Dansu Dansu Dansu - Haruki Murakami (1988)

Ik kan niet wachten tot ook dit boek vertaalt word. Murakami's
werk daar raak je aan verslaafd.

Ik heb de Engelse versie waar ik binnenkort aan ga beginnen. Straf dat een boek van Murakami uit 1994 nog niet vertaald is...

Weeral een heerlijk boek van Murakami. Leest weeral lekker weg, zo lekker dat ik me afvraag of de Engelse vertalingen soms wat van de taalcomplexiteit wegmoffelen. Hoedanook is dit weer een prettige leeservaring. Ben nu iets over de helft en het hoofdpersonage doet me erg denken aan de protagonist van Norwegian Wood. Dezelfde laissez-faire instelling tov het leven, een mens met een kruisje, iemand voor die het leven eigenlijk geen grote hindernissen vormt maar desondanks zichzelf in de weg staat. Ook iemand die zomaar neemt wat er komt en dat is gelukkig ook weer heel wat. De fantasie van Murakami kent gelukkig geen grenzen. Iets wat ook weer terugkomt en ik erg leuk vind zijn de verwijzigingen naar populaire muziek (volgens mij sluikreclame) en de manier waarop hij, bij-de-weg, zijn eetervaringen beschrijft. Dan klinkt een flinterdunne, in ijswater gedrapeerde uien-ring plotseling als een delicatesse. Zalig.

Na het lezen van na de aarbeving en vrijwijl alle andere boeken van Murakami heb ik dit engels talige boek toch inmidels gekocht. Ik heb er enorm veel zin in om te lezen. Zou david lynch een van zijn boeken gaan verfilmen,wie zou het beter kunnen wanneer Murakami hiervoor toestemming geeft?

Ik kwam vandaag de Nederlandse vertaling tegen . De eerste bladzij neemt je al meteen mee terug naar "De jacht op het verloren schaap". Lijkt me dus geweldig.

Heerlijk boek van Murakami. Het gaat niet zozeer om het verhaal wat Murakami hier schrijft maar meer om het sfeertje dat er hangt en wat mij bijgebleven is.

Ik ben in de kesrverse Nederlandse vertaling aan het lezen. wat een meester van sfeer. Het personage en de manier waarop de gebeurtenissen beschreven worden hebben iets afstandelijks wat me een beetje aan "de vreemdeling" van Camus doet denken. Zonder het noodlottig dramatische (voorlopig ?). Dit lijkt af te stevenen op een minimale 4.

Hij is bijna uit. Wat die afstandelijkheid betreft, dat kan ik nu nog weinig volhouden. Ben toch benieuwd waar het gaat eindigen. Heeft toch niet echt de opbouw van het Schaap waar alles geleidelijk aan steeds vreemder werd en culmineerde in een abstarcte finale waar je zelf helemaal me in zat.
Hier heb ik soms de indruk dat Murakami maar een beetje van hoofdstuk naar hoofdstuk schrijft. allemaal wel prettig geschreven weliswaar en zeer meeslepend, maar toch. Het lijkt iet vrijblijvender. Voor die 4 gaat hij nog flink zijn best moeten, doen.

Hij IS uit.
Ja, heb het eigenlijk zo al een beetje gezegd. Goed geschreven, onderhoudend, 'leest als een trein', maar toch een stuk braver dan 'de jacht op het schaap' waar alles veel dwingender was. Nu komen en gaan de protagonisten zonder heel veel te beklijven, Met zijn fascinatie voor Yuki had hij toch iets veel essentiëler kunnen doen, nu wordt het toch wel vrij luchtig opgelost, heel zijn relatie met haar. Zelfs ondanks het einde krijg ik inderdaad het gevoel (samen met de protagonist) dat hij wat moeilijkheden heeft langdurige relaties aan te gaan, hoewel zijn benadering van het leven mij wel bevalt. Droog, maar zonder bullshit.
Misschien begin ik gewoon een beetje te wennen aan de man zijn stijl en moet ik maar eens iets anders gaan zoeken. Hoewel, ik heb nog 'Spoetnikliefde' en 'Norwegian wood' op de plank staan en daar zie ik nu ook weer niet bepaald tegenop om die te gaan lezen.

PS: Echt waar: wie komt er hier deze ochtend binnengelopen om te solliciteren als receptioniste? Juffrrouw Yomuyoshi! Asian girl met zwarte bril.

Net als bij andere schrijvers waar ik enthousiast over ben wacht ik altijd even met het lezen van een ander boek. Zo ook bij Murakami. Ik denk dat mijn eerstvolgende roman van zijn hand Norwegian Wood wordt...

Wat grappig... dat heb ik ook gedaan... ik heb inmiddels wel al zijn fictieboeken, maar ik doseer ze.... en mijn volgende wordt (waarschijnlijk) ook Norwegian Wood

Met voorsprong Murakami's meest kritische werk. Het zou me niet verwonderen moest hyperkapitalistische maatschappij de meest voorkomende uitspraak zijn misschien op Schaapman of Dolfijnenhotel na.

Zoals hier boven of onder vermeldt wordt je vanaf de eerste pagina teruggebracht naar waar De Jacht Op Het Verloren Schaap op hield. Of toch niet helemaal. Vierenhalf jaar na waar 'Schaap' op hield.

Het boek gaat voort in hetzelfde elan en daar is absoluut niets mis mee want toch merk je dat Murakami in de tijd tussen het verschijnen van deze en zijn voorganger gegroeid is.

Het enige negatieve punt in mijn ogen is dat de Boekmetersamenvatting van het verhaal op niets trekt omdat deze (op de laatste zin na) het boek voor doet als een of ander stationsdetective die moet scoren d.m.v. geweld en seks. Wat het boek allerminst is.

Weeral een geweldige ervaring van deze man die mij op spoetnikliefde na dan nog nooit teleurgesteld heeft.

Teleurstellend. Het enige boek dat ik nog niet van hem gelezen had, maar wat mij betreft verreweg het zwakste. Haalt het niet bij bijv het Schaap, Kafka en Hard-Boiled wonderland. Weinig urgentie, weinig spanning en veel herhaling. Of misschien ben ik gewoon een beetje Murakamimoe.

Niets houd je tegen om een aangepast voorstel in te dienen via correctie.

Mijn zevende Murakami alweer, en opnieuw was het genieten. Misschien ietsjes te gefragmenteerd, maar dat mocht de pret niet drukken. Veel humor, een pracht van een personage (Yuki) en dan ook nog een moordzaak (die me in meerdere opzichten aan American Psycho deed denken).
Dit was de eerste Murakami waarbij ik heel bewust heb geprobeerd te zoeken naar wat hem nou zo goed maakt. Om deze post nog een beetje leesbaar te houden, beperk ik me tot drie kwaliteiten. Maar het zijn er natuurlijk meer.

Stijl
Murakami is een meesterlijk stilist, maar wel van een afwijkend soort. Veel lezers zien stilistisch meesterschap als het bakken van mooie zinnen, liefst met wat aardige metaforen of sfeerverhogende adjectieven (zoals de fluweelzachte schaduw van nevelige luchten bij Zafon). Bij Murakami niets van dat al. Wat Murakami wel heeft is een kraakheldere en bijna zintuiglijke stijl. Bij Murakami hoor je de muziek, proef je het koude bier, ruik je de schimmelige lucht in het vervallen hotel, lig je zelf te luieren op het strand van Honolulu. Dat maakt het consumeren van Murakami’s proza een heel directe ervaring, en een prettige bovendien. Misschien lijkt dat heldere proza heel eenvoudig te schrijven, maar dat is het absoluut niet.

Personages
In de meeste westerse literatuur nemen personages veel ruimte in beslag. Ze doen (mij) vaak denken aan kolossale bomen die kreunen en piepen en steunen onder alle tegenslagen, tegenwind en ander onheil. En als ze eenmaal omvallen maken ze zoveel kabaal dat je het in de bieb kunt horen kraken. De personages van Murakami zijn eerder bonsaiboompjes. Alles zit erop en eraan, maar ze maken veel minder lawaai, nemen veel minder ruimte in beslag. Bovendien zijn ze zich bewust van hun eigen kleinheid. Omdat ze verder dezelfde psychologische diepgang en minstens zoveel humor hebben als westerse personages, maakt het hen tot karakters met wie je met alle plezier vierhonderd pagina’s wilt optrekken.

Diepgang
Er zit nogal wat diepgang in Murakami’s werk, maar die is wel vaak van oosterse snit. In Dance, Dance, Dance wordt heel wat gezegd over typisch Boeddhistische thema’s als illusie, realiteit, acceptatie van verlies. In dit specifieke geval gaat het dan ook nog eens om het verlies van identiteit in de moderne kapitalistische maatschappij, een universum waarin ieder mens een maatschappelijke rol heeft te spelen. En ben je een bekend acteur zoals het personage Gotanda, dan heb je het dubbel zo zwaar. In je werk speel je filmrollen, in het dagelijks leven speel je de rol van geslaagd acteur. En waar blijft dan je ware zelf?

Zoals gezegd, Murakami’s werk heeft nog wel meer kwaliteiten dan deze drie. Maar die laat ik voor een andere keer.

Voor dutch 2.0: Drie spijkers, drie koppen. BANG-BANG-BANG. Schitterend.

Een van de laatste romans van Murakami die ik heb gelezen en waarmee ik me goed heb vermaakt. Vooral de ontknoping en de typische Murakamiaanse thema's als eenzaamheid, stroeve menselijke relaties, spiritualiteit, mysterieuze plaatsen, etc waren er weer prachtig in opgenomen. Toch vond ik het boek iets te traag op gang komen. De hoofdpersoon loopt in het begin iets te vaak doelloos en weemoedig door de stad te slenteren, waarbij Murakami vaak in herhaling treed bij de beschrijvingen van de gebeurtenissen. Maar toen eenmaal het verhaal ging lopen, was ik bladzijdelang in trance door het prachtig vormgegeven plot. Talloze betoverende passages met veel aandacht voor de psychologie van de personages, hoe verwarrend het af en toe ook overkomt. Heerlijke literatuur.

Ik zou eigenlijk een dikke 4,5* willen geven voor de laatste 200 pagina's, misschien na een herlezing die er ongetwijfeld nog van komt.

Nog zestig pagina's en dan heb ik hem uit. Dan zal ik het aanpassen, want er klopt inderdaad niets van (of het moet nog sterk veranderen die laatste pagina's, maar ik gok van niet)

Gedaan.

Geweldig boek, wat mij betreft net iets mooier/beter dan Jacht Op Het Verloren Schaap. Nu nog Hear The Wind Sing, Pinball 1973, Underground en het nog niet vertaalde 1Q84 (van dit jaar) en daar zie ik naar uit, want ik kan maar geen genoeg krijgen van Murakami's werk. Heb de meeste al gelezen boeken ook al herlezen en het blijft steengoed.

Nog een stem en deze knalt de top250 binnen.

Heel goede opvolger van 'De trilogie van de Rat'. Het maakt het cirkeltje rond. Daarnaast heeft het voor mij veel betekend in het begrijpen van mijn eigen leven, mijn positie en gedrag binnen het geheel. Het stukje waarin de Sheep Man (sorry, ik lees ze in 't Engels, altijd beter dan de NL vertalingen) de hoofdpersoon vertelt dat hij moet blijven dansen, "so it all keeps spinning"...weergaloos.
Dit boek brengt ook het utlieme Murakami-meisje voor het voetlicht.

Volop genieten, maar toch niet zijn beste boek m.i.

Ik heb een gevoel dat ergens tussen de reactie van dutch2.0 (15/6/2009) en die van stefan dias (1/10/2008) in ligt. De stijl is meesterlijk en meeslepend, en de thema's vaak erg aangrijpend. Maar anderzijds blijf ik toch ook wat op mijn honger zitten, en komt het me allemaal net iets te oppervlakkig over. Soms zelfs wat "populistisch"... Net als Opwindvogelkronieken heeft ook deze roman me als geheel niet echt overtuigd, en gaf het geheel me uiteindelijk zowat de indruk van een artificieel, bijna geforceerd en ijdel zoeken naar diepgang, ook al vond ik heel wat afzonderlijke passages wel degelijk heel knap. Het enige wat me soms tegenstak, was de wat al te 'superieure' positie van de ik-figuur. Hij wist het altijd net iets beter dan de rest, stond altijd net iets boven de rest. Soms had ik het gevoel dat Murakami tegelijk verteller en ik-figuur wilde zijn, en dat werkt vaak niet: het is het een of het ander.

Mijn tiende Murakami en helaas een behoorlijke teleurstelling. Ik miste de oorspronkelijkheid en spanning uit De jacht op het verloren schaap. Dat boek was veel scherper en radicaler, hier kabbelde alles maar wat voort en dat een behoorlijk aantal pagina's lang.
Deze roman beloofde veel (met name de terugkeer van De Schaapman en Kiki bijvoorbeeld) maar het werd allemaal niet ingelost.
Mijn grootste ergernis was wel de onverschilligheid van de hoofdpersoon tegenover zijn acteursvriend toen werd gesuggereerd dat hij achter de verdwijning, dan wel dood, van Kiki zou zitten. Dat ging er dus bij mij echt niet in.)
Op de achterkant van het boek wordt vermeld dat Murakami deze roman zelf het leukste vond om te schrijven - mede daardoor is mijn ontgoocheling des te groter...

Ik sluit me aan bij Yorgos. De jacht op het verloren schaap is beter, uitdagender en interessanter. Dit boek kabbelt iets te vaak door en ik hikte er ook aardig tegen aan. Het begin was goed, maar helaas valt het verhaal bij de terugkeer in Tokyo mijns inziens wat in slaap. Tot de zomer geen Murakami meer voor mij. Even pauze.