Het Zijn Net Mensen: Beelden uit het Midden-Oosten - Joris Luyendijk (2006)
mijn stem
169 stemmen
Nederlands
Waargebeurd
220 pagina's
Eerste druk: Podium,
Amsterdam (Nederland)
De auteur was vijf jaar correspondent in het Midden-Oosten. Hij sprak met stenengooiers en terroristen, met taxichauffeurs en professoren, met slachtoffers, daders en hun familie. Hij ondervond aan den lijve dictatuur, bezetting, terreur en oorlog. Hoe meer hij meemaakte, hoe verbaasder hij raakte. Wat gaapte er een kloof tussen wat hij als correspondent ter plekke waarnam, en wat hij daarvan terugzag in de media.
- nummer 235 in de top 250
0
geplaatst: 17 januari 2008, 21:58 uur
Arnie schreef:
Dit boek is wel weer ontzettend gehyped, blijkbaar willen we allemaal graag de mankementen van de journalistiek zien en streven we volstrekte neutraliteit na.
Hierbij moet denk ik niet vergeten worden dat er ook heel wat kanttekeningen zijn te maken bij Luyendijks uiteindelijke punt, over de objectiviteit van de journalistiek. In de Volkskrant is een paar week geleden een discussie gevoerd over de berichtgeving in crisis/conflictgebieden, en een heel aantal mensen bleek Luyendijks punt zwaar overtrokken te vinden. Het klopt natuurlijk dat camera's soms escalatie uitlokken, maar het betekent nog niet dat de journalistiek daarmee aan nut inboet. Je bericht nu eenmaal wat er aan vreemde dingen gebeurt, en je probeert toch, voor zover mogelijk, een beeld te geven van hoe de situatie is. Dat dit niet altijd volledig kan zijn, moet misschien wat vaker uitgesproken worden.
Dit boek is wel weer ontzettend gehyped, blijkbaar willen we allemaal graag de mankementen van de journalistiek zien en streven we volstrekte neutraliteit na.
Hierbij moet denk ik niet vergeten worden dat er ook heel wat kanttekeningen zijn te maken bij Luyendijks uiteindelijke punt, over de objectiviteit van de journalistiek. In de Volkskrant is een paar week geleden een discussie gevoerd over de berichtgeving in crisis/conflictgebieden, en een heel aantal mensen bleek Luyendijks punt zwaar overtrokken te vinden. Het klopt natuurlijk dat camera's soms escalatie uitlokken, maar het betekent nog niet dat de journalistiek daarmee aan nut inboet. Je bericht nu eenmaal wat er aan vreemde dingen gebeurt, en je probeert toch, voor zover mogelijk, een beeld te geven van hoe de situatie is. Dat dit niet altijd volledig kan zijn, moet misschien wat vaker uitgesproken worden.
Ik zie je kritiek niet op dit boek. Sterker nog, de slotzin is ook de conclusie van Luyendijk.
Sterk betoog uiteindelijk over de moeilijkheid om een objectieve mening te vormen via de media. Luyendijk begrijpt volgens mij zelf ook heel goed hoe je een groot publiek moet bereiken en manipuleren; erg vlot en toegankelijk geschreven, doordrenkt met persoonlijke ervaringen, aangrijpende ervaringen, maar ook komische. Grappig ook dat hij daar zelf op het einde nog even op terug komt.
Moge vele mensen door dit boekje wat kritischer zijn geworden!! Lijkt me ook echt iets voor een schoolvak. Omgaan met informatiestromen.
4 sterren
0
geplaatst: 20 februari 2009, 13:00 uur
Erg sterk helder en vooral leuk opgeschreven betoog. Sprekende voorbeelden die je beeld op veel buitenlandberichtgeving blijvend zullen veranderen. de pr machine van Israel en Amerika de kinderkleren die Palestijnen bij bombardementen tussen het puin liggen en de berichten uit Nederland die Luyendijk in het Midden Oosten gewoon overleest. hebben dat bij mij in ieder geval wel bewerkstelligd. Bovendien en dat spreekt me het meest aan niet geschreven door iemand die de waarheid in pacht denkt te hebben.
De reacties van collega's zijn me overigens bijzonder tegengevallen vooral omdat ze niet veel verder komen dan krampachtig in de verdediging schieten.
4*
De reacties van collega's zijn me overigens bijzonder tegengevallen vooral omdat ze niet veel verder komen dan krampachtig in de verdediging schieten.
4*
0
geplaatst: 19 september 2010, 00:15 uur
Toch het boek maar eens gelezen, en dat heeft een behoorlijke meerwaarde ten opzichte van de Tegenlicht-documentaire. In feite is dit het traditionele boek dat voormalig correspondenten vaak schrijven over hun verblijf in exotische oorden, en gelukkig heeft Luyendijk daarom ook veel persoonlijke ervaringen verwerkt.
Daarnaast zijn de kanttekeningen die Luyendijk maakt bij het werk van journalisten in geïsoleerde of door dictatuur beheerste gebieden ook veel genuanceerder dan ik in eerste instantie dacht. Veel van wat ik bovenaan deze pagina schreef moet ik dan ook intrekken; ik kan me grotendeels aansluiten bij Hando's opmerkingen. Wel ben ik nieuwsgierig geworden om de kritiek van andere journalisten hierop nog eens te lezen. Mijn indruk is dat men vooral de zwaarmoedigheid en hulpeloosheid die uit het betoog spreekt probeert te relativeren.
Meer inhoudelijk is Luyendijks betoog i.m.o. een erg nuttige en noodzakelijke schakel in ons eigentijdse streven en de pretentie de wereld met zijn informatiestromen 'onder controle' te hebben. Het is of Luyendijk met het aanstippen van deze problematiek, die van multigefacetteerde conflicten, beeldvorming en nieuwsfilters, problemen van alle tijden tot zeer dicht op de huid is genaderd. Hoevaak zijn niet feiten en ware toedrachten van vroegere conflicten tenminste 10 jaar na dato boven water gekomen? Hoevaak betrof dit ook niet theorieën die in eerste instantie (door beeldvorming) op complottheorieën leken, over ware intenties en belangen van regimes? Het is of Luyendijk deze onderliggende facetten, die in feite pas naderhand bekend 'hadden moeten worden', nog tijdens de conflicten aan het ontwaren is. Maar bovenal is hij geconfronteerd met de oorzaken van deze scheve informatiestroom en doet hij daarvan verslag.
Het is wat mij betreft dit zwaarmoedige, maar uitermate luchtig en leesbaar opgetekende verhaal, meer dan waard: met recht wordt dit een 'must' voor de kritische nieuwsvolger genoemd. Ook voor de gewone nieuwsvolger trouwens.
Daarnaast zijn de kanttekeningen die Luyendijk maakt bij het werk van journalisten in geïsoleerde of door dictatuur beheerste gebieden ook veel genuanceerder dan ik in eerste instantie dacht. Veel van wat ik bovenaan deze pagina schreef moet ik dan ook intrekken; ik kan me grotendeels aansluiten bij Hando's opmerkingen. Wel ben ik nieuwsgierig geworden om de kritiek van andere journalisten hierop nog eens te lezen. Mijn indruk is dat men vooral de zwaarmoedigheid en hulpeloosheid die uit het betoog spreekt probeert te relativeren.
Meer inhoudelijk is Luyendijks betoog i.m.o. een erg nuttige en noodzakelijke schakel in ons eigentijdse streven en de pretentie de wereld met zijn informatiestromen 'onder controle' te hebben. Het is of Luyendijk met het aanstippen van deze problematiek, die van multigefacetteerde conflicten, beeldvorming en nieuwsfilters, problemen van alle tijden tot zeer dicht op de huid is genaderd. Hoevaak zijn niet feiten en ware toedrachten van vroegere conflicten tenminste 10 jaar na dato boven water gekomen? Hoevaak betrof dit ook niet theorieën die in eerste instantie (door beeldvorming) op complottheorieën leken, over ware intenties en belangen van regimes? Het is of Luyendijk deze onderliggende facetten, die in feite pas naderhand bekend 'hadden moeten worden', nog tijdens de conflicten aan het ontwaren is. Maar bovenal is hij geconfronteerd met de oorzaken van deze scheve informatiestroom en doet hij daarvan verslag.
Het is wat mij betreft dit zwaarmoedige, maar uitermate luchtig en leesbaar opgetekende verhaal, meer dan waard: met recht wordt dit een 'must' voor de kritische nieuwsvolger genoemd. Ook voor de gewone nieuwsvolger trouwens.
0
geplaatst: 15 februari 2011, 14:39 uur
Welcome to the real world.
Wat me vooral opviel bij het lezen van Het zijn net mensen is dat de voorbeelden die Luyendijk geeft over hoe het nieuws eigenlijk gebracht zou moeten worden behoorlijk aansprekend zijn. Een simpel antwoord als "dat kan ik niet weten, want dit is een dictatuur", zou geweldig zijn in het acht uur journaal. Waarom kan dat in de praktijk dan (nog steeds) nauwelijks?
Verder een boeiend boek, een meer dan nuttig inkijkje in de media-wereld. Wel heb ik het gevoel dat men via allerlei achtergronden en praatprogramma's al iets meer kan weten over de werkelijkheid achter het nieuws dan Luyendijk doet vermoeden. Het onvolprezen Tegenlicht bracht bijvoorbeeld de docu De verkoop van een oorlog (toegegeven, dat was na het verschijnen van dit boek).
Verder weet Luyendijk het boek in de juiste verhoudingen te larderen met persoonlijke ervaringen, mopjes en een paar motieven. Goed gedaan. De structuur van het verhaal zelf had echter wel wat strakker gekund volgens mij.
Het dankwoord vind ik trouwens klasse: "Apart wil ik Carolien Roelandts bewieroken, mijn vaste redacteur bij NRC die het volhield om mij meer dan drie jaar lang iedere ochtend op te bellen voor overleg. Wat een superieure begeleiding en compromisloze professionaliteit [...]".
Ik zou er bijna een NRC-abonnement van gaan aanvragen.
Wat me vooral opviel bij het lezen van Het zijn net mensen is dat de voorbeelden die Luyendijk geeft over hoe het nieuws eigenlijk gebracht zou moeten worden behoorlijk aansprekend zijn. Een simpel antwoord als "dat kan ik niet weten, want dit is een dictatuur", zou geweldig zijn in het acht uur journaal. Waarom kan dat in de praktijk dan (nog steeds) nauwelijks?
Verder een boeiend boek, een meer dan nuttig inkijkje in de media-wereld. Wel heb ik het gevoel dat men via allerlei achtergronden en praatprogramma's al iets meer kan weten over de werkelijkheid achter het nieuws dan Luyendijk doet vermoeden. Het onvolprezen Tegenlicht bracht bijvoorbeeld de docu De verkoop van een oorlog (toegegeven, dat was na het verschijnen van dit boek).
Verder weet Luyendijk het boek in de juiste verhoudingen te larderen met persoonlijke ervaringen, mopjes en een paar motieven. Goed gedaan. De structuur van het verhaal zelf had echter wel wat strakker gekund volgens mij.
Het dankwoord vind ik trouwens klasse: "Apart wil ik Carolien Roelandts bewieroken, mijn vaste redacteur bij NRC die het volhield om mij meer dan drie jaar lang iedere ochtend op te bellen voor overleg. Wat een superieure begeleiding en compromisloze professionaliteit [...]".
Ik zou er bijna een NRC-abonnement van gaan aanvragen.
0
geplaatst: 7 november 2011, 21:28 uur
Our own correspondant is sorry to tell
Of an uneasy time that all is not well
Prima boek van Luyendijk, dat voort borduurt op Een goede man slaat soms zijn vrouw. Weer zit hij in het Midden-Oosten, waarbij hij observeert, filosofeert en zijn mening geeft.
De observaties zijn scherp, eerlijk en hoewel hij als arabist iets meer de kant lijkt te kiezen van de moslims (en Palestijnen in deel 2) is hij altijd behoorlijk genuanceerd en onpartijdig. Moppen komen van beide kanten, hij wil beide zijden laten zien, in hun goedheid en slechtheid, maar probeert vooral duidelijk te maken hoe de media (en de politiek ook) vooringenomen zijn in hun oordelen en bewoordingen. Daarnaast toont hij ook de gewone man in de regio, het kwaad dat dictatuur heet, en altijd maar de rol van de media er tussen in. Soms zelfs wat te veel. Wel is alles prettig leesbaar, leuk met de mopjes tussendoor, of de krantenstukjes die Luyendijk zelf heeft geschreven.
Helaas is zeker het deel van Israël wat te lang. Niet dat het allemaal oninteressant is, maar na twee hoofdstukken ken je het al, en weet je wat Luyendijk kwijt wil. Het laatste deel is weer sterker. Scherper en uitgesprokener ook. Wel lijkt dit wat los te staan ineens. Misschien had Luyendijk het boekje iets korter kunnen maken (minder Israël) en meer als betoog, als pamflet kunnen schrijven. Hij is helder in zijn meningen, maar centreer deze, geef die aan het begin en werk dat al beargumenterend naar het einde uit en maak er zo een heel sterke rede van. Dan was de waardering nog hoger uitgevallen. Maar ook dit is een prima boek.
Of an uneasy time that all is not well
Prima boek van Luyendijk, dat voort borduurt op Een goede man slaat soms zijn vrouw. Weer zit hij in het Midden-Oosten, waarbij hij observeert, filosofeert en zijn mening geeft.
De observaties zijn scherp, eerlijk en hoewel hij als arabist iets meer de kant lijkt te kiezen van de moslims (en Palestijnen in deel 2) is hij altijd behoorlijk genuanceerd en onpartijdig. Moppen komen van beide kanten, hij wil beide zijden laten zien, in hun goedheid en slechtheid, maar probeert vooral duidelijk te maken hoe de media (en de politiek ook) vooringenomen zijn in hun oordelen en bewoordingen. Daarnaast toont hij ook de gewone man in de regio, het kwaad dat dictatuur heet, en altijd maar de rol van de media er tussen in. Soms zelfs wat te veel. Wel is alles prettig leesbaar, leuk met de mopjes tussendoor, of de krantenstukjes die Luyendijk zelf heeft geschreven.
Helaas is zeker het deel van Israël wat te lang. Niet dat het allemaal oninteressant is, maar na twee hoofdstukken ken je het al, en weet je wat Luyendijk kwijt wil. Het laatste deel is weer sterker. Scherper en uitgesprokener ook. Wel lijkt dit wat los te staan ineens. Misschien had Luyendijk het boekje iets korter kunnen maken (minder Israël) en meer als betoog, als pamflet kunnen schrijven. Hij is helder in zijn meningen, maar centreer deze, geef die aan het begin en werk dat al beargumenterend naar het einde uit en maak er zo een heel sterke rede van. Dan was de waardering nog hoger uitgevallen. Maar ook dit is een prima boek.
* denotes required fields.
* denotes required fields.