
The Da Vinci Code - Dan Brown (2003)
Alternatieve titel: De Da Vinci Code
Engels
Detective / Thriller
454 pagina's
Eerste druk: Doubleday,
New York (Verenigde Staten)
In Parijs loopt professor Robert Langdon een afspraak mis met de conservator van het Louvre omdat die kort daarvoor is vermoord. Langdon is de belangrijkste verdachte, ook al omdat de man voor hij stierf zijn naam op de grond heeft geschreven. Hij beseft dat de conservator aanwijzingen heeft achtergelaten die alleen hij kan ontcijferen: symbolen die verwijzen naar de werken van Da Vinci. Geholpen door een agente maakt Langdon zich uit de voeten en begint de speurtocht naar het motief voor de moord en naar de betrokkenheid van het Opus Dei. Want met name de katholieke kerk zit niet op de oplossing te wachten. Ondertussen zitten de politie en de moordenaar hen op de hielen...

Waarvoor?

Ik vond dit best wel tof om lezen, ging vlot. Natuurlijk gevuld met een hele hoop zever, maar ook toffe weetjes die de aandacht erbij houden. 2 sterretjes.
Zo slecht is het ook weer niet. Van alle "een eeuwenoud religieus geheim dat zijn verwoestende schaduw nog elke dag over jouw tuintje werpt" boeken vond ik deze nog het best te verteren.
3
een doordeweekse achtervolgingsthriller met ongeloofwaardige wendingen en slappe personages.
Dat vond ik ook. Ik las het boek in voor mijn doen razend tempo uit. De complottheorie wist mijn aandacht best lang vast te houden, ik wist namelijk nog niets van de Priorij van Sion en de meeste gissingen naar de betekenis van de schilderijen van DaVinci. Naar aanleiding van dit boek ben ik toch wel even de plaatjes gaan opzoeken op internet

Maar ik werd behoorlijk moe van telkens maar weer dat trucje: je krijgt een beetje informatie over de uitkomst van een gebeurtenis, maar krijgt pas later te horen wat er gebeurd is. Dat doet hij binnen het boek, binnen ieder hoofdstuk en zelfs binnen haast elke alinea.
Nee, ik ben vooral een liefhebber van schrijfstijl. En van personages. Daar besteedt Brown geen aandacht aan.
Laat ik dan maar meteen de eerste zijn om de vergelijking te maken: lees in godsnaam De Slinger van Foucault van Umberto Eco, dán pas weet je hoe fantastisch ingenieus historische fictie kan zijn.
Ben er eens aan begonnen, maar daar kwam ik niet doorheen. Veel te technisch en theoretisch voor mij (de eerste pagina's dan toch). En omdat ik De Naam van de Roos ook al niet geweldig vond (te hermetische stijl) heb ik ook niet echt doorgezet.

Mensen die een goede complottheorieroman willen lezen, kunnen beter De Slinger van Foucault gaan lezen.
Mensen die hersenloos vermaak willen, zitten helemaal goed met dit boek.
De karakters zijn karikaturen, het plot gaat van cliffhanger naar cliffhanger, en het meest irritant is nog wel dat nu hele volkstammen de theorie van Dan Brown (wat overigens niet eens zijn eigen theorie is) nu voor waar aannemen

1*
een leuk artikel over dan brown's schrijfstijl

Veel te technisch en theoretisch voor mij (de eerste pagina's dan toch). En omdat ik De Naam van de Roos ook al niet geweldig vond (te hermetische stijl)
Er wordt wel eens gezegd dat Eco bewust zijn boeken heel saai laat beginnen, om meteen te schifting te maken onder zijn lezers en enkel de doorzetters over te houden



Naam van de Roos heb ik trouwens wel uitgelezen en vond ik heel mooie elementen hebben, maar dat was vaak ook een worsteling door pagina's tjokvol opsommingen, feitjes en details. En als ik dat dan had doorstaan

Maar goed, bij Eco's boeken kunnen we het daar straks wellicht wat uitgebreider over hebben

2,5*
Toch wel een teleurstelling, dit boek. (...) Het leest als een trein, en ook dat vind ik geen compliment. Laat ik dan maar meteen de eerste zijn om de vergelijking te maken: lees in godsnaam De Slinger van Foucault van Umberto Eco, dán pas weet je hoe fantastisch ingenieus historische fictie kan zijn.




3*
Mede de reden dat het zo'n populair boek is, is denk ik dat het verboden werd (door de paus), en ja, dan wil iedereen het natuurlijk lezen.
Dit boek krijgt van mij ****4,5***** sterren
(Laat Eco's Slinger ook maar hangen btw.)
Waar Brown vooral een boek heeft geschreven dat vanaf de eerste pagina's schreeuwt om een verfilming, doet Eco juist datgene dat Brown na heeft gelaten te doen: een boek schrijven, of beter gezegd: schrijven.
Beide schrijvers laten een behoorlijk verwrongen wereldbeeld zien, waarbij Eco zich meer tijd gunt om zijn personages uit te diepen, om zijn theorie omtrent auteurschap en literatuur lost te laten op zijn tekst. Ik wil Dan Brown niet afdoen als een broodschrijver (ook die hebben een literair bestaansrecht, zeker sinds de broodschrijver is verheerlijkt door Gerard Reve), en de 'Da Vinci Code' ook zeker niet als een inferieur verhaaltje, maar ergens mis ik een onbesproken diepgang, een vanzelfsprekend intellect dat achter de woorden schuilgaat. Dit boek is, net als vele boeken daarvoor, een mijlpaal van de populaire cultuur. En als een procent van de mensen die dit boek gelezen hebben, verder gaan om in mijn ogen meer verheffende zaken te ontdekken, dan hoop ik dat Dan Brown nog meer boeken van deze orde schrijft.
Denk gewoon bij jezelf: "Hoe wil ik op BoekMeter stemmen?" Volgens ambitie (zie daarvoor bv. de Russische meesters) of volgens het leesplezier?" Ik ga voor het tweede, omdat het bij "een boek" (van dit soort) in feite daarom draait. Het is belachelijk om dit boek af te keuren vanwege zijn hype of zijn gebrekkige noemenswaardige inhoud, dit is vermakelijke lectuur zoals het hoort. Of is elk boek zonder meerwaarde sowieso slecht? Ik houd de stempagina's bij de Brusselmans-boeken weldra in de gaten!

Kan niemand eraan weerstaan om Umberto Eco de hemel in te prijzen? Van de man heb ik enkel 'Baudolino' gelezen, en als ik tussen beide schrijvers moet kiezen dan is de keuze snel gemaakt. De Da Vinci Code leest als een trein, is spannend en doodgewoon vermakelijk; plus er zitten wat historsche weetjes in (naast de complottheorieën natuurlijk). Allemaal leuk, maar wat Eco Umberto in 'Baudolino' presteert is eigenlijk veel lovenswaardiger. Hij slaagt er bij God in om de lezer honderd pagina's lang te vervelen over wezen met hun geslachtsdelen op hun borst, halfmensen-halfkalveren en menig ander weinig interessant fictief wezen. Dat hij zelfs filosofische discussies opvoert met de wezens en zo zijn eigen ideeën in de roman verwerkt is allesbehalve subtiel, laat staan aangenaam. (Ik geef In de Naam van de Roos nog een kans voor ik mijn definitieve oordel vel.) Geef mij dan maar Dan Brown: ontspannend en pretentieloos. Een complotje meer of minder, hij maalt er niet om.
Denk gewoon bij jezelf: "Hoe wil ik op BoekMeter stemmen?" Volgens ambitie (zie daarvoor bv. de Russische meesters) of volgens het leesplezier?" Ik ga voor het tweede, omdat het bij "een boek" (van dit soort) in feite daarom draait. Het is belachelijk om dit boek af te keuren vanwege zijn hype of zijn gebrekkige noemenswaardige inhoud, dit is vermakelijke lectuur zoals het hoort. Of is elk boek zonder meerwaarde sowieso slecht? Ik houd de stempagina's bij de Brusselmans-boeken weldra in de gaten!

Het probleem is wel dat lectuur onderhoudend in plaats van irriterend moet zijn

Het is belachelijk om dit boek af te keuren vanwege zijn hype of zijn gebrekkige noemenswaardige inhoud, dit is vermakelijke lectuur zoals het hoort.
En vermakelijke lectuur krijgt van mij 2*.
Over Eco ben ik het trouwens helemaal met je eens.
Toch zijn er vaak ook films zonder enige meerwaarde die gewoon onderhouden en leuk wegkijken. Hoe stemmen jullie daar dan op?
Allemaal hebben jullie jullie toegekende score verklaard, waarvoor dank. Aangezien ikzelf nooit boeken met grote filosofische ideeën in gelezen heb kan ik aannemen - maar niet (van) meespreken - wat jullie schrijven.
Toch zijn er vaak ook films zonder enige meerwaarde die gewoon onderhouden en leuk wegkijken. Hoe stemmen jullie daar dan op?
Zoals ik al zei, de irritatiefactor en imitatiefactor bepalen hier het lage cijfer voor mij. Als een film mij vermaakt zal deze altijd een voldoende krijgen. Orginaliteit is daarbij zeker een pluspunt.
Je moet er achteraf ook nog iets aan hebben vind ik
Al dat mag best een glimlach van genoegen bij herinnering zijn, wat mij betreft.
(dit draadje schreeuwt trouwens om een mod)
(dit draadje schreeuwt trouwens om een mod)
Die hebben we nog niet

zal binnenkort wel even knippen/verplaatsen

De film vond ik erg goed, niet op de laatste plaats qua verhaal, dus dit boek staat nog wel op mijn verlanglijstje.

Dan moet je wel erg weinig voeling hebben met wat algemeen als "spannend" aanvaard wordt. (boek > film, daar was eenieder het toch over eens?)

