The Silmarillion - J.R.R. Tolkien (1977)

Als het ware de 'Bijbel' van Midden Aarde, waar de eeuwigdurende strijd tussen de volkeren wordt uitgestreden. Maar ook de legendarische liefdestragedies, waar vervolgens in The Lord of the Rings door onder andere Arwen en Aragorn naar wordt verwezen, worden hier verteld, en (tot slot) natuurlijk het ontstaan van de Ringen.

Het vormt de basis van het wonderlijke Midden Aarde, waaruit eens te meer blijkt hoe zorgvuldig Tolkien deze wereld heeft opgebouwd. The Silmarillion voelt dan ook niet zozeer als fantasie, maar mede door de schrijfstijl ("For it came to pass in those days...") als eeuwenoude geschiedenis. Prachtig! 4.5*

Het beste van Tolkien. Prachtig zoals hij Middle-earth vorm geeft door dit boek. Alle gebruikelijke mythen komen terug in dit boek, maar met een volledig eigen twist. Prachtig ook om te zien hoe Tolkien zijn bronnen verwerkt.

5*

Iemand had mij verteld dat dit een moeilijk boek was, waar bijna niet door heen te komen viel, maar ik vind dat meevallen.
Het is een heel mooi boek, alleen het laatste verhaal van die ringen heb ik nog niet gelezen, maar ik weet toch al dat ik dit boek *****5***** sterren geef.

Zeer interessant stuk hoor, dat 'over de ringen van de macht'. Net als de rest van het boek. Heerlijk episch, meeslepend, groots, etc... Enkel spijtig dat de kaart wat slordig is.

Vond het best wel een pittig boek, maar zeker de moeite waard. Echt knap van Tolkien hoe hij die hele wereld heeft 'gemaakt', met dit boek zeker als toppunt. 4*

hele mooie reeks verhalen over midde-aarde waarbij the lord of the rings maar een klein deel is.
voor alle lord of the rings fans zeker een aanrader

Ik vond de vorige poster een stuk fraaier!

In het begin een beetje moeilijk en ik heb momenteel de eerste 2 verhalen gelezen maar deze zijn al prachtig dus ik denk dat hij zeker voor een 4 gaat maar nog eventjes afwachtten op de rest van het boek

kben nu net begonnen in het boek
pfoew
het is wel lastig

De Silmarillion is een boek samengesteld op basis van teksten van J.R.R. Tolkien. Het werd in 1977, vier jaar na zijn dood, gecompileerd en uitgegeven door zijn zoon Christopher Tolkien.(Wikipedia).

Ik vind het knap geconstrueerd maar het bleef voor mij een technisch verhaal dat me niet meenam op avontuur zoals de andere boeken van Tolkien. Ik heb het uitgelezen op karakter.

Mij kon het ook niet boeien.

Stelletje cultuurbarbaren

Het is en blijf een echt fantastisch verhaal. Het wordt nog veel beter als er naar gaat luisteren (audioboek oid). Je krijgt bijna het gevoel alsof je naar een bard uit een ver verleden zit te luistern...



Ik kan dan ook niet anders dan dit boek weer een plekje hoog in mijn top10 geven.

Ik geef toe: het heeft een bepaalde waarde, maar ik kan me niet onttrekken aan het idee dat ik een soort van bijbel zit lezen. De hoofdstuk- en versnummers ontbreken er nog maar net aan. Ik zie het meer als een naslagwerk.

Van nu af aan zal cultuurbarbaar een geuzennaam zijn voor mij

ik ben nu met de hobbit bezig en daarna wou ik deze kopen
is ie het waard ?

Als je je wil verdiepen in midden aarde dan wel. Maar verwacht niet een makkelijk te lezen verhaal zoals the hobbit of lord of the rings. Het is meer een opstapeling van gebeurtenissen in de geschiedenis van Midden aarde. Net zoals PeterW zie ik het ook meer als een naslagwerk.

Als je je wil verdiepen in het 'midden-aarde' van J.R.R. Tolkien, welke volgorde is het best om te lezen?

The Lord of The Rings of deze boek.. Of The Hobbit?

Mij lijkt The Hobbit wel een aardige introductie...

Het is het wel waard, maar verwacht geen spannend verhaal als In de ban van de ring. Je kunt het een beetje vergelijken met een bijbel. Onmisbaar voor de liefhebber van de wereld van Tolkien.

Inderdaad, beginnen met de Hobbit dan de Lord of the Rings trillogie en vervolgens de rest

Dol feradil, zoon van Dol Abadil, onder de mensen bekend als Akana, wat Machtige betekent, reed dagenlang langs Camon Dûr, tot hij op een plek kwam die onder de Erchan bekend stond als Faläl, of Fernysi bij een groot deel van bevolking, vanwege zijn vele zijtakken. Hij hoorde het zachtjes ruizen van het heldere water en hield ervan. Daarom bouwde hij een huis, Kramol Dal genaamd, later beter bekend als Monia Aran, wat Gevallen Witheid betekent, waar hij zich vestigde met Haladiel de Zuchtende en zijn zoons, Feredil, Ferndal en Feretidol. Toen zij ouder werden en veel leerden van hun wijze vader, bouwden zei zelf ieder ook een huis, elkander nauwelijks in schoonheid overtreffend. Hier trouwden zei ieder met een vrouw van de Talkrin, het Lichtpaarse Volk, die hier al jaren woonden. Feredil, beducht om zijn kunsten met de pijl en boog, kreeg drie zoons: Frekedil, die later vooraan reed in Slag om Prad Ele, Frekendo, die zich ontpopte als groot dichter, en Frekdeli, die met zijn verfijnde handen vrijwel ongeëvenaard was in de kunst van het parelrijgen. Ferndal, ook bekend als Prardil bij enkele dwergenvolken, vanwege het korte zwaard dat hij altijd bij zich droeg, kreeg er ook drie: Fernel, Ferniel en Fernder, die in de jaren die volgden grootse daden verrichten op het slagveld. Feretidol kreeg slechts één zoon, Fererdor, maar hij werd door de jaren heen machtiger dan al zijn neven bij elkaar. Vlug was zijn tong en doelgericht zijn zwaardsteek, waardoor hij door de jaren heen vele volgelingen kreeg, onder wie Parildol, de Kleine Elf, die met diens zoons Parirdol en Parardor grootse daden verrichten onder zijn naam.

Verder een behoorlijk intrigerend boek, met flinke bakken erg interessante achtergrondinformatie voor de Lord of the Rings liefhebber.

Naast het feit dat dit verhaaltje sowieso onzin is (sorry mensen), begrijp ik niet wat voor vloek er hier over mijn taalgebruik lag...

Toen ik 16 was kwam ik er niet doorheen, misschien moet ik het nu (10 jaar later) nog maar eens proberen..

Zoals vele hier al aangeven, leest het boek niet heel soepel. Maar na een tiental bladzijde was ik er eigenlijk al snel aan gewend, en werd ik meegezogen in de achtergronden van Midden-aarde. Geweldig om meer te lezen over de fictieve wereld van Tolkien. Wel moet ik zeggen dat bepaalde delen fascinerend uitgewerkt zijn door Tolkien, zoals de talen, bloedlijnen, ontstaansgeschiedenis van volken, etc. Maar bij sommige stukken had ik het idee dat het een beetje te makkelijk was bedacht om alles maar aan elkaar te verbinden. Ook lijken sommige stukken teveel gebaseerd te zijn op gebeurtenissen uit onze wereld - wat overigens niet heel erg is. Daarnaast had ik het erg leuk gevonden wat meer achtergronden te krijgen over de Wijze Tovenaars.

Maar goed, al met al natuurlijk een geweldig naslagwerk om te lezen als je van LOTR kan genieten.

In mijn queeste om alles van Midden-Aarde te lezen kon ik niet naast The Silmarillion kijken. Een boek waar ik zo'n 10 jaar geleden al eens eerder aan was begonnen, maar dat ik volgens mij nooit heb uitgelezen. Het stond me dan ook nog bij als een ietwat taaier boek en ik was dan ook een tikkeltje weigerachtig om hier terug aan te beginnen. Maar kom, ik ben 10 jaar ouder nu en wou wel eens zien of het me nu wel ging lukken. Wat blijkt? Het is heel wat vlotter gegaan dan ik in eerste instantie verwachtte.

Maar dat neemt niet weg dat Tolkien er hier nog altijd een ietwat taai boek van maakt. Hij gebruikt heel veel namen voor dezelfde zaken (zo worden de Dwergen bijvoorbeeld ook als Naugrim benoemd) en het is dan ook goed dat er een register voor namen is toegevoegd aan het einde van het boek waar wat meer uitleg staat. Ik heb het nog nooit geweten in ieder geval dat ik zo vaak moest "spieken". Tolkien wordt vaak geroemd voor de grootschalige wereld die hij hier op poten heeft gezet, maar het is pas tijdens het lezen van dit boek dat ik de omvang begreep. The Silmarillion is één grote geschiedenisles en hoewel het is opgedeeld in verschillende stukken, is wel alles met elkaar verbonden. Favoriet stuk is Quenta Silmarillion waarin hij onder andere het verhaal doet van Fëanor. Niet alles is even interessant, maar het is zo'n enorm boeiend geheel dat je maar blijft doorlezen. Sowieso zijn de andere delen (Ainulindalë: het ontstaan van de wereld, Valaquenta: het ontstaan van de Valar en de Maia, Akallabêth: over de geschiedenis van Númenor en Of the Rings of Power and the Third Age: over Sauron) ook wel enorm interessant. Akallabêth vond ik wat het zwakste, al kan dat ook eerder liggen aan het feit dat ik Quenta Silmarillion zo enorm goed vond. Het laatste deel over Sauron voelt wat aan als een knieval om dit toch duidelijk te linken aan de personages uit Lord of the Rings/The Hobbit maar heeft toch ook zijn bestaansrecht.

Tolkien laat zich hier en daar wel erg makkelijk inspireren door andere gebeurtenissen (Númenor en Atlantis bijvoorbeeld) maar ik vergeef het hem omdat hij er hier zo'n knap werkstuk van maakt. The Silmarillion is een geschiedenisboek, een naslagwerk en tegelijkertijd ook zoveel meer. Ik heb volgens mij nog niet alles begrepen, maar zal hier wel eens naar teruggrijpen wanneer ik aan het volgende Midden-Aarde spektakel begin.

4*