menu

Rebecca - Daphne du Maurier (1938)

mijn stem
4,06 (44)
44 stemmen

Engels
Thriller / Romantiek

404 pagina's
Eerste druk: Gollancz, Londen (Verenigd Koninkrijk)

Na de dood van zijn vrouw Rebecca zoekt Maxim de Winter rust en vergetelheid in Monte Carlo. Daar ontmoet hij de verlegen, jonge gezelschapsdame van een rijke Amerikaanse. Ze trouwen en Maxim neemt haar mee naar Engeland, naar zijn landgoed Manderley. Al snel wordt haar door de onverzoenlijke huishoudster duidelijk gemaakt dat zij niet de kwaliteiten heeft die de eerste mevrouw De Winter bezat. Dagelijks voelt zij de schim van het verleden in en rond Manderley rondwaren...

zoeken in:
3,5
Geweldig verfilmd door Hitchcock!

avatar van PeterW
5,0
PeterW (crew)
Zie ook: Edwina Levin MacDonalds 'Blind Windows', voor wat achtergrondinfo.

avatar van eRCee
3,5
Sfeervol en duister. Nieuwsgierig gemaakt door de film van Hitchcock heb ik Rebecca maar eens gelezen. Hoewel de gebeurtenissen soms wat gemakkelijk zijn (de jurk op het bal, wie ziet het niet aankomen) en het personage van Maxim zich nogal vreemd gedraagd richting z'n nieuwe vrouw (zeker vergeleken met het einde) vind ik dat Du Maurier toch een uitstekende romantische thriller in elkaar heeft gestoken. Het sprookje van een eenvoudig meisje die door een droomhuwelijk een soort prinses wordt krijgt een naargeestige invulling. Heel invoelbaar is de positie van de ik-persoon, de vrouw wiens voornaam we, zo realiseer ik me achteraf, niet te weten komen en die de opvolger is van de overleden Rebecca, een personage dat slechts postuum voorkomt maar die alleen al door haar naam prominent aanwezig is in het boek. Sterk is ook het duivelse duo van Rebecca en mevrouw Danvers. Hoewel er gedurende de tijd van handeling eigenlijk geen enkel daadwerkelijk delict plaatsvindt zijn deze personages ronduit sinister en bevat het boek voortdurend een zekere spanning. Hitchcock bleef overigens redelijk trouw aan het boek en wist vooral de sfeer goed te vangen. Vakwerk, deze Rebecca, zowel van the master of suspense als van Du Maurier.

avatar van PeterW
5,0
PeterW (crew)
eRCee schreef:
Hitchcock bleef overigens redelijk trouw aan het boek en wist vooral de sfeer goed te vangen. Vakwerk, deze Rebecca, zowel van the master of suspense als van Du Maurier.


Het filmscript was ook van Du Maurier. Ik heb nooit geweten wat ze van Hitchcocks verfilming van Jamaica Inn vond. Tenenkrommend waarschijnlijk.

avatar van chiel
4,0
Hoe kom je erbij dat het filmscript voor Rebecca ook van Du Maurier was? Dat is echt niet waar.

avatar van PeterW
5,0
PeterW (crew)
Echt wel.

avatar van chiel
4,0
Kijk maar op Imdb, daar staat toch echt iets anders.

avatar van PeterW
5,0
PeterW (crew)
IMDB is niet zalig makend. Je verdiepen in DdM wel.

avatar van chiel
4,0
Nee, maar vertel eens dan, waar je die info vandaan haalt?

avatar van PeterW
5,0
PeterW (crew)
Uit de boeken van en over DdM.

avatar van Slainte_Mhath
3,5
Ik lees nu toevallig een boek waar dit boek benoemd wordt.
Het boek werkt als code voor een Duitse spion

avatar van PeterW
5,0
PeterW (crew)
The key to Rebecca

avatar van J.Ch.
5,0
Na Rebecca een keer of drie gelezen te hebben kan ik vaststellen dat dit één van mijn favoriete boeken is. Ik denk dat het de combinatie is van creepy sfeer, ongewone romantiek (leeftijdsverschil, klasseverschil), duistere geheimen en psychologisch inzicht in complexe personages. Er zijn sterke overeenkomsten met Jane Eyre, een verhaal met diezelfde combinatie en ook een van mijn favorieten.

Ik houd van plot, en suspension of disbelief is voor mij zelden een probleem als het verhaal goed geschreven is. En omdat Daphne du Maurier heel goed weet waar ze mee bezig is, is dit verhaal een meesterwerk geworden in plaats van een stuiversromannetje. Dus kan ik probleemloos genieten van de ontwikkelingen in het liefdesleven van de naamloze hoofdpersoon. Rebecca is meer dan een romantisch verhaal, maar de romance vind ik erg goed beschreven. De gebeurtenissen in Monte Carlo vind ik altijd heerlijk om te lezen; zoals gezegd houd ik van ongewone romantiek (net als Jane en Mr. Rochester) en met een compleet uit de lucht vallend aanzoek maak je mij al helemaal blij.

Het blijft echter niet bij de romance. Eenmaal in Manderley is daar de oprecht creepy Mrs. Danvers die een vuil psychologisch spelletje speelt met Mrs. de Winter. De scène waarin Mrs. Danvers er bijna in slaagt om Mrs. de Winter tot zelfmoord te brengen is huiveringwekkend. Dat de dode Rebecca nog zo duidelijk in Manderley rondspookt (nog net niet letterlijk) en Mrs. Danvers er alles aan doet om dat zo te houden, maakt het er niet veel beter op. Voor een personage dat niet eens levend is ten tijde van het verhaal, is Rebecca bijzonder levendig. Echter, het lijkt alsof zij een tweede keer sterft op het moment dat Maxim toegeeft nooit van haar gehouden te hebben. Zoals de hoofdpersoon zich plotseling bevrijd voelt van de competitie met Rebecca, is Rebecca ook voor mij als lezer ineens een stuk minder aanwezig. Dat betekent echter niet dat Rebecca klaar is met Manderley en haar bewoners.

Behalve de rare, onrustbarende relatie tussen Mrs. de Winter en Mrs. Danvers, vind ik ook de relatie tussen Mrs. de Winter en Maxim fascinerend. Het is niet het meest alledaagse huwelijk, en ik heb er meerdere interpretaties over gelezen. Sommige heel negatief, met Maxim als grote boeman die uiteindelijk ook langzaam zijn tweede vrouw 'vermoordt' door haar mee te slepen in zijn ondergang en haar geheel van hem afhankelijk te maken. Ikzelf zie dat niet zo. Ook na verschillende keren lezen sta ik aan Maxims kant. De hoofdpersoon blijft van hem houden, ook nadat hij toegeeft zijn eerdere vrouw te hebben vermoord, en ik kan niet anders dan het met haar eens zijn. Wat er gebeurd is was verkeerd, en de reactie van Mrs. de Winter, en indirect ook van mij, is vast niet helemaal gezond, maar zo is het wel.

Dat heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat ik me moeiteloos kan inleven in de hoofdpersoon. Ze heeft het over haar gaucherie, voor mij een nieuw woord voor iets wat ik maar al te gemakkelijk bij mezelf herken. Ik heb altijd een zwak voor onbeholpen personages met een niet al te hoge dunk van zichzelf. Om dezelfde reden mag ik Frank Crawley ook graag, en Rebecca juist niet. Ze mag dan de perfecte huisvrouw en social butterfly zijn, en voor sommigen een feministisch icoon, omdat losbandigheid blijkbaar hetzelfde is als emancipatie, maar ik mag haar niet.

Het einde is open voor discussie. Wint Rebecca het nu wel of niet? Na het einde ga ik altijd nog even terug naar de eerste hoofdstukken, chronologisch het eind van het verhaal. In het nawoord van mijn uitgave spreekt Sally Beauman van een 'hellish exile', maar zo zie ik het niet. Ik denk dat het geheel afhangt van hoe je de relatie tussen Maxim en Mrs. de Winter ziet.

Hoe je het ook wendt of keert, Rebecca stipt een boel thema's aan die iedereen bij elke leesbeurt weer anders kan interpreteren. Neem daarbij het plot, de personages en de typische gothic novel-sfeer, en je hebt een boek dat, ik althans, elke keer weer met veel plezier lees.

avatar van Panta Rei
Mooi beschreven, J.Ch. maar ik ben het in bijna alles met je oneens.
Ik bedoel dus niet dat jij het fout hebt en ik goed, maar ik kijk heel anders tegen de hoofdpersonen aan.

Eerst Rebecca maar, inderdaad een losbol van het zuiverste water (als je Maxim tenminste gelooft), maar is zoiets een reden om je vrouw dan maar te vermoorden? Ik vind Maxim dus een enorme egocentrische en egoistische klootzak. En zijn tweede vrouw een hopeloos naief kindvrouwtje, die er alles aan doet om zich aan te passen. Aan het personeel, aan haar man, en niet in de laatste plaats aan Rebecca.
Maxim ziet dit niet of wil dit niet zien. Want meneer heeft het druk met zijn landgoed. Hij is de oudere en zou dus ook de wijzere moeten zijn. In plaats daarvan springt hij uit zijn vel als zijn tweede vrouw vermomd als Rebecca die trap afkomt. Wat zijn tweede vrouw teveel aan empathie naar hem heeft, heeft hij nul komma nul naar haar toe. Hij stormt weg zodra het bal voorbij is. En laat zijn vrouw het zelf uitzoeken.

Dan zijn bekentenis van de moord op Rebecca. Nadat haar skelet is gevonden. Een geluk voor Maxim dat er geen botten zijn geraakt. En dat intrigeerde mij het meest. Een vriendin van mij vertelde mij dat ze niks van wapens weet maar wel van schotwonden. En als een skelet geen gebroken botten heeft en toch in de overlijdensakte dood door vuurwapen vermeld staat, wil dat zeggen dat de dader op de buik heeft gemikt.
Heeft Maxim opzettelijk zijn al dan niet onwettig kind willen doden? Het lijkt er wel op, gezien zijn opmerking dat er zoveel bloed was. Een kogel door het hart of het hoofd levert altijd een zichtbaar gat of een gebroken rib op plus een snelle dood en dus weinig bloed. Heeft hij Rebecca opzettelijk op deze gruwelijke manier willen vermoorden? En dan de baby ook nog? Achteraf bleek ze dus niet zwanger te zijn, maar dat wist deze 'edelman' toen nog niet.
Ook het feit dat hij pas na het ontdekken van Rebecca wat toeschietelijker wordt tav zijn tweede vrouw zegt veel over zijn karakter. Een ongelooflijke hork dus.

Nee, dan gaat mijn voorkeur eerder uit naar Mrs. Danvers. Een bijzonder angstaanjagend en duister persoon. Maar wel de enige die echt verdriet heeft over de dood van Rebecca. Zij is in feite ook vermoord door Maxim. En ze heeft zich op een passende manier gewroken.


avatar van J.Ch.
5,0
Ik vind jouw mening ook zeker interessant, Panta Rei! En hoewel ik het in de grote lijnen niet met je eens ben, zit er zeker een kern van waarheid in. Nu ben ik wel benieuwd hoe je het boek beoordeelt..?

avatar van Panta Rei
Het boek leest inderdaad als een trein, dat ben ik met je eens. Vanaf de eerste zin word je als lezer meteen het verhaal ingezogen, niet in de laatste plaats doordat het in de ik-vorm wordt verteld door de tweede Mrs. De Winter (die ik in gedachten liever Meisje Niemand noem).

Het zijn haar indrukken die ze aan ons meedeelt, dus haar interpretatie van de mensen om haar heen die in feite het verhaal vertelt. Je komt niks te weten van de gedachten van Maxim of Mrs. Danvers of van de zus van Maxim of van Frank, alleen hoe deze mensen overkomen op Meisje Niemand.
En dat is bijzonder knap gedaan van Daphne du Maurier, zo blijft het verhaal spannend, zelfs na herlezing. Het is eigenlijk een lange monoloog van de tweede Mrs. De Winter. Alsof zij jou voorleest of het verhaal persoonlijk vertelt.

De mooiste plotwending (als dat zo genoemd wordt?) is toch wel het moment dat Mrs. Danvers bijna haar doel bereikt heeft door haar hypnotische kracht te gebruiken Meisje Niemand uit het raam te laten springen, en dat dan Rebecca zich weer laat gelden door deze keer wel lijfelijk te verschijnen.
Briljant gewoon! Bijna alsof ze wil zeggen: 'Nog even geduld, lieve Danny! Eerst heb ik nog wat verrassingen voor Max in petto.'

Ik heb dit boek ontelbare malen gelezen en steeds opnieuw ben ik nieuwsgierig naar de afloop.
Dan kun je schrijven, als je zulke verwachtingen kunt creëren.

avatar van J.Ch.
5,0
Panta Rei schreef:
Ik heb dit boek ontelbare malen gelezen en steeds opnieuw ben ik nieuwsgierig naar de afloop.
Dan kun je schrijven, als je zulke verwachtingen kunt creëren.


...en als mensen het volledig verschillend kunnen interpreteren, terwijl ze het allebei waarderen!

avatar van manonvandebron
4,5
Het is ongebruikelijk dat het titelpersonage al overleden is voordat het verhaal begint. Het spook van het verleden overschaduwt dan ook het heden in deze gotisch-romantische thriller. Er gebeurt niets bovennatuurlijks, maar de aanwezigheid van de geest van Rebecca wordt wel op allerlei manieren gesuggereerd, door opmerkingen van personeel en bezoekers, en door voorwerpen met haar initialen of haar handschrift. Rebecca's boot heet toepasselijk Je reviens. Portretten van voorouders kijken neer op de onbeduidende figuren van het heden. Van het hoofdpersonage komen we zelfs nooit de voornaam te weten. Haar individualiteit lijkt er niet meer toe te doen; ze is nog slechts de indringster die de plaats van Rebecca in probeert te nemen. Ze voelt zich niet thuis in haar nieuwe omgeving en is bang van haar eigen personeel, met name van de spookachtige Mrs. Danvers. Maxim laat de indruk van een ongelukkige man met een bezwaard geweten.

Licht en donker hebben een symbolische betekenis, net als water en vuur. Het zonlicht en azuurblauw van Monte Carlo worden ingeruild voor het duistere landhuis Manderley, al heb je daar wel nog de Happy Valley en de mooie natuur van Cornwall. Water staat voor de herinnering aan Rebecca en voor de vermenging van droom en verleden. Vuur staat voor vernietiging. In het eerste hoofdstuk blikt de vertelster via een droom terug op haar tijd in Manderley, zodat we meteen te weten komen dat zij nog leeft. Het is echter een geïdealiseerde versie van het verleden. In de tweede helft wordt geleidelijk aan duidelijk dat Rebecca helemaal niet zo ideaal was als in de herinnering, wat leidt tot een misdaadplot die blijft boeien tot het einde.

avatar van Lalage
4,5
Een jonge vrouw zonder familie komt terecht op een Engels landgoed. Het is een prachtige plek en de natuur eromheen wordt poëtisch beschreven. Maar het personeel is nogal wantrouwig tegenover de nieuwe bewoner. De onheilspellende sfeer van dit verhaal doet me denken aan de boeken van Shirley Jackson. Dit boek kwam voor het eerst uit in 1938, maar het leest nog steeds gemakkelijk. Ik kan me helemaal inleven in de hoofdpersoon.

Rebecca – Daphne du Maurier | Lalagè leest - lalageleest.nl

Gast
geplaatst: vandaag om 03:03 uur

geplaatst: vandaag om 03:03 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.