...stilte...
Deze roman vond ik samen met een andere van haar Nakano's Handel in Oude Rommel in een kringloopwinkel. Ik kocht ze pas nadat ik thuis ontdekte dat ze bijna niet meer verkrijgbaar zijn en op bol.com Manazuru de goedkoopste voor 44 euro werd aangeboden!
In de eerste helft van deze bijzonder zinnelijk geschreven roman staan prachtig subtiele observaties van haar verlangens en gevoelens over afstand en nabijheid tot opzichte van haar vermiste echtgenote, dochter, moeder en minnaar. Die observaties veranderen echter wanneer ze het schiereiland Manazuru bezoekt. Je verplaats je als het ware naar de binnenkant van haar hoofd en van daaruit wordt haar kijk op de werkelijkheid vervormd weergegeven.
Het deed me allemaal sterk denken aan Die Wand en Die Mansarde van Marlen Haushofer. Het bevriezen, en kristalliseren van haar omgeving. De tijd komt tot stilstand. Mensen zijn afwezig en de omgeving is in verval en door planten overwoekerd. Alsof je bent gescheiden door een glazen wand van de buitenwereld (terwijl de vogels gewoon rond blijven vliegen). Zo goed als Die Wand is het niet, want daar is de vervreemding zo geweldig mooi beschreven dat het bijna tastbaar aanwezig lijkt en komt het als lezer griezelig echt dichtbij. Toch zijn de overeenkomsten met Marlen Haushofer opmerkelijk.
Je kan het lezen als een vrouw in crisis, maar het zijn ook de universele kenmerken van een kunstwerk. Het stollen van de tijd en het samenvallen van toekomst en verleden...
In mijn gedachten leek ik steeds verder weg te zinken in het heldere water van een bodemloos meer, en terwijl mijn lichaam werd omgeven door talloze voorbijschietende bubbels, rolde het zichzelf ook in de vorm van een bubbel en landde zo eindelijk toch ook op de bodem, waar het een onbeweeglijke bol werd.