Het komt op mij zelfs over alsof je bang bent om de controle te verliezen over de summa summarum van het geschreven woord. Je kunt niet elk boek lezen dat er is. Je kunt in een leven, me dunkt, toch wel de boeken lezen die de grootste schrijvers gelezen hebben en geschreven hebben. Al is het "maar" in het Nederlands. Ik lees liever "Mein Kampf" in het Nederlands met kritische annotaties dan het origineel in het Duits, zonder. Ik geef toe: slecht voorbeeld. Hij of ik.