Une vie fancaise is zo'n boek waarbij je al lezend denkt dat je het al eerder hebt gelezen. Sterker nog, dat je het al een paar keer hebt gelezen.Thema's en motieven zijn niet echt bijzonder: het belang van liefde en familie, de onmogelijkheid om een ander echt te leren kennen, de altijd aanwezige dood, de onmogelijkheid om geluk vast te houden, etc. Ook het verhaal is niks bijzonders. We volgen de geschiedenis van een onbetekenende man die eerst het mooiste meisje van de stad trouwt, rijk wordt als fotograaf en vervolgens in de narigheid belandt. Om uiteindelijk te beseffen dat geld en schoonheid ook niet alles is.
Wat dit boek voor een Nederlander wat lastig maakt, is dat het op en top Frans is. Er wordt veel verwezen naar de Franse politiek van de laatste vijftig jaar, op een manier die enige voorkennis veronderstelt. Dubois (beter gezegd: het hoofdpersonage) is niet misselijk met zijn kritiek op het Franse politieke leven, en spaart daarbij links noch rechts. Boeiend, maar niet altijd even goed te volgen voor de niet-francofielen onder ons.
Waarom is dit boek dan toch een aanrader? Vooral vanwege de errrrg vloeiende stijl en vanwege de humor. Die humor en stijl kenmerken zich door een licht-nonchalante ironie. Zoals in het volgende stuk, dat niet echt grappig is maar wel typerend voor de stijl. In dit stukje vertelt het hoofdpersonage dat hij een psychiater bezoekt, niet omdat hij geestelijke problemen heeft maar omdat hij behoefte heeft aan iets dat op vriendschap lijkt:
Hij heette Jacques-André Baudoin-Lartigue. Een erg lange naam voor een klein mannetje van wie je meteen begreep dat hij heel Freud en Lacan zou hebben ingeruild voor een paar centimeter meer. (…) Baudoin-Lartigue was ongetwijfeld niet de makker waar ik van droomde, maar voor de prijs van twee volle benzinetanks mocht ik bij hem een poging wagen om mijn stabiliteit te hervinden.
Afgezien van de stijl en humor scoort het boek op het gebied van ontroering. Zeker op het eind, als er van het hoofdpersonage niet veel meer over is, en hij zich vastklampt aan de restjes van zijn leven.
Kortom, een boek dat garant staat voor een paar dagen (in mijn geval een paar maanden, maar dat is een ander verhaal) leesplezier. Al blijft het jammer dat je hem hoogstwaarschijnlijk al eerder hebt gelezen. Maar dan onder een andere titel.