menu

Let the Great World Spin - Colum McCann (2009)

Alternatieve titel: Laat de Aarde Draaien

mijn stem
4,00 (11)
11 stemmen

Engels
Sociaal

368 pagina's
Eerste druk: Random House, New York (Verenigde Staten)

'Let the Great World Spin' is een caleidoscopisch verhaal over een enkele outcasts in New York in de jaren zeventig. Dit verhaal is geschreven tegen de achtergrond van de legendarische wandeling die de evenwichtskunstenaar Phillipe Petit op 7 augustus 1974 maakte over een koord tussen de twee torens van het WTC in New York. Veel speelt zich af op de puinhopen van de Bronx waar hoeren, een monnik en junkies zich proberen te redden. Maar ook de rijken in de Upper East Side komen voorbij, zoals een cynische rechter en zijn vrouw die een zoon in Vietnam verloren. Verder maken een graffiti fotograferende teenager en enkele vroege hackers in Californië onderdeel uit van de diverse groep protagonisten. De verwoeste levens van enkele hoofdpersonen in dit verhaal maar ook de troost en hoop zijn een metafoor voor 9/11 en het huidige Amerika.

zoeken in:
avatar van Theunis
4,0
Een aantal jaren geleden zag ik een documentaire over Phillipe Petit en hoe hij koorddansend tussen de Twin Towers een droom waarmaakte. De actie zelf is literatuur. Zeker nadat McCann deze gebeurtenis als rode draad door zijn boek laat lopen.

Het boek leest bijna als een verhalenbundel, maar alle verhalen worden ingenieus in elkaar verweven. We lezen hoe de levens van uiteenlopende hoofdpersonen elkaar raken, we leren ze kennen doordat ze zelf aan het woord worden gelaten door McCann. Hier schuilt een deel van de kracht van het boek, maar hierdoor kent het ook zijn zwaktes omdat enkele personages geweldig uit de verf komen en een enkeling iets minder. Verder maakt het dat de tijd niet chronologisch loopt. Dit geeft McCann de kans om niet de gebeurtenissen het verhaal te laten bepalen, maar de manier waarop de verschillende personages deze gebeurtenissen ervaren. Soms pakt dit geweldig uit omdat je als lezer ineens een gebeurtenis anders bekijkt. Soms neemt dit ook de spanning weg waardoor tijdens het tweede deel mijn aandacht iets verslapte.

Het zijn details, want in grote lijnen ben ik vrij enthousiast over het boek. De schrijfstijl van McCann is bij vlagen subliem. Met een paar woorden, zonder al te veel details te geven, weet McCann een gevoel op te roepen, weet hij ruimte te creëren die de lezer zelf kon worden ingevuld. Daarbij komt hij een vaak met een paar prachtige filosofische uitspraken. Iedereen weet waar hij vandaan komt wanneer hij weet waar hij begraven wil worden.

De laatste bladzijden waren een genot om te lezen. McCann maakt een sprong in de tijd en weet in een paar bladzijden dertig jaar te overbruggen. Als lezer realiseer je je hoe weinig er in dertig jaar is veranderd in Amerika. Prachtig gedaan.

Een fout? Een grote fout? Corrigan verongelukt in 1974. Het ongeluk veroorzaakt door Blaine ging het jaar daarvoor naar Club 54 die echter pas geopend werd in 1977. Nu moet ik wel zeggen dat ik pas op helft van de roman ben, maar ik zie niet duidelijk in hoe dit nog recht gebreid kan worden.

Gast
geplaatst: vandaag om 08:04 uur

geplaatst: vandaag om 08:04 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.