
Dansu Dansu Dansu - Haruki Murakami (1988)
Alternatieve titels: Dance Dance Dance | ダンス・ダンス・ダンス | Dans Dans Dans
Japans
Fantasy / Psychologisch
393 pagina's
Eerste druk: Kodansha,
Tokio (Japan)
Vier jaar na de Jacht op het verloren schaap lokken vreemde dromen het naamloze karakter terug naar het Dolfijnenhotel. Daar hoopt hij zijn mysterieus verdwenen vriendin te vinden. Dat blijkt niet zo eenvoudig te zijn, na het weerzien met de mysterieuze Schaapman vallen louter bizarre ontmoetingen de protagonist ten deel. Een aantrekkelijke doch nerveuze receptioniste, een eenarmige dichter, een nukkig tienermeisje, een gefrustreerd acteur, een betoverende callgirl en een zelfvoldane schrijver. Allemaal zijn ze met elkaar verbonden. Of niet. En ondertussen blijven er dodelijk slachtoffers vallen en probeert de hoofdpersoon grip te krijgen op de realiteit. Maar de grens tussen droom en werkelijkheid lijkt soms te vervagen.
- nummer 174 in de top 250
werk daar raak je aan verslaafd.
Hier heb ik soms de indruk dat Murakami maar een beetje van hoofdstuk naar hoofdstuk schrijft. allemaal wel prettig geschreven weliswaar en zeer meeslepend, maar toch. Het lijkt iet vrijblijvender. Voor die 4 gaat hij nog flink zijn best moeten, doen.
Ja, heb het eigenlijk zo al een beetje gezegd. Goed geschreven, onderhoudend, 'leest als een trein', maar toch een stuk braver dan 'de jacht op het schaap' waar alles veel dwingender was. Nu komen en gaan de protagonisten zonder heel veel te beklijven, Met zijn fascinatie voor Yuki had hij toch iets veel essentiëler kunnen doen, nu wordt het toch wel vrij luchtig opgelost, heel zijn relatie met haar. Zelfs ondanks het einde krijg ik inderdaad het gevoel (samen met de protagonist) dat hij wat moeilijkheden heeft langdurige relaties aan te gaan, hoewel zijn benadering van het leven mij wel bevalt. Droog, maar zonder bullshit.
Misschien begin ik gewoon een beetje te wennen aan de man zijn stijl en moet ik maar eens iets anders gaan zoeken. Hoewel, ik heb nog 'Spoetnikliefde' en 'Norwegian wood' op de plank staan en daar zie ik nu ook weer niet bepaald tegenop om die te gaan lezen.
PS: Echt waar: wie komt er hier deze ochtend binnengelopen om te solliciteren als receptioniste? Juffrrouw Yomuyoshi! Asian girl met zwarte bril.
Misschien begin ik gewoon een beetje te wennen aan de man zijn stijl en moet ik maar eens iets anders gaan zoeken. Hoewel, ik heb nog 'Spoetnikliefde' en 'Norwegian wood' op de plank staan en daar zie ik nu ook weer niet bepaald tegenop om die te gaan lezen.
Net als bij andere schrijvers waar ik enthousiast over ben wacht ik altijd even met het lezen van een ander boek. Zo ook bij Murakami. Ik denk dat mijn eerstvolgende roman van zijn hand Norwegian Wood wordt...
Net als bij andere schrijvers waar ik enthousiast over ben wacht ik altijd even met het lezen van een ander boek. Zo ook bij Murakami. Ik denk dat mijn eerstvolgende roman van zijn hand Norwegian Wood wordt...
Wat grappig... dat heb ik ook gedaan... ik heb inmiddels wel al zijn fictieboeken, maar ik doseer ze.... en mijn volgende wordt (waarschijnlijk) ook Norwegian Wood


Zoals hier boven of onder vermeldt wordt je vanaf de eerste pagina teruggebracht naar waar De Jacht Op Het Verloren Schaap op hield. Of toch niet helemaal. Vierenhalf jaar na waar 'Schaap' op hield.
Het boek gaat voort in hetzelfde elan en daar is absoluut niets mis mee want toch merk je dat Murakami in de tijd tussen het verschijnen van deze en zijn voorganger gegroeid is.
Het enige negatieve punt in mijn ogen is dat de Boekmetersamenvatting van het verhaal op niets trekt omdat deze (op de laatste zin na) het boek voor doet als een of ander stationsdetective die moet scoren d.m.v. geweld en seks. Wat het boek allerminst is.
Weeral een geweldige ervaring van deze man die mij op spoetnikliefde na dan nog nooit teleurgesteld heeft.
Het enige negatieve punt in mijn ogen is dat de Boekmetersamenvatting van het verhaal op niets trekt omdat deze (op de laatste zin na) het boek voor doet als een of ander stationsdetective die moet scoren d.m.v. geweld en seks. Wat het boek allerminst is.
Dit was de eerste Murakami waarbij ik heel bewust heb geprobeerd te zoeken naar wat hem nou zo goed maakt. Om deze post nog een beetje leesbaar te houden, beperk ik me tot drie kwaliteiten. Maar het zijn er natuurlijk meer.
Stijl
Murakami is een meesterlijk stilist, maar wel van een afwijkend soort. Veel lezers zien stilistisch meesterschap als het bakken van mooie zinnen, liefst met wat aardige metaforen of sfeerverhogende adjectieven (zoals de fluweelzachte schaduw van nevelige luchten bij Zafon). Bij Murakami niets van dat al. Wat Murakami wel heeft is een kraakheldere en bijna zintuiglijke stijl. Bij Murakami hoor je de muziek, proef je het koude bier, ruik je de schimmelige lucht in het vervallen hotel, lig je zelf te luieren op het strand van Honolulu. Dat maakt het consumeren van Murakami’s proza een heel directe ervaring, en een prettige bovendien. Misschien lijkt dat heldere proza heel eenvoudig te schrijven, maar dat is het absoluut niet.
Personages
In de meeste westerse literatuur nemen personages veel ruimte in beslag. Ze doen (mij) vaak denken aan kolossale bomen die kreunen en piepen en steunen onder alle tegenslagen, tegenwind en ander onheil. En als ze eenmaal omvallen maken ze zoveel kabaal dat je het in de bieb kunt horen kraken. De personages van Murakami zijn eerder bonsaiboompjes. Alles zit erop en eraan, maar ze maken veel minder lawaai, nemen veel minder ruimte in beslag. Bovendien zijn ze zich bewust van hun eigen kleinheid. Omdat ze verder dezelfde psychologische diepgang en minstens zoveel humor hebben als westerse personages, maakt het hen tot karakters met wie je met alle plezier vierhonderd pagina’s wilt optrekken.
Diepgang
Er zit nogal wat diepgang in Murakami’s werk, maar die is wel vaak van oosterse snit. In Dance, Dance, Dance wordt heel wat gezegd over typisch Boeddhistische thema’s als illusie, realiteit, acceptatie van verlies. In dit specifieke geval gaat het dan ook nog eens om het verlies van identiteit in de moderne kapitalistische maatschappij, een universum waarin ieder mens een maatschappelijke rol heeft te spelen. En ben je een bekend acteur zoals het personage Gotanda, dan heb je het dubbel zo zwaar. In je werk speel je filmrollen, in het dagelijks leven speel je de rol van geslaagd acteur. En waar blijft dan je ware zelf?
Zoals gezegd, Murakami’s werk heeft nog wel meer kwaliteiten dan deze drie. Maar die laat ik voor een andere keer.
Ik zou eigenlijk een dikke 4,5* willen geven voor de laatste 200 pagina's, misschien na een herlezing die er ongetwijfeld nog van komt.
Nog zestig pagina's en dan heb ik hem uit. Dan zal ik het aanpassen, want er klopt inderdaad niets van (of het moet nog sterk veranderen die laatste pagina's, maar ik gok van niet)
Geweldig boek, wat mij betreft net iets mooier/beter dan Jacht Op Het Verloren Schaap. Nu nog Hear The Wind Sing, Pinball 1973, Underground en het nog niet vertaalde 1Q84 (van dit jaar) en daar zie ik naar uit, want ik kan maar geen genoeg krijgen van Murakami's werk. Heb de meeste al gelezen boeken ook al herlezen en het blijft steengoed.
Nog een stem en deze knalt de top250 binnen.
Dit boek brengt ook het utlieme Murakami-meisje voor het voetlicht.
Volop genieten, maar toch niet zijn beste boek m.i.

Deze roman beloofde veel (met name de terugkeer van De Schaapman en Kiki bijvoorbeeld) maar het werd allemaal niet ingelost.
Mijn grootste ergernis was wel de onverschilligheid van de hoofdpersoon tegenover zijn acteursvriend toen werd gesuggereerd dat hij achter de verdwijning, dan wel dood, van Kiki zou zitten. Dat ging er dus bij mij echt niet in.)
Op de achterkant van het boek wordt vermeld dat Murakami deze roman zelf het leukste vond om te schrijven - mede daardoor is mijn ontgoocheling des te groter...