Isja Borachat Mi-besora - David Grossman (2008)

mooi verhaal over de liefde, voor je kind en voor je geliefde

Nieuwsgierig geworden naar Grossman na dit mooie interview in Buitenhof besloot ik een boek van hem te lezen, waarbij ik al direct enigszins ontmoedigd raakte toen ik zag dat hij veel jeugdboeken heeft geschreven.

Een vrouw op de vlucht voor een bericht is duidelijk niet bedoeld als kinderboek. Toch heeft het er bepaalde kenmerken van. Steen des aanstoots voor mij zijn vooral de personages en hun psychologische platheid. Ze zijn ongeloofwaardig in hun aangezette contouren van charismatische, knappe of begaafde figuren van wie het de bedoeling is dat de lezer er direct van gaat houden. Maar eigenlijk voelen ze allemaal leeg aan, er is geen werkelijke kern verborgen achter de buitenkant die door Grossman met tamelijk veel woorden wordt vormgegeven. Daardoor kan het gebeuren dat de personages grillig overkomen, vooral gestuurd door het plot en de omstandigheden.

Zonder op al te veel details in te willen gaan, maar de verheerlijking van bijvoorbeeld het Ofer-personage bereikt belachelijke vormen wanneer deze als driejarige op principiële gronden vegetariër wordt en z'n broer op zesjarige leeftijd geneest van een obsessief-compulsieve stoornis.

De verhaalopzet wordt vooral in het begin van het boek enigszins gecompliceerd door veel tijdssprongen. Dit geeft ook wat mysterie aan Een vrouw op de vlucht voor een bericht. Jammer genoeg is de situatie voordat de roman op de helft is al grotendeels opgehelderd. De brokjes informatie die nog zijn achtergehouden kunnen niet voorkomen dat deze vorm van spanning tamelijk snel wegsijpelt. Daarna gaat steeds meer doorwegen dat het boek veel te lang duurt en er wel allerlei gebeurtenissen plaatsvinden maar zonder dat er werkelijke voortgang is. Helaas blijkt Grossman niet ergens naar toe te schrijven en eindigt het boek zonder ook maar de poging tot een catharsis.

Ik zal het verder niet uitgebreid hebben over het wereldbeeld dat de roman uitdraagt, maar Een vrouw op de vlucht voor een bericht lijkt me toch wel wat gekleurd, meer dan ik op basis van de milde toon die de schrijver in het eerder aangehaalde interview bezigde, had verwacht. In het nawoord blijkt dat Grossman tijdens het schrijven zijn jongste zoon verloor en dit zal de toon zeer waarschijnlijk gestempeld hebben. Het is duidelijk een Israëlisch boek.

Om kort te gaan een teleurstellende leesonderneming. Het lijkt eerlijk gezegd meer op het script van een niet al te goeie film dan op een roman.

Wil dit boek gaan lezen naar aanleiding van " Boeken op reis". Het prachtige interview van Wim Brands met Grossman.
Ik schrik wel van het bovenstaande stukje van eRCee. Onbegrijpelijk dat iemand zo'n dik boek uitleest en er vervolgens geen goed woord voor over heeft. Maar ik laat me er niet door weerhouden...

Een mening is maar één mening, zelfs als het die van eRCee betreft. Gewoon zo blanco mogelijk het boek in gaan, en hopen dat het jou wél weet te raken.

Ik lees een boek waaraan ik begin bijna altijd uit. Daarnaast leest dit boek gemakkelijk weg, dus dat is niet zo'n probleem. Mijn bericht is inderdaad wel erg negatief, behalve het element van spanning dat ik benoem, misschien kan je hieraan een tegenwicht bieden.