eRCee schreef:
. Lea heeft de vorm van een raamvertelling en focust op de vader van een talentvol violiste. Hij vertelt aan een toevallige medereiziger hoe zijn dochter langzaam afgleed in waanzin.
Doordat het verhaal van Lea op deze manier wordt verteld blijft Lea voor mij op afstand. Dit geeft meer dan voldoende ruimte om na te denken over wat er tussen Lea en vader gebeurd is en de gevolgen hiervan.
Tegelijkertijd word ik door het op zich interessante verhaal niet echt geraakt waarbij de terugkerende
verzuchtingen in de trant van "hadden we dat maar nooit gedaan" echter ook een beetje pathetisch.
me irriteerden. Ze maakten het verhaal wat mij betreft langdradig.
De vader
had moeite met verantwoordelijkheid voor een kind in het algemeen, nog meer voor zíjn kind. De vader heeft ook de boodschap gekregen dat Lea nooit kind heeft mogen zijn wat hij niet lijkt te begrijpen. Regelmatig moest ik in dit verhaal denken aan de bluesgitarist Joe Bonamassa die als vierjarige in de ban was van Eric Clapton, net zoals Lea als kind in de ban raakt van de viool. Daar waar Bonamassa's ouders hem op bepaalde dagen verboden om te spelen (er is ook nog leven buiten de gitaar); geeft Lea's vader het kind de vrije hand met alle buitensporige gevolgen vandien. Op mij komt het verhaal over dat vader 'toch alles voor haar deed', ik lees nergens ook maar één concrete poging van wat vader m.i. had moeten doen: het gedrag van dochter begrenzen. Juist op essesntiële momenten in haar carrière. Vader laat zich buiten spel zetten. Dáar mocht Lea volgens mij geen kind zijn ...
Door de raamvertelling mis ik wat er zich daadwerkelijk in het hóofd van Lea afspeelt, e.e.a.komt nu uit derde hand en hoewel ik begrijp hoe haar gedragingen ontstaan zijn, ik heb hierdoor moeite compassie voor haar te voelen.
Nog zo'n schoonheidsfoutje is dat er teveel bijpersonages en zijweggetjes zijn rond de toehoorder, degene die het verhaal uiteindelijk op schrift stelt. Gezien zijn volledig passieve rol is dit eigenlijk nutteloos, en leidt het alleen af van het hoofdverhaal.
Enerzijds ben ik het met je eens, anderzijds was ik daar wel dichtbij een van de personages, het bracht voor mij dynamiek in de langdradigheid.
Gelukkig heeft dit hoofdverhaal voldoende kracht om ervoor te zorgen dat de ban nooit echt gebroken wordt, en de roman laat zich dan ook met gemak in één of twee keer uitlezen
Nu maar eens in omgekeerd chronologische volgorde de rest van Merciers oeuvre ter hand nemen.
Ook hier kan ik me in vinden.