Là Où les Tigres Sont chez Eux - Jean-Marie Blas de Roblès (2008)
Alternatieve titel: Waar de Tijgers Thuis Zijn
mijn stem
6 stemmen
Frans
Avontuur / Historisch
784 pagina's
Eerste druk: Editions Zulma,
Parijs (Frankrijk)
De Franse buitenlandcorrespondent Eléazard von Wogau woont in het Braziliaanse spookstadje Alcântara. Hij wordt gevraagd om een onuitgegeven biografie van de zeventiende-eeuwse Jezuïet, wetenschapper en avonturier Athanasius Kircher te vertalen. Terwijl hij zich laat meevoeren in de wereld van dit historische personnage doet zijn ex mee aan een rampzalige expeditie met een ex-nazi en leeft zijn dochter een losbandig leven in Fortaleza.
0
geplaatst: 31 augustus 2010, 10:41 uur
Van dit boek had ik heel hoge verwachtingen, maar dit was eigenlijk niet terecht...
Het grootste probleem: elk hoofdstuk vat aan met een biografische beschrijving over Athanasius Kircher. Deze stukken zijn echt oer-oersaai geschreven. Blas de Robles probeert hier enigszins de Eco toer op te gaan, maar is op geen enkel ogenblik even erudiet, spitsvondig of vlot als de Italiaanse schrijver. De biografische notities zitten daarenboven structureel ook slecht ineen door nu eens snel en dan weer uitvoerig in te gaan op een thema. Ook het personage Athanasius blijft een uitermate leeg figuur waar je nooit voeling mee krijgt. Echt onvoorstelbaar zwak!
Daarnaast heb je nog een hele resem andere verhaallijnen. Hier worden best spannende, interessante en veelbelovende plotlijnen uiteengezet, en ook de personages zijn, hoewel erg stereotiep, best interessant. De schrijfstijl die Blas de Robles hier hanteert is voorts van een heel hoog niveau, maar...
Maar doordat er zoveel verschillende personages gevolgd worden, komt het voor dat je plots 100 pagina's lang niets meer over een personage te lezen krijgt. Zo is het natuurlijk echt moeilijk om betrokken te raken bij het verhaal. Daarenboven is het al heel snel niet meer geloofwaardig wat deze personages allemaal meemaken. Er gebeurt gewoon te veel. Op die manier heb je als lezer constant het gevoel dat de auteur op alle punten gezwoegd heeft om het verhaal ineen te kunnen knutselen.
Conclusie: Blas de Robles kan heel zeker goed schrijven, en aanvankelijk dacht ik dan ook een hoge score aan het boek te kunnen toekennen, maar dit boek heeft een structuur die je nooit toelaat om echt gegrepen te worden, waardoor het gewoon een uitputtende leeservaring wordt.
Het grootste probleem: elk hoofdstuk vat aan met een biografische beschrijving over Athanasius Kircher. Deze stukken zijn echt oer-oersaai geschreven. Blas de Robles probeert hier enigszins de Eco toer op te gaan, maar is op geen enkel ogenblik even erudiet, spitsvondig of vlot als de Italiaanse schrijver. De biografische notities zitten daarenboven structureel ook slecht ineen door nu eens snel en dan weer uitvoerig in te gaan op een thema. Ook het personage Athanasius blijft een uitermate leeg figuur waar je nooit voeling mee krijgt. Echt onvoorstelbaar zwak!
Daarnaast heb je nog een hele resem andere verhaallijnen. Hier worden best spannende, interessante en veelbelovende plotlijnen uiteengezet, en ook de personages zijn, hoewel erg stereotiep, best interessant. De schrijfstijl die Blas de Robles hier hanteert is voorts van een heel hoog niveau, maar...
Maar doordat er zoveel verschillende personages gevolgd worden, komt het voor dat je plots 100 pagina's lang niets meer over een personage te lezen krijgt. Zo is het natuurlijk echt moeilijk om betrokken te raken bij het verhaal. Daarenboven is het al heel snel niet meer geloofwaardig wat deze personages allemaal meemaken. Er gebeurt gewoon te veel. Op die manier heb je als lezer constant het gevoel dat de auteur op alle punten gezwoegd heeft om het verhaal ineen te kunnen knutselen.
Conclusie: Blas de Robles kan heel zeker goed schrijven, en aanvankelijk dacht ik dan ook een hoge score aan het boek te kunnen toekennen, maar dit boek heeft een structuur die je nooit toelaat om echt gegrepen te worden, waardoor het gewoon een uitputtende leeservaring wordt.
0
geplaatst: 12 juli 2012, 15:32 uur
Ik zit hier +/- 50 bladzijdes in en ik voel al de impuls om ermee te stoppen. Het zijn vooral de passages rond Athanasius die zo tenenkrommend slecht zijn geschreven.
0
geplaatst: 16 juli 2012, 12:39 uur
Op zowel de achterflap als de cover buitelen de superlatieven om het boek mee te duiden om elkaar heen. Vergelijkingen met literaire grootheden als Haruki Murakami, David Mitchell en Umberto Eco hebben me verleid om het boek te gaan lezen. Ironisch genoeg zit daar ook mijn voornaamste punt van kritiek. Ik had namelijk continu het gevoel dat de debutant hier leentjebuur speelt bij zijn eigen helden. Niet op een manier dat er een tour de force ontstaat van zijn kunnen, maar als een continue zoektocht naar een manier om al die verschillende stijlen bij elkaar te kunnen brengen. Het levert een chaotisch boek op zonder kern waarbij ik als lezer maar nooit interesse kon krijgen in de overweldigende hoeveelheid verhaallijntjes.
* denotes required fields.
* denotes required fields.