Een Hart van Steen - Renate Dorrestein (1998)
Alternatieve titel: A Heart of Stone
Nederlands
Psychologisch / Thriller
240 pagina's
Eerste druk: Contact,
Amsterdam (Nederland)
De twaalfjarige Ellen is de enige van vier kinderen uit het saamhorige gezin Van Bemmel die de gezinsuitbreiding met grote onrust tegemoet ziet. Want stel dat de banvloek die zij over haar nieuwe zusje heeft uitgesproken werkelijkheid wordt. Vijfentwintig jaar later keert Ellen, als enige nog levende Van Bemmel, terug naar haar ouderlijk huis. Zij is zwanger, ongepland maar niet geheel toevallig. Vol angst bivakkeert ze in de lege, kale kamers, die bevolkt worden door schimmen. Ze is aan bed gekluisterd omdat een miskraam dreigt en ze wordt achtervolgd door haar steeds veeleisender wordende overleden familieleden. Bladerend in het oude fotoalbum probeert ze een antwoord te vinden op de vragen die haar eigen kind haar later zal stellen: 'Heb ik dan geen oma, mama? Geen opa? Heb ik geen familie? Hoe komt dat?'
Waarom staat hier een plaatje van een Engelse kaft bij?
Omdat er waarschijnlijk geen goed plaatje van een Nederlandse kaft is
Omdat er waarschijnlijk geen goed plaatje van een Nederlandse kaft is
ik weet niet wat me bezielde, volgens mij is dit mijn schuld, sorry
Ik vind het een heel goed boek!
De Engelse vertaling is dan ook zéér terecht!
Kan iemand vertellen wat dit boek zo goed maakt? Volgens de scores is dit haar enige uitmuntende boek, haar pronkjuweel. De meeste andere boeken worden maar matigjes bevonden.
Een beetje beroepsmatig gelezen. Uit herinnering: Dorrestein heeft met Een Hart Van Steen wat mij betreft redelijk aannemelijk gemaakt wat een ouder drijft bij 'eigen kindermoord'.
Helaas ook nu weer in het nieuws. Wanneer dit soort gebeurtenissen in het nieuws komen, volgt meestal een kettingreactie, alsof andere mensen op het idee komen hetzelfde te doen, zoiets als automutilatie (b.v. in jezelf krassen met een scherp voorwerp) in een instelling.
Opmerkelijk vond ik in Een Hart van Steen dat degene die de kinderen ombrengt de moeder is en niet zoals vaak gebeurt, de vader. Ik heb bijna al Dorresteins boeken gelezen en zou dit niet haar beste boek willen noemen. Welke dan wel, tja .. Heden Ik, denk ik.
Toch wist ze me wel nieuwsgierig te maken naar de precieze toedracht, en dat is wel prijzenswaardig. Hoewel; er blijven hier en daar wat dingen open, waarbij ik me af vraag in hoeverre dat bewust is. Bijvoorbeeld: Had Ellen niet ook Kester en Sybille kunnen redden? Waarom heeft ze hier geen schuldgevoel over? Waarom heeft de vader de pillen niet herkend - hij moet toch wel medicijnen van vitaminepillen kunnen onderscheiden, of lijken die zoveel op elkaar? Hoe kreeg Ellen te eten in de tijd dat ze het bed moest houden - Lucia en haar kinderen mochten niet naar buiten, terwijl de dokter alleen langskomt om ze op te halen.
Op de eerste pagina staat overigens ook nog een foutje (mijn vader wees me hier op): de kinderen moeten teken verwijderen omdat ze anders de ziekte van Lyme kregen, maar in de tijd dat het boek speelt was die ziekte nog niet bekend.