Afraid is één van de best verkopende horrorverhalen van de laatste tijd. Het boek ontvangt ook veel reviews op de internationale boekensites en vaak zijn die nog (erg) positief ook. Zodoende keek ik er ook erg naar uit om met dit verhaal te starten, wat tevens mijn eerste van Jack Kilborn (pseudoniem va Jack Konrath) zou worden. Het verhaal liep iets anders dan ik bij voorbaat verwachtte, maar plezier heb ik er zeker mee gehad.
Toen ik met dit boek startte, rekende ik op een soort 30 Days of Night scenario. De plotomschrijvingen van de twee boeken zijn ook vrijwel identiek: een gesloten gemeenschap wordt opgeslokt door iets met kwade plannen. Waar Tim Lebbon de lezer opzadelde met een aantal moderne vampiers, kiest Jack Kilborn voor een soort supersoldaten die door hersenonderzoek gemanipuleerd zijn en uiteindelijk transformeerden in nietsontziende moordenaars. Lebbon introduceerde zijn bad-guys beetje bij beetje en met veel suspense, maar Kilborn schiet uit de startblokken en houdt 350 pagina's een gigantisch hoog tempo aan. Suspense is er zo goed als niet, wat ik zeker erg betreur.
Spannend is het absoluut wel, maar het is erg jammer dat Kilborn dat elke keer op dezelfde manier wil opwekken. Elk hoofdstukje eindigt met een grote of kleine cliffhanger en dat ging al snel echt storen. Het is ook nogal goedkoop, maar stiekem werkt het wel. Al snel lees je een ordinaire pageturner, maar de manier waarop dat gerealiseerd wordt, blijf ik wel erg makkelijk vinden. De personages maken soms ook wel erg rare keuzes om het maar spannend te houden.
Minder makkelijk is het om tijdens het lezen niet een paar keer te gruwelen, want Kilborn zoekt wel een aantal keer de grenzen op. Een sterke maag is een vereiste om dit boek tot op de laatste pagina te lezen. De trucjes van de slechteriken maken ze ook erg hatelijk, waardoor ik met de niet zo heel bijzondere personages meeleefde. Helaas wordt het, mede dankzij Kilborn's schrijfstijl, wel erg herhalend allemaal. Het is continu hetzelfde liedje: een aantal personages treffen de bad-guys, weten te ontsnappen en vervolgens schakelt Kilborn over naar het volgende groepje dat dezelfde problemen heeft. Eigenlijk is het verhaal een aaneenschakeling van subplotjes; een echte hoofdlijn is er niet.
Richting het einde wordt het wel steeds beter en de laatste honderd pagina's zijn in mijn ogen tevens de beste van het geheel, wat ik toch niet vaak tegenkom bij dit soort verhalen. In de laatste vijftig pagina's wordt het echt heel erg spannend en ik hoopte echt dat de 'Red-ops' supersoldaten een koekje van eigen deeg kregen. Die vraag wordt voldoende beantwoord en zelfs in de laatste vijf pagina's weten zij hun stempel te drukken.
Ondanks wat minpuntjes hier en daar, zoals Kilborn's vervelende trucje om spanning te creëren en het wat herhalende plot, kan ik niets anders zeggen dat mijn kennis met Kilborn zeker bevallen is. Ik ben zeker niet Afraid om meer boeken van hem te lezen.
* * * ½