Brave New World - Aldous Huxley (1932)

Ik dacht dat de Nederlandse titel 'Heerlijke Nieuwe Wereld' was?

Wat een plotverhaal

Dit moet je echt lezen met de periode waarin het geschreven werd in het achterhoofd (1932!!). Wat een toekomstvisie had die man niet? Ik denk trouwens dat de film 'Gattaca' dit boek wel eens als inspiratiebron gebruikt zou kunnen hebben.

Een prachtig voorbeeld van het gebruiken van de romanstijl om maatschappijkritiek te leveren. Schitterend hoe die man van de introductie van de Ford model T (de eerste lopende band) zich kan voorstellen hoe dit de wereld zou kunnen veranderen.

andersglobalisten komen hier aan hun trekken. Waarschuwingen tegen dictaturen, het gevaar van een te geringe biodiversiteit , klonen, (IVF) en andere themas komen al aan bod dus.....

Er zijn meer film en boeken met soortgelike thematiek. Denk aan de film Equilibrium, of This Perfect Day van Ira Levin.

Het eerste deel van het verhaal (waarin vooral uitleg gegeven wordt over hoe de Nieuwe Wereld werkt) vond ik vrij saai (al is deze informatie wel onmisbaar), maar van zodra het verhaal op gang kwam (Van zodra Bernard met Lenina naar het reservaat vertrok) kon het boek me wel boeien.
Het is natuurlijk fantastisch dat Huxley dit geschreven heeft in het jaar 1932. Daarom alleen al verdient dit boek een hoge quotering. 4*

Zeer sterk verhaal wat ik vorig jaar heb gelezen voor een dystopie opdracht voor school. Het eerste deel is misschien wel even moeilijk om door te komen, maar zodra je ermee klaar bent heb je wel meteen alle kennis van de BNW en hoeft dit alles niet tussen neus en lippen door in het verhaal verteld te worden. Hierdoor leest het roman gedeelte juist heel lekker weg naar mijn belevenis.

De door Huxley gecreëerde wereld lijkt in eerste instantie zo slecht niet eens. Wat het slecht maakt is het feit dat de mensen geen keuze hebben. Sterker nog: Ze weten niet beter of dit is de enige levensstijl. Het is niet zo dat ze streng gecontroleerd worden. Ze worden gewoon tijdens de vroege jaren op zo'n manier geconditioneerd dat ze zonder mekkeren doen waarvoor ze geboren zijn.
Promiscuïteit is de gewoonste zaak van de wereld maar kinderen op de natuurlijke manier baren is groot taboe! Het tegenovergestelde van de geest van die tijd en (in minder mate) de geest van onze huidige tijd.
Men is bang voor bloemen, boeken en religie bestaat niet meer. Op zich lijkt dit in eerste instantie weer een goede zaak: religie als oorzaak van zoveel conflicten op aarde. Waar het om gaat is dat er weer een stukje vrijheid van de mens wordt afgenomen om zelf een wereldbeeld te creeren.
Het gebruik van Soma, ofwel vakantie, is ook bizar te noemen. Drugs zijn geen taboe meer. Ze zijn het enige pleziertje dat de mens heeft naast tennissen.

Wat ik ook erg leuk vond waren de namen van de karakters die allemaal voor- of achternamen van grootheden uit onze geschiedenis betreffen. De personages sluiten dan ook aan op de ideeën van deze grootheden.

Als laatste, het feit dat dit systeem zo goed werkt dat er zelfs voor de enkele opstandeling een mooi plaatsje is gereserveerd, stemt me treurig. Zo'n slecht idee is het natuurlijk niet. In plaats van een eindeloze jacht op iedereen tegen het systeem stuur je ze gewoon naar Ijsland!

Indrukwekkend boek dat ik vast nog wel eens zal herlezen. En ook complimenten voor de ideeën van Huxley die toch zeker deels al terug te zien zijn in de praktijk.

Ridley Scott maakt film van dit boek, met Leonardo Dicaprio

'Scott en DiCaprio verfilmen Brave New World' | nu.nl/filmnieuws | Het laatste nieuws het eerst op nu.nl

Scott zal toch eerst zijn nieuwe Alien film moeten maken. Tot die tijd staan alle andere projecten in de ijskast. Maar dat is off-topic.

De toekomstvisie van Huxley is, met het jaartal waarin deze roman is geschreven in het achterhoofd, zeer indrukwekkend. Echter, Brave New World staat of valt niet bij de setting alleen, want er is meer dan dat, namelijk: oninteressante personages, een weinig subtiele symboliek die de lezer werkelijk waar door de strot wordt geduwd, en een schrijfstijl die weinig enerverend is. Het is dus welhaast jammer dat Huxley zelf besloot een verhaal te schrijven over de wereld die hij had gecreëerd, want verder dan een hoop gemoraliseer weet hij niet te komen. Je vraagt je onder het lezen af wat een getalenteerd auteur met de ideeën van Huxley had kunnen doen... maar het had niet mogen zijn.

2,5*

Toen ik een leraar vertelde fan te zijn van "1984" raadde hij mij deze roman. Natuurlijk had ik er al meerdere keren iets over gehoord. Maar toen hij met het kosteloos te leen aanbod kon ik niet anders dan kennis maken met deze all-time classic.

Nou, dat viel wat tegen. Laat ik maar beginnen met de positieve kanten. De ideeën zijn werkelijk revolutionair en zetten zeker tot denken aan. Het eerste deel van dit boek omschrijft in indrukwekkende details de werking van de Heerlijke Nieuwe Wereld.

Echter....de talloze technische details en 'verzonnen' termen ervan storen mij en bevorderen het lezen totaal niet. Sterker nog, op deze manier verliest het verhaal zich in details die het verhaal helemaal niet nodig heeft. De schrijfstijl vindt ik sowieso niet bepaald meeslepend of enerverend te noemen. Bladzijden lang kom ik maar niet in de gedachtegang van de hoofdpersonen. Keer op keer wordt deze abrupt afgebroken. Alsof de schrijver dacht: het is 5 uur, ik ga eten en schrijf morgen weer een nieuwe passage. Laat ik het er maar op houden dat ik "1984" psychologisch eindeloze malen sterker vindt.

Pas echt interessant wordt het als Bernard terugkeert uit de jungle. (leuker was geweest als deze mensen zouden leven volgens de 21ste of 22ste eeuw maar dat terzijde) De ideeën krijgen vorm en de talloze botsingen met de nieuwe wereld zijn buitengewoon boeiend. Ook de rel in het 'ziekenhuis' en daaropvolgende gesprekken in het politiebureau vond ik zeer uitgedachte hoofdstukken en lezen bovendien prettig weg.

Kortom: het uitstekende slot sleept het boek naar 4* Wellicht is dat te hoog, maar ik zal nog weleens aan herlezen toekomen.

Mijn ervaringen zijn ongeveer tegengesteld aan die van avdj.

Ik vond de roman boeiend beginnen: het schetst een wereld die ver weg lijkt, maar aan de andere kant dichterbij is dan je zou denken (denk aan de mogelijkheden op microbiologisch vlak in onze tijd). De spanning die dan wordt opgebouwd tussen Lenina en Bernard is misschien cliché, maar wel boeiend en vlot geschreven.

Na de terugkeer van Bernard en de komst van de 'Savage', vind ik het afzwakken. Het is alsof Huxley keer op keer zijn punt wil herhalen. De finale, na de arrestatie, vind ik ook wat vluchtig en niet passen bij de rest van de roman. (Alsof de Savage opeens de hoofdpersoon is en Bernard lijkt te zijn verdwenen).

Wat een toekomstvisie! Die Huxley heeft een voorspellende blik gehad in de jaren '30, want door de jaren heen gaan we hier steeds meer naartoe. Het verhaal is ook goed opgebouwd. Het eerste hoofdstuk is een ijzersterke introductie van de maatschappij. Dan komen we bij Bernard Marx, de hoofdrol in het eerste deel van het boek. Hij heeft nog wat menselijke trekjes en is daarom voor de lezer erg plezierig en iemand waarmee je je kunt identificeren. De tweede helft van het boek, slaat 't personage om. Hij wordt populair en begint ervan te genieten. Best intrigerend om te zien hoe dat zo kan gebeuren, hoe hij toch wordt opgeslokt in die oppervlakkige wereld. Maar dan komen we bij "The Savage". Hij maakt alles nog veel interessanter, en de stukken die hij uit Shakespeare leest zijn ook mooi, en geeft extra kracht aan alles. Het één- en tweenalaatste hoofdstuk wordt het interessantst, waar je The Savage tegenover zo'n hoge pief van de maatschappij staat, met geweldige dialogen over de prijs van geluk. In het laatste hoofdstuk gebeurd er weer veel nieuwe dingen, en wordt af en toe moeilijk te volgen, maar een prachtig - maar triest - slot. Iemand die buiten de maatschappij probeert te functioneren wordt gedreven tot zelfmoord. De mens is een sociaal leven, hoe slecht of verdorven die society ook is.

Weliswaar een oorspronkelijk uitgangspunt, maar na een belovend begin verzandde het verhaal wmb. in alledaagse nietserigheid, ondanks het feit dat het zich in de toekomst afspeelt, de gebeurtenis aan het eind is slechts een laatste stuiptrekking die niet meer baat. Ik vind het verhaal onvoldoende brengen om me in deze tijd nog te boeien.

Ben het inderdaad eens met consumer1970. Naarmate het einde nadert, kabbelt het verhaal maar een beetje voort.

Ik heb dit boek altijd vergeleken met 1984
Beide gegeven zijn erg sterk en lijken ook op elkaar, maar 1984 is toch de onbetwiste winnaar.

Dit is een heel ander boek dan 1984, je moet ze dan ook niet vergelijken. Het verschil is dat 1984 over een totalitair-repressief regime gaat, dat overduidelijk fout is. In Brave New World lijken de mensen vrij en gelukkig, en is de totalitaire invloed veel sluipender en subtieler. BNW lijkt dan ook veel meer op onze huidige consumptiemaatschappij dan 1984, dat meer wegheeft van communistische en fascistische staten.

Daarnaast heeft Huxley een aantal trends naar de toekomst doorgetrokken (in 1929 dus al), die nog steeds relevant zijn. Vandaar dat het boek wat mij betreft nog steeds actueel is.

Het zijn hierbij dan ook de ideeen die tellen, en niet het verhaal.

Verhalen die me al te fictief voorkomen hebben doorgaans niet mijn voorkeur. Orwells 1984 vond ik weliswaar interessant, maar als een echte voorbode van hoe de toekomst er (deels) uit zou kunnen zien zag ik het niet.

Brave New World is misschien geen exact toekomstvooruitzicht, maar het concept dat Huxley ons voorschotelt is in elk geval vele malen interessanter dan dat van Orwell: niet de angst, maar juist het verlangen en het gemak zijn een grote bedreiging van onze beschaving. Het concept klinkt in eerste instantie ongeloofwaardig, maar Huxley heeft het sterk uitgewerkt en hoewel ik zijn dystopische visie niet geheel uit zie komen, zitten er veel elementen (met name gemakzucht) die Huxley goed voorzien heeft, en dat in de jaren 30!

De schrijfstijl en de saaie eerste helft van het boek waren minpunten aan het boek, maar het thema, de uitwerking daarvan en de slothoofdstukken maken veel goed: ****.

Tot mijn verbazing bleek dit een uitstekend leesbaar boek. Het is misschien niet echt mijn genre en het begin zal wellicht sommige lezers afschrikken, maar het loont zeker de moeite om daar even door heen te bijten. Het boek laat je nadenken zonder dat je daarvoor met je hersens in de kreukels moet liggen. Het verhaal is niet moeilijk te begrijpen, de vergelijkingen zijn soms subtiel maar altijd duidelijk.
Het einde is mooi, hoewel het natuurlijk ook wel wat deprimerend is, maar ik denk niet dat het anders af had kunnen lopen. Wel jammer dat je niets meer hoort van Bernard en Helmholtz, nadat ze zijn weggestuurd. Ook vraag ik mij af hoe Lenina en de rest van 'haar soort mensen' zal reageren op de zelfmoord (iets dat niet vaak voorkomt in de Nieuwe Wereld, dunkt mij) van de Wilde. Maar hoe dan ook, een heel interessant en goed uitgewerkt boek dat een toekomst beschrijft die niet moeilijk voor te stellen is, het is zelfs na 80 jaar nog actueel te noemen en het laat de lezer nog altijd nadenken over de maatschappij van nu en de toekomst daarvan.

Ik hoorde de term Brave New World voor het eerst een aantal jaar geleden in het gelijknamige nummer van Iron Maiden. Ik maakte er voor de rest geen notie van tot ik me meer begon te interesseren in het science-fiction genre en al snel kwam ik bij dit boek van Aldous Huxley uit. Toevallig op een rommelmarkt een Engelstalige editie gevonden en vol verwachting gestart.

En ik blijf met gemengde gevoelens achter. Huxley deelt zijn boek ruwweg op in twee stukken. Het eerste gedeelte focust zich vooral op hoe de nieuwe wereld werkt. De manier waarop de schrijver een tijdsbeeld schetst waar technologie de overhand heeft gekregen en baby's artificieel worden gecreëerd voor hun functie in de samenleving is op zich wel interessant (zeker als je het jaar waarin Huxley dit schreef in het achterhoofd houdt), maar wel enorm gortdroog.

Het tweede gedeelte daarentegen wordt een stuk vlotter vertelt (alsof Huxley de klinische aanpak van de technologische wereld ook in zijn schrijfstijl gebruikte) en is meteen een pak interessanter. Waar elk gevoel volledig ontbrak in het eerste deel, wordt er hier meer geconcentreerd op de mooie dingen in het leven. Het contrast tussen de twee samenlevingen wordt uiteindelijk mooi geïllustreerd aan de hand van het gesprek tussen de Wilde en zijn vader en de zelfmoord is het einde dat het boek nodig had.

Al blijf je na de laatste bladzijde zitten met het gevoel dat A Brave New World een boek is dat uit twee helften bestaat met Bernard als hoofdpersonage in het eerste deel en de Wilde als hoofdpersonage in het tweede deel. Het komt uiteindelijk allemaal samen, maar het blend toch niet zo lekker. En toch, ik heb het boek nu een aantal maanden geleden gelezen en het blijft toch nog regelmatig door mijn hoofd spoken.

3.5*

O heerlijke nieuwe wereld.

Tijdens lessen organisatiekunde hadden we het ook uitvoerig over Henry Ford en de tijdperk van massaproductie door de efficiëntie op te voeren door lopende band werk waardoor elke werknemer continue dezelfde handeling deed. Dit zorgde voor meer banen en het aantal geproduceerde auto's steeg en de kosten gingen omlaag waardoor een Ford betaalbaar was voor iedereen.

De nadelen waren dat mensen niet meer dan vervangbare nummers werden die werkten aan het grotere geheel. Niet alleen ik had dus negatieve gedachten bij de verlamming en vervreemding van massaproductie maar Aldous Huxley baseerde eigenlijk heel deze dystopische roman daaromheen. Zonder Ford was dit boek er ook niet geweest. Behalve de massaproductie voor producten worden kinderen nu ook massaal kunstmatig gemaakt op min of meer lopende banden. Als je arbeiders nodig hebt die niet zo veel gebruik maken van hun hersens dan krijgen die alcohol toegediend in de foetusfase waardoor ze precies het benodigde hersencapaciteit hebben om hun werk te doen.

Eigenlijk beschrijft Huxley een wereld zonder gevoel en waar gevoel en kunst niet meer bestaan, alleen maar materie wat van belang is voor je werk, voor het grotere geheel. Families bestaan niet meer, vader en moeder is niet meer van belang, standaard hypnopedie voor kinderen en als het allemaal even niet meer bevalt dan pak je een soort straffe antidepressiva genaamd soma waardoor alles weer een roze wolk lijkt.

Heerlijke nieuwe wereld heeft dan ook veel overeenkomsten met de huidige wereld en als je in je achterhoofd houdt dat dit boek in 1932 is geschreven dan had Huxley een vooruitstrevende blik op de toekomst want dit boek had ook gisteren geschreven kunnen zijn.

Behoorlijk goed boek, niet al te sterk geschreven verder en ook zeker ook niet overal even boeiend maar wel een aanrader voor iedereen die van dystopische verhalen houdt en dan staat deze zeker ergens bovenin, wellicht net onder 1984.

Ik ga er volledig mee akkoord dat de toekomstvisie van Huxley zeer indrukwekkend is en parallellen vertoond met de huidige wereld waarin we nu leven. Maar wat u zegt over Huxley is verbazend. Hoe kan u Huxley niet als een getalenteerd auteur bestempelen? Ik begrijp dat u de personages oninteressant vond, toch denk ik dat het niet zijn bedoeling was om verder uit te diepen op de personages. Je kan Brave New World beschouwen als een satirische distopische novel. Dan kan je toch begrijpen dat Huxley 'typetjes' creëert als personages? En doordat het satire is hoeft de symboliek zeker en vast niet subtiel te zijn zoals u zegt. Huxley bespot op deze manier veel van de hedendaagse en toenmalige trends en waarden van zijn tijd. Je kan het boek zelfs als grappig beschouwen door de manier waarop Huxley het communisme bespot. Hij hekelt de mensen die streven naar geluk in het toen opkomende communisme dat suggereerde dat iedereen gelijk moest zijn.

Huxley schetst het schrikbeeld van een totalitair regime in de toekomst, waarin van individuele vrijheid nog weinig sprake is. Verrassend genoeg wordt de bevolking niet onder de knoet gehouden door repressie, maar door toegepaste wetenschap. Een mens wordt geconditioneerd als een hond van Pavlov, om één bepaalde functie uit te oefenen als onderdeel van het grote raderwerk, als een mier in een kolonie.

Sommige dingen zijn uitgekomen; andere niet. Baby's worden nog steeds gebaard. Synthetische muziek is er gekomen, maar movies zijn niet vervangen door feelies. Reclame en massamedia kneden mensen tot consumenten en kuddedieren. De gelukspil soma doet denken aan Prozac en andere antidepressiva. "A gramme is better than a damn," aldus Aldous.

De verteller wisselt af tussen verschillende perspectieven. In het derde hoofdstuk springt hij steeds sneller heen en weer tussen simultane gebeurtenissen. Een grappig neologisme is zippicamiknickers, een soort ondergoed dat je snel kunt openen met een rits. De personages zijn genoemd naar communisten als Marx, Engels en Lenin(a); en naar de atheïst Bradlaugh.

Het is opgebouwd als een spannend avontuur met een ABA-vorm, waarbij B de reis naar het reservaat is. Het is ironisch dat de "wilde" John meer cultuur heeft dan de beschaafde mensen. Hij is gelovig en citeert Shakespeare. Huxley betreurde het verval van christelijke waarden en de tanende interesse in geschiedenis en oude boeken. Hij schreef een van de eerste dystopische romans, een genre dat veelvuldig nagevolgd zou worden.

Een van de grote bekende dystopische romans. Een boek dat wat mij betreft beter is als ideeënliteratuur dan als roman rond personages - in zoverre begrijp ik de hoge gemiddelde score wel en niet.

Wat vooral leuk is aan het boek en boeiend aan de beschreven samenleving is dat het op het oog geen vervelende wereld. is. Ja oké, vrije wil is een soort van weg maar mensen lijken wel gelukkig. Althans, mede door drugs, voelen ze zich wel zo. Dat is een heel interessant uitgangspunt om over na te denken in hoeverre dat verkeerd is. Interessanter dan een zoveelste regime dat vijanden uitmoordt, daar is sneller consensus over te vinden. Het regime in dit boek stuurt mensen hoogstens weg (verbanning) en oogt dus minder kwaadaardig dan dat je gebruikelijk ziet.

De hoofdplot verder is wel aardig maar personages gaan voor mij nooit echt leven en zeker richting het einde rommelt de plot zich wat vooruit zonder nog echt boeiend te worden. Zo krijg je dus een boeiende wereld die interessante vragen oproept maar als leeservaring en als roman deed dit werk me minder. 3,0*.