Ja, ik vind hem uiteindelijk veel te cliche. Buiten goed doorlezen doet hij niet veel. Ik moest trouwens over dit boek een recensie maken voor school, ik zal hem hier anders ook eens posten:
René Appel: “Loverboy”
Een onsuccesvolle misdaadschrijfster vermoedt dat haar man haar bedriegt, achtervolgt hem en ontdekt dat het waar is. Vervolgens vermoordt ze hem om dan nog contact te zoeken met zijn minnares en diens pas geboren baby, trouwens het buitenechtelijk kind van haar man. “Als daar geen middelmatige roman in zit”, moet René Appel hebben gedacht, vooraleer hij begon aan Loverboy. En gelijk heeft hij, het hele boek straalt middelmatigheid uit, en voor vele fans zal dat genoeg zijn, maar deze lezer had van de inmiddels 60-jarige Appel toch iets meer verwacht. Zijn eenentwintigste roman is mat, klef en emotieloos en is niet beter dan de gemiddelde Aspe. Of gaat deze recensent daarmee te ver? Want Appel is wél een vakman, en weet duidelijk hoe hij een roman spannend en vlot moet maken. Het boek leest als een trein en laat je niet op je honger zitten. Maar is dat genoeg om echt meerwaarde aan een roman over te houden? Deze lezer antwoordt resoluut neen. Appel probeerde duidelijk wel om deze roman speciaal en anders te maken door er het overbekende Droste-effect in te verwerken. Want Yoka, het hoofdpersonage, schrijft immers ook nog een boek over Anouk, het hoofdpersonage van haar misdaadromans. “In Loverboy heb ik weer eens iets nieuws geprobeerd, namelijk een verhaal in een verhaal en ik heb het idee dat dat goed gelukt is”, zegt Appel tegen Crimezone, de site voor en door thrillerfans. Ongetwijfeld zullen veel mensen hem gelijk geven en dit een geweldige vondst vinden, ware het niet dat deze techniek René Appel al vele malen, en beter, is voorgedaan. Het voegt ook niks aan het verhaal toe en wekte enkel irritatie op, want het verhaal van Anouk is zo ongelooflijk saai en slecht geschreven dat het deze lezer menigmalen dichter bij de haard deed schuiven.
De heer Appel is ook een veelschrijver. Hij heeft deze eeuw al zes boeken gepubliceerd en dat is heel erg te merken aan dit boek. Zijn fans wachten om het halfjaar op een nieuwe roman, en dat doet veel af aan de inventiviteit van zijn novelles. Hij zou daarop afgerekend moeten worden, maar in plaats daarvan wordt hij ook nog genomineerd voor de Gouden
Strop, de belangrijkste literatuurprijs voor misdaadboeken van Vlaanderen en Nederland. Dit bewijst weeral maar eens de achteruitgang van de populaire roman in Vlaanderen en Nederland. De mensen lezen geen goede misdaadromans meer, dus voelen de schrijvers zich ook niet meer gedwongen om goede boeken te schrijven. Want waarom zouden ze nog moeite doen om een goede novelle te schrijven als het grote publiek de brol die veel sneller geschreven is, ook lezen, en waarschijnlijk nog meer. Misschien, misdaadschrijvertjes van mijn voeten, om deze lezer ook tevreden te stellen, want na het lezen van een roman als Loverboy blijft deze man enkel met een gevoel van tijdverspilling zitten.
De Gouden Strop heeft trouwens ook niet meer zo’n hoge status als in het eind van de jaren ’80, wat nog maar eens mijn punt over de luie misdaadschrijvers bewijst. Het eerste jaar dat de prijs werd toegekend, in 1986, moest Gerben Hellinga zelfs nog het onderspit delven met zijn ‘Merg en Been’ voor Geeraerts’ “De Zaak Alzheimer”. Onverdiend weliswaar, maar beide romans zijn wel beter dan alles wat er de laatste 10 jaar in het nederlandstalige misdaadgenre is geschreven.
Laat dit ook een oproep zijn aan alle lezers van de Vlaamse misdaadromans. Wees niet tevreden met Pieter Aspe en al zijn afkooksels(Deflo, Patrick de Bruyn, Stan Lauryssens ...). Zoek naar een uitdaging en lees of herlees misschien een paar romans uit uw jeugd want aan een roman als Loverboy houdt niemand iets over, buiten eventuele zelfmoordneigingen.
Deze recensent stelt echter voor dat wanneer u zich toch aan deze roman wil wagen, u er beter aan begint met de nieuwe cd van Gainsbourgs dochter Charlotte, 5.55, want dat heeft mijn zit er alleszins toch een stuk minder moeilijk op gemaakt. Haar dromerige stem liet deze lezer zelfs op momenten denken dat hij tranen in de ogen kreeg door de pijnlijke situatie waarin Yoka zich bevond.
Het boek telt 280 pagina’s. Dat zal wel genoeg zijn om mijn vuurtje morgen aan de gang te krijgen.