menu

The Painted Bird - Jerzy Kosinski (1965)

Alternatieve titel: De Geverfde Vogel

mijn stem
4,03 (132)
132 stemmen

Engels
Oorlog

234 pagina's
Eerste druk: Houghton Mifflin, Boston (Verenigde Staten)

Een zesjarig jongetje wordt door zijn ouders naar het platteland gestuurd tijdens de Tweede Wereldoorlog omdat ze denken dat hij daar meer kans heeft om te overleven. Het loopt er echter op uit dat dit kind over het platteland dwaalt en af en toe door mensen wordt opgevangen of wordt mishandeld. Wat hij ziet zijn geen vijandelijke wreedheden, maar vooral de boerse ruwe manier van leven, in de ogen van een kind net zo gruwelijk als welke oorlogsmisdaad ook.

zoeken in:
avatar van Freud
4,0
Deze zomer gelezen, en het is een heel speciaal boek. Niet zozeer wegens de gruwelijkheden, daar raak je cynisch genoeg aan gewend, zeker door de structuur van het boek (jongetje komt ergens terecht, settelt zich, er gebeurt iets gruwelijks en hij gaat of vlucht weg, en in het volgende hoofdstuk herhaalt dat procede zich, maar dan in een andere omgeving, met een andere gruwelijkheid), maar wel vanwege de prachtige manier waarop het jongetje, vanuit wiens standpunt alles wordt verteld, de gebeurtenissen tracht te verwerken, hoe hij telkens weer een andere manier vindt om de hoop levendig te houden, en hoe die dan iedere keer weer de bodem in wordt geslagen. Het is geenszins een vrolijk boek en tegen het einde ben je vrij murw geslagen, maar het blijft wel bij.

avatar van zanacht
5,0
Adembenemend! Heb het boek in één ruk uitgelezen en had spijt dat het uit was.
Kent er nog iemand boeken als deze?

5,0
zanacht schreef:
Adembenemend! Heb het boek in één ruk uitgelezen en had spijt dat het uit was.
Kent er nog iemand boeken als deze?

De schrijver schreef ookCockpit, een vervolg. Het moet er een beetje bijverteld worden dat het om dezelfde hoofdpersoon gaat (nu volwassen), maar het boek is eveneens indrukwekkend.
Een andere aanrader is notabene een nederlands boek:
http://www.boekmeter.nl/book/154

3,5
Wat me het meest opviel aan het boek en wat daarmee ook het meeste indruk maakte, was de afstandelijke manier van schrijven. Hoe erg het ook wordt, de ik-persoon blijft toch vooral een observator.

Dit grote contrast tussen het observerende van de hoofdpersoon en de gruwelen die worden beschreven, maakt het geheel tot een haast voyeuristische ervaring. Alsof je stiekem over de schouder van de hoofdpersoon meekijkt.

Al lezende kreeg ik wel het gevoel alsof ik het allemaal al eens eerder gelezen en gezien had. Met name Maus en Idi i Smotri speelden regelmatig door mijn hoofd.

Tegelijkertijd was het zeker een indrukwekkend en afschuwelijk verhaal. 3,5*

3,0
Heel mooi geschreven, aangrijpend verhaal ook. Ik kan alleen niet goed tegen de gedetailleerde omschrijvingen van de mishandelingen enzo.. had wat minder gemogen..

4,0
weer zo'n boek dat ik van mijn lerares Engels niet op mijn lijst mocht zetten, omdat de heer Kosinski niet in Engeland geboren was....

4 sterren

avatar van Tejo
Wat een heerlijk boek, kan er niks aan doen. Ben nu halverwege en heb geen moment het idee gehad het boek aan de kant te leggen. Lekker nuchtere manier van beschrijven van gruwelijke zaken, al ben ik feitelijk helemaal geen liefhebber van ellende et cetera.

Patran
Afgelopen week heb ik dit boek uitgelezen en ik was erg onder de indruk van de manier waarop verteld word hoe het jongetje omgaat met de mishandelingen en hoe hij op zoek gaat naar de "zin" van het leven Is dat het opzeggen van gebeden, of zijn dit soms de duitsers met al hun technologische vooruitgang? Ik vond dit erg mooi geillustreerd door deze zin die mij nog een tijdje lang bij is gebleven Ik was niet van plan om in zo'n gewoon kampvuur te worden verbrand terwijl er anderen worden verast in speciale en ingewikkelde ovens , gebouwd door de Duitsers en van machines voorzien die sterker waren dan de grootste locomotieven Ook het bijgeloof en de angst voor andere rassen vond ik erg mooi uitgebeeld in dit boek. Voor mij verdient dit boek dus volledig de 5*

3,5
Dit boek leest zonder meer heel makkelijk weg en dat is direct de grootste verdienste van dit boek. De mooiste passages zijn de momenten waarop de hoofdpersoon troost vindt in zaken als religie, politiek, of een enkele vriend of vriendin. De scene waarin hij
letterlijk en figuurlijk opkijkt naar de blonde SS'er
is ook sterk.

De opeenstapeling van extreem geweld tegen de jongen (Kosinski zelf volgens zijn eigen uitlatingen) is echter zo extreem en continue dat het je bijna ongevoelig maakt voor nog meer ellende. Tel daarbij op de afstandelijke manier van vertellen en je zou het geweld bijna gaan relativeren.

Ik vond het in ieder geval storend dat bijna elk karakter in dit boek een verkrachter, heks, geweldpleger, rascist, gek, incestpleger, oorlogsmisdagiger of gewoon super dom is.
Zelfs zijn enkele vriendin laat zich uiteindelijk nemen door een bok en zijn vriend laat uit wraak voor een flinke aframmeling een gehele trein ontsporen.
Voor mij deed dat afbreuk aan de authenticiteit waar Kosinski naar streefde.

avatar van prometida
4,5
heel erg goed! heb het boek nu ook eindelijk zelf gekocht!

3,5
De geverfde vogel en Cockpit heb ik vlak na elkaar gelezen, gezien deze verhalen min of meer in elkaars verlengde liggen, leek het mij beter om hiervoor te kiezen, hopend dat ik op deze manier wat meer inzicht zou verkrijgen in de ontwikkeling van de psyche van het hoofdpersonage. Er zit een groot gat tussen de twee verhalen, een gat van tientallen jaren, waar het tamelijk hulpeloze jongetje uitgegroeid is tot een manipulerende nietsontziende perverseling. In beide verhalen houdt Kosinski de lezer op afstand, weinig wordt gewag gemaakt over het gevoelsleven van de hoofdpersoon: de beschrijving daaromtrent blijft oppervlakkig, zodat inleven moeilijk is. Maar de daden, die zeer zorgvuldig zijn beschreven spreken boekdelen. De lezer moet wel gaan nadenken over dit hart der duisternis, moet wel versteld staan over zoveel gewetenloosheid; eerst de gewetenloosheid van de wereld tegenover een als vogelvrij verklaard jongetje, daarna- lijken de rollen omgedraaid- de gewetenloosheid van een man die in niets meer lijkt op dat jongetje, slachtoffers maakt in plaats van het te zijn, volledige controle tracht te houden op alles en iedereen. Deze psychische ontwikkeling zie ik in deze twee boeken terug. Daarom vind ik ze naast elkaar interessanter dan apart. Wat de kwaliteit betreft, gaat mijn voorkeur uit naar “De geverfde vogel”, omdat deze roman volgens mijn mening een hechter geheel vormt, terwijl Cockpit nogal eens te anekdotisch kon zijn; vaak hingen de gebeurtenissen aan elkaar vast als los zand. Qua wreedheid doet het ene boek niet onder voor het ander, maar ik moet bekennen dat het mij op een gegeven moment niet al te veel meer deed, terwijl ik toch ontroerd wil worden door wat ik krijg voorgeschoteld. Al staat daar wel tegenover dat de wreedheden (die soms bizar waren tot in het hilarische) met een scherp oog voor detail en nuchter zijn weergegeven, zodat het mij een behoorlijke mate van vermaak gaf. Tenslotte verbind ik daar een score aan vast van 3,2 ster voor Cockpit en 3,7 ster voor De geverfde vogel.

avatar van liv2
5,0
Zeer, zeer beklijvend boek.

5,0
Zeer indrukwekkende leeservaring. Sterker nog. Ik ben nog steeds niet helemaal bekomen. In tegenstelling tot velen raakte ik namelijk helemaal niet zo gewend aan de gruwelijkheden. Het allermooiste aan de Geverfde Vogel is die frisse kijk van het kind op al deze gebeurtenissen. Dat levert naast hele pijnlijke ook erg grappige momenten op. Vooral het stuk over het bidden en de vergaarde aflaten zorgde voor menig glimlach op mijn gezicht.

Toch moet ik er niet aan denken dat dit boek ooit verfilmd wordt. Op beeld zou het me (alleen die inval in het boerendorp al net voordat de Russen binnenvallen doet me al rillen) waarschijnlijk een levenslang trauma bezorgen.

4,5*

avatar van stefan dias
4,0
Schaduwdier schreef:
Qua wreedheid doet het ene boek niet onder voor het ander, maar ik moet bekennen dat het mij op een gegeven moment niet al te veel meer deed, terwijl ik toch ontroerd wil worden door wat ik krijg voorgeschoteld. Al staat daar wel tegenover dat de wreedheden (die soms bizar waren tot in het hilarische) met een scherp oog voor detail en nuchter zijn weergegeven, zodat het mij een behoorlijke mate van vermaak gaf.


Ik denk dat het fenomeen dat je hier beschrijft, nu net een van de verdiensten van dit boek is. Het hoofdpersonage is enkel maar bezig met overleven en ondergaat enkel nog. Het gebeurt gewoon: het wordt beschreven als het ene feit na het andere. Het feit dat de jongen alleen is, maakt elke emotie bijna overbodig want tegen wie zou hij ze moeten uiten, wat is hij ermee gebaat? Een boek over overlevingsdrang in de meest gruwelijke omstandigheden: wie emotioneel wordt, is eraan voor de moeite.

avatar van liv2
5,0
Ik begrijp schaduwdier in hetgeen hij wil zeggen,: 'te is trop en trop is teveel'
maar het donkerste, de hel, de pure horror die niemand van ons ooit moet meemaken wordt gewoon beschreven. Los van het verhaal, lees je gewoon wat het is om pijn te lijden en te ondergaan. De mens in zijn slechtste gedaante. Slechtheid in al zijn facetten, tot walgens toe, tot je zelf, als lezer, beschaamd en overrompeld overstag gaat, en inderdaad als een soort van zelfverdediging immuum wordt tegen de beschreven gruwelijkheden.(zoals schaduwdier zegt:'zelfs 'een'behoorlijke mate van vermaak geeft) . Zoals stefan zegt: wie emotioneel wordt , is eraan voor de moeite, natuurlijk, emotioneel worden is uitgesloten bij dit boek maw emotionaliteit is een derderangs-gevoel, en absoluut misplaatst, ik denk dat geen enkel gevoel hier van toepassing is, enkel diep misprijzen van de menselijke natuur . Als dat een gevoel mag blijken.....

avatar van slowgaze
4,0
Mooi boek, mar af en toe krijg ik het gevoel, even oneerbiedig naar Kosinkski uiteraard, dat er een beetje een "Carry Slee-vibe" hangt; wat een doffe ellende allemaal.

avatar van thomzi50
4,0
Wat een bizar boek, nog nooit zoiets gelezen. Enerzijds had ik tijdens het lezen wat moeite met de immense eentonigheid, je wordt als lezer totaal murw gebeukt door alle gruwelen en ellende die zich over de emotieloze hoofdpersoon uitstort, maar anderzijds word je ook opgeslokt door de prachtige verteltrant, het ritme dat Kosinski vanaf de eerste pagina in zijn zinnen weet te leggen en pas bij de laatste regel mee ophoudt. Zo moet je wel doorlezen, moet je wel alle gruwelen aanzien en rest je niets anders om die vrij gevoelloos te ondergaan - net zoals de hoofdpersoon dat doet. Mooi hoe stijl en inhoud elkaar zo versterken.

avatar van devel-hunt
2,5
Nadat het mij jarenlang is aangeraden en ik het ergens zag liggen, gelijk gekocht. Vol verwachting klopte mijn hart, zeker als ik ook nog eens de berichten hier lees.
Wat een overschat sadistisch matig boek. Het sadisme, wat bijna onophoudelijk wordt, gaat zelfs vervelen, hoe gruwelijk en klinisch Kosinski het beschrijft zegt genoeg. Het was ook zijn enige opzienbarende boek, waarna hij na een paar flops gedesillusioneerd zelfmoord pleegde, geloof ik.

5,0
devel-hunt schreef:
Het was ook zijn enige opzienbarende boek, waarna hij na een paar flops gedesillusioneerd zelfmoord pleegde, geloof ik.

Nounou, dat is wel een erg cynische blik. Dit boek is uit 1965, hij pleegde zelfmoord in 1991. Omdat de boeken die hij in de tussentijd schreef niet zo'n groot succes waren als deze, waren het toch niet direct flops? Bijvoorbeeld "Being There" is toch ook niet onopgemerkt gebleven en was weer van een geheel andere - niet sadistische - stijl, misschien die nog eens proberen?

avatar van Slainte_Mhath
5,0
Qua setting komt het erg overeen met het reeds genoemde Idi I Smotri, maar moest ook weleens aan De Sadé's Juliette denken. Ik ben erg onder de indruk , heb de opvolger vandaag besteld en overweeg een plek in mijn top-10.

avatar van Raspoetin
4,0
Zeer aangenaam verrast door dit boek, waarvan ik een exemplaar jarenlang in mijn kast had staan maar nu pas aan was begonnen. Net als hierboven gemeld deed het verhaal inderdaad erg denken aan de meesterlijke oorlogsfilm Idi i Smotri [Come and See] (1985). Toegegeven dat ik ook vind dat de lijdensweg van de protoganist halverwege wel erg grote vormen begint aan te nemen en jezelf als lezer begint af te vragen hoe de jonge jongen al het geweld en de ontberingen overleeft.

Kosinski was een leugenaar en werd op zeer overtuigende wijze beschuldigd van plagiaat.
The painted Bird zou volgens de schrijver autobiografisch zijn maar bleek uiteindelijk uit de duim gezogen en volgens sommige onderzoekers nog geen eens zijn eigen duim.
Waarschijnlijk heeft de ontmaskering van Kosinski en de stortvloed van kritiek bijgedragen aan zijn zelfmoord.

avatar van misterfool
3,5
De Geverfde Vogel blijkt een heftig boek. Konsinski weet hier een intrigerend plaatje te schetsen van het plattelandsleven in Polen tijdens de tweede wereldoorlog: een consequente overlevingsstrijd, waarbij onwetendheid resulteert in bijgeloof en het recht van de sterkste met ijzeren hand regeert. Dit resulteert dikwijls in gruwelijkheden tegen dieren, kinderen en eigenlijk alles wat maar enigszins buiten de pas loopt. Deze geweldsexplosies worden gedetailleerd beschreven, wat mijn maag dikwijls deed zinken. De conclusie van dit boek is daarenboven erg wrang. In het weeshuis wordt eens te meer duidelijk dat ons hoofdkarakter een cynische levenshouding heeft ontwikkeld en geweld niet schuwt, waardoor hij zich in de toekomst moeilijker staande kan houden in de ‘geciviliseerde’ wereld.

Geen boek wat ik eenieder zo maar zou aanraden. Wie een indringend beeld wil van de mensheid op zijn slechts treft hier een verschroeiende maalstroom aan tragedie en kwaadzinnigheid aan. Een intense ervaring die nog even moet bezinken.

avatar van Pleun
3,0
Dr.Strangelove schreef:
Kosinski was een leugenaar en werd op zeer overtuigende wijze beschuldigd van plagiaat.
The painted Bird zou volgens de schrijver autobiografisch zijn maar bleek uiteindelijk uit de duim gezogen en volgens sommige onderzoekers nog geen eens zijn eigen duim.
Waarschijnlijk heeft de ontmaskering van Kosinski en de stortvloed van kritiek bijgedragen aan zijn zelfmoord.


Het is mij een raadsel dat mensen oprecht konden geloven dat al die sadistisch beschreven flauwekul autobiografisch was. Het feit alleen al dat Kosinski het boek waarschijnlijk niet zelf heeft geschreven, in combinatie met de leugen over het autobiografische, maakt dat ik de hoge beoordeling hier niet begrijp. Heb soms de indruk dat mensen elkaar maar een beetje na zitten te papegaaien.

avatar van Pleun
3,0
Aanvulling: Dit las ik in een review op GR en ik kreeg precies dezelfde indruk. Als lezer word je geconfronteerd met de belevingswereld van een auteur. Soms voel je je in die wereld thuis, soms is die wereld wezensvreemd en soms roept hij zelfs afkeer op. Heb vorig jaar wat achtergronden over The Painted Bird gelezen en het zou mij niks verbazen als Kosinski iets van een 'sick psycho' in zich had, een psychische afwijking. Waarom zou ik meegaan in de belevingswereld van zo'n auteur en die nog op een voetstuk zetten ook? Herkenning is altijd iets fijns in literatuur. Maar auteurs die alleen zorgen voor een 'disturbing' leeservaring mogen van mij, grofgezegd, opdonderen (excusez le mot). Met alle respect overigens voor smaken die nu eenmaal verschillen.

The Painted Bird is a very episodic novel. In fact, it's sometimes like the same short story written over and over again. This is certainly one flaw. There's also a sense that Kosinski gets carried away with his fascination for sadistic brutality. At times it reads like Holocaust porn, horror piled upon horror with a sense he's rather enjoying himself and inviting us to share his voyeuristic fascination

avatar van handsome_devil
Ik vond de verfilming wel goed. Veel te veel ellende wel om realistisch te zijn, maar sommige scenes (en het einde!) vond ik toch wel vrij indrukwekkend. En ondanks dat ik me op den duur begon te ergeren aan de zoveelste geweldseruptie, bleef ik toch geboeid door de mooie cinematografie. Eigenlijk best wel een bijzondere kijkervaring.

Niet heel veel behoefte om het boek snel op te pakken, maar wie weet.

avatar van Pleun
3,0
handsome_devil schreef:
Ik vond de verfilming wel goed. Veel te veel ellende wel om realistisch te zijn, maar sommige scenes (en het einde!) vond ik toch wel vrij indrukwekkend. En ondanks dat ik me op den duur begon te ergeren aan de zoveelste geweldseruptie, bleef ik toch geboeid door de mooie cinematografie. Eigenlijk best wel een bijzondere kijkervaring.

Niet heel veel behoefte om het boek snel op te pakken, maar wie weet.


Heb de film niet gezien..geen behoefte aan ook. Heb pas A Clockwork Orange gelezen, ook een boek met veel geweld. Ik las dat Burgess erover heeft gezegd dat het geweld 'functioneel' was voor het verhaal en dat hij er eigenlijk geen plezier in had om het te schrijven. Ik betwijfel of hij eerlijk was, maar dat kan je niet bewijzen. Vanwege de taal vind ik A Clockwork Orange wel de moeite waard, maar voor het overige komt het op mij een beetje over als gebakken lucht. Een boek waar je quasi-intellectueel van alles over kan zeggen maar dat uiteindelijk teveel eer krijgt. Dat gevoel heb ik nog sterker bij The Painted Bird.

avatar van Raskolnikov
Pleun schreef:
Herkenning is altijd iets fijns in literatuur. Maar auteurs die alleen zorgen voor een 'disturbing' leeservaring mogen van mij, grofgezegd, opdonderen (excusez le mot).

Dit doet me een beetje denken aan de filmsmaak van mijn ouders, die alleen enthousiast kunnen raken van films die iets positiefs uitdragen. Maar het fijne van films of literatuur is toch juist dat ze een alternatieve kijk op de wereld, op het bestaan bieden? Ten positieve of (vooral?) ten negatieve verruimen ze je blik. Met louter bevestiging van je bestaande denkbeelden schiet je weinig op. Het boek heb ik niet gelezen, maar van de film vond ik wel degelijk interessant hoe een, ook nog eens weinig spraakzaam, kind zich verhoudt tot dit soort gruwelen. Zeker als daarbij clichés over slachtofferschap en hulpeloosheid worden vermeden. Ja, het was intrigerend die pikzwarte wereld door zijn ogen te aanschouwen.

avatar van Pleun
3,0
Raskolnikov schreef:
(quote)

Dit doet me een beetje denken aan de filmsmaak van mijn ouders, die alleen enthousiast kunnen raken van films die iets positiefs uitdragen. Maar het fijne van films of literatuur is toch juist dat ze een alternatieve kijk op de wereld, op het bestaan bieden? Ten positieve of (vooral?) ten negatieve verruimen ze je blik. Met louter bevestiging van je bestaande denkbeelden schiet je weinig op.


Dit is een goed punt waar ik zelf ook aan dacht. Als het om het thema 'geweld' gaat heb ik geen enkele moeite met non-fictie die gewelddadig is, zoals oorlogsboeken. In literatuur ligt dat wat anders. Als het geweld voor mijn gevoel niet functioneel is en ik de indruk heb dat de auteur het gewoon leuk vindt om perversiteiten te beschrijven, dan ben ik daar niet zo'n fan van. Die indruk kreeg ik heel sterk bij The Painted Bird en dan kan de achterliggende betekenis me niet zoveel meer schelen. Jerzy Kosinski die zich verdiept heeft in de psyche van een kind en laat zien hoe dat kind op gruwelen reageert..tsja het zal wel. Leuk voor intellectuelen om met een sigaar en een glas whisky een boom over op te zetten, maar persoonlijk zegt het mij niets.

Het boek heb ik niet gelezen, maar van de film vond ik wel degelijk interessant hoe een, ook nog eens weinig spraakzaam, kind zich verhoudt tot dit soort gruwelen. Zeker als daarbij clichés over slachtofferschap en hulpeloosheid worden vermeden. Ja, het was intrigerend die pikzwarte wereld door zijn ogen te aanschouwen.


Het boek zal wel niet veel verschillen van de teneur van de film, maar ik vroeg mij meteen af: zou een kind echt zo reageren? Als het autobiografisch was geweest had ik de auteur niet geloofd, maar ook als fictie geloof ik er eigenlijk niet in. Ik vond het best goed geschreven maar voor het overige te bizar om ook maar iets mee te kunnen. Misschien is het als allegorie bedoeld..geen idee.

avatar van Raskolnikov
Mijn inziens stel je jezelf de verkeerde vraag als je je afvraagt of een kind echt zo zou reageren. De schrijver heeft vermoedelijk (is mijn indruk obv de film) niet bedoeld om zo universeel inleefbaar mogelijk gedrag te beschrijven. Nogmaals, dan zou je als lezer alleen maar bevestigd worden in je eigen denkbeelden, en daar word je niets wijzer van. Je zou je kunnen afvragen waarom personages anders reageren dan jijzelf zou doen, waarom situaties worden beschreven die ‘te bizar zijn om maar iets mee te kunnen’, waarom er zoveel gestileerd geweld in zit enz. Het kan best zijn dat je dat niet direct ziet, maar dat is volgens mij de charme van literatuur: achter dat soort vragen de vinger zien te krijgen. Dat is mijn inziens een vruchtbaarder benaderingswijze van literatuur dan je er bij neer te leggen dat ‘de achterliggende betekenis me niet zoveel meer kan schelen’. Ik ben bang dat je dan vaker van een koude kermis thuis gaat komen.

avatar van Pleun
3,0
Je hebt wel gelijk hoor, maar het vraagt een behoorlijke dosis open minded-zijn en is meer een rationele dan een emotionele benadering van literatuur. Ik denk dat iedereen wel zijn of haar voorkeuren heeft en ook literatuur of auteurs die in je allergie zitten. Het oproepen van negatieve emoties zegt niks over kwaliteit van wat je leest, het is soms lastig dat onderscheid te maken. Het leuke van literatuur kan inderdaad zijn dat je tijdens het lezen denkt: aha, ja zo is het..zo had ik het nog niet bekeken. Dat had ik bij The Painted Bird niet, gestileerde geweldsporno en dat spreekt mij niet aan.

...stilte...
De geverfde vogel vond ik nog wel een geslaagde roman (wel of niet zelf geschreven of waargebeurd) ondanks de gruwelijkheden. Ik las het bijna vijftig jaar geleden en daarna volgden Stappen, Aanwezig en Duivelsboom. Alleen al het feit dat ik ze gelezen heb geeft toch wel aan dat deze romans mij toentertijd boeiden.
Maar toen ik Cockpit las (het vervolg op De geverfde vogel) en daarna ook nog Blind date. Wat een vreselijke boeken zijn dat... heel slechte herinneringen heb ik daaraan.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:53 uur

geplaatst: vandaag om 13:53 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.