Twee Vrouwen - Harry Mulisch (1975)

Mooi verhaal over een liefde tussen 2 vrouwen, waarvan de één een wat bizarre leefstijl heeft en de ander onvoorwaardelijk van de een houdt. Goed in in te leven met een prettige climax in Mulisch' prettige schrijfstijl.

Minpunten: het is en blijft een vluggertje. Hoewel het me van begin tot eind boeide, had het meer potentie.

Ook ik heb dit boek via de Nederland Leest campagne gekregen. Het stond al jaren in de kast en uiteindelijk ben ik het toch gaan lezen. Ik heb het niet zo op dunne boekjes, omdat personages dan vaak niet goed uitgediept kunnen worden en het verhaal al snel in te weinig pagina's gepropt aanvoelt. Ook bij dit boek is dat wat mij betreft weer het geval. Het onderwerp was voor mij niet vernieuwend, totdat ik me realiseerde dat het uit de jaren '70 komt.
Het eerste deel vond ik nog wel mooi, het laatste deel vond ik erg tegenvallen.

Ik vind Mulisch' schrijfstijl gewoon heerlijk. De rechttoe-rechtaan manier van de vertelling spreekt mij aan en de klappen die uitgedeeld worden komen wat mijn mening betreft daardoor ook hard aan. Bitter einde dat toch wel even beklijft.

Mijn eerste boek van Mulisch, hierdoor ben ik van Mulisch gaan houden. Ten eerste vind ik de schrijfstijl van dit boek erg fijn lezen, simpel, maar toch alles met een dubbele betekenis. Vooral de vergelijking tussen Orpheus en Eurydice en Sylvia en Laura vind ik erg mooi aan dit boek. Ik ben hierna meer gaan lezen van Mulisch en ik kom tot de conclusie dat hij veel mooiere boeken heeft geschreven. Desalniettemin is dit een mooie instapper als je Mulisch wil lezen, het leest namelijk lekker weg maar heeft toch een diepere betekenis. 3,5* voor mij.

Het lievelingsboek van Claudia de Breij en van hetzelfde niveau. Geen zin loopt lekker of is memorabel. Het verhaal heeft werkelijk niets om het lijf (het is dan ook in twee maanden geschreven). Ook een dood aan het einde is zo cliché. Is er geen andere climax te verzinnen? Mulisch heeft betere boeken geschreven waar hij terecht vol van kan zijn, maar dit boek is er geen van.

Mooi verhaal en fijn geschreven maar niet zo pakkend als andere werken van Mulisch zoals De Aanslag.

Ik mis de karakterisering van het personage Sylvia. Haar persoon blijft een beetje op de oppervlakte waardoor ik minder connectie voel met dit personage. Misschien was dit juist wel de bedoeling van Mulisch, om haar als een wat vager personage neer te zetten.

Het grondmotief 'speling van het lot' komt pas in de laatste hoofdstukken echt goed naar voren.

Daarnaast valt het me op dat Mulisch dit verhaal gebruikt om zijn ideeën over bijvoorbeeld theater en Griekse mythologie te uiten. Deze overdenkingen van de schrijver zijn vaak erg ongrijpbaar. Deze korte passages onderbreken de loop van het verhaal op sommige momenten.

Aan de andere kant ben ik toch gecharmeerd van Mulisch zijn schrijfstijl. Soms weet hij net een scherpe opmerking of observatie te maken die mij weet te pakken.

Kortom, een fijn tussendoortje dat erg onderhoudend is maar er niet uitspringt.