Dr. No - Ian Fleming (1958)

Dr No valt in de Flemingboeken duidelijk onder de categorie ongeloofelijke avonturenverhalen en is dus niet echt een serieus te nemen spionageverhaal a la FRWL.

Het is, denk ik, het dikste boek van allemaal (in mijn kast duidelijk dikker dan de rest en ook nog een klein lettertype gebruikt), maar het leest zeer vlot weg. Echt een pageturner, die je maar moeilijk weg legt.

Het verhaal te lezen vind ik het eigenlijk spannender dan wat ze er met de film mee gedaan hebben.

Zo is de ontsnapping in de film van Bond uit de cel van Dr No meer handigheid van Bond, maar in het boek is het een fysieke en vooral psychische test wat het menselijke lichaam en brein kan verdragen en blijft het niet bij wat water en gloeiende platen, maar is er bijna een hele dierentuin in de tunnel los gelaten, want hij komt een groep tarantula's tegen en op het eind zit een basin met een wraadzuchtige reuze inktvis (Viel dus een beetje tegen toen ik de film voor het eerst zag.).

Ook eerder in het boek is het geen spin, die bij hem in bed over zijn lijf kruipt, maar een duizendpoot, wat toch een stuk origineler is, maar wellicht kent niet iedereen de gevaarlijkheid daar van.

Het einde is in de film een stuk spectaculairder, maar me dunkt dat het uitschakelen van No door hem in zijn eigen vogelshit te laten omkomen toch 'n behoorlijk goed gevoel voor humor ten toon spreidt!

Coole kaft trouwens hier boven!

4 sterren.

Eerste Bondboek waar Major Bootroyd (in de films Q genoemd) in voor komt viel me op, verder is dit een van de beste Bondboeken naar mijn mening. Dr.No is een van mijn favorieten vijanden. De rest van dit boek is behoorlijk grappig en natuurlijk erg spannend.

Zojuist uitgelezen. Mijn eerste Bond-boek.

Ik ben het met Thunderball eens dat het boek sowieso meer om het lijf heeft dan de film. Spannend, interessant en zelfs de Bond-girl heeft meer diepgang.

Ik heb een hele reeks Bond-boeken in huis gehaald onlangs, en zal hierna pas in de goede volgorde gaan lezen. Oftewel hierna Live And Let Die, die als eerste geschreven is.

Als ze allemaal van dit niveau zijn ben ik erg blij.

Erg goed, een stuk beter dan ik verwacht had. 4 *

Dr. No voelt aan als een verademing en hernieuwing van de serie en ik kan best begrijpen waarom dat de makers van de films dit als eerste film hebben genomen. Bond heeft ongelooflijk veel meegemaakt in het vorige boek (From Russia With Love) en mag nu een soort 'relaxtere' missie aannemen waar hij in Jamaica een onderzoek moet volgen op twee vermiste personen.

Dr. No is alweer het zesde boek van de James Bond reeks en alweer valt het niet tegen. In tegenstelling, ik vind dit boek beter dan Moonraker (wat dus resulteert in een mooie tweede plaats net achter From Russia With Love), maar het voelt en leest ook inderdaad anders dan de andere boeken van Fleming. Er zit namelijk minder spionage in en meer avontuur. Daarom dat ik dit boek enorm kan appreciëren. De sfeer die Fleming beschrijft als Bond verblijft in Jamaica is geweldig. Het boek leest ook in een sneltempo. Waar Bond in de film toch wat langer doet voor hij het eiland Crab Key bereikt, ontmoet hij in het boek al op bladzijde 84 Honey Rider en zit hij dus ook al meteen in de kern van het probleem.

Het boek bevat weer een aantal intense scènes en waar Fleming de lezer eerst wat op het verkeerde been zet door Bond te sturen op een soort van vakantietrip, is dit wel de gevaarlijkste missie tot nu toe. De duizendpootscène is enorm intens en spannend geschreven. De scène waar Bond de schacht in moet is bladzijde na bladzijde een ongelooflijk nagelbijtende scène.

Dr. No is een andere roman in de Bondreeks en richt zich wat meer op het avontuurlijke dan op de spionage, maar is daarom zeker niet slechter... integendeel ! Dit boek krijgt van mij 4*.

Op naar Goldfinger !

Dr. No was het enige boek van Fleming dat ik nog niet gelezen had. Ik kan me verder niet herinneren dat ik met opzet dit boek heb overgeslagen of iets dergelijks. De andere boeken heb ik ruim vier jaar geleden gelezen, dus dit boek heb ik wel met een andere blik gelezen. Het boek is voor mij één van de betere, zo niet in de top 3, James Bond boeken. Ten eerste is het wat minder een spionageverhaal en wat meer avontuurlijk geschreven. Dit heeft als gevolg dat het wat fantasierijker is en daardoor wat meer van de vorige boeken afwijkt, maar het voordeel is wel dat het boek 55 jaar na dato nog steeds zich kan meten met recentere verschenen spionageboeken. From Russia With Love is ook een prachtige Bondnovelle, maar heeft door de spionage-insteek wel de tand des tijds wat minder doorstaan.

Fleming is uitstekend in zijn beschrijvingen. Altijd als ik zijn boeken lees, is het alsof ik een film voor me zie. Haast elk detail is vergezeld van één of meerdere bijvoeglijke naamwoorden, zodat je niet weet dat de Bondgirl Honey Ryder hier schelpen verzamelt, maar donkerpaarse of lichtroze, lelijke schelpen. Het maakt Dr. No als boek erg specifiek en vooral bij de personages die ook in de film voorkomen - Honey Ryder, Quarrel en Dr. No - was de achtergrondinformatie erg gewenst. Bond zijn gevoelens komen in dit boek veel meer naar buiten dan in de film (dit is bij meer boeken het geval). Zo is Bond na de dood van Quarrel door de Chigroes in dienst van Dr. No echt van zijn stuk gebracht en gaat, nadat hij en Honey gevangen zijn, wel kijken bij Quarrel en geeft hem een ''waardig'' afscheid. Dit zijn zaken die in het boek veel beter overgebracht worden dan in de film. Quarrels loyaliteit in het boek deed me veel meer en maakte zijn dood in het boek des te aangrijpender. Zowel Honey Ryder als Dr. No hebben in het boek meer inhoud en ''speeltijd'' meegekregen. Vooral Honey Ryder valt me dan in goede zin op. In het boek is ze onafhankelijk, sterk en ze weet wat ze wil, ongeacht je haar keuzes veroordeelt of niet. In de film is ze meer de mooie, onhandige side chick. Dr. No komt in het boek over als een gestoorde gek, een echte Flemingschurk.

Dr. No is het dikste boek van Fleming, maar ik heb me geen moment verveeld of gedacht dat er bladzijden geskipt moesten worden. De beschrijvingen van Jamaica zijn prachtig en voegen letterlijk kleur en sfeer toe aan het boek. Vooral op het einde, wanneer Bond zijn cel in wordt gestuurd waar hij een kans van Dr. No krijgt om uit te ontsnappen, merk je niet alleen hoe gewiekst Dr. No is en zijn wens het uithoudingsvermogen van een mens te testen, maar ook hoe gedetailleerd je mee gaat in de ontsnapping van Bond en zijn gevoelens en emoties. Het is in het boek een prachtige scène en ik had er graag meer van terug willen zien in de film. Al kan ik begrijpen dat het anno 1962 moeilijk gefilmd moet zijn geweest. Het enige waar ik me lichtelijk aan stoorde, was de draak van Dr. No. Het komt op mij over als een poging iets te introduceren met een ''ik-weet-niet-wat-ik-anders-moet-verzinnen'' gevoel. Ook in de film ziet dat er een beetje lachwekkend uit.

Het boek is een aanrader en kan zowel los worden gelezen als in de chronologische volgorde van de boeken (of de films). De personages zijn goed uitgewerkt, sfeervolle locaties, goed, uitgewerkt plot, een paar ijzersterke scènes en avontuur.

4 sterren

Met From Russia with Love leek ik eindelijk aan de echt goede Bond boeken te zijn geraakt. Niet dat de reeks me tot nu toe zo hard tegenstak, maar het is en blijft een franchise die een beetje zwalpt als ik eerlijk ben. Hoewel ik alle Bond films heb gezien (toch tot en met Quantum of Solace), was Dr. No vreemd genoeg één van de weinige verhalen waar ik nog veel van voor de geest kon halen. Ik was vooral benieuwd naar hoe Fleming de draak en de handen van onze goede dokter ging aanpakken.

Op een vermakelijke manier, maar wel terug een stapje terug in vergelijking met de voorganger. Dr. No bevat veel goeds met onder andere Honey en de terugkeer van Quarrel (die reeds in het, overigens erg zwakke, Live and Let Die werd geïntroduceerd) en de draak klinkt op papier indrukwekkender dan wat ze er in de film mee wisten te doen. Toch is ook niet alles geslaagd te noemen en dat is vooral te wijten aan de tijd die Fleming neemt om zijn verhaal neer te schrijven. De ontsnappingstocht van Bond is op zich nog leuk en spannend genoeg, maar neemt veel te veel tijd in beslag en het is ook jammer dat het boek zich nagenoeg volledig op Crab Key afspeelt. Zo vond ik het stuk in Jamaica zelf eigenlijk qua sfeer misschien nog iets beter, zeker het begin met de moord op Strangways en zijn secretaresse is misschien wel één van de leukste Bond-openingen tot nu toe. Hoewel dit oorspronkelijk niet bedoeld was als Bond-boek (het begon als pilot voor Commander Jamaica, een reeks die uiteindelijk nooit gemaakt is), voel je wel dat Fleming echt de smaak te pakken krijgt en Bond meer en meer een personage van vlees en bloed wordt.

De volgende in rij is Goldeneye, het boek waar het voor mij indertijd allemaal begonnen is. Ik heb het niet meer gelezen sinds die ene keer toen ik vakantiewerk deed bij een supermarkt en tijdens mijn pauze telkens een paar pagina's las. Ben benieuwd hoe ik het nu, zo'n 10 jaar later, ga vinden. Wordt ongetwijfeld vervolgd! Tenzij ik hetzelfde lot onderga als Dr. No natuurlijk..

3.5*

Je bedoelt Goldfinger