menu

The Secret History - Donna Tartt (1992)

Alternatieve titel: De Verborgen Geschiedenis

mijn stem
4,17 (363)
363 stemmen

Engels
Sociaal

544 pagina's
Eerste druk: Alfred A. Knopf, New York (Verenigde Staten)

Richard Papen, een ingetogen student van eenvoudige afkomst, wordt tot zijn verbazing opgenomen in een groepje arrogante en excentrieke studenten, dat zich op het bestuderen van de Griekse beschaving heeft gestort. In het tweede semester blijkt dit hechte groepje echter een gruwelijk geheim te herbergen. Wanneer Richard hierbij betrokken raakt, ontvouwt zich een keten van leugens en bedrog.

zoeken in:
4,5
Van de 2 boeken die Tartt sinds 1992 nog maar heeft geschreven, is dit het beste voorbeeld hoe zij thema's als schuld en verantwoordelijkheid op ethisch-filosofische wijze in een verhaal giet.

The Secret History is dan ook spannend, maar vooral heerlijk beheerst en stijlvol geschreven, met flinke stof tot nadenken achteraf. Geen enkel personage is eenzijdig, en hoe ver ze in hun handelingen uiteindelijk ook gaan, je sympathie voor hen verdwijnt nooit. 4.5*

1,5
grappig om dit boek nog steeds tegen te komen. Wat ik met name erg storend vond was dat de personages voor mij niet duidelijk uit de verf kwamen, ik vond het daardoor een straf om te lezen. Ik heb het boek wel en ben er meermalen met herlezen begonnen, maar ik vind het gewoon erg oninteressant.

3,0
De eerste helf vond ik wel spannend, maar het tweede deel vond ik dodelijk saai.

avatar van Donna Tartt
4,5
Heerlijk boek. De spanning wordt mooi opgebouwd. De eerste 100 pagina's dienen als intro en dan komt het verhaal mooi op gang. Heb het boek ooit uitgeleend en nooit meer teruggekregen. Zonde. Donna Tartt werkt langzaam, super langzaam. Zij neemt de tijd voor een boek en hoe....(10 jaar!!!) Een collega was ook gek met dit boek en dan zaten wij altijd te fantaseren welke acteurs/actrice geschikt zouden zijn voor de hoofdrollen. Een heel sfeervol boek, uiterst gedetailleerd geschreven. Mooi!

-4.5-

4,0
haakje schreef:
grappig om dit boek nog steeds tegen te komen. Wat ik met name erg storend vond was dat de personages voor mij niet duidelijk uit de verf kwamen, ik vond het daardoor een straf om te lezen. Ik heb het boek wel en ben er meermalen met herlezen begonnen, maar ik vind het gewoon erg oninteressant.


Ik begrip wat je bedoelt. De eerste keer kwam ik niet verder dan blz 180. Ik vond het allemaal te pretentieus en sterk overdreven.

Maar de 2e keer heb ik het in een paar dagen uitgelzen. Fantastisch. Dit lijkt me een boek waar je een rustige vakantie voor nodig hebt, en dus de tijd om gewoon door te lezen.

3,0
Erg mooi geschreven boek maar uiteindelijk wel een beetje langdradig verhaal waardoor ik het regelmatig heb weggelegd en een ander boek ben gaan lezen, maar dan toch weer oppakte. 3 sterren voor de stijl en prachtige woordkeus.

5,0
Vind/vond dit een erg goed boek. Eerste boek wat ik sinds tijden weer gelezen heb en beviel me érg goed.
Sterk meeslepend verhaal. Boeie me van pagina 1 tot 596. Zeer goed boek 5*

avatar van donnie darko
4,0
Ongelooflijk mooi boek. Zelden zo'n meeslepend boek gelezen, en ik ben daarom ook zeer fel aan het twijfelen om deze zelfs niet op 1 te zetten in mijn top 10. Daarom ben ik ook 100 jaar eenzaamheid aan het herlezen.

Voorlopig alleszins 5* en een tweede plaats in mijn top 10

avatar van donnie darko
4,0
Nee, op één gaat hij toch echt niet komen. Want 100 jaar eenzaamheid is nog steeds stukken beter als deze, maar toch is dit een zeer welverdiende nummer 2.

4,5
Schitterend boek, destijds in één ruk uitgelezen (terwijl ik tot nu maar niet door De Kleine Vriend kom). Spannend en meeslepend, intelligent geschreven met veel gevoel voor dramatiek zonder dat het overdreven wordt.

4,5*.

3,5
Ik bleef maar doorlezen in dit boek, ik bleef echter achteraf gezien niet bepaald voldaan achter...

5,0
Dat je zo kunt meegesleept worden in een boek, had ik nog nooit eerder meegemaakt.

avatar van Sir Odolf III
5,0
Dit is een erg mooi boek. Van begin tot eind heb ik meegeleefd met Richard, de protagonist. Met zelfkennis verklaart hij de wijze waarop bepaalde momenten en beelden nu juist zo kenmerkend waren voor zijn studieperiode op Hampden college. De selectieve werking van het geheugen is op vanzelfsprekende maar nadrukkelijke wijze aan zijn verhaal gekoppeld, waardoor er een realistische vertelstructuur ontstaat, die gekenmerkt wordt door zowel glasheldere inzichten en treffende beschrijvingen als jammerlijke tekortkomingen.

Op de titel afgaande, had ik echter een ander soort roman verwacht. Een 'verborgen geschiedenis' suggereert in mijn ogen mysterie, geheimen en zo mogelijk ook een verrassende plot. In plaats daarvan heeft Tartt gekozen voor een meer literaire, Dostojevskiaanse aanpak van het thema schuld. En daar is uiteraard niets mis mee, maar ik heb het idee dat daardoor wel een beetje afbreuk is gedaan aan sommige fragmenten, die mogelijk hierdoor onverklaard blijven. In tegenstelling tot wat de achterflap van mijn exemplaar beweert, ben ik na die laatste bladzijde juist achtergebleven met het gevoel dat het boek nog niet af is. Maar desondanks vond ik het toch wel een van de betere werken die ik de laatste tijd voor ogen heb gehad.
4*

4,5
Wat een ongelofelijk goed boek dit zeg, je word er echt in meegezogen.

5,0
De succesformule voor schrijvers is middelmatigheid, heb ik ooit horen zeggen.

Donna Tartt bewees in dit debuut over middelmatigheid niet te beschikken, wat waarschijnlijk ook de reden is dat de gemiddelde Grisham liefhebber er maar met moeite doorheen kan komen.

Geen vlotte pageturner maar een literair meesterwerkje waarin Dostojevski's Ubermensch student (Raskolnikov) weer een hoofdrol toegedeeld krijgt in de vorm van Henry Winter.

Het verhaal wordt echter verteld vanuit de, zeker niet minder intelligente maar allesbehalve elitaire Richard Papen aan wie het volgens zijn zelfbespiegelende geest aan daadkracht en initiatief ontbrak om één vriend voor een ramp te behoeden, en zijn andere vrienden voor een rampzalige beslissing.

De Karakters in dit boek zijn om verliefd op te worden... één voor één, hoewel ze toch allemaal buitenbeentjes zijn.

Kortom, een boek om nooit meer te vergeten. Het verdient alle lof dat het destijds kreeg toebedeeld.

3,0
Ik heb dit boek lang geleden gelezen, toen het net in Nederland uit was (in 94?) tijdens een vakantie. Vond het toen een spannend boek: een goede thriller. Literair? Ik weet het niet.
Ik meen in elk geval dat de opgeklopte setting van de studenten die met elkaar in het latijn of grieks (dat weet ik even niet meer) met elkaar praten en waarmee de schrijfster wat kennis tentoon kan spreiden, het boek niet meer diepgang of literaire waarde geeft.
Ik herinner me dat dit boek een behoorlijke hype was en dat mensen heel 'diep' vonden. Daar kan ik het niet mee eens zijn. Als je dat verwacht valt het enorm tegen. Als je gewoon een spannend boek wil lezen, dan zit je goed.

peterpancomplex
The Secret History is mijn magneet, ik blijf er naar terugkeren, keer op keer. Het boek is zo inspirerend en ik voel me zo nauw verbonden met de personages (en hun fascinatie voor Klassiek Grieks!): Camilla is mijn inademing op zoveel manieren; ze is sterk en fragiel, tastbaar maar niet te begrijpen en heel enigmatisch. (Een tragisch personage is hart en nieren.) Henry is natuurlijk de ultieme droom van Nietzsche, maar Charles is het meest menslijk (en dus ook het zwakst). Francis is misschien wel mijn favoriete karakter; zo bruisend, maar ook romantisch en sinister (op sommige manieren de meest noodlottige van het stel). En het is gewoon zo mooi dat het hele leven van Richard is terugggebracht tot dit éne verhaal, en hoe hij een bijna fysiek verlangen heeft naar schoonheid en kunst...

Maar behalve de personages waar ik zoveel van houd bevat dit boek nog zoveel meer. Het is prachtig en meeslepend en tragisch en ernstig en onvermijdelijk.

Het verhaal gaat over een gruwelijke moord... en over de ongelooflijk complexe relaties tussen een exclusieve en vreemde groep op een klein college. Het boek is doorweven van zoveel mysteries – waarvan vele onverklaarbaar blijven, of sterven met de karakters. Het boek is tevens doorweven met een heleboel leugens; iedereen liegt tegen elkaar en (met name) tegen zichtzelf. The Secret History is bovendien prachtig geschreven. Geestig, soms grappig en, vooral, hartverscheurend.

The Secret History is het soort boek dat een heel scala aan emoties oproept en je blijft achtervolgen, zoals alleen de allerbeste boeken dat doen.

4,0
Een maand of twee kostte het mij om dit zeer gedetailleerde verhaal vanuit het perspectief van student Klassiek Grieks Richard Papen uit te lezen. Zijn bizarre relaas over het leven van zijn klasgenoten ('hoogst onbenaderbare figuren') en hun briljante, maar schimmige docent, waarin hijzelf langzamerhand wordt meegezogen, boeide mij van begin tot eind. Toch waren er periodes waarin ik het boek even aan de kant heb gelegd. Enerzijds doordat er andere dingen prioriteit kregen, en anderzijds doordat ik af en toe mijn buik echt even vol had van het lege studentenleventje van Richard (en zijn vrienden.) In wezen is dat - hoe gek het ook klinkt - de verdienste van Donna Tartt, die het kennelijk voor elkaar gekregen heeft om het negatieve zelfbeeld van Richard zo indringend te beschrijven dat je jezelf af en toe afvraagt of jouw ouders niet uit het noorden van Silicon Valley komen. Overigens is het beslist niet zo dat er niks gebeurt in het studentenbestaan van Richard en de andere studenten, integendeel, je hebt constant het gevoel dat er iets broeit... alleen wanneer komt die uitbarsting?

Het eerste deel van het boek is spannend, het tweede deel (vanaf hoofdstuk 6) nog spannender (met uitzondering van enkele passages), maar het einde kon mij toch niet geheel bevredigen. Daarom 4*. Misschien had het verhaal in zijn algemeenheid wel zo'n hoge verwachting gekweekt dat het einde ook alleen maar kon tegenvallen. Niettemin levert dit stilistische hoogstandje van Tartt veel leesplezier en naderhand genoeg stof tot nadenken.

3,5
Donna Tartt kan goed schrijven. Dat en de boeiende personages houden het boek in stand. Verder is het stiekem best een dun verhaal, wat dankzij de dynamiek en wat slimme spanningsboogjes interessant blijft. Ik voelde vrij weinig sympathie voor de personages (eigenlijk voelde ik het meest mee met Richards verliefdheid op Camilla; een makkelijk en doorsnee spanningsboogje wat het verhaal nauwelijks dient, maar slechts de aandacht vast houdt) en zodoende las ik het op een vrij afstandelijke en objectieve manier, in plaats van (wat je natuurlijk liever wilt) betrokken en emotioneel. Dit klinkt allemaal vrij negatief maar ik probeer slechts te verklaren waarom mijn waardering flink lager uitvalt dan het gemiddelde. Het boek was erg leuk om te lezen, maar zal niet eeuwig bijblijven, daarom lijkt me een 3,5 voldoende.

avatar van Pageturner
5,0
Mijn moeder had dit boek aangeschaft omdat ze dacht dat dit zo'n literaire thriller was zoals ze die verslindt (je weet wel: kinderloos koppel van middelbare leeftijd vindt het lijk van een kind in een bos, norse politie-inspecteur komt de zaak ter plaatse uitspitten, in de hechte dorpsgemeenschap vallen overal lijken uit de kast). Ik begon er echter in te lezen omdat dit op BoekMeter zo hoog aangeschreven staat. En al snel merkte ik waarom.
Dit is geen literaire thriller, maar een zorgvuldig uitgewerkte Griekse tragedie met veel aandacht voor psychologie, intrige en detail. Het hoofdpersonage Richard is een buitenstaander en daarom de perfecte persoon om de lezer, immers ook steeds een buitenstaander, in het verhaal te betrekken. Eigenlijk zijn Henry, Bunny, Francis, Charles en Camilla verwaande, arrogante, elitaire, snoevende types, maar omdat Richard je aan de hand meeneemt, word je als het ware samen met hem langzaamaan lid van het selecte groepje studenten dat centraal staat in het verhaal. Hun fascinatie voor het oude Griekenland gaat ook jou fascineren, ook als die fatale gevolgen heeft. Dat is meteen de tweede sterkte van het boek, naast de schitterende, levende personages: de plot, die anders gaat dan je zou willen en de personages film noir-gewijs zwaar in nesten doet belanden. De opbouw zit erg strak en werkt effectief.
Natuurlijk is dit boek zeer Amerikaans (zo begint het meteen met het overlopen van Richards jeugd, wat eigenlijk niet echt noodzakelijk is voor de verdere verloop van het verhaal) en worden in de epiloog te duidelijk alle overgebleven eindjes aan elkaar geknoopt. Toch is De verborgen geschiedenis een erg knap boek. De nevenpersonages en de vakkundig verwerkte verwijzingen naar de oude Grieken maken het gewoon af. Tijdens het lezen van dit boek heb ik gewoon een hele tijd mee in Hampden College gewoond (dat ik het afgelopen winter las, toen het hier ook maar blééf sneeuwen, zal wel een beetje geholpen hebben) en ben ik door de protagonisten meegesleurd in hun verborgen geschiedenis.

slaapkamermug
Is dit boek ooit verfilmd? Het boek deed me namelijk ergens denken aan films als "Shallow Grave" en "The Last Supper", zo'n soort verhaal waarin dingen middels glijdende schaal uit de hand gaan lopen tot er geen ontkomen meer aan is en uitgeven in pure entropie en wanhoop. Maar het is ook een moderne schelmenroman. De voice-over van dit boek, stel ik me zo voor, zou in een film ongeveer klinken als die gast uit de serie "Wonder Years" of die van de film "Stand by Me". Voor mij is dit boek hoe het nu leest, puur americana, maar het zou evengoed in Europa kunnen zijn. Tijdloos is het ook wanneer woordjes als "Cd-speler" je plots anachronistisch voorkomen en je plots doen beseffen dat dit toch in de jaren 90 speelt (het had net zo goed '50 of '60 '70 kunnen zijn). Toch kan Donna Tartt in haar boeken, wanneer zij vanuit mannelijke perspectief schrijft over pinocchio (net als in "Het puttertje") , haar vrouwelijke Gepetto niet geheel verbloemen. Voor mij komen deze twee boeken erg in de buurt van "Catcher in the rye" op de een of andere manier - een soort van Holden Caulfield-achtig figuur die het allemaal meemaakt. Maar dat is geheel subjectief. Mooi boek dat ik het liefst door David Lynch verfilmd zou zien....of door Alex van Warmerdam.

avatar van Vos1980
3,5
Dit boek heb ik na 14 jaar nogmaals gelezen. Het boek is in mijn beleving behoorlijk overgewaardeerd. Het verhaal op zich is vrij vlak, waardoor 685 pagina's behoorlijk veel is. De personages zijn interessant maar toch niet erg uitgediept waardoor ik niet altijd mee ging in het verhaal. Daarbij kwamen later in het verhaal na de dood van Bunny personages (verder) naar voren die amper een profiel kregen (Cloke, Judy e.a.); zeker gezien de lengte van het verhaal. In Julian kon ik niet de fantastische excentrieke mentor en nestor ontdekken zoals de hoofdpersonen wel konden. Hierdoor kwam hun liefde voor hem niet overtuigend op mij over.

Bunny's transformatie van goede vriend en studiegenoot tot irritant, vervelend en ondankbaar persoon is erg goed neergezet. Zoals ook de latere afkeer van hetgeen ze hem hadden aangedaan. De sfeer in het boek is buitengewoon goed, zoals ook de geheimzinnige spanning (echt suspense is het denk ik niet) binnen het verhaal! Al werd het bij vlagen lang gerekt. 3 sterren van mij.

avatar van Naamgebruiker
4,0
1992? Jezus, zo lang geleden alweer. Ik was 16 en niet bepaald met mijn neus in de boeken, jammer genoeg. De inhaalslag heb ik wel gemaakt maar "Het Puttertje" viel me daarin vies tegen. "The Secret History..." was me echter wel een mooi boek. Sterker nog: het wist me tot het eind te boeien maar echter niet tot en met. Het einde deed me denken aan dat van de film Drugstore Cowboy, regisseur Gus van Sant (1992). Typisch jaren 90 en beinvloed door Twin Peaks en andere superieure series.
Ik heb dit boek dan ook sneller uitgelezen dan welk ander boek mijn geheugen uit zichzelf kan opdiepen. Het gekke aan dit boek is dat ik eigenlijk nergens, afgezien van een paar details, het verhaal kon plaatsen in de tijd. Het had zich net zo goed in de jaren 50, 60, 70, 80 of 90 kunnen afspelen, afgezien van een paar luttele aanpassingen. Dit heeft misschien te maken met de studentikoze kakker-mentaliteit van de protagonisten, welke smaak het op mijn tong wel naliet.

Als het verfilmd zou worden dan zou Ik willen dat het verhaal zich afspeelde in de jaren 90 op een campus van een Amerikaanse Universiteit zoals het volgens mij bedoeld is, maar toch heb ik op de een of andere manier altijd het gevoel gehad tijdens het lezen van dit boek dat het zich ergens te midden van Engeland afspeelde.

5,0
Intens leesplezier. Sterkste in dit boek vind ik niet zozeer het verhaal, maar de diepgang van de karakters en de ontwikkeling die ze doormaken. Verder genoeg stof tot nadenken en stilistisch tot in de puntjes verzorgd.

3,5
Zeer sterk geschreven en met knap uitgewerkte hoofdpersonages, maar in de tweede helft van het boek (na de moord op Bunny) vond ik het verhaal wel nogal slepend worden, veel van het reeds opgebouwde momentum ging zo jammerlijk verloren. Ik bleef hopen op een plot twist waarin opeens enkele onbeduidend lijkende details toch in het grote geheel zouden worden geplaatst, want zo'n type boek leek dit me wel eigenlijk. Maar helaas, dat gebeurde niet, en zo bleef ik toch iets te veel op mijn honger zitten.

En ben ik de enige die het op den duur wat irritant begon te vinden dat het hoofdpersonage bijna altijd elke plotontwikkeling uit tweede hand moest ondervinden? Kon hij echt niet wat meer aanwezig zijn op de cruciale momenten? In het begin is dit nog logisch (hij is zich dan tenslotte nog aan het inwerken bij zijn medestudenten), maar op den duur had ik daar ook wel een beetje genoeg van, aangezien de exposition-scenes die zo op gezette tijden in het verhaal worden ingelast eigenlijk steeds minuscule variaties zijn op hetzelfde basisscenario.

Net iets te lang dus, en met enkele storende gebreken plotwise. Maar goed, het blijft een knap geschreven boek, inderdaad tot in de puntjes verzorgd. Lager dan 3.5* hoef ik in ieder geval niet te gaan, maar naar mijn gevoel had er meer ingezeten.

Zeer spannend, vlot geschreven, maar niet zo diepgravend als de opvolger 'De kleine vriend', welk boek mijn kennismaking was met de (fenomenale) Donna Tartt.

JoeCabot
Tartt bewijst in haar debuutroman meteen dat ze een geboren verhalenverteller is. Ze heeft een rijke, expressieve schrijfstijl, zonder dat het kitscherig wordt. Vooral de verschillende seizoenen worden op een prachtige manier verwerkt in het verhaal. Ik kan me goed inbeelden dat veel mensen een tripje naar Vermont op hun bucketlist hebben staan na het lezen van dit boek.

Het verhaal is rechttoe rechtaan. Tartt overrompelt haar lezers niet met allerhande plottwitsts, maar bouwt de spanning rustig op. The Secret History is zo een verrassend toegankelijke thriller (ondanks de talrijke verwijzingen naar de Griekse oudheid, waar ik helemaal niets van ken).

De belangrijkste gebeurtenis wordt al op de tweede pagina prijsgegeven. Volgens Tartt zelf is dat niet zozeer een gimmick, maar een manier om suspense te creëren door de lezers meer kennis te geven dan de personages zelf. De auteur wordt alom geprezen voor die techniek, al werkte het voor mij persoonlijk niet echt. Ik vond het tweede deel van de roman, waarin de daders met de moed der wanhoop hun cool proberen te bewaren, boeiender en spannender dan het eerste deel, waarin toegewerkt wordt naar een climax die al gekend is.

Het grootste pijnpunt is evenwel het gebrek aan memorabele personages. De studenten zijn weinig aimabel en moeilijk te doordringen. Hun kille, snobistische dialogen roepen echo’s op van American Psycho, alleen zoekt Tartt in tegenstelling tot Ellis nergens de satire op. Je leeft dus niet mee met het kliekje stoïcijnse weirdo’s en je kan er evenmin om lachen. Dat is cool voor even, maar dit boek telt 600 pagina’s, dus na een tijd begon dit enigszins te vervelen.

Een meeslepend meesterwerk zou ik dit dus niet noemen. Eerder een eigenzinnige, knap geschreven thriller. 3,5*

avatar van james_cameron
4,0
Een mooi opgebouwd verhaal, maar Tartt neemt wel erg ruim de tijd voor de afwikkeling. Na de climax die zich ongeveer halverwege aandient is het nog een lange zit tot het einde. De personages zijn goed uitgewerkt en het verhaal is boeiend genoeg, maar er gebeurt net iets te weinig om de forse lengte van het boek te kunnen rechtvaardigen.


avatar van misterfool
3,5
Dat mensen doelbewust de esthetiek van dit boek overnemen, is haast al even ironisch als spilzieke Great Gatsby-feestjes. Het hele punt van dit verhaal is nou juist dat achter de ogenschijnlijke verhevenheid van de personages niets meer schuilt dan driftgedreven oppervlakkigheid. Aan de andere kant; door dit boek kreeg ik wel zin om mij eens te gaan verdiepen in Grieks en Latijn. Geheel onschuldig in deze ben ik dus ook niet. Al laat ik het bacchanaal gaarne aan mij voorbij gaan.

avatar van LuukRamaker
4,0
Intrigerend verslag. Ik ga niet ontkennen dat van de hoogdravende prietpraat tussen de bedrijven door het een en ander langs me heen is gegaan, maar kon het verhalende aspect en bijbehorende psychologische uiteenzetting uitermate appreciëren. Dat het onmogelijk was volledig mee te gaan in de gedachtegang van de hoofdpersoon en zijn metgezellen, was in zekere zin een geruststelling, maar gezien de inleving van de lezer wel aanvoelde als het voornaamste doel van de auteur zorgde dat voor een wat dubbel gevoel. Toch bleven de ontwikkelingen, ook bij vlagen van onbegrip, voortdurend mijn aandacht trekken en de manier waarop voortdurend blijkt hoe het geheel tot in detail is uitgewerkt maakt dat na het lezen een gevoel van grote bewondering de bovenhand heeft.

Gast
geplaatst: vandaag om 07:05 uur

geplaatst: vandaag om 07:05 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.