En el Nombre del Cerdo - Pablo Tusset (2006)

Erg straffe roman vond ik dit. Je kan het een literaire thriller noemen, een diepgaande ontdekkingstocht door de krochten van de menselijke ziel, een schelmenroman die zijn gelijke niet kent, maar bovenal is dit een behoorlijk eigenzinnig werk van een erg getalenteerd schrijver, die zich niet door regels laat begrenzen. De humor is m'n ding, de personages zijn erg interessant.

De passages met commissaris Pujol en zijn vrouw zijn erg charmerend, Pujol is sowieso, op zijn manier, een innemend persoon. Daartegenover kan je dan de onvoorspelbare levensloop van T. plaatsen, en zijn dubbele persoonlijkheid, die in deze roman op een zeer interessante wijze wordt uitgewerkt.

Het uitgangspunt van de roman is de gruwelijke moord in de slachterij, maar Tusset neemt de lezer mee op een fantastische tocht, die veel meer met me doet dan een gewone thriller zou doen. Daarin zit dan ook de toegevoegde waarde.

4,5 sterren

Normaal probeer ik meerdere boeken van dezelfde schrijver achter elkaar lezen te vermijden. Toch wilde ik deze zo graag doen, dat ik hem maar meteen meegepakt heb. Het valt vooralsnog zeker niet tegen. Pablo Tusset weet van die heerlijk charismatische anti-helden te beschrijven. Van de soort figuren die gevaarlijk dicht tegen je irritatiegrens aanschurken maar die er net niet overheen gaan.

Evenals bij zijn debuutroman is het een vreemde mengeling van genre-conventies, waarbij de nadruk ligt op kluchterige humor en amusante personages. De vrolijke, onbezorgde toon van zijn debuutroman is echter meer op de achtergrond gekomen en heeft plaats gemaakt voor een bitter gevoel voor cynisme. Daarbij vormt de grote grap van deze roman dat er enerzijds de lulligheid en het kleinburgerlijke van commisaris Pujol wordt beschreven, maar dat het anderzijds heel grafisch en gedetailleerd de meest gruwelijke aspecten van seriemoordenaars in beeld brengt.

Toch weet Tusset dit fantastische gegeven niet helemaal ten volle uit te werken. In een geforceerde poging om zo postmodern mogelijk te zijn word er veel toegeschreven aan de rol van het toeval. Dat maakt het plotselinge en het onverwachte tot iets zonder verdere opbouw of gevoel van karakterontwikkeling.

In de Naam van het Varken is een whodunit voor mensen die whodunits doorgaans niet kunnen uitstaan. De verhaallijn over de moord op een vrouw in een slachthuis is namelijk slechts een e-x-c-u-u-s om een aantal uitstekende personages neer te zetten. Zowel de commissaris als T. zijn meerlagige figuren, die veel meer in hun mars hebben dan je aanvankelijk zou verwachten. Naast zijn cynische kant, heeft de commissaris tevens een peperkoeken hart. T. is daarentegen niet de ideale schoonzoon, die hij pretendeert te zijn.

Vooral het fragment waarin T. voor het eerst door het lint gaat en een man vermoord voor diens trui is erg schokkend. Tot op dat moment heb je als lezer immers geen flauw idee dat T. een krankzinnige psychopaat is.

In de Naam van het Varken is echter niet alleen zwartgallig, maar tevens met vlagen diep ontroerend. Het was lang geleden dat ik nog zo aangedaan was, als bij de scène waarin de commissaris onverwacht komt te overlijden na een aanrijding. Ook de onbeantwoorde liefde die T. voelt voor Suzanne heeft me tot tranen toe bewogen.

De enige tekortkoming van In de Naam van het Varken is het slot. In de laatste hoofdstukken is T. namelijk volledig van de wereld, doordat hij vergiftigd werd met doornappel. Hierdoor zijn deze pagina's zeer wazig en moeilijk om te lezen. Ook de ontknoping van de moord op de vrouw, lijkt hals over kop toegevoegd om de roman te kunnen beëindigen.