Journey to Ixtlan: The Lessons of Don Juan - Carlos Castaneda (1972)

Dit boek kan ik onmogelijk een waardeoordeel geven, omdat ik het, 20 jaar geleden, ook niet 'als boek' gelezen heb. Ik ga proberen me te verklaren. Boeken zoals deze kunnen iemand meetrekken, beinvloeden en inspireren. Als je , zoals ik, een 'alles of niets persoonlijkheid hebt, is dit een boek dat je kan beinvloeden tot in het diepst van je zijn. Ofwel ga je er in mee, zoals ik, ofwel zegt het je niets, dit boek heeft literair ook nul komma nul waarde.Maar het heeft me wel geraakt, beinvloed en in die periode enorm veel kracht gegeven. Eigenlijk zat ik toen 'into castaneda', een soort van 'flow' die ik niet wou loslaten en die me kracht gaf. Ik ging er echt helemaal in op. Als ik er achteraf over terug denk heb ik er enkel goede herrineringen aan, maar het heeft me wel bijna m'n relatie gekost. Ik zal dit boek ook nooit terug lezen omdat ik een beetje bang ben, en dat ligt alleen maar aan mezelf, om er weer 'in' te geraken....

@liv2,
al langere tijd overweeg ik het eerste boek uit de reeks, De lessen van Don Juan, te gaan lezen. Jouw stukje hierboven (uit 2009 alweer, zie ik) grijpt mij aan, en heeft me over de streep getrokken.
Ik weet niet of jouw tamelijk beklemmende ervaringen, zoals hierboven beschreven, expliciet met De reis naar Ixtlan alleen te maken hebben of dat het ook slaat op de rest van Castaneda's werk - maar ik ben erg nieuwsgierig geworden...

Vooral toch dit boek hoor. Maar ik ben echt benieuwd of iemand anders ook die 'aantrekkingskracht' van het boek voelt. Maar ... het is al zo lang geleden dat ik het las maar het was wel vrij intens voor me, dat is wel het minste dat ik kan zeggen. Nu bekijk ik het vanop een afstand maar het is een boek dat ik nooit zal vergeten. Onmogelijk om uit te leggen, echt waar.

@liv2

Zeker herken ik de aantrekkingskracht van dit boek. Ik heb het twee of drie keer gelezen in de afgelopen 15 jaar en het kan je inderdaad diep beinvloeden, vooral ook omdat dit boek alleen echt aanslaat op keerpunten in je leven. Tenzij je thuis bent in sjamanisme en dergelijke, dan slaat het waarschijnlijk altijd aan.

De kracht van dit boek is voor mij dat het bij keerpunten een alternatief lijkt te bieden voor de 'realiteit' door allerlei magische mogelijkheden en sprituele helpers. Je kunt heerlijk vluchten in parallele werelden, en het logische en alles willen begrijpen van onze maatschappij achter je laten. Escapisme dus.

Ik zie ook overeenkomsten met oosterste filosofie, omdat de woorden van don juan "de wereld tot stilstand brengen" volgens mij verlichting is.

Onlangs heb ik het boek gedeeltelijk herlezen en het viel me op dat ik er een beetje moe van werd, dus het effect van het boek is wel wat afgenomen zodat je het volgens mij veilig kunt herlezen Tevens zie ik nu erg veel parallellen met non dualisme, waarbij de wereld tot stilstand brengen overeenkomt met het inzien van de mind dat er niemand is en dat alles een is. In dat kader kan ik je het boek "jij" van ad oostendorp of "de egotunnel" van thomas metzinger aanraden als je er inmiddels wel verder "in" wilt raken. Op eigen risico, dat wel