Inherent Vice - Thomas Pynchon (2009)

Een wat laag cijfer en dat is vooral op mijn eigen conto te schrijven. Als 'bedlezer' heb ik er deze zomer enorm veel etappes voor nodig gehad om 'm uit te krijgen. Met zoveel versnipperde karakters en warrige plotlijnen ben ik het spoor (net als Doc lijkt wel) al eens bijster. Met de hoeveelheid drugs, wiet vooral die de man tot zich neemt, is het hoogst verwonderlijk dat hij überhaupt ergens achter komt. Het was soms ook gewoon moeilijk om de focus bij de bladzijden te houden en daarvoor ligt de schuld dan toch weer een beetje bij Pynchon. Ik had de film al wel gezien, maar ook dat hielp niet zo veel…
Toch is het prettig om te lezen. Het boek barst gewoon van de humor en Pynchon kan supergoed vertellen, of toch een grappig, apart sfeertje neerzetten. Ik moest regelmatig gniffelen. Wie wat waar voor verantwoordelijk is in het verhaal speelt op de duur dan ook niet echt nog een rol… wat een kwaliteit is, maar ook een beetje een gebrek. Denk ik.