menu

The Waves - Virginia Woolf (1931)

Alternatieve titel: De Golven

mijn stem
4,00 (13)
13 stemmen

Engels
Romantiek / Psychologisch

300 pagina's
Eerste druk: Hogarth Press, Londen (Verenigd Koninkrijk)

Beschrijving van de levens van een groep vrienden, vanaf hun jeugd tot hun middelbare leeftijd, in hun eigen woorden en gedachten. Tussen de gedachten van de verschillende karakters staan poëtische, sfeerbepalende passages, waarin een zeegezicht beschreven wordt met de opkomende en ondergaande zon, de kust en de brekende golven.

zoeken in:
5,0
Dit is een van de meest aangrijpende boeken die ik de laatste jaren gelezen heb.
Het bestaat uit enerzijds korte stukjes beschrijving van de zee en de getijden op de kust, tot iets meer dan een bladzijde, anderzijds een levensbeschrijving van zes mensen, drie mannen en drie vrouwen van hun eerste bewustwording tot hun ouderdom of hun dood. Dat gebeurt dan in een monologue intérieur,waarin zij zichzelf en de buitenwereld verkennen in flitsen, onlogisch en niet steeds coherent. Er is nog een zevende personage, ene Perceval, die geen eigen stem krijgt, die hun aller ideaalbeeld is van een coherente persoonlijkheid, maar die precies halfweg in het boek verongelukt.
Dit alles gebeurt dus in een zeer poëtische stijl, die je eigenlijk niet echt verhalend meer kan noemen, maar eerder poëtisch. Dat vraagt van de lezer dus een volledige aandacht, maar is vaak van een grote schoonheid. De schrijfster slaagt erin om dit alles dan nog perfect onder controle te houden.
De voortdurende confrontatie van de personages met zichzelf en met de wereld, verplichtte mij ertoe om ook de confrontatie met mezelf aan te gaan. Daarbij komt dan in het boek ook nog de exploratie van al die individuen met hun eenzaamheid, hun samen leven met de groep, de gemeenschap, de tijd...
Voor mij plaatste Virginia Woolf zich met dit boek bij de allergrootste schrijvers van de 20ste eeuw, naast bv. Joyce en Proust. Zoals Rilkes archaïsch Apollotorso de kijker tot het besef brengt “Du musst dein Leben ändern”.

avatar van Donkerwoud
Moeilijk in te komen, maar jezus...wat was Woolf haar tijd verschrikkelijk ver vooruit!

avatar van Raskolnikov
3,5
Natuurlijk is The Waves doorspekt met symboliek over golfbewegingen, die o.a. het verloop van levens kenschetst. In zekere zin paste mijn grillige leeservaring ook wel in dat motief. Goed gemutst begonnen, liep ik steeds vaster in de moeilijk doordringbare kost. Op het punt af dat het vervelend begon te worden en ik blij was dat het er na ruim 200 pagina’s op zat. Maar… prikkelend was het toch ook. Diverse analyses na afloop hielpen helderder te zien wat ik soms al aanvoelde, maar nog vaker totaal gemist had. Pas als je het grotere plaatje ziet (wat eigenlijk pas na afloop kan) gaan de details waaruit het werk is opgebouwd spreken, was mijn indruk. Niet eerder las ik een roman direct een tweede maal, maar met The Waves heb ik dat om deze redenen wel gedaan. Dat was een verrijkende ervaring. Het werkt zelfs nog door bij het lezen van ‘gewone’ literatuur nadien, die, niet per se slechter, in avontuurlijkheid al snel schril afsteekt bij wat Woolf biedt.

Het gekke is dat The Waves op zichzelf heel overzichtelijk van structuur is. Reflecties van zes personen, gedurende hun hele leven. Niet helemaal ongelijk aan de interviewserie 7 Up, waarbij een groep Britten elke zeven jaar opnieuw bevraagd wordt over hun leven. Geen interactie tussen personages in The Waves, het lijkt haast een interview waarbij de vragen zijn weggesneden. In isolement uitgesproken reflecties over de personen zelf en de verhouding tot anderen.

Een tweede houvast biedt de titel, die zoals gezegd wijst op de symboliek en thema’s die te ontdekken zijn. Zelf intrigeerde me de samenhang tussen individuen (golfen) en het geheel (zee) waar ze onlosmakelijk deel van uitmaken. De personages worstelen daar in meer of mindere mate mee. Herkenbaar de golfbeweging die ook daarin te zien is: dan weer zich afzettend tegen anderen, de gemeenschap, dan juist weer verlangend naar de samenhang die daar vanuit gaat.

Dat The Waves toch zo lastig leesbaar is, zit hem vooral in de abstracte aard van de overpeinzingen en de hak-op-de-tak poëtische wijze waarop die beschreven zijn. Enige lucht, in de vorm van plot of beschrijvingen, ontbreekt. Daarbij is de stijl zéér consistent, je zou kunnen zeggen: eentonig. Echt een fan van Woolfs’ poëtische schrijfstijl zal ik denk ik nooit worden, maar ook hierin doet ze iets interessants. Het is namelijk bevreemdend om zes personen, in verschillende levensstadia, op precies dezelfde wijze te ‘horen’ praten. Toch ook weer een hint op de onderlinge verbondenheid van mensen?

Woolf vraagt behoorlijk wat van de lezer, maar de avontuurlijk ingestelde lezer, op zoek naar een onvergelijkbare leeservaring, wordt uiteindelijk wel beloond. Normaliter ben je geneigd om vooraf niet teveel te willen weten over een roman, omwille van de verrassing en het opdoen van een ongekleurde indruk. In het geval van The Waves zou ik toch aanraden vooraf een beeld over de inhoud proberen te krijgen, zodat des te beter gelet kan worden op hoe Woolf die heeft vormgegeven.

avatar van eRCee
Mooi stuk. Heb je al meer van Woolf gelezen? Ze heeft ook minder ondoordringbaar werk wat nog steeds heel bijzonder is. Met name dan Mrs. Dalloway en The years.

avatar van Raskolnikov
3,5
Dank je. Ja, Woolf is een schrijfster die ik om de zoveel jaar weer eens oppak. Orlando, Mrs. Dalloway en To the Lighthouse heb ik nu gelezen. Het was nav jou recensie over The Years dat ik er weer eens zin in had. The Years gaat zeker nog eens aan bod komen. Misschien dat ik die aangrijp om haar eens in vertaling te lezen, ik hik toch altijd wat aan tegen haar schrijfstijl in het Engels.

avatar van stefan dias
2,5
Een laag/matig cijfer. Niet zozeer voor het boek, waarvan de kwaliteit overduidelijk is, maar wel een eerlijke quotering van mijn leeservaring.

Het boek opent met een schitterende beschrijving van de zee bij het krieken van de dag. Dit wordt smullen.

Dan krijg je plots een zeer zintuiglijke beschrijving. 'Jinny says', 'Bernard says', Neville says'. Eén voor één komen sprekers aan bod. Ik lijk getuige van een zeer tekstueel theaterstuk. Alsof spelers naast elkaar op scène staan en één voor één een spot op hen krijgen, de anderen in het duister. Nu heb ik niet veel met volwassenentheater, na veel pogingen wil dat maar niet lukken. En ook hier gaat bijzonder stroef vooruit. Het blijft heel afstandelijk en abstract.

Hoewel de beschrijvende beelden soms bijzonder knap, ronduit schitterend zijn. Ik geef het dan ook op om dit als een doorsnee boek te lezen, maar concentreer me op de luttele bladzijden die ik per leesbeurt kan verwerken. Dat gaat even goed.

Maar de monotone stemmen kunnen mijn aandacht niet op het blad houden. Ik dwaal constant af, moet vaak herbeginnen. Ik ploeg tergend langzaam door de bladzijden. Ik word ook op mijn nummer gezet wat betreft mijn idee dat ik 'redelijk goed Engels kan'. Niet, dus. Ik slaag er ook niet in om echt onderscheid tussen de personages te merken. Ze blijven vaag voor mij. Te vaag.

Ik bereik de laatste bladzijde als een Tourrenner die de laatste col tevergeefs binnen de de tijd probeert te arriveren. Eindelijk…

WoutertjeWijze1986
Voor mij één van de mindere van Woolf, maar nog steeds de moeite waard.

Gast
geplaatst: vandaag om 07:07 uur

geplaatst: vandaag om 07:07 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.