menu

Little Dorrit - Charles Dickens (1855)

Alternatieve titel: Kleine Dorrit

mijn stem
4,05 (11)
11 stemmen

Engels
Sociaal

1024 pagina's
Eerste druk: Bradbury and Evans (periodiek), Londen (Verenigd Koninkrijk)

Na lange tijd in een strafgevangenis te hebben vertoefd, gaan de Engelsman William Dorrit en zijn gezin, tot grote welstand gekomen, op reis. Maar zij blijven gevangen in hun minderwaardigheidsgevoelens en angst dat hun verleden zal uitkomen.

zoeken in:
avatar van J.Ch.
4,5
Een paar jaar geleden heb ik voor het eerst iets van Dickens gelezen (Oliver Twist) en ik was er niet razend enthousiast over. Great Expectations beviel me al een stuk beter en nu ik Little Dorrit gelezen heb ben ik helemaal om. Wel enigszins verbaasd dat ik de eerste ben om hier wat te schrijven, maar dat terzijde.

Mijn versie heeft weliswaar lang geen duizend pagina’s, maar de bijna 800 die het telde ben ik toch heel snel doorgekomen. Dickens heeft de neiging om behalve het hoofdverhaal eindeloze zijplotjes met bijbehorende personages te introduceren – zo kom ik ook wel aan 1000 pagina’s. Het had voor mij als gevolg dat ik bleef doorlezen en doorlezen tot ik weer bij een hoofdstuk over Arthur of Little Dorrit kwam. Aanvankelijk vond ik de zijplotjes wat irritant omdat ze afleiden van het hoofdverhaal, maar als ik kijk hoe alle draadjes aan het einde met elkaar verbonden worden moet ik toegeven dat meneer Dickens dit toch wel goed voor elkaar krijgt. Het is opnieuw een ‘vol’ boek geworden, maar daarmee ook een ‘rijk’ boek.

Een deel van mijn ergernis met betrekking tot de zijplotjes ontstaat uit het feit dat ik al snel een enorm zwak ontwikkeld heb voor Arthur Clennam. Hij is een van de meest innemende personages die ik de afgelopen jaren ben tegengekomen in boeken. Hij heeft, objectief bekeken, nog niet zo veel van zijn veertigjarige leven gemaakt, en als hij dat na terugkomst in Engeland alsnog gaat proberen komt er niet veel van terecht (de pijnlijke episode met Pet, zijn onveranderd moeizame relatie met zijn moeder, het verlies van al zijn geld…). Desalniettemin is Arthur niet de sneue oude man die hij zelf denkt te zijn. Iemand met zoveel oprecht goede bedoelingen, iemand die ondanks zijn ‘jeugd’ nog zo’n goed hart heeft, verdient meer genegenheid dan hij ontvangt.

Gelukkig is daar Little Dorrit! Net als Arthur heeft ze een weinig veelbelovende start in het leven en wordt ze hopeloos ondergewaardeerd door de mensen voor wie ze altijd klaar staat. Kleine Amy slaat hier soms een beetje in door; soms zou je haar toch eens flink door elkaar willen rammelen en zeggen dat ze voor zichzelf moet opkomen. Naarmate het verhaal vordert lijkt Amy toch een soort van zelfbewustzijn te ontwikkelen, hoewel daar een aantal zeer dramatische ontwikkelingen voor nodig blijkt. Uiteindelijk komen Arthur en Amy heel mooi samen. Het einde voelt een beetje gehaast aan maar is verder wel bevredigend. Little Dorrit is opnieuw arm en in staat om voor anderen te zorgen, Arthur krijgt na al die jaren eindelijk een beetje geluk en gaat nog een klein beetje van zijn leven maken ook. Fijn.

Over een boek dat zo vol is kan ik nog een heleboel meer dingen zeggen, zowel goede als slechte. Zo vind ik Dickens’ schrijfstijl soms toch iets te langdradig (het eerste hoofdstuk bijvoorbeeld), maar aan de andere kant zijn zijn observaties vaak erg raak. En er zijn te veel zijplotjes die soms wat vermoeiend zijn, maar die ineens heel verrassend blijken af te lopen (Merdle en het pennenmes! Dat zag ik niet aankomen… Ik vond hem, op zijn vreemde manier, eigenlijk wel sympathiek en had gehoopt dat hij het pennenmes zou gebruiken om zijn hoofdbutler om het leven te brengen) of toch met het plot te maken te hebben (zoals de gevangenen in het eerste hoofdstuk, die vervolgens een tijdlang uit het boek verdwenen lijken te zijn). Little Dorrit zit vol met levendige beschrijvingen van het negentiende-eeuwse Londen en de sociale misstanden van die tijd, maar ook met meer algemene observaties over de mens in de meest uiteenlopende omstandigheden. En omdat het boek zo vol is, kan het zowel een from rags to riches-verhaal (en terug…) als een detective zijn, zowel een liefdesverhaal als een coming of age-verhaal. Er zit meer dan genoeg in Little Dorrit om het boek nog een keer te willen lezen!

avatar van manonvandebron
4,0
Toen Charles Dickens deze roman schreef, bestond de Marshalsea al niet meer. Het was een gevangenis voor mensen met schulden: debtors’ prison. Een alwetende verteller neemt de lezer mee naar het groezelige Londen van 1826, met veel roet, modder, regen en mist.

Er is een tegenstelling tussen de twee zussen. “Little” Amy Dorrit is sober, onderdanig en bedeesd; de oudere Fanny is ijdel en wil aan haar lage afkomst ontsnappen. Een te ontsluieren mysterie is de oorzaak van hun vaders schulden. Nevenpersonages worden getypeerd met een liedje, een stopzinnetje of een tic. Schuldinner Pancks maakt een snortend geluid met de neus. Mrs. Flintwinch heeft moeite met het onderscheid tussen droom en werkelijkheid.

Het is een complexe constructie waarin verschillende verhaallijnen verweven zitten. Het Circumlocution Office - vrij vertaald het Ministerie van Rond-de-Pot-Draaierij - is een satire op de bureaucratische rompslomp. Schaduwen en sloten hebben een symbolische betekenis. Soms herhaalt hij elementen uit z’n vroegere romans of wordt hij wat langdradig, maar het is toch weer een goede Dickens.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:46 uur

geplaatst: vandaag om 13:46 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.