Dijkshoorn - Nico Dijkshoorn (2010)

Dijkshoorn heeft een fijne manier van schrijven. Krachtig en puntig weet hij te emotioneren en bij vlagen ook te ontroeren. En al merk je dat het na verloop van tijd wellicht wat inwisselbaar is, mag dit de pret geheel niet drukken. Dijkshoorn heeft je dan al overtuigd.

4*

Er zijn maar weinig mensen in Nederland die zo leuk kunnen schrijven als Dijkshoorn. Ik vind hem erg sterk in deze bundel.

Dit boek maar eens een kans gegeven hoewel ik geen fan ben van columns en Nico die ik bij DWDD altijd maar een irritante waterbuffel vind waar zijn stukken soms wel de moeite waard zijn en soms totaal de plank compleet misslaan.

Wat nu de meerwaarde is van dit boek ontgaat mij helemaal. Nico´s schrijfstijl is behoorlijk simpel waar je niet kan ontkennen dat er een echo van Herman Brusselmans in te herkennen valt ook vaak qua humor. Wel jammer dat er bijna geen mooie zinnen in voorkomen.

Het grootste probleem is dat het zo ontzettend zeikerig is allemaal. Nico zeikt hier 342 pagina´s een beetje over van alles en nog wat. Daarnaast heb ik het gevoel dat hij van alles erbij heeft gefantaseerd en dat hij in het echt een behoorlijk saai leven leidt.

Maar goed, er zitten ook wel verhalen bij die ik de moeite waard vind zoals het verhaal dat zijn zoontje gesponsord gaat worden door AZ als ik het goed heb. Dat was echt wel mooi om te lezen. En zo zitten er nog wel meer verhalen bij die grappig of ontroerend zijn maar in het algemeen mis je net zo goed helemaal niks als je dit niet leest.

De gesprekken tussen Willem van Hanegem en zijn ex-vrouw Truus hebben me echt tot tranen van vertier geroerd, enorm grappig.