menu

Himnariki og Helviti - Jón Kalman Stefánsson (2007)

Alternatieve titel: Hemel en Hel

mijn stem
4,00 (14)
14 stemmen

IJslands
Psychologisch

214 pagina's
Eerste druk: Bjartur, Reykjavik (IJsland)

Op een dag gaan twee vrienden, Bárdur en 'de jongen', de zee op om te vissen. Ze worden overvallen door een storm en Bárdur raakt onderkoeld. De jongen probeert zijn vriend nog te redden, maar moet uiteindelijk machteloos toezien hoe hij sterft. Een boek heeft tot de dood van Bárdur geleid: hij was zo onder de indruk van Paradise Lost van Milton dat hij vlak voor het vissen op zee nog even naar zijn hut was teruggelopen om een paar mooie regels te lezen. Die wilde hij in de boot aan zijn vriend citeren, maar daardoor vergat hij zijn warme jas mee te nemen. Na de dood van Bárdur gaat de jongen op reis om het boek terug te brengen naar de man die het uitleende.

zoeken in:
avatar van Mahto
5,0
Dit is echt een prachtboek! Een fijn, traag boekje waarin prachtig beschreven wordt hoe iemand kan lijden onder het verlies van een vriend.

...stilte...
Deel twee en drie zijn ook al vertaald!

5,0
Prachtig boek. Dan heb ik het over de hele trilogie trouwens. Het is al meer dan een jaar geleden dat ik dit boek heb gelezen, maar ik moet er nog steeds nu en dan aan terugdenken. De beschrijvingen van alles zijn zo realistisch en goed, je voelt de natuur, je voelt de kou. De omschrijving van het boek klinkt heel zwaarmoedig, maar het lezen van het boek voelt totaal niet zo aan. Prachtige, poetische omschrijvingen, zowel van natuur als van mensen en menselijke relaties. Vele mooie, rake omschrijvingen ook. Al met al een boek dat erg bij blijft en ik graag nog eens zou herlezen.

avatar van Lalage
3,5
In het begin ben ik onder de indruk van de prachtige schrijfstijl. Maar verderop kabbelt het verhaal maar verder. Spannend wordt het niet meer. De schrijver valt in herhaling, zoals dat in je eigen gedachten ook zo vaak gebeurt. Ik ben een beetje opgelucht als het boek uit is. Eigenlijk had ik verwacht dat ik meteen de hele trilogie zou gaan lezen, maar als dat meer van hetzelfde is, dan laat het ik hierbij.

Hemel en hel – Jón Kalman Stefánsson | Lalagè leest - lalageleest.nl

...stilte...
Het begint inderdaad prachtig, daarna wordt het helaas alleen maar minder. In deel twee Het verdriet van de engelen staat een prachtig stuk over een postbode die onder barre omstandigheden de post moet bezorgen. Maar het verhaal dat de drie delen samenbindt komt erg geforceerd over.

avatar van Pleun
5,0
Dit is een recensie van de Hemel en Hel-trilogie, die niet op Boekmeter staat. Ik heb het boek gelezen in februari

Een warm bad

Sinds ik een jaar of wat geleden de Wallander-reeks van Henning Mankell las, voel ik mij aangetrokken tot Scandinavië. De licht melancholische sfeer die de boeken van Mankell ademen, en de fijnzinnige manier van schrijven spreken mij aan. Daarna las ik thrillers van Samuel Bjork, Jussi Adler-Olsen en Jo Nesbo. Ook goed. Stieg Larsson beviel mij minder en Indridason was zelfs flink schrikken toen ik daar pas een boek van las (Maandagskinderen).

Ik noem nu allemaal thrillers en die beschouw ik eigenlijk als 2e rangs vermaak. Het Scandinavische vuurtje werd eind vorig jaar pas echt opgestookt door Johan Harstad. Max, Mischa & het Tet-offensief en Buzz Aldrin, waar ben je gebleven belandden meteen in mijn lijst met favorieten. Alles aan die boeken beviel mij. De stijl, de fijnzinnigheid, de sfeer, de eigentijdse inhoud..

Maar goed, voor ik verval in langdradigheid moet ik het maar eens over Kalman Stefansson gaan hebben. Zijn Hemel en Hel-trilogie was vorig jaar onder mijn aandacht gekomen, en zweefde sindsdien op de rand van mijn onderbewustzijn. Ik las er een paar recensies over en die trokken mij over de streep. Dat het een dikke pil is maakt mij niet uit, ik hou van zogenaamde kleppers. Met een beetje geluk spreekt het verhaal je aan en kan je je er helemaal in verliezen. Zo'n boek wordt bijna een goede vriend. Of een warm bad, wat ik wel een mooie omschrijving vind voor een verhaal dat zich afspeelt in het barre IJsland.

Omdat er veel mooie boeken zijn en veel te weinig tijd, ben ik gewend om een boek te lezen in de modus: pats boem knallen. Na een paar zinnen had ik al door dat dit de volkomen verkeerde instelling is om dit boek te lezen.

Het verhaal speelt zich af rond 1900 in IJsland. Dat was toen bepaald niet the place to be. Het leven is er hard, vooral dankzij de barre weersomstandigheden. De scheidslijn tussen leven en dood is flinterdun, geluk is zeldzaam en kortstondig en moet hard worden bevochten.

Alles wat je als liefhebber van literatuur verwacht, is aanwezig in dit boek. Hoofdpersoon is een jongen die niet bij naam wordt genoemd. Hij is een dromer die eigenlijk uit de toon valt in het kleine wereldje van lompe vissers en geile zeelieden. Het plot beschrijven ga ik verder niet doen, dat vind ik altijd saai in andere recensies. Ik beperk me tot de samenvatting dat alle ingrediënten van het leven aan bod komen in Hemel en Hel: het gaat over leven en dood, de zin en zinloosheid van het bestaan, het aankloten van de kleine lieden, stompzinnige gebeurtenissen die grote gevolgen hebben, de liefde en het banale, de kracht van woorden maar ook de beperking van kennis (alle geleerde personages in het boek zijn ongelukkig); alle toetsen van het orgel der mensheid worden door Kalman Stefansson bespeeld.

De stijl van Kalman Stefansson is poëtisch. Normaal gesproken ben ik geen lezer van poëzie, hoewel ik een poëtische songtekst dan wel weer kan waarderen. Maar de stijl van Kalman Stefansson spreekt mij wel aan. Als je er eenmaal aan gewend bent, het ritme van de zinnen en de woordkeus, dan wordt het zelfs langzaam verslavend. Wat ik bijzonder knap vind is dat de trilogie 948 pagina's telt, het plot niet heel erg vol zit met gebeurtenissen, maar dat het toch geen moment langdradig wordt.

Belangrijk om te benoemen is ook de lichte ironie waar de schrijver voortdurend gebruik van maakt. Hierdoor is het geen deprimerend verhaal, verre van zelfs. Een goed voorbeeld is dat de jongen, samen met Jens de postbode en een andere man, een barre, eindeloze tocht onderneemt, dwars door een sneeuwstorm, met een lijkkist. Dat gaat niet geheel vlekkeloos. Personen zetten voortdurend hun leven op het spel voor de meest stompzinnige zaken. Daar kan ik wel om glimlachen. Het verhaal gaat in feite over de tragiek van de mens, maar is tegelijkertijd een oproep om toch vooral te leven. Want voor je het weet slaat je bootje om en beland je in de ijskoude zee.

Een laatste opmerking. In Nederland mis ik een beetje de auteurs als Kalman Stefansson. Zijn stijl doet een heel klein beetje denken aan Thomas Rosenboom. Die is ook een meester in verhalen rond kneuterige, licht tragische personages. Het is geen toeval dat ik ook fan ben van Rosenboom. Snel maar weer eens iets van lezen. En van Kalman Stefansson natuurlijk.

5 sterren

3,5
De eerste honderd bladzijden zijn ongelofelijk goed! De samenhang van zee, dood, liefde in een poëtische eenheid overrompelde me. Dan begint het verhaal wat te wapperen: waar wil hij naar toe? Pas op het einde zag ik weer een lijn. Het blijft wel zeer suggestief en literair, ik verveelde er me niet mee, maar ik vond het verwarrend.

...stilte...
Roro schreef:
De eerste honderd bladzijden zijn ongelofelijk goed! De samenhang van zee, dood, liefde in een poëtische eenheid overrompelde me. Dan begint het verhaal wat te wapperen: waar wil hij naar toe? Pas op het einde zag ik weer een lijn. Het blijft wel zeer suggestief en literair, ik verveelde er me niet mee, maar ik vond het verwarrend.

Het is het eerste deel van een trilogie.

Er zitten sterke passages in en vooral mooie landschapsbeschrijvingen, maar mijn ervaring is dat die verwarring in de twee volgende delen voortduurt... en zo goed als die eerste honderd bladzijden wordt het helaas nergens meer.

En ik hou er niet zo van dat hij poëzie op een voetstuk plaatst. (Het gaat niet om de vinger die naar de maan wijst, maar om de maan.)

avatar van Pleun
5,0
Roro schreef:
De eerste honderd bladzijden zijn ongelofelijk goed! De samenhang van zee, dood, liefde in een poëtische eenheid overrompelde me. Dan begint het verhaal wat te wapperen: waar wil hij naar toe? Pas op het einde zag ik weer een lijn. Het blijft wel zeer suggestief en literair, ik verveelde er me niet mee, maar ik vond het verwarrend.


Ik kreeg het gevoel dat het verhaal ondergeschikt is aan de taal en de stijl, en het plot interesseerde me eigenlijk niet heel erg. Heb genoten van de leeservaring

Gast
geplaatst: vandaag om 00:34 uur

geplaatst: vandaag om 00:34 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.