menu

Great Expectations - Charles Dickens (1861)

Alternatieve titel: Grote Verwachtingen

mijn stem
4,11 (77)
77 stemmen

Engels
Sociaal / Romantiek

351 pagina's
Eerste druk: Chapman & Hall, Londen (Verenigd Koninkrijk)

Pip is een wees die een ongelukkige jeugd heeft gehad. De armoede en ellende werden af en toe onderbroken door zijn bezoeken aan de mysterieuze Mrs. Havisham en haar beschermelinge Estella. Ook helpt hij een misdadiger die op de vlucht is. Als Pip later in Londen woont krijgt hij financïele steun van een onbekende man.... het verleden wil hem maar niet loslaten.

zoeken in:
4,5
Pip en Estella...

4,5
Schitterend boek!

avatar van Grovonion2
Waarom schrijf je er niet ook bij waarom het zo een schitterend boek is? Zo een slagzin zegt erg weinig op een forum als dit. Wat meer informatie over het waarom zou ik erg leuk vinden.

5,0
Tijd om dit boek eens uit het slop te halen. Donker novemberweer nodigt uit om met een beker warme chocolademelk en een goed boek bij de warme kachel te gaan zitten. Voor hen die het nog niet gelezen hebben: laat het Great Expectations zijn.

De jonge working class boy Pip groeit op bij zijn zus en haar man. Als hij wat ouder is wordt hij geacht de rijke Miss Havisham te gaan vermaken. Miss Havisham is niet getrouwd: haar verloofde heeft haar op haar trouwdag laten zitten en sindsdien is de tijd letterlijk stil blijven staan in Satis House. Maar Miss Havisham woont niet alleen. Zij heeft ooit de beeldschone Estella geadopteerd. Pip wordt tot over zijn oren verliefd op Estella, maar zij is van goede huize en dus geen partij voor Pip.

Totdat Pip plotseling een anonieme weldoener heeft waardoor hij is voorbestemd om een echte gentleman te worden. Nu Pip 'great expectations' heeft is hij er zeker van dat Estella en hij voor elkaar bestemd zijn. Maar Pip wordt ingehaald door zijn verleden en niets is meer wat het lijkt...

Dit was mijn eerste Dickens en ik hoop niet dat ik meteen zijn beste te pakken heb, want dit boek is moeilijk te overtreffen. Dickens kan prachtig schrijven en de indirecte directheid waarmee de personages hun dialogen voeren is ook erg mooi. Hier en daar had ik wel wat moeite met het Engels, maar dat kan ook aan mij liggen.

Ik raad iedereen aan deze klassieker eens op te pakken!

3,0
Tot nu toe de minste Dickens die ik heb gelezen. Pip is maar een zeurpiet. Pas in het derde deel begint het een beetje interessant te worden, maar dat wordt uiteindelijk ook weer redelijk om zeep geholpen, mede door de onwaarschijnlijke toevalligheden Magwitch de vader van Estella....

Toch is het boek wel weer zo goed geschreven dat er nog wel een voldoende vanaf kan, dus 3 *

avatar van -JB-
4,0
Mijn eerste Dickens - Grote Verwachtingen - nodigt uit tot verder lezen. Het boek dat wat langzaam uit de startblokken komt verhaalt over de jonge Pip die in de leer gaat voor Smid. Hij lijkt op een normaal leven af te steven in een plattelandsdorp totdat er een anonieme geldschieter komt die zich over hem ontfermt. Pip gaat naar Londen om daar een echte gentleman te worden.

Het is een strak geregisseerd verhaal waarin iedere op het eerste gezicht onbenullige gebeurtenis betekenis krijgt. Het verhaal komt pas echt op gang als de anonieme geldschieter zich bekend maakt en daarna neemt het verhaal een vlucht tot een mooi slot waarin alle personages verbanden met elkaar blijken te hebben.

Buiten de geweldige structuur van het verhaal, zit de kracht van Dickens in de dialogen. Juist hierin ligt namelijk te kracht van de personages.

Met veel plezier heb ik dit boek gelezen, de volgende Dickens die op me wacht, is Oliver Twist!

avatar van heinonlein
4,0
Toen ik aan 't boek begon had ik niet zo'n grote verwachtingen. Ik was bevooroordeeld door disney's a christmas carol (onzin, ik weet 't, maar is niet elk vooroordeel onzin?) en dicken's boeken tussen de jane austen's en de charlotte bröntes in m'n schoonmoeders boekenkast.

ik sluit me helemaal aan bij aegron's opmerkingen, het boek wordt interessant vanaf 't derde deel en pip is 'n rotjong. waardoor ik meer sympathie krijg voor 'the bad guys', waar 't wel slecht mee af val lopen.

al met al toch 'n veel leuker boek dan ik had verwacht, maar ik heb 'm nog niet uit.... ik gok op vier sterren!

avatar van J.Ch.
4,0
Great Expectations is het tweede boek van Dickens dat ik gelezen heb en heeft mijn verwachtingen ver overtroffen. Door Oliver Twist heb ik me tijden geleden met heel veel moeite heen geworsteld en ik had niet meteen zin om een dik boek als Great Expectations te proberen. Toch maar gedaan uiteindelijk, en tot mijn grote verrassing pakte het heel anders uit.

Waar ik bij Oliver Twist al vanaf het begin moeite had om er door te komen en er nooit in geslaagd ben om ín het verhaal te komen, boeide Great Expectations me al vanaf de eerste pagina. Het taalgebruik is ook heel anders dan ik me herinner, in Great Expectations vind ik het wel prettig en dat vond ik voorheen helemaal niet. Juist om die ervaring heb ik de vertaling gelezen, vrezend dat ik er al helemaal nooit doorheen zou komen als ik Engels las. Misschien was dat naderhand niet nodig geweest. Slechts heel af en toe had ik wat moeite om door te lezen omdat de toon wat te lang beschouwend bleef.

Great Expectations is een boek dat rustig de tijd neemt en ook meermaals een zijpaadje bewandeld. Er zijn al vele hoofdstukken en personages voorbijgekomen als Pip eindelijk in bezit komt van zijn fortuin en de bijbehorende Verwachtingen. Ik voor mij vind dat geen probleem, het maakt het boek een stuk levendiger. Dickens creëert een groot aantal personages, die soms volstrekt karikaturaal zijn en soms juist heel menselijk. Door de ik-vorm (waar ik nooit een groot fan van ben geweest, maar het pakt hier wel goed uit) is het gemakkelijk om met Pip mee te leven, ook al wordt zijn karakter er met het hoofdstuk lelijker op.

Gelukkig hoeven we niet constant met Pip bezig te zijn, want zijn beslommeringen worden afgewisseld door die van een hele bonte stoet personages. Miss Havisham vind ik het interessantst. Aan de ene kant is het een absurd personage, iemand die je alleen in een boek kunt tegenkomen. Aan de andere kant is zij een soort schets van wat er gebeurt als je blijft hangen in je verdriet en gehoor geeft aan je impuls om de wereld buiten te sluiten - iets wat de meeste mensen wel eens gewild hebben maar waar slechts weinigen gehoor aan geven. Wat zij doet met Estella is onmenselijk maar niet geheel onbegrijpelijk. Wemmick met zijn bewust gespleten persoonlijkheid vind ik een erg leuk personage en geheel geslaagd als comic relief (ik vind 'vrolijke noot' zo'n slechte vertaling).

Personages te over in Great Expectations, evenals ideeën en plotlijntjes. Ik hou daar wel van. Het hoofdthema mag dan zijn hoe een jongen op en neer de sociale ladder gaat, maar Dickens heeft er nog veel meer in gestopt waardoor Great Expectations een heel rijk en kleurrijk boek is. In figuurlijke zin dan, Great Expectations bevestigt in alles het idee dat het in Engeland altijd nat, grauw en mistig is. Londen is stinkend en duister, het moeras is al niet veel beter. De setting is in dat opzicht best grimmig, en dat past prima bij het verhaal.

Wat het einde betreft, ik weet nog niet wat ik daarvan vind. Allereerst lijkt het me dat het wel een heel gemakkelijke oplossing is om Pip ziek te laten worden, zodat hij niet meer hoeft na te denken over wat hem te doen staat, en zodat Joe weer in het verhaal geïntroduceerd kan worden. Dat ben ik nog bereid om te slikken, omdat het een functie heeft en een verandering in Pip teweeg brengt. Vervolgens is het verhaal ineens heel snel afgelopen. Waar Pips jeugd nog een boel tijd en aandacht kreeg worden hier steeds grotere stappen genomen. Pip besluit dat hij eigenlijk met Biddy wil trouwen en komt er dan achter dat ze net met Joe getrouwd is. Dat is een behoorlijk abrupte plotwending waar ik gemengde gevoelens over heb. Aan de ene kant zijn Biddy en Joe geen vreemde combinatie, aan de andere kant ging ik er bijna vanaf het begin van uit dat Pip en Biddy samen zouden komen. Toen dat bevestigd werd door Pips voornemen om haar een aanzoek te doen was ik wel heel verbaasd over de plotwending, en nog veel verbaasder over hoe snel er voorbij gegaan wordt aan Pips gevoelens hierover. Erachter komen dat de vrouw met wie je wilde trouwen zojuist gehuwd is met je zwager/beste vriend, dat is vreemd en verdient wel meer vervolg dan alleen flauwvallen en afscheid nemen. Daar kan ik niet echt bij, toch wel jammer. Van het laatste hoofdstuk staan in mijn vertaling twee versies, de oorspronkelijke (Pip komt een ongelukkige Estella tegen in Londen, er gebeurt niets) en de herziene (Pip komt Estella tegen bij Huize Satis en er wordt heel vaagjes gehint op een happy end). Ik ben er nog niet uit welke mijn voorkeur heeft, ik had liever gehad dat Estella helemaal niet meer terugkwam in het verhaal en dat we in plaats daarvan een iets uitgebreidere blik in Pips leven in Egypte hadden mogen werpen.

Al met al dus wel wat dingen die ik jammer vond, maar gelukkig een heleboel meer dingen die daarvoor compenseren. Great Expectations is een memorabel en 'vol' boek in de goede zin van het woord, dat ik met veel plezier gelezen heb en dat hopelijk veel belooft voor andere boeken van Dickens, waaraan ik me nu ook maar eens moet gaan wagen.

avatar van Raskolnikov
3,0
De vreemde gewaarwording die ik bij het lezen van Dickens heb, is dat zijn romans me tegelijk moeilijk en kinderlijk voorkomen. Qua taalgebruik vind ik Dickens een van de meest uitdagende van de grote Engelstalige auteurs. Veel moeilijke woorden, in onbruik geraakte taal, uitdrukkingen die geen herkenning oproepen en een vaak cryptische manier van iets simpels omschrijven: niet zelden heb ik het gevoel dat veel langs me heen gaat. Tegelijk is het ook de charme van Dickens, want er zit een hoop vernuft en creativiteit in zijn taalgebruik. Behalve het taalgebruik is ook de structuur van de roman doordacht, met veel aan hoofdthema’s gerelateerde symboliek in de details. Ik kan me voorstellen dat een roman als Great Expectations met de leesbeurt rijker wordt door alle verbanden die je steeds meer zullen opvallen.

Dat de romans me tegelijkertijd kinderlijk voorkomen, komt deels doordat het meestal kinderen zijn die het perspectief vormen. De karakterontwikkeling is dus die van een kind, met bekende thema's als de verhouding tot de (pleeg)ouders, de kennismaking met de liefde en het omgaan met de prille teleurstellingen van het leven. Great Expectations heeft in dat opzicht een klein streepje voor op de andere romans die ik tot nu toe las, want het beschrijft tevens de geboorte van een moreel besef en gaat psychologisch dieper dan ik tot nu toe gewend was.

Het écht kinderlijke, vind ik de plots, die van toevalligheden aan elkaar hangen. Het is alsof de personages in een soort vacuüm leven, louter in verband staan tot elkaar, in plaats van tot de buitenwereld. Dickens onthult vergezochte verbanden tussen de personages, aan het eind van het verhaal heeft iedereen er bij wijze van spreken een ongedachte vader, zoon of oom bij. Dit is een wat naar effectbejag en melodrama neigende kant van Dickens die mij bepaald niet aanspreekt. Ook minder positief vind ik dat personages bij Dickens altijd heel duidelijk ergens voor moeten staan, op het karikaturale af.

Great Expectations vond ik een stukje taaier om doorheen te komen, maar dat kwam vooral door een teveel aan herkenning vanuit de eerdere leeservaringen. Als ik niet Bleak House maar Great Expectations als eerste had gelezen, dan stond die nu wellicht het hoogst genoteerd bij mij.

avatar van the Cheshire cat
4,5
Lang gedaan over dit boek, wel minsten een week of 8, maar dat heeft werkelijk niets met het boek zelf te maken, maar alles met mijn belabberde concentratievermogen waar de laatste jaren steeds vaker van alles aan mankeert. Nee, het was absoluut niet saai en het verliep ook zeker niet stroef, ik denk zelfs dat dit een van Dickens meest toegankelijke romans is. Het was al die tijd goed toeven met Pip aan mijn zijde.
Met het melodramatische in zijn proza of het karikaturale van zijn personages heb ik verder geen enkele moeite, integendeel zelfs. Naar het einde toe zag ik ook wel dat er dingen in het plot wel erg toevallig waren, maar dat neem ik maar voor lief. Ik wil wel eerlijk toegeven dat vooral het derde en laatste deel ervoor zorgde dat ik deze klassieker uit 1861 uiteindelijk zo'n hoge score toeken. Laat ik het anders zeggen: als dat derde deel net zo geweest was als het eerste en het tweede dan was ik naar alle waarschijnlijkheid uitgekomen op om en nabij een zeven.

Toch was het een passage in het tweede deel die mijn liefde voor de hoofdfiguur versterkte. Dat gebeurde op het moment dat Pip, van eenvoudige komaf maar door een anonieme geldschieter nu een echt heertje van stand, op een dag terugkeert naar zijn oude dorp en daar, genietend van zijn aanzien en door iedereen nagestaard, het knechtje van Trabb tegen het lijf loopt, die ontiegelijke ellendeling, die hem en public voor schut zet, treiterend om hem heen danst als het ware en de hautaine Pip spottend nadoet: 'Ken jelui niet, ken jelui niet, ken jelui wis en waarachtig niet!' Toen pas sloeg de vonk op mij over en kon ik me beter in het hoofdpersonage verplaatsen, die ik daarvoor nog vrij eendimensionaal vond. Later, als Pip door zijn grote liefde Estella, een naar ijskonijn, zonder pardon aan de kant wordt gezet en hij ook nog eens verneemt dat ze in het huwelijk treedt met zijn gezworen tegenstander, kreeg ik pas echt te doen met Pip.

Het nawoord is van Maarten 't Hart en behelst maar een pagina of vijf. Daarin steekt hij zijn onmetelijke liefde voor de Engelse schrijver niet onder stoelen of banken en vertelt onder meer over een werkcollege dat hij ooit gaf over Charles Dickens, aan de Leidse universiteit, voor zowel studenten als belangstellenden. Bij een van die 15 boekbesprekingen kwam er een man naar hem toe die nogal misprijzend over Dickens dacht en 'T Hart wel wist te vertellen waarom de studenten moeite hadden met Dickens. Volgens hem waren de boeken van Dickens niet bedoeld om gelezen, maar om verfilmd te worden. 'T Hart antwoordde daarop dat dat onzin is, omdat er in die tijd nog helemaal geen film bestond. 'Geenszins,' ging die man toen verder, 'Dickens had een vooruitziende blik, die wist dat de film zou komen. Daar schreef hij voor.' etc...

'Dickens is voor mij de allergrootste.' zegt Maarten 't Hart op de achterkaft van het boek. In het nawoord zegt hij: Dickens is een weergaloze schrijver. Niet ondenkbaar is dat er schrijvers rondlopen of rondgelopen hebben die even groot waren als hij, maar nimmer is er een schrijver opgestaan die groter was. En in één opzicht is hij onovertroffen: hij is de meest humoristische schrijver uit de hele wereldliteratuur. Niemand evenaart hem in geestigheid.
Om een klein voorbeeldje van die Dickens humor te geven, ergens in het tweede deel zit een passage dat Pip op bezoek is bij meneer en mevrouw Pocket, in hun kleine tuin met uitzicht over de rivier, waar de kinderen van meneer en mevrouw Pocket spelen, in de gaten gehouden door het kindermeisje: 'Jongeheer Alick en juffrouw Jane,' riep een van de kindermeisjes tegen twee van de kinderen, 'als jullie zo die struiken in springen, vallen jullie nog in de rivier en verdrinken, en dan zul je jullie pa eens horen!'

Tot slot nog dit, en dat besefte ik pas bij dit boek: crinolines.. Die waren enorm brandgevaarlijk. Als zo'n ding vlam vatte, en dat gebeurde naar verluidt helaas maar al te vaak, dan stond je binnen een paar tellen in lichterlaaie. Echt nooit bij stilgestaan. Die vrouwen waren tikkende tijdbommen!

avatar van manonvandebron
5,0
Bij Charles Dickens is het hoofdpersonage zelf vaak wat kleurloos, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de bonte stoet aan nevenpersonages. Tot de verbeelding spreken de veroordeelde die opdoemt tussen de graven, de ouwe vrijster Miss Havisham in haar vergeelde trouwjurk voor wie de tijd stil is blijven staan, en haar dochter Estella die Pip vanuit de hoogte aanspreekt als "Boy". Elk personage heeft een eigen manier van praten. Joe gebruikt vaste zinnetjes als "Look'ee here, Pip" en "What larks!" Jaggers kan hele redevoeringen houden in de voorwaardelijke wijs: "Put the case..." Ze hebben ook hun eigen maniertjes en wijze van bewegen. Juridisch assistent Wemmick maakt steeds een strikt onderscheid tussen z'n professionele en z'n persoonlijke capaciteit. Soms wordt iemand naamloos geïntroduceerd, bijvoorbeeld als "the convict" of de "pale young gentleman". Pas in het tweede deel kom je hun naam te weten: Abel Magwitch en Herbert Pocket.

Al deze personages zou je op een denkbeeldige maatschappelijke ladder kunnen plaatsen. De veroordeelde staat dan op de onderste sport; hoefsmid Joe ééntje hoger. Bovenaan staan Miss Havisham en advocaat Jaggers. Pip zelf beklimt die ladder, maar zoals vaak bij Dickens is het niet z'n eigen verdienste. Het fortuin valt hem in de schoot - of althans het vooruitzicht daarop. Dat hij een gentleman wordt, heeft ook een keerzijde, want hij gaat zich schamen om gezien te worden in het gezelschap van z'n vroegere jeugdheld Joe.

Van Engeland wordt een veelzijdig beeld geschetst. Het eerste deel speelt zich af in het noorden van Kent, met moerassen, kanonnen en steenovens. Daarna verplaatst het zich naar Londen, dat vaak een grauwe indruk nalaat met verkrotting en het stof van de Newgategevangenis. Beide locaties worden verbinden door de Theems, waar de climax zich afspeelt.

Het is een ontwikkelingsroman die Pip volgt van z'n kindertijd tot z'n wasdom. De twee grote kantelpunten zijn z'n plotse verandering van fortuin en de herkenning van de veroordeelde in Londen - wanneer duidelijk wordt waar z'n fortuin vandaan komt. De chronologie wordt soms doorbroken om te graven in het verleden van Magwitch, Miss Havisham en Estella. Het is aangeraden om het in het Engels te lezen, voor de zwierige volzinnen van de ik-verteller en het dialect in de directe rede van de volksmensen.

Uitgeverij "Het Spectrum" moet wel een van de slechtse uitgevers van het land zijn.
In 2005 geven zij dit boek uit met een vertaling uit 1942/1943.
De vertalingen van "het spectrum" zijn zo slecht dat ik hun boeken eigenlijk niet meer koop. Het is bijna oplichting. Dan denk je een mooi boek te gaan lezen en vanaf de eerste pagina's merk je dat het niet lekker loopt vervolgens kijk je naar de uitgever en ja hoor het is WEER "het spectrum " het zijn mensen die met zo weinig mogelijk kosten zo duur mogelijk slecht vertaalde boeken aan de man willen brengen.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:44 uur

geplaatst: vandaag om 13:44 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.