De Avonden: Een Winterverhaal - Simon van het Reve (1947)

Een saai plaatje, maar wel de eerste druk .

Heel goed boek. Soms best pittig lezen, maar hoe verder ik kwam hoe beter het was. Helemaal toen het uit was begon ik het steeds meer te waarderen. Bovendien was dit het boek voor m'n mondeling literatuur, goede herinnering aan over gehouden. 5*

Speciaal voor deze site heb ik dit boek ter hand genomen. En het is me goed bevallen. Vooral het taalgebruik van de hoofdpersoon (Frits) en de humor maken dat het gemakkelijk wegleest, ondanks de alomtegenwoordigheid van ziekte, afbraak en dood. Leuk is ook het contrast tussen het gevoelloze sadisme van Frits en zijn tranen om een fles wijn die bessen-appel blijkt te zijn.
Qua stijl is Reve verder weinig opvallend. De dromen aan het einde van elke dag vond ik vrij zwak. 3,5*

Zeg maar gerust irritant hoor . Waarom, oh waarom, moeten personages ook altijd van die betekenisvolle dromen hebben. Het verhaal gaat zo al traag genoeg vooruit (hier).

De kachel brandt ... het hoofd dat blijft maar malen, telke male. Dit is voor mij het boek dat de mentale blauwdruk vormt voor alle verdere leeservaringen. Het boek dat je meesleepte naar je vrienden, in hun oren riep: "Kijk eens - ik heb een prachtboek ontdekt. Er bestaan nog zulke geschifte geesten!"

Zelden een auteur met meer liefde weten schrijven over z'n ouders ik doel daarmee op de etteloze passage waarin het leven van de vader tot in de futielste details wordt gereconstrueerd:

Vraag van Frits aan vader: "Waar at je die oliebollen vroeger?"

(Frits denkt: "Nou gaat hij alweer het verhaal afsteken van Tante Mien)

vader: "Nou vroeger bij Tante Mien ..."

Dat soort ergernis, kan enkel opgewekt worden door mensen die je na aan het hart liggen. Anders rest er enkel onverschilligheid ...

De avonden, ik heb het geloof drie keer integraal gelezen. Er zijn zinsnedes die ik uit het hoofd kan opdonderen, en ieder jaar rond de kerstperiode herlees ik mijn favoriete passages ("Dit is geen wijn!!!"). Dient het gezegd? Reve kan ouwehoeren als geen ander. En als groot liefhebber van ouwehoeren kan ik niet anders dan dit boek te koesteren.

Ja, eens. Ook weer zo'n boek van totale herkenning en identificatie met de hoofdpersoon.

Het boek heeft ook een enorme sfeer. De diepe lange donkere avonden (zoals ook zo mooi in de titel zit) De wat wezenloze lege dagen zo voor kerst.

Het was nog donker, toen in de vroege morgen van de tweeëntwintigste december 1946 in onze stad, op de eerste verdieping van het huis Schilderskade 66, de held van deze geschiedenis, Frits van Egters, ontwaakte. Hij keek op zijn lichtgevende horloge, dat aan een spijker hing. 'Kwart voor zes, 'mompelde hij, 'het is nog nacht.'........"

Tweede Kerstdag.
Het lijkt wel.' zei hij zacht, de radio inschakelend en aan het raam tredend 'of de zon doorkomt.' U hoort thans de cantate voor de tweede kerstdag van Johan Sebastiaan Bach, ' zei de omroeper. Frits stelde het toestel zuiver af, holde naar zijn slaapkamer, kwam met zijn shagdoos terug en rolde, op de divan gezeten, zo snel een sigaret, dat hij deze kon aansteken op het ogenblik, dat het onregelmatige geraas van het stemmen van de muziekinstrumenten had opgehouden.
' Nu ben ik gelukkig, ' zei hij hardop en grinnikte.

Het einde van het jaar nadert,' dacht hij. 'Ik loop hier in de stad, door de mist, naar huis, terwijl het donker wordt. Het zijn de laatste dagen van het jaar.' Het voorwiel bij de zijstraten behoedzaam optillend, liep hij voort over de trottoirs. 'Toch is dit het goede weer om te kunnen nadenken,' mijmerde hij verder. 'Bij deze atmosfeer beseft men zijn werkelijke waarde.' Hij begon zacht, half neuriënd te zingen. Toen hij voor de huisdeur stond, dacht hij: 'Er is geen enkele geldige reden, waarom deze avond zou moeten mislukken. Ik heb een vermoeden, dat hij slaagt. Een avond, waarvan het verloop van tevoren vaststaat, kan onmogelijk een mislukking worden, dat is alles.

5 sterren.

Vanwaar 'Simon' van het Reve op het plaatje?

edit: te lezen op de link van Freud

Dat is de oorspronkelijke debuutnaam van Gerard Reve. (oftewel een soort pseudoniem)

Zijn echte naam is Gerard Kornelis van het Reve.

Simon van het Reve?
Gerard Kornelis van het Reve publiceerde De Avonden onder de naam Simon van het Reve omdat hij een bewonderaar was van Simon Vestdijk. Later veranderde hij zijn naam in Gerard Reve, passend bij zijn theorie over namen van tweemaal 2 lettergrepen.

Zie de link van Freud bij de allereerste post

Beste Nederlandse boek ooit.

Vooral de humor vind ik van een ongekende klasse. Nou heb ik het boek al heel vaak aan mensen aangeraden maar ik heb al meerdere keren slechts meewarige blikken als respons gekregen. Blijkbaar slaat het niet bij iedereen aan. Gelukkig maar, eigenlijk.

Moet hier niet tussenhaakjes Simon van het Reve staan?

Tussen haakjes doen we sowieso niet, maar we houden de originele schrijversnaam aan, dus heb het even aangepast. Straks kunnen we via het MusicMeter-systeem verschillende pseudoniemen aan elkaar linken.

Ik vind hier persoonlijk niets aan. Het boek gaat over iemand die een ontzettend saai leven heeft. Moeilijk om zoiets niet saai te maken lijkt me. Ik vind het boek dan ook echt geen plezier om te lezen en eigenlijk veel te lang.

Het einde is dan weer prachtig. Maar ik lees niet graag 200 saaie pagina's om te eindigen met 2 mooie pagina's. Dan is het boek in zijn geheel ondermaats voor mij.

1,5*

200 saaie pagina's?
Ik heb me werkelijk doodgelachen om het boek!

Maar ik sluit me aan bij wat Held hierboven vermeldt: blijkbaar ziet niet iedereen de humor van De Avonden in. En misschien maakt het dat juist des te leuker.

Ja, dat staat in die link. Ik bedacht me wat die theorie kon zijn maar kon het niet snel vinden.

Wel verzon ik wat bekende twee/twee lettergreepnamen:

Uit zijn jeugd algemeen:

Adolf Hitler
Winston Churchill
Anton Mussert
Albert Einstein

En schrijvers:

William Shakespeare
Harry Mulisch
Simon Vestdijk

Uiteindelijk bleek het alleen maar om 'lekker in het geheugen liggen' te gaan.

Reve publiceerde zijn debuut 'De avonden' onder de naam Simon van het Reve. Op 26 september 1948 schreef hij in een brief aan W.F. Hermans: 'Voortaan ga ik niet meer onder dat idiote halfpseudoniem Simon (waar ik meer last dan gemak van heb) maar onder mijn volle naam Gerard Kornelis van het Reve schrijven. Op het eerste gezicht lijkt het ijdel, en dat is het ook.' Bij zijn bekering tot het katholicisme in '66 noemde hij zich Gerard Kornelis, Franciscus, Markies van het Reve, maar die naam haalde (wellicht wegens plaatsgebrek) geen enkele boekcover. Vanaf 16 februari 1973 noemt de schrijver zich kortweg Gerard Reve: 'Het beste is een naam van twee maal twee lettergrepen, met in elk woord de klemtoon op dezelfde lettergreep. Dat ligt goed in het geheugen. Gerard Reve, Heinrich Heine, Adolf Hitler, Josef Stalin, Mao Tsetoeng, Winston Churchill, André Gide, Gustave Flaubert, Anton Tsjechow, Dosto Jewski (een masochistiese Jood), Sacher Masoch, Jezus Christus, Gerard Reve, enz.' ('Het lieve leven')

http://www.humo.be/cps/rde/xchg/humo/hs.xsl/DezeWeek_Humofiles_2425.html


Op zich niet eens zo gek, als je bedenkt dat Willem Frederik Hermans al zijn werk als schrijver onder zijn voluit geschreven naam liet publiceren (zijn wetenschappelijke artikelen onder de naam W.F. Hermans), maar dat iedereen het toch over "Wé Èf Hermans" heeft. Twee keer twee, met de klemtoon gelijk!

Ik heb echt een heel oude uitgave gekocht in de Slegte waar nog G.K van het Reve opstaat. Superklein lettertype ook, maar het is zo charmant dat ik het niet kon laten liggen.

Mee eens, sterk boek. Ergerde me nauwelijks aan de dromen, alhoewel ik deze ook niet bepaald een meerwaarde vond hebben. Soms iets te langzaam en lang, maar daar lag tevens ook weer de kracht van het boek.

Het taalgebruik is prachtig:

Je mag je hart uitstorten, ik ben bereid je ziel als een rot ei tegen het licht te schouwen

Eindelijk eens gelezen en ik vond het een prachtboek. De stijl, het cynisme, de verveling, de kleine irritaties, de heimelijke onuitgesproken reacties op anderen, de humor: ik houd daar wel van.
Ik kwam er veel dingetjes in tegen die me deden denken aan De Man Die Werk Vond van Brusselmans.
Mijn conclusie: Reve aapt Brusselmans na. Maar dat is helemaal geen ramp.
De reden waarom ik dit nét geen 5* geef, is dat het hier en daar toch wel een beetje saai is, eerlijk gezegd. Het kan allemaal wel wat vlotter en levendiger.
De gedachtengangen van Frits, vind ik daarentegen zo schitterend, dat het wel een absolute 4,5* scoort.
Overigens begrijp ik het commentaar van Bomans destijds niet helemaal: zó verschrikkelijk naargeestig vind ik het nu ook weer niet, ik kon er vaak wel om lachen en hield, juist door het prachtige einde, nog best een positief gevoel over ook.
Frits overigens, zou ik de tip willen geven om eens te overwegen op zichzelf te gaan wonen, dat kan uitkomst bieden.

Ehm, 'De man die werk vond' is uit 1985, dit boek is uit 1947. Als er sprake is van na-apen, wie aapt wie dan na...

Mijn God...

Als het een grap was, kwam ie niet echt goed uit de verf.

OMG, nee. Die was echt heel slecht xD Nog even blijven oefenen Rien.

Nou, hij was toch wel duidelijk, dacht ik zo. Of hij grappig is, dat is een tweede

Precies Dexter. Een opmerking hoeft lang niet altijd grappig te zijn en het was natuurlijk niet mijn bedoeling om met deze zin de hele zaak eens goed plat te laten liggen van de lach.

Ik wist daarentegen gewoon zeker dat er íemand zou zijn die letterlijk de reactie van Kimmie zou plaatsen, en aan haar dus de twijfelachtige eer. Voorspelbaarheid kan weer wel erg grappig zijn.

Dit was het eerste boek dat ik van Gerard Reve las en ik viel meteen voor zijn werk!

Dat heb ik nou ook al vaak gemerkt. De hele hilarische 'bessen-appel' scene, dat is toch onweerstaanbaar?

Dat is ook het fragment dat mij het meest bijstaat van het hele boek.

het is weer bijna tijd om aan de avonden te beginnen.

Ik ben hem nu aan het lezen. Ben zeer enthousiast.

Ik ben er nog altijd niet uit of dit als een grap bedoeld was... Laten we het maar hopen... en ... Als Brusselmans iemand naäapt dan is het wel J.D. Salinger. Is een van z'n lievelingsschrijvers en dat merk je.