Slaughterhouse-Five - Kurt Vonnegut (1969)

Een kleine teleurstelling.

Ja, het is vlot geschreven. Ja, het zit bomvol met originele ideeën. Ja, het surrealisme van oorlog, waarin een stel tieners uitgezonden wordt zonder veel idee te hebben waar ze eigenlijk mee bezig zijn, wordt goed uitgebeeld. En ja, de humor is best leuk. Maar echt pakken deed het boek me niet. Billy Pilgrim is een loser, een baken van middelmatigheid, en zijn gedachten en gevoelens zijn dus weinig boeiend om te volgen. Door de voortdurende tijdswisselingen kwam ik nooit goed in het verhaal. De personages en het plotverloop vond ik weinig memorabel (van personages is bovendien amper sprake - een bewuste keuze omdat er in oorlog geen personages zouden zijn). De humor miste scherpte. En intellectueel prikkelde het boek me niet vaak. De oorlogskritiek is meer impliciet dan expliciet, en de sci-fi vond ik slecht passen.

Vanwege de vlotte stijl en luchtige sfeer heb ik me best goed met Slaughterhouse-Five vermaakt, maar ik had eigenlijk op meer dan dat gehoopt. Meer diepgang, meer scherpte, meer inhoud. 3*

Billy Pilgrim. Een speelbal van het lot en de tijd, drijft mee als een willoos figuur op de baren van de geschiedenis. Ongenaakbaar voor wat hem allemaal overkomt is heel dit boek opgebouwd rond het middelpuntvliedende punt van de brandbombardementen op Dresden. Een gruwel die ons lange tijd (en nog steeds) onthouden of toch verdoezeld werd, wordt ons hier quasi achteloos onder de neus gewreven. Bepaald geniaal vind ik dat. Een slag in het gezicht in dit als trip/droom opgevat relaas. Must-read.

Heerlijke roman! Zo genoten van het absurde, bijwijlen hilarische relaas van Billy Pilgrim. Schitterende personages en dito schrijfstijl, en zeker na het zien van de film Arrival extreem passende passages over het concept tijd.

4.5*

Briljant boek

Ik twijfel nog een beetje: vond het een bijzonder boek en Vonneguts stijl is natuurlijk fantastisch. Toch kon het boek me iets minder bekoren dan Cats Cradle. Ik miste net de diepgang in de personages, waardoor ik niet echt met hen kon meeleven. Ik ben me er terdege van bewust dat dit de bedoeling van Vonnegut kan zijn geweest, want soldaten zijn nu eenmaal anonieme spelers die naar het front worden gestuurd. Nog steeds een prachtig boek, maar viel - mede door de hoge verwachtingen - toch nog wat tegen.

Nee, dit boek vind ik tegenvallen. De structuur vond ik nog het interessantst: de flitsnarratief van dit boek zorgt ervoor dat het 'tijdsreizen' indringender overkomt. Niettemin staan de kartonnen karakters mij tegen. Verder kreeg ik de indruk dat Vonnegut weliswaar interessante thematiek - vrije wil en de moraliteit van de aanval op Dresden- opwerpt, maar dat dit door de tragikomische stijl te veel aan de oppervlakte bleef. Het komische aspect van dit verhaal vind ik daarenboven niet zo geslaagd; het steeds maar weer herhalen van: "Zo gaat dat" vind ik bijvoorbeeld ronduit ergerlijk. Het boek leest niettemin wel aardig goed weg. Het resultaat is een krappe onvoldoende.

Dit vond ik inderdaad ook misschien wel het sterkste fragment! Helaas was er voor mij sprake van te weinig van dat soort fragmenten, maar ik heb sterk het gevoel dat ik dit boek volgend jaar nog eens rustig moet herlezen. Het gevoel dat dit boek van alles te bieden heeft wat me deels ontgaan is. Het duurde ook even voor het verhaal me pakte. De momenten dat de kinderen van Billy een gesprek aan wilden gaan (Papa...), en Billy direct weer "verdwijnt" naar het verleden vond ik sterk beschreven. Vrij laat in het verhaal viel voor mij het kwartje, met nogmaals de kanttekening dat ik me realiseer dat een 2e leesbeurt voor mij nodig is om dit verhaal beter te kunnen doorgronden.