The Dark Tower V: Wolves of the Calla - Stephen King (2003)

zeker een mooi boek, jammer alleen dat we zo lang hebben moeten wachten... zat telkens zo veel tijd tussen de delen! maar goed de laatste zijn gelukkig wel redelijk snel achter elkaar gekomen.

voor de rest vind ik dit een degelijk boek in de serie, alleen vond ik toch wel dat de magie van de eerste 4 boeken een beetje verdwenen is, maar goed dat is misschien puur persoonlijk.

Dat had ik nou ook. Het zal waarschijnlijk komen doordat er in boeken 5, 6 en veel meer afspeelt in de sleutelwereld ('onze' wereld). Boek 1 en 4 spelen helemaal af in Rolands wereld (op enkele verwijzingen naar Jake na). In boek 2 is er wel veel in onze wereld, maar wel op een magische manier (door middel van de deuren op het strand en het feit dat Roland niet echt in die wereld komt, alleen maar in het hoofd van mensen uit die wereld. En in boek drie komen juist dingen van de sleutelwereld naar Rolands wereld, bijvoorbeeld de technologie in Lud.

Kom je in dit boek te weten wat er met Alain en Cuthbert gebeurd? Want ik heb al wel gelezen dat Alain gestorven is door toedoen van Roland en Cuthbert en dat Cuthbert op de heuvel staat met de hoorn van Arthur Eld

EDIT laat die vraag maar, ik heb het boek uitgelezen

Iets minder dan het vierde boek maar nog steeds wel heel goed! Alleen weinig actie, behalve op het einde dan. Het eindigt dan ook weer met heel wat vragen die beantwoord moeten worden maar die zullen hopelijk in het volgende boek beantwoord worden! 4*

De eerste dark tower waar ik me een beetje doorheen moest worstelen. Het hele boek wordt de spanning opgebouwd naar de het komen van de wolven, maar het oninteressante vampieren verhaal van Callahan neem het grootste gedeelte van het boek in beslag. Toen uiteindelijk King er zelf ook nooit bij wordt gesleept in het verhaal zonkt de moed me een beetje in de schoenen voor het volgende deel. Alhoewel ik de serie natuurlijk nu wel uitlees.

Begrijp ik hier nou uit de King zelf ten tonele verschijnt???

Inderdaad.

Wat vreselijk irritant. Nu weet ik zeker dat ik ze niet meer ga lezen. Ik erger me iedere keer al groen en geel als ik die kop van 'm in z'n films zie, maar als ie dan nog in boeken gaat dwalen... laat maar.

Spijtig want als je de andere boeken goed vond ga je deze ook goed vinden. En zo irritant is ie nu weer niet

Echt geweldig vond ik ze niet, bovendien is het ook al zo lang geleden dat ik deel 4 gelezen heb; ik kan me er niet zoveel meer van herinneren.

Ik moet zeggen dat ik erg tevreden ben met dit deel en de vorige. Eindelijk wordt Roland's wereld ook een beetje vormgegeven als zijnde een overtuigende, levende wereld. Sowieso vind ik het hele westernsausje een heel prettige afwisseling op het wat afgezaagde van de Middeleeuwse fantasy. Die opbouw naar The Wolves deed mij sterk denken aan de genreklassieker High Noon.

Misschien dat de focus teveel gaat liggen op Callahan en zijn demonen, maar het levert ook weer een mooie link op naar onze wereld. Ik vind het briljant hoe King zaken als de minderhedenstatus van afro-Amerikanen in de jaren zestig, de opkomst van aids en racistisch geweld koppelt aan een fantasiewereld. Dit is zoveel meer dan de gebruikelijke held-redt-wereld-van-ondergang.

Voorafgaand aan dit vijfde deel van King's magnum opus werd ik gewaarschuwd dat het vanaf dit deel wel eens allemaal tegen zou kunnen vallen. Na het fantastische deel vier was het voor de Donkere Toren fans lang wachten op deel vijf. Lang was het zelfs onzeker of het boek überhaupt zou verschijnen, omdat King bijna dodelijk verongelukte. Toen King liet weten dat het boek definitief geschreven zou worden, was het verwachtingspatroon enorm. Na zoveel jaren wachten kon King het toch niet maken om met een zwak vijfde deel te komen... toch?
Gelukkig heb ik het voordeel dat de gehele reeks in mijn boekenkast staat. Voor mij dus geen pauze van zes jaar tussen deel vier en deel vijf. Gelukkig maar, want ook dit vijfde deel was weer ijzersterk.

Nadat Rolands verleden in het geweldige Wizard and Glass al diep uitgespit was, werd het tijd om in deel vijf terug te keren naar het nu: het ka-tet vervolgt het pad naar de Donkere Toren door de Straal te volgen. Vooraf hoopte ik op een zelfde concept als deel drie: lekker vertoeven in Midden-Wereld en een queeste waar lekker de vaart in zit. Na het lezen van de proloog legde ik die hoop al opzij. Het voorgevoel dat de queeste opnieuw bleef steken op één plaats bleek niet onjuist.

Op weg naar de Donkere Toren moeten de scherpschutters eerst even afrekenen met een stel 'Wolven' in de prachtige Calla Bryn Sturgis. In de proloog kwam naar voren dat die Wolven al tijdenlang voor problemen zorgen in de Calla. Er werd derhalve ook druk gediscussieerd over het probleem; het feit dat Callahan scherpschutters op het Pad van de Straal had gespot gaf daar alle aanleiding toe.

Callahan? Ja. Callahan. De Greyhound bus waarmee hij vertrok uit 'Salem's Lot heeft hem via talloze omwegen ook in de Calla gebracht. De eerwaarde keert daarmee terug in King's enorme universum; niet de eerste oude bekende die we terug zien in de Donkere Toren serie en ik vermoed dat het ook niet de laatste is... Zijn verhaal gaat verder waar het in 'Salem's Lot ophield en dat vond ik een sterke toevoeging aan het verhaal.
Het ka-tet stemt na enige strubbelingen toe om de Calla van de Wolven te verlossen. Dat kwam voor mij als een verrassing: weigerde datzelfde ka-tet in The Waste Lands immers niet hun hulp aan de bewoners van Rivers Crossing? Roland was er toen nog zo van overtuigd dat hulp verlenen alleen maar een hinderlijke onderbreking van hun tocht zou opleveren. Daar doen de scherpschutters niet aan.
Maar voor de Calla maken ze een uitzondering. Uiteraard kom je gaandeweg het boek te weten waarom Roland en zijn volgers ineens wél hun hulp ter beschikking stellen ( Zwarte Dertien blijkt van onschatbare waarde te zijn ), maar dat is niet het enige wat er in dit vijfde deel afspeelt. Nee, Callahan ratelt dus zijn hele (indrukwekkende) verleden op en ook onze 'sleutelwereld' wordt meermaals vereerd met een bezoekje, al dan niet in een todash situatie. Daarnaast krijgt de Calla een aardige introductie en zitten er scherpe en humoristische dialogen tussen. Eddie Dean is met zijn humor toch wel mijn favoriete personage. Hij geeft toch iets extra's. Nederland speelt trouwens ook nog een rolletje in het geheel, leuk om te lezen!

Maar in feite wacht je als lezer echter op één ding: de confrontatie met de Wolven. Dit wachten duurt echter wel een slordige 630 pagina's, maar is dat allemaal bladvulling? Zeker niet. Er speelt op de achtergrond meer dan genoeg: Rolands opkomende artritis, Jake die zijn maatje Benny niet wil verraden en Susannah die met Mia nóg een persoon in haar lichaam treft, naast haar reeds ontdekte zwangerschap. Al deze facetten zorgen voor genoeg afwisseling in het boek, want ondertussen blijft het aftellen totdat de Wolven komen.
De Calla folken zijn niet zo diep uitgewerkt als King regelmatig doet, maar het zijn stuk voor stuk leuke personages.

Het middenstuk voelt echter bij vlagen wel wat langdradig aan. De sfeer haalt het net niet bij de eerste vier delen, maar blijft nog steeds erg sterk. In de laatste 150 pagina's komt alles in een stroomversnelling dankzij de ontdekking van Jake in Donderklap . Het toewerken naar slot vond ik erg sterk en het werd écht heel erg spannend toen 'Wolvenavond' aanbrak en Roland zijn hinderlaag uitlegde. Die hinderlaag vond ik beter dan de hinderlaag in Wizard and Glass. Die hing toch wel erg van toevalligheden aan elkaar; deze hinderlaag had op het oog wat minder mazen in het net. Met het einde kon ik daarom ook prima leven, al blijft het toch enigszins vreemd dat het gevecht zo snel wordt afgedaan, maar dat had Roland al aangekondigd: "Veel palaveren voor vijf minuten schieten. Alles of niets." En zo was het ook. Het verhaal eindigt bovendien met een aardige cliffhanger waardoor ik van plan ben deel zes snel op te pakken.

Al moet ik wel zeggen dat ik iets meer had verwacht van de Wolven. King verklapt beetje bij beetje wat zij nou precies zijn en zeker na het verhaal van grootvader Jaffords (dat schijnbaar nogal schokkend was) had ik er toch vrij veel van verwacht. Het viel toch wel wat tegen dat het slechts Harry Potter achtige robot wachters waren.

Wolves of the Calla is opnieuw een sterk boek van King, terwijl hij hem toch in zijn mindere periode schreef. Hier en daar net wat te langdradig in het middenstuk en de stukken in 'onze' wereld blijf ik minder boeiend vinden dan Rolands wereld. Daarom vrees ik ook dat deel zes mij wat minder zal bevallen, want het ziet er naar uit dat onze sleutelwereld daar toch wel erg centraal staat. Susannah is mijn minst favoriete personage in het geheel, maar haar verhaal krijgt nu toch een leuke draai. Kom maar op!

* * * *

Na het weergaloze vierde deel is dit vijfde deel toch een fikse tegenvaller.

Ik hoopte dat er in dit deel eindelijk wat meer in Roland's wereld zou worden vertoefd. Maar een groot deel van het verhaal speelt zich toch weer in onze wereld(en) af. Wat ik het meest miste was het magische van Roland's wereld, wat er in de eerste vier delen toch wel was. Het verhaal in het dorp 'Calla' is aardig, maar om daar nu ruim 500 pagina's aan te wijden vind ik toch wat ver gaan. Door de langdradigheid van dit verhaal had ik soms ook moeite om door te lezen en ik moest mij soms echt door het boek heen worstelen.

Het verhaal van dominee Callahan was best interessant om te lezen, maar de toevoeging van die vampiers had voor mij niet gehoeven. Ik heb het boek Salem’s Lot nog niet gelezen dus ik wist nog niets over dit personage, maar ik vind hem wel interessant, en ik hoop dat hij zich aan zal sluiten bij het Ka-tet.

De laatste honderd pagina's maken wel veel goed. De ontdekkingen van Jake, en het gevecht met 'de wolven waren uitstekend. Al was de onthulling dat 'de wolven' eigenlijk robots zijn toch wat tegenvallend, omdat er door iedereen zo schokkend op werd gereageerd had ik wel iets gruwelijkers verwacht.

Het zesde deel zal zich waarschijnlijk voor een groot deel weer in onze wereld(en) af spelen. Dat vind ik best jammer omdat er voor mijn gevoel nog aardig wat uit Roland's wereld gehaald kan worden. En dat Stephen King waarschijnlijk ook als personage zal verschijnen vind ik wel gedurfd. Ik ben benieuwd wat hij daar van weet te maken. Op naar deel VI.

Niet iedereen is even enthousiast, maar ik vind deze niet eens echt minder dan de voorgangers. Het mist misschien een beetje de echte hoogtepunten, maar de opbouw naar een zeer spannend en langgerekt einde is gewoon sterk, en in dit geval is het allemaal net wat overzichtelijker. Al loopt King ook hier wel weer de boel vaak wat onnodig op te rekken. Al die flashbacks naar Callahans verleden zijn me net wat al te gedetailleerd. Sowieso vind ik het al wat gemakzuchtig hoe King steeds allerlei dingen uit zijn eerdere boeken leent. Al zal het voor de grote King-fans vast prachtig zijn allemaal.

Het weer een beetje sprookjesachtige verhaal in de Calla vond ik wel interessant. Zitten wat leuke vondsten en personages bij. Niet altijd even uitgediept, maar Andy is bijvoorbeeld erg tof met zijn geheimzinnige achtergrond, vriendelijkheid en rare trekjes. De tweelingen, roonts en Wolves zijn ook leuk verzonnen, net als de Oriza-folkore en wapens. Erg grappig hoe het woord commala voor vanalles wordt gebruikt. Een van de grappigste momenten van de serie is als Roland die dans op het podium doet, haha.

Vond de boel af en toe wel erg matig geschreven. Als ik had geturfd hoevaak personages grote ogen hebben opgezet in het boek zou ik een heel eind zijn gekomen. Niet alleen ergerniswekkend omdat het zo vaak werd herhaald, ook omdat het gewoon een idiote manier is om verbazing uit te drukken. Ook viel me op hoe vooral aan het begin van het boek een paragraaf of hoofdstuk vaak eindigt met iemand waarbij de tranen over de wangen rollen, of waarbij ze hun handen voor de ogen houden. Op een gegeven moment is het genoeg.

Wel leuk dat Calvin Tower, die leuk genoeg een Nederlander blijkt te zijn, en Aaron Deepneau weer terugkeren. Vooral die laatste is een tof personage. De Nazi Brothers zijn ook niet verkeerd. Dat moment dat ze Callahan te pakken hebben is best creepy. De verwikkelingen rondom Susannah en haar zwangerschap en nieuwe personage Mia vond ik wel altijd wat doortbijtertjes. Simpelweg omdat ik haar nooit zo boeiend heb gevonden. Jake geniet met een plaatselijke vriend die hij maakt van de laatste momenten van zijn jeugd, en wordt op een harde manier uiteindelijk volwassen. Dat vond ik misschien wel het sterkste aan het boek. Het gebeurt ook op een geloofwaardige en vrij geleidelijke manier.

Todash gaan is een andere leuke nieuwe vondst. Het stukje waarin het ka-tet de roos opzoekt vond ik een van de emotionele hoogtepunten. Het raakte me. Al drijft King het op een gegeven moment wat door, waardoor de magie wat wegebt. Roland en zijn artritis voelen een beetje als oude hap aan. Weer een lichamelijk probleem dat hij moet overwinnen. Wel erg sterk is hoe op een gegeven moment het ka-tet uit elkaar dreigt te vallen. Vond het dilemma van verrader Slightman sr ook wel goed genuanceerd uitgewerkt, en het sprak me ook wel aan hoe het ka-tet zelf iets duisters krijgt.

Vanaf het moment dat Jake aan de andere kant van de rivier gaat kijken en The Dogan bezoekt is het enorm spannend en begint de lange finale. Jammer alleen dat King zelf (gelukkig niet als personage, nog niet althans) nog ten tonele verschijnt. Dat doet toch echt een beetje afbreuk aan de sterke confrontatie met de Wolves (zo voorspelbaar dat het robots blijken) en de problemen als Mia Susannah "meeneemt" met Black Thirteen.. Maar toch was dat laatste spannend en aangrijpend genoeg voor me om direct verder te lezen. Boek zes is dunner en minder gewaardeerd, ben benieuwd. 3.5*

Wolven Van Calla is het eerste Donkere Toren boek dat me op sommige momenten niet kon boeien. Het was ook zeer moeilijk om het boek te beginnen aangezien de lezer eerst te maken krijgt met een aantal personages in het stadje Calla en een vergadering over de wreedzuchtige wolven die om de zoveel jaren terug komen om één van de tweelingen mee te nemen

Na een niet al te lange zit komen we dan terecht bij Roland en zijn ka-tet die steeds dichter in de buurt van Calla komen. Het plot van dit verhaal lijkt simpel. Een paar bewoners van Calla (waaronder het nieuwe hoofdpersonage Callahan) kruisen het pad van ka-tet en vragen hen te blijven om de wolven te verjagen. Als lezer weet je dan meteen dat het geen reisverhaaltje wordt. En dat is het inderdaad niet , want van zodra onze scherpschutters aankomen in Calla, verblijven ze daar het hele boek lang om hulp te verlenen aan de bevolking.

Maar het duurt nog een tijdje voor ze het dorpje betreden. Want eerst gebeurt er nog een zeer speciaal fenomeen dat er heeft voor gezorgd dat ik bleef voorlezen EN de intriges (die in het vorige deel even verdwenen waren) weer tevoorschijn kwamen. Het hele Todashgebeuren in New York en het volgen van Jake 1977 vond ik zeer geheimzinnig. Als op de koop toe Balazar aankwam in de winkel van Calvin Tower werd het allemaal opeens nog intrigerender. Calvin Tower speelt in dit boek dus een zeer belangrijke rol en ook is de roos uit het derde deel niet vergeten. Lezers die het vorige boek dus haten, zitten meteen weer in de intrige.

Ook maken we kennis met een niet zo populair personage, namelijk Mia, de vierde persoon in het lichaam van Susannah. Eerst vond ik het een zweverige situatie met dat kasteel, maar na er werd uitgelegd waarom dit geheimzinnige personage tevoorschijn kwam begon het een zeer spannend plot te worden. Ook werd dit plot verder gezet in Calla, wat gelukkig voor wat afwisseling zorgde.

Eenmaal aangekomen in Calla komt er een taai deel om te verwerken. De personages zijn vlak, maar het zijn stuk voor stuk sympathieke mensen. Ook het dorp zelf is helemaal het tegenovergestelde van het dorpje in het vorig boek. Waar er in het vorig boek iets scheelde, is het in dit boek eigenlijk een gezellig oordje. Callahan kennen we allemaal uit Bezeten Stad en in dit boek wordt ook uitgelegd wat er is gebeurd na zijn laatste pagina in het vampierenverhaal. Dit verhaal vond ik te langdradig. Vooral het eerste stuk met al die vampiers en dat gereis van her naar der is zelfs te veel voor een belangrijk peronage. Het tweede deel van zijn verhaal vond ik dan weer spannender met de Hitler gang en de lage mannen die dienen voor de Scharlaken Koning.

Na het verhaaltje wordt het weer minder taai maar toch gebeurt er amper iets. Niet omdat het boek ontbreekt aan plotsituaties. Neen helemaal niet , want ookal wachten de scherpschutters op de komst van de Wolven, zijn er genoeg andere plots; Mia die een kind verwacht en verandoor wilt muizen en natuurlijk het beste van heel het boek; de intrige met Calvin Tower als Eddy New York binnentreedt om Tower te ontmoeten. Ook de hele affaire met Ben Slightman was vermakelijk om te lezen. Het verhaal moet het dus alleen maar hebben van intriges en niet van plaatselijke gebeurtenissen (en de voorgaande delen hadden dit dus wel waardoor het allemaal spannender was).

Maar op het einde komt opeens allemaal in een stroomversnelling en wordt het iets spannender. De confrontatie met de Wolven was kort. En daarmee bedoel ik niet alleen het aantal pagina's , maar het gevecht was ook kort voor de bocht. Een beetje jammer eigenlijk. Het gevecht in deel vier was veel epischer.

Ik ga Wolven Van Calla belonen met vier sterren. Ik vind het boek beter dan het eerste deel in de serie door de zeer intrigerende plots die het verhaal redden. Maar beter als 'Het Teken Van Drie' wordt dit boek niet. Maar ik heb geen reden om te klagen want ook dit deel is een zeer goed boek in de serie van De Donkere Toren. Wel zeker één van de verwarrendste delen omdat je na het lezen met NOG meer vragen gaat zitten dan verwacht. Tot slot wil ook zeggen dat al dat gedoe met negentien iets te veel toevalligheden waren

En op de reactie hierboven van Thomas. Ik had je recensie even gelezen voordat ik het boek las en je hebt gelijk. .King gebruikt hier wel degelijk veel keer de zin 'zijn ogen werden groter'.

4*

Naar mijn mening verreweg het minste deel tot nu toe, met veel pijn en moeite uitgelezen. De opbouw duurt oneindig lang en er worden veel te veel karakters geïntroduceerd. Daarnaast begint het taalgebruik zo langzamerhand ook mijn neus uit te komen. Termen als zeg dankie, sai, hoort hem, komkolla, enz begin ik echt zat te worden. En dan moet ik nog 2 boeken...

Gelukkig zijn de laatste 40 pagina's nog prima leesbaar, anders was hier een lager cijfer uitgerold. Het is dat ik de reeks uit wil lezen (anders heb je toch voor niets 5 boeken gelezen), maar eigenlijk ben ik wel een beetje klaar met die toren.

Met gemengde gevoelens uitgelezen. Hieronder een paar persoonlijke hoogte- en dieptepunten.

Het begin vond ik bijzonder sterk. Na een paar bladzijden begin je als lezer te begrijpen wat er loos is, en besef je al snel dat de paden van ons ka-tet en het boerendorpje zich gaan kruisen. Freaky en aangrijpend, het hele gebeuren met de 'roont' tweelingen, met Thunderclap op de achtergrond.

In tegenstelling tot vele anderen vond ik het verhaal van Callahan wél erg leuk. Hoewel het een ander personage is, voelde ik wat raakvlakken met Eddie, zoals verslaving, achtervolging en paranoïa. Dit, in het jasje van het vampierenverhaal en de mysterieuze SOMBRA-corporation was voor mij erg overtuigend.

Eddie overtuigt mij zoals gewoonlijk: Balazar die terugkeert en de reis naar Calvin Tower waren erg plezierig om te lezen.

Wat me ten slotte nog erg vermaakte was de scene met Jake bij het Dogan-gebouwtje. Ik moest (en ook door het - af en toe iets doorgeslagen - 19-gedoe) behoorlijk aan de tv-serie Lost denken, op een positieve manier.

Er waren ook een aantal passages en karakters die me tegenstonden. Zo vond ik de robot Andy vanaf het begin intrigerend, maar wordt hij extreem teleurstellend uitgeschakeld.

Susannah is een karakter dat me überhaupt nooit erg geraakt heeft en ik vond aanvankelijk de gespleten persoonlijkheid met Detta Holmes tenenkrommend om te lezen in de eerdere boeken. Ik was dan ook niet blij toen Mia haar hoofd om de deur stak en het hele gedoe weer van voren af aan begon.

De onthulling dat de Wolves robots waren vond ik een ontzettende dooddoener: uiteindelijk dus alleen maar uitvoerende robots zonder motief of persoonlijkheid.

Ten slotte die artritis. Ik snap dat Roland niet té onkwetsbaar moet zijn, maar die boodschap was bij mij wel binnengekomen na de Little Sisters of Eluria en de Drawing of the Three. Maar artritis...meh...

Al met al lekker gelezen, op naar boek 6.

Naar mijn herinnering was dit deel van de Dark Tower reeks altijd een wat minder boek in de saga. Ergens logisch aangezien het na het fenomenale Wizard and Glass komt, wat denk ik wel eens van mijn favoriete Stephen King boeken tout court zou kunnen worden, maar toch.. In tegenstelling tot mijn eerste leesbeurt zo'n jaar of 9 geleden zat er deze keer nog een ander deel tussen. The Wind through the Keyhole was een erg vermakelijk tussendoortje en het was hopen dat de overgang naar Wolves of the Calla niet te abrupt ging lijken.

Want er zit natuurlijk een extra avontuur tussen deel 4 en 5 dat indertijd nog niet geschreven was. In het begin oogt het wat raar, maar al snel ben je terug vertrokken voor een geweldige zit. Weliswaar eentje die iets te lang aansleept. Ik kon zweren dat Wolves of the Calla meer pagina's bevatte dan Wizard and Glass (heb er in ieder geval een stuk langer over gedaan) maar dat blijkt niet te kloppen. Het grote probleem hier is dat King teveel gebruik maakt van verhaal in verhaal. Zo heb je het wederzien met Callahan (wel tof, Salem's Lot was één van de eerste King boeken die ik gelezen heb) maar moet precies elk personage ook nog eens zijn ding doen. Het verhaal van grootvader Jaffords is nog goed, het verhaal van Vrouwe Oriza is ook nog de moeite, het verhaal rond Mia is al heel wat minder en ook dat van Callahan duurt wel erg lang. Begrijp me niet verkeerd, dit is King op zijn vertrouwde niveau, maar je wilt eigenlijk graag vooruitgang boeken in de queeste. Volgens Roland is het veel palaveren voor 5 minuten actie en dat had King voor zijn eigen boek toch iets minder letterlijk mogen nemen. De 'twist' dat de Wolven eigenlijk niet meer dan radartjes en elektronica zijn, is voorspelbaar (al vond ik het als Marvel fan wel leuk dat ze gemodelleerd waren naar Dr. Doom) en voelt de Harry Potter knipoog iets te geforceerd aan.

Als dit door iemand anders was geschreven, dan zou ik het waarschijnlijk één van de hoogtepunten uit diens carrière noemen. Bij King, en zeker bij de Dark Tower saga, verwacht je echter toch net iets meer. Tot nu toe is Wolves of the Calla het minste deel uit de reeks, al is het gewoon de lengte die het hardst tegensteekt. Benieuwd of deel 6 en 7 het niveau terug gaan opkrikken. Om de een of andere reden zitten die niet meer zo goed in het geheugen.

Kleine 4*

Even een dipje zo rond bladzijde 200. De DT reeks is fenomenaal, maar het blijven natuurlijk duizenden bladzijden. Het lijkt wel een hardloopwedstrijd. Zo net over de helft met nog geen enkel zicht op de finish komt het aan op mentale kracht. Eigenlijk wil ik stoppen, maar ik weet dat als ik doorzet de beloning zal volgen!

Dit boek begon heel voortvarend. Echt een leuke twist door nieuwe personages te introduceren met een spannend verhaal rond de dreiging van "De Wolven". Maar ik heb in dit stadium wat moeite met de bestaande personages, met name Susannah met haar vreemde persoonsverwisselingen boeien me soms minder. Het voelt langdradig, een valkuil waar King soms intrapt bij zijn boeken.

Maar goed; doorzetten nu, wordt vervolgd...

150 blz verder heeft King me alweer helemaal te pakken. Verhalenverteller pur sang ?

En dat was deel 5, nog 2 te gaan! Gelukkig maar, want ik ben nog niet klaar met deze reeks. Hoewel ik wat tegen deel 6 op kijk aangezien het in mijn herinnering de wereld van Roland grotendeels links laat liggen.

Het probleem van Wolves of the Calla is dat het komt na 2 epische hoogtepunten. The Waste Lands en Wizard and Glass. Evenaar dat maar eens... Dat lukt niet helemaal, wat mij betreft. Maar wellicht komt dat ook doordat ik teveel verwachtte met het oog op de eerdere delen. De vergelijking doet wellicht geen recht aan dit boek. Het is net als mijn favoriete band Metallica. Ze kunnen een nieuw album uitbrengen met de nodige kwaliteit, maar het wint het nooit in de vergelijking met Ride the lightning of Master of Puppets. Afijn, waar was ik gebleven...

Zoals ik eerder al meldde was het begin veelbelovend, maar riep het feit dat Susannah opnieuw persoonlijkheidsissues kreeg enige weerzin bij me op. Daarna ging King op een opmerkelijke tour. Pastoor Callahan kreeg alle ruimte om uitgebreid te vertellen wat hem na zijn ervaringen in Salem's Lot allemaal overkomen is. In eerste instantie vond ik het geweldig en was ik blij dat ik dit oude boek van Stephen King (met het oog hierop) opnieuw herlezen had. Ken je dat boek namelijk niet, dan gaat er toch wat van de charme hiervan verloren. Wel is deze passage behoorlijk lang en verlangde ik steeds meer terug naar de wereld van Roland. New York ken ik zo langzamerhand wel. Niks mis met het verhaal, maar het mist gewoon de glans van de bijzondere wereld die met in de eerder benoemde delen volop aan de orde kwam. Dat maakt deze reeks zo uniek, die "wereld die verder is gegaan"....

Tja, ik bleef worstelen met het verhaal... Het "todash gaan", het ineens zo groot maken van het getal 19... Het werkte iets minder voor mij. Naar mijn mening is het duidelijk dat King dit vele jaren na de eerste delen geschreven heeft. Dan hebben allerlei invloeden en levenservaringen een duidelijk effect op een boek.

Gelukkig trok het de laatste 200 bladzijden weer aan, die verslond ik in enkele dagen. Jake speelde een mooie rol met zijn lef en doorzettingsvermogen, Eddy had nog een appeltje te schillen met robot Andy (een soort evil versie van Star Wars icoon C-3PO) en de eindstrijd met de Wolven is kort en krachtig (zoals Roland zelf al aankondigde).

Al met al was er nog genoeg om van te genieten. Stephen King slaagt er altijd in om de lezer te boeien. Het blijft een prestatie van formaat hoe hij deze reeks heeft neergezet en steeds weer met nieuwe wendingen en personages komt.

Ik beoordeel dit boek met een ruime ***,5.