Geheime Kamers - Jeroen Brouwers (2000)

Weeral een geweldige roman die bij toegevoegd is. Zeker ook één van de kanshebbers voor mijn top 10. Ik ga hem ook eens herlezen, nu ik hem hier zo zie staan, heb ik daar ineens zin in.

4.5*

Inderdaad, fantastische roman: heel elegisch verhaal, gesublimeerd door een magnifieke stijl... Ontroering allom!

Een terecht winnaar van de publieks- én literatuurprijs Gouden Uil 2001.

Raar dat niet meer mensen dit boek hebben gelezen. Het is toch al een moderne belgische klassieker geworden.

Staat wel op mijn 'nog te lezen' lijstje. Ben nu bezig in Madame Bovary van Gustav Flaubert. Schijnt qua thematiek in elkaars verlengde te liggen.

Ik lees dit nu pas. Belgisch?! Hij mag dan wel een tijdje in België wonen maar blijft toch echt een Nederlandse schrijver. Of zien jullie Gerard Reve ook al als een Belgisch schrijver? Dit vraagt om opheldering

Hij is Nederlandstalig!
Van Hafid Bouzza zeg je toch ook niet Marokkaanse schrijver.
Brouwers is een groot schrijver welke nationalteit je daar ook opplakt.
Geheime kamers is een schitterend boek!
Maar helemaal niet te vergelijken met Madamame Bovary!

Hetgeen nog het meest bewonderenswaardig is aan Jeroen Brouwers, naast zijn beschrijvende, sfeerscheppende en verhalende kracht, is zijn bijzondere eruditie, die – zoals andreas ooit zei – van de pagina’s druipt, zonder ook maar ergens pretentieus te worden. De lezer wordt ondergedompeld in ’s mans grenzeloze vocabularium, waarmee hij deze eerstgenoemde zowel kan ontroeren als opzwepen, doen glimlachen als verbeten laten slikken.
Gepaard met deze briljante sfeerweergave gaat een tragisch verhaal met genuanceerde karakters, hoofdfiguur Jelmer van Hoff voorop: ondanks de totale uitzichtloosheid van zijn leven, schildert Brouwers een karakter dat van vlees en bloed is en nergens een karikatuur wordt. Juist daarom gaan we sympathie voelen voor zijn personage, terwijl deze steeds verder “de diepte ingaat”.
Het tweede deel van het boek vergt iets meer moeite: de schrijfstijl wordt bijwijlen bevreemdend, en de magie in Daphne’s karakter is gedeeltelijk zoek. Interpreteer dit laatste echter als een weerspiegeling van Jelmers gedachtegoed, en je hebt een bijzonder sterk relaas dat uit diens pen komt gevloeid – wat uiteraard ook hoort, gezien de constellatie van deze roman.
Een kennismaking met Brouwers die me meteen met verstomming sloeg; ‘Datumloze Dagen’ zal ik weldra ook aan mijn kritische oog onderwerpen...
4,25*

Geheime kamers bezorgt mij al dagen problemen met de beoordeling. Waarom? Omdat het van de ene kant een krachtig geschreven boek is dat je laat afvragen wat 'vreemdgaan' is. Een boek waarin de 'waarheid' voor iedereen anders blijkt te zijn en voor iedereen een andere 'waarde' heeft. En dat conflict is geweldig uitgediept in dit werk van Jeroen Brouwers.
Maar tegelijkertijd neigt het boek voor mijn gevoel soms teveel naar melancholiek (vooral richting het einde), wordt er vervelend gebruik gemaakt van flash forwards en vind ik de karakters soms 'onbevredigend'. Ik weet niet goed hoe ik dit moet uit te leggen, maar ik had soms bij het lezen gewoon het gevoel dat 'iets' niet klopte aan de karakters. En dan niet zozeer bij Jelmer van Hoff, maar vooral bij Daphne en Paula.
Voorlopig houd ik het dus bij 3,5*, maar er zijn groeimogelijkheden naar 4*.

Ja, deze man kan schrijven en hoe. Zijn zinnen en woordgebruik lijken zo natuurlijk in elkaar over te vloeien dat ik tijdens het lezen eigenlijk ineenkrimp van bewondering. Hoe doet ie het toch denk ik dan bij mezelf. Zulke beschrijvingen en dat combineren met een kanjer van een verhaal. Het maakt je als lezer zeer klein maar toch ook redelijk dankbaar, want dit is een schrijver die gekoesterd moet worden.