The Dark Tower VI: Song of Susannah - Stephen King (2004)

Vind dit de minst goede boek uit de serie. Vind het feit dat Stephen King in zijn boek wordt opgenomen ook niet echt aantrekkelijk. Aan het einde van boek 7 las ik wel waarom hij dat deed en dat is dan ook wel prima, maar voor mij had het niet gehoeven. Geef het een 3

Speelt bijna alleen maar af in onze wereld en had meer iets als een 'tussenboek' voor de donkere toren serie. Natuurlijk nog steeds goed geschreven maar wel de minste van de hele serie. 3*

Vind dit ook de minste tot nu toe maar zolang alles in lijn van het verhaal is heb ik er niet zoveel moeite mee. Ik zie dit dan ook niet als boek 6 maar gewoon als onderdeel van het donkere toren verhaal.

Het minste boek in de Donkere Toren reeks, voornamelijk omdat het grotendeels in onze wereld afspeelt. Iets wat toch jammer is in een fantasy reeks.

Toch een sterk boek though met als hoogtepunt de Dixie Pig.

Wanneer je zo goed verkoopt als Stephen King dan kun je bijna alles flikken in een boek. Een epische fantasy-serie bedenken en daarbinnen opeens allemaal verwijzingen verstoppen naar onze eigen wereld. Zo vindt er nu een vreemde wending plaats waarin de auteur zelf opeens de slaaf blijkt van machten die buiten zijn wil om staan. De hele queeste van Roland en de gunslingers krijgt daarmee een hele andere dubbele lading, namelijk de vraag van wat is er fictie, wat is er werkelijkheid en in welke wereld leven wij. Het boek leest lekker weg en het leidt naar een ouderwets sterke cliffhanger, maar het beklijft toch minder dan in vorige delen het geval was. Als bevreemdende schuifpuzzel van verschillende genres en stijlvormen is het wel amusant genoeg.

Helaas is het zesde deel in de epische Donkere Toren reeks net iets minder dan al zijn voorgangers, maar nog steeds meer dan goed. Er viel opnieuw genoeg te beleven, maar het werd me hier en daar net iets te zweverig allemaal.

Song of Susannah speelt zich, op de eerste tientallen bladzijden na, eigenlijk alleen maar af in onze "Sleutelwereld." Bovendien is het ka-tet daar geen moment bij elkaar, waardoor het verhaal toch wel een wending krijgt. In de eerste vijf boeken vond ik de uitstap naar het hier vaak wat taaie onderbrekingen. Vooral in deel drie viel dat erg op: het verhaal van Jake die dolgraag terug wilde keren naar Roland en zijn wereld was wel erg langdradig. In dit boek ergerde ik me aan dat concept eigenlijk heel weinig. Sterker nog: ik vond het leuker dan ik had gedacht. Het verhaal van Eddie en Roland vond ik bijvoorbeeld erg sterk. Ook dat van Jake en Callahan kon me erg bekoren, al kwamen zij niet veel in het verhaal voor helaas.

Het verhaal van Susannah/Mia - wat eigenlijk centraal staat in dit zesde deel - vond ik maar bij vlagen erg sterk en interessant. Vooral het zweverige met dat gekke kasteel en haar dogan raakte me totaal niet. Het past allemaal wel in het verhaal, maar ik vond het uiteindelijk te vaag. Dat ligt niet aan de schrijfstijl van King, want die is ook hier weer erg prettig, maar wellicht meer aan mijn visualisatievermogen.
Buiten dat is Susannah mijn minst favoriete personage van het ka-tet, al moet ik zeggen dat ze in dit boek wel wat aan sympathie won. Ze haalt het echter nog lang niet bij Eddie Dean, die ook in dit boek weer heerlijk droge opmerkingen maakt en met zijn cynisme voor veel luchtigheid zorgt in dit epos.

Maar het meest opzienbarende aan dit deel is uiteraard de verschijning van Stephen King zelf. Hij schrijft zichzelf in het verhaal en ik vond dat wel een erg leuke vondst eigenlijk. Hij heeft er wel veel kritiek op gehad en het neigt naar een dosis zelfoverschatting, maar het gesprek tussen hem, Eddie en Roland pakte erg leuk uit. Bovendien schetst King zichzelf als een dronken drugsverslaafde met een overdosis fantasie - genoeg zelfkritiek dus. Dit alles vervaagt de grens tussen waarheid en fictie in de boeken zelf ook nog eens. Zijn dagboekstukken die de laatste 25 pagina's vullen zijn ook erg leuk om te lezen. Ze vormden, naast de cliffhanger, een prima einde.

Song of Susannah is de opstap naar wat dé finale van King's meesterwerk moet worden. Hier en daar voelt het ook wel enigszins aan als een tussenboek, maar al met al heb ik er weer veel plezier een beleeft. Jammer dat het ka-tet nooit bij elkaar was en dat het verhaal van Susannah/Mia soms een beetje te vreemd werd, heb ik er opnieuw van genoten. Als ik boek zeven dichtsla, heb ik ongetwijfeld het gevoel dat ik een stel vrienden vaarwel heb gezegd.
Maar toch ga ik er snel aan beginnen. Ik wil nu weten hoe het afloopt ook natuurlijk. De beoordeling hier belooft al veel goeds, maar de fans onderling zijn erg verdeeld over het einde. Voordat ik zometeen nog even snel een beginnetje maak aan het zevende en laatste boek, geef ik Song of Susannah drieënhalve ster.

* * * ½

Goed deel. Ik vind dit boek beter dan deel VI.

De verhalen spelen zich voornamelijk af in onze wereld(en). Er zijn drie verschillende verhaallijnen, die van Roland en Eddie in Maine, 1977. Die van Susannah /Mia in New York, 1999 en een klein deel met Jake, Callahan en Oy in New York, 1999.

De stukken met Susannah/Mia vond ik soms wat langdradig worden, op een gegeven moment dacht ik echt; 'laat dat 'kind' maar snel geboren worden want dan zijn we tenminste van dat gezeik af'. Of begint het dan pas? Dat Susannah steeds naar haar onderbewustzijn keerde en daar in de Dogan’ haar emoties en dergelijke kon bijstellen vond ik iets te veel van het goede.

De stukken met Roland en Eddie vond ik duidelijk het leukst om te lezen. Het begint gelijk goed met het vuurgevecht met Balazar's mannen . De ontmoeting met Stephen King vond ik ook erg vermakelijk. In het begin was ik wat sceptisch en vond ik het behoorlijk arrogant dat hij zich zo in het verhaal durft te schrijven . Maar het pakt allemaal goed uit. Het is vooral leuk dat hij ook behoorlijk wat zelfspot heeft en dat maakt het al een stuk beter te verdragen.

Jake en Callahan komen maar heel even in het boek voor. Maar zullen in het volgende deel wel weer meer aan bod komen.

Het dagboek van Stephen King voegt weinig toe aan het verhaal maar is wel erg amusant om te lezen. Vooral dat hij je wilt laten geloven dat zijn Donkerte Toren verhalen allemaal echt gebeurd zijn en dat er hogere krachten aan het werk zijn die hem de Donkere Toren reeks aan ons laat vertellen is leuk.

Al met al een prima tussendeel op weg naar de finale. Op naar het laatste deel!.

Toch een beetje een tussendoortje. Of aanloopje voor het laatste deel.
In tegenstelling tot de meeste andere boeken is er ergens in het begin van het boek al wel gelijk wat actie, daarna kabbelt het toch maar een beetje voort. Ik had goede hoop dat de vaart erin zou blijven door het opsplitsen van het ka-tet, maar dat bleek tevergeefs. Jake, Oy en Callahan verschijnen pas helemaal op het einde weer ten tonele. Het helpt ook niet zo dat er ook veel focus ligt op Susannah-Mia. Dat is altijd een beetje een saai personage geweest. Wel grappig blijven die stukjes dat de mensen uit de andere wereld zich in de onze verbazen over allerlei dingen hier.

Waar Stephen King in het vorige boek nog slechts genoemd werd bij naam is hij hier ook daadwerkelijk een personage. Het blijft een beetje bespottelijk, maar uiteindelijk allemaal toch minder storend qua uitwerking dan je zou denken. Om de stukjes met de schildpad moest ik wel echt lachen. Die waren geinig. De twist dat het kind in Susannah's buik, Mordred, door Roland is verwekt (wel op een wat onzinnige manier) vond ik wel verrassend. Vooral vanwege de plannen die de bad guys met het kind hebben, om Roland te doden.

Er worden hier en daar wel wat vragen beantwoord, maar er komen er ook wel weer bij. Het einde vond ik aanvankelijk vrij goed, met Jake en Callahan die Black Thirteen in een kluis van het World Trade Center opbergen en daarna naar de Dixie Pig gaan. Ze zijn er van overtuigd dat ze zullen sterven maar hebben er vrede mee, waarna er dan toch weer wat hoop komt het te overleven nadat de schildpad wordt gevonden. Het stukje daarvoor met de hilarische martelende straatpreker was erg grappig overigens, en ook indruk maakte Jake die op straat zijn zelfbeheersing verliest en zijn wapen trekt.

Wel een enorme afknapper dat de bad guys allerlei dierenhoofden hebben. Komop zeg. Dat de uiteindelijke confrontatie uiteindelijk wordt uitgesteld vond ik dan wel een sterke cliffhanger eigenlijk, en dan heb je nog die dagboekfragmenten met uiteindelijk een bericht dat King is overleden aan zijn waargebeurde auto-ongeluk. Dan is het lastig om niet verder te kunnen lezen natuurlijk. De serie is me toch wel uiteindelijk wat tegengevallen moet ik zeggen, maar naar het einde ben ik wel enorm benieuwd na al die boeken, en ik verwacht eigenlijk ook wel een sterk laatste deel (de aangekondigde nieuwe tel ik niet mee). Nog een kleine maand en ik weer hoe het afloopt.

Godver, nu is deze in herdruk Wat is dat toch met die serie.

Zoals velen hier op deze site zeggen is Een Lied Van Susannah het minste boek van de serie. Stephen King kon het evengoed samenvatten in een een 100-tal pagina's en dan verder gaan met het verhaal. Door dit gevoel dat ik als lezer had is dit meer een tussenboek voordat de laatste rit naar De Donkere Toren begint. Het verhaal splitst zich op in drie, net als het ka-tet. Maar niet elk verhaaltje is even interessant.

Het hoofdverhaal is jammer genoeg dat over Susannah/Mia. Door de ongevonden deur worden ze getransporteerd naar het jaar 1999, New York. Eerst had ik best veel zin in het verhaal omdat de zwangerschap en het uitkomen van een nieuw personage uit Susannah zeer intrigerend was. Maar zoals men mij al heeft verteld is dit verhaal zeer zweverig en op sommige momenten overdreven. Susannah haar dogan vond ik het vreemdste van allemaal. Ze kan in haar eigen ruimte over iets nadenken en dan komt het opeens tevoorschijn. Wat ik wel leuk vond was het palaveren tussen de twee vrouwen. Op den duur wil je echt wel weten wie die Mia is en waarom ze daar nu zit. De heerlijke twist in het verhaal dat het kind eigenlijk de zoon van Roland is was een zeer goede vondst van King. Op sommige momenten was het hoofdverhaal dus degelijk te pruimen, maar over het algemeen kon ik me moeilijk inleven omdat het op sommige momenten TE overdreven was en TE fantasievol. Het boek begint met dit verhaal en eindigt ook met dit verhaal en het einde is weer zoals het mag zijn; een lekkere cliffhanger waardoor je in het volgende boek wel MOET lezen.
Nog iets dat er niet bij moest waren de herinneringen van Susannah die opeens in het boek werden gemoeid. Dit was te veel van het goede en mocht zeker uit het verhaal gelaten worden.

In tegenstelling tot de andere boeken is het middenstuk opeens wel het interessantste van het verhaal. Daar lezen we het verhaal van Eddie en Roland mijn favoriete personages. Beland in het New York van 1977 (ook wel de ECHTE wereld genoemd) gaan ze op zoek naar Tower om eindelijk dat contract te bezegelen.In het eerste deel van het verhaal krijgen ze te maken met een hinderlaag van de onderdanen van de Scharlaken Koning. Dit vond ik meteen ook de beste scène van het verhaal. In de stijl van 'Teken Van Drie' banen ze zich een weg met pistolen. Het stuk met Tower vond ik enorm goed geschreven. Ik leefde vooral mee met Eddie en ook ik zou op mijn tong moeten bijten bij zo'n onverschillig en onwetend individu. De dialogen die hier ontstaan zijn ongelooflijk vlot geschreven.
In het tweede deel van het verhaal maken we kennis met een ??personage?? die we allemaal kennen. Hier maakt Stephen King zijn intrede. Aan het einde van deel vijf zagen we al iets opkomen van hem, maar nu zit hij echt in het boek. Ik hield mijn hart al vast voor deze twist, maar het viel zeer goed mee, beter nog ik heb dat hoofdstuk in mum van tijd uitgelezen. Ik wou zoveel meer weten waarom de beste man zijn eigen in het verhaal schrijft en nu dat is gebeurd heb ik al een beetje een beeld waarom hij dat heeft gedaan. Op een gegeven moment vond ik het zeer verwarrend. Worden de personages Eddie en Roland gewoon geleid, of heeft Stephen King ze in een visioen of het 'echte leven' ontmoet en schrijft hij daarom zichzelf in het boek. Echt knap gevonden en ook de manier hoe hij zelf in beeld komt was leuk. Een man die net uit een andere wereld komt en heel veel drinkt. Het feit dat hij van de Scharlaken Koning niet meer verder mocht schrijven was dus één van de dingen waarom Roland en Eddie bij hen moesten komen. Hij moet het verhaal verder schrijven.

Over het verhaal van Callahan en Jake valt niet veel te zeggen. Het duurt één hoofdstuk lang en eigenlijk gaan ze op zoek naar Susannah , omdat zij ook in 1999 zijn terechtgekomen
Verder gebeurt er niet veel in het verhaal , maar ik vond het wel een zeer leuke vondst dat ze de zwarte dertien in één van de bergkastjes verstopten in de Twin Towers.

Jammer dat het deel met Eddie en Roland niet zolang heeft geduurd. Omdat het zich ook meer in de sleutelwereld afspeelt en minder spanning heeft dan 'Teken Van Drie' is dit het minste Donkere Toren boek. Slecht is hij zeker niet! Ik vond dat het boek sneller las dan het moeilijk te verteren 'Wolven Van Calla' , die ongetwijfeld beter was maar op sommige momenten iets te lang duurt (vooral met het verhaal van Callahan), maar zoals al gezegd is geweest is het zesde deel een tussendeel. Ik ben blij dat King deze wat minder lang heeft gemaakt.

3,5*

P.S. naas het einde , heeft King ook een dagboek geschreven met een paar gebeurtenissen. Dit vond ik één van de betere dingen en ik ben blij dat hij dit in het boek heeft gestopt. Nu weet ik tenminste hoe hij is gekomen aan bepaalde ideeën voor een of ander boek, of wat dacht je van de naam Shardik. Zeer interessant.

Wat is dat toch met deze serie dat mensen immense hoeveelheden stukken tekst erover kunnen schrijven!?

Ik kan dat allemaal niet kwijt in één zin

Bij het meeste wat er gezegd is, kan ik me aansluiten.

Roland, Eddie, Tower en het contract vond ik erg vermakelijk, het verhaal van Susannah/Mia vond ik niet erg boeiend. Wat ik bij een eerder deel al eens aangaf: de gespleten persoonlijkheid van Susannah heeft me nooit zo kunnen bekoren.

Stephen King's eigen inbreng vond ik ook een stuk minder storend dan ik in eerste instantie verwachtte: kort, krachtig en wel grappig eigenlijk.

Aanloop naar het laatste deel, laat maar komen!

Na een pauze van 2 jaar toch de draad weer opgepakt met de Donkere Toren. Achteraf heb ik er spijt van dat er zo lang tussen zat, veel zaken zijn toch een beetje vervlogen. Maar na enkele hoofdstukken zat ik er op zich weer redelijk in. Wat ook meehelpt is dat het tempo vele malen hoger ligt dan bij deel 5. De gebeurtenissen volgen elkaar in rap tempo op en er wordt regelmatig geswitched tussen de werelden, wat ook voor de nodige afwisseling zorgt. Dat King zichzelf erin schrijft vind ik jammer, toch een bepaalde arrogantie (ook al zet ie zichzelf als alcoholist neer).

Echt geweldig vind ik dit zesde deel niet, maar ik ben in ieder geval weer benieuwd naar de ontknoping. 3*

Met Wolves of the Calla kwam de Dark Tower reeks een beetje in een slop. Pas op, ik blijf het een uitstekend boek vinden maar het aantal pagina's nekt het geheel uiteindelijk. King gebruikt erg veel woorden om eigenlijk weinig te vertellen en ik vond het tot nu toe het zwakste deel uit de fenomenale reeks. Ik beloonde het boek nog wel met 4*, daarvoor zaten er simpelweg teveel goede stukken in, maar ik hoopte wel dat Song of Susannah het verhaal terug richting 4.5* kon duwen zoals de voorgangers.

Ergens wel, ergens ook weer niet. Het goede punt is dat King het tempo hier wel serieus omhoog gooit. Zo'n 300 pagina's minder dan het vorige boek en er gebeurt ook gewoon veel meer. Een minder punt is dat er veel van die pagina's worden gewijd aan heel het Susannah/Mia gedoe en dat blijkt juist het minste deel van het verhaal te zijn. Ook hier op zich nog wel interessant, maar ik merkte dat ik bij de segmenten met Roland & Eddie of Jake en Callahan heel wat meer gedreven was om te lezen dan bij Susannah/Mia. Wel leuk trouwens dat King zich hier met de nodige zelfspot eindelijk introduceert. De schrijver was al ter sprake gekomen in het vorige deel, maar deze keer ontmoeten onze helden hem eindelijk en dat blijkt een erg goede zet te zijn. Geeft het verhaal nog een extra dimensie mee en dat laatste hoofdstuk met allerlei uittreksels uit het dagboek van King (sowieso wel leuk om te lezen als je wat gekend bent met zijn oeuvre) is een vermakelijk slot. Vreesde eerst voor een anticlimax omdat je net zoals bij The Waste Lands met een gigantische cliffhanger zit, maar het was een leuke afwisseling. In ieder geval interessant om te zien hoe alles naar het allesomvattende einde lijkt te gaan. Nog één boek (weliswaar één van zo'n 900 pagina's bijna) en het zit er alweer op.

En dan vrees ik echt dat ik het gevoel ga hebben dat ik een stel vrienden vaarwel zeg. Hoewel, tot ziens is misschien beter want ik twijfel er niet aan dat ik in de toekomst de gehele reeks nog eens herlees. Sommige delen van dit boek zullen met iets minder enthousiasme zijn weliswaar, maar het feit blijft dat de stukken met Roland, Eddie, Jake en Callahan King op zijn best is. Toch weer een tikkeltje beter dan de voorganger.

4*

Toen ik de DT reeks eerder las, vond ik deel 6 het minste deel. Gek genoeg heb ik me er nu uitstekend mee vermaakt. Vreemd, maar wellicht zit het erin dat ik nu na het lezen van het vorige deel een pauze van enkele boeken nam.

Ten opzichte van deel 5 is dit deel dynamischer. Er gebeurd veel en King wisselt veel van perspectief. Eerst volgen we Susannah/Mia en hun kereltje, dan weer Eddie en Roland, en tenslotte komen de liefhebbers van Jake en Don Callahan aan hun trekken. Ik blijf het ergens jammer vinden dat King hier weer veelal kiest voor het verlaten van de wereld van Roland, maar hij maakt het meer dan goed door een spannende actiescene met enkele oude bekenden van Eddie, maar ook de introductie van figuren die we van andere King boeken kennen; de lage mannen. Hiermee krijgt de reeks weer een spannende nieuwe wending inclusief cliffhanger richting het laatste, epische deel van deze fenomenale reeks. Toch wel heel tof dat King in een bepaald deel van zijn carrière veel boeken zijdelings met elkaar vervlochten heeft. Ik hoop dat hij dat nog eens opnieuw doet in de nabije toekomst.

Het is geen geheim dat King zelf ook even langskomt. Dat is risicovol, maar het werkt hier meer dan prima. Ik vond het zelfs een verrijking voor het verhaal, vanwege de nieuwe inzichten die je als lezer krijgt.

Het laatste hoofdstuk met het persoonlijke dagboek van King was heel leuk om te lezen. Het gaf inzicht in het ontstaan van de hele DT reeks.

Resumerend een uitstekend boek. Eerst weer een ander boek lezen, maar ik kan haast niet wachten om aan het laatste deel te beginnen!