Ik was dertien en wilde een baby.
Bijna zie je Veldkamp zich achter zijn bureau verkneukelen om deze openingszin.
De eerste hoofdstukken leunen best sterk op dit “schokeffect”: een kind met een kinderwens - of beter gezegd: een
kinderboek over een
kind met een
kinderwens zal toch voor veel mensen een soort van shock zijn. En ja, het eerste hoofdstuk lijkt Tjibbe hier nogal op in te spelen, misschien zelfs ietsjes té opzichtig. Het is wel humoristisch, maar het voelt ook ergens een klein beetje geforceerd. Gelukkig maakt het middenstuk, wat dat betreft, een hoop goed, zonder daarbij afbreuk te doen aan het ondeugende karakter van het boek. Ook in het middenstuk is het boek origineel en onorthodox, maar daar komt het oprechter erover en niet enkel als effectbejag. Het milieu waarin het werk zich afspeelt is verrassend: Tiffany groeit op in eigenlijk gewoon een verschrikkelijk nare omgeving. (ZIe ook de omschrijving in
gottis bericht.) Op het oog lijkt Tiffany zeer weerbaar binnen haar asociale leefomgeving en dat is ze ook wel, maar tegelijkertijd merk je ook dat verlangt naar wat ze zo mist. Het verhaal maakt naar het einde toe helaas wat sprongen die maar half werken, maar verder is dit zeker wel een geslaagd en bovenal origineel boek.
Overigens deed het onderwerp (een kind met een kinderwens) mij wat denken aan de film ‘
Palindromes’ van de Amerikaanse satirische filmregisseur Todd Solondz.