Il Nome della Rosa - Umberto Eco (1980)

Prachtig boek. Nog nooit zo'n boek gelezen waarin literatuur, geschiedenis, cultuur, religie en spanning met elkaar zo’n ongelooflijk mooi, intelligent en spannend boek vormen. Geen gemakkelijk boek om te lezen met zijn lange beschrijvingen en lange dialogen. Je moet je wel door de eerste 100 pagina's doorworstelen maar naarmate je het verder leest is het een indrukwekkende roman met tevens een zeer mooie verfilming.

Probeer Melodieeen van Helmut Krauser eens. Er komt zelfs ene Umberto uit Bologna in voor.

Inderdaad een mooie verfilming

Ik ben gisteren in dit boek begonnen, valt me niet mee hoor. Het voorwoord en epiloog bevatten flink wat referenties etc. Maargoed Scorpia raad ons aan door de eerste 100 pagina's te komen, daar ga ik dan maar voor...

Er wordt vaak gezegd dat Eco dat met opzet gedaan heeft in dit boek, het eerste stuk extra saai maken zodat enkel de 'goede' lezers overblijven .

Heb het net uitgelezen en vond het werkelijk overweldigend! Hij weet de gewone verhaallijn zo geweldig te combineren met geschiedenis, dat je echt constant midden in het boek zit. Een van de beste, mooiste en meest geperfectioneerde boeken wat ik heb gelezen! 5*

Een fantastisch boek, sterk verhaal, met inderdaad ook een prima verfilming.

4,5 *

Ik heb 'm nu twee keer gelezen, maar zo enthousiast als ik de eerste keer was, zo lauw was ik na de tweede keer. Misschien dat dan de mankementen meer opvallen.

Welke makementen vallen dan erg op bij de tweede keer lezen, PeterW?

Ik heb het boek net uit, ik moet eerlijk zeggen dat ik behoorlijk snel door de eerste 100 bladzijden vloog, maar dat het juist daarna zo nu en dan wat trager ging.
Wat niet wegneemt dat ik dit zeker een sterk boek vind. Het is mooi dat, om Scorpia te quoten, literatuur, geschiedenis, cultuur, religie en spanning met elkaar zo’n ongelooflijk mooi, intelligent en spannend boek vormen.

Er wordt bijvoorbeeld enorm in opgesomd bij diverse beschrijvingen, en dat stoort, mij althans, enorm. Daarnaast spreekt ie over zaken die destijds helemaal niet bestonden of niet bekend waren, en dat vind ik nogal slordig. Zo heeft hij het b.v. over dinosauriërs en meer van dat soort gein.

Komt toch maar een paar keer voor, zo'n grote opsomming? Vond het niet de meest interessante momenten, maar ook niet echt storend. Misschien bij de tweede keer wel, maar die zal niet komen, aangezien ik maar heeel zelden een boek twee keer lees.

Dat is het probleem. De eerste keer had ik er ook niet zoveel moeite mee, maar de tweede keer stoorde het me wel. Er zijn veel boeken die ik vaker lees, maar ik denk dat dit wel de laatste keer was voor Eco.

Probeer anders 'Een Gezelschap van Leugenaars' van Karen Maitland eens. Ook een geweldige mix van spanning, geloof, bijgeloof, mythen en legenden.

Berichten verplaatst naar Umberto Eco

Schitterend boek, enorm goed geschreven, een heel spannend mysterie gesitueerd in de fantastische setting van een abdij vol verborgen ruimtes en verboden gangen. Het enige minpuntje vond ik de ellenlange theologische en geschiedkundige discussies, die naar mijn mening soms wat té lang duurden. Maar als zo'n discussie achter de rug is, weet je dat het mysterie zal verdergaan en er weer een paar spannende scènes te wachten staan.
Enorm goed boek dus. Zoals eerder gezegd een intelligente en spannende mix van literatuur, geschiedenis, cultuur, religie en spanning.

Helaas vond ik dit, blijkbaar in tegenstelling tot vele anderen, juist niet zo'n goed boek. Na een worsteling met de eerste 100 pagina's viel me niet echt een verbetering op. Door de massa aan beschrijving en dialoog gaat naar mijn gevoel een hele hoop sfeer verloren. Misschien ben ik hiervoor ook niet voldoende onderlegd, maar de brokken geschiedenis waren me te uitgebreid, waardoor ik al snel de draad kwijtraakte. Voor mij is een goed boek een vlot geschreven boek (en dan hoeft het niet om stationsromannetjes te gaan) en dat miste ik hier.

Op vakantie gelezen. Prettig amusement, al zijn de eerste 100 bladzijden een tikkeltje stroperig. Heb niet kunnen ontdekken waarom dit boek een grote reputatie heeft. Er komt nauwelijks een originele gedachte of observatie in voor. Maar toch aangenaam om te lezen.

Zeker een opmerkelijk boek van Umberto Eco. Hij slaagt erin om een hoop ingrediënten die schijnbaar niets met elkaar te maken hebben toch te verbinden met elkaar en om te vormen tot een spannend detective-verhaal met verrassende wendingen en die de lezer lang in zijn ban houdt. Het goede aan dit boek is de verscheidenheid erin. Iemand die houdt van een goed detectiveverhaal met een degelijke spanningsboog, zal hier aan zijn trekken komen. Daarnaast worden de intellectuelen onder ons zoet gehouden met enkele weetjes over bijvoorbeeld het nominalisme en andere strekkingen die karakteristiek waren voor de 14de eeuw. Ook de preken over de komst van de Antichrist en de hel, waren werkelijk om van te smullen (voor mij althans)! Super zijn ook de verwijzingen naar bestaande personen uit de geschiedenis. Zo verwijst de naam Jorge van Burgos naar niemand minder dan de schrijver van 'De Aleph' en 'De bibliotheek van Babel'; Willem van Baskerville verwijst naar Sherlock Holmes ('De hond van de Baskervilles) en naar Willem van Ockham etc.

Ook heel leuk is de titel. Ik vind het altijd fijn als je kunt discussiëren over de betekenis van de titel. 'De naam van de roos' kan naar ontelbare zaken verwijzen! vb. Verwijst het naar de rozenoorlog? Of verwijst het naar het meisje waar Adson verliefd op werd en waarvan hij 'niets, zelfs de naam niet wist'? Ook bestaat er een citaat van Shakespeare: 'Een roos. Een naam is het, meer niet. Geef haar een andere naam en het blijft een roos, die even zoet geurt'. Of verwijst het naar 'Le roman de la rose' en de eeuwige discussie in de middeleeuwen omtrent de vergelijking die men maakte tussen de roos en het vrouwelijk geslachtsdeel? Of zit er helemaal geen betekenis in de titel, net zoals een roos tijdens de middeleeuwen zovele ideeën weerspiegelde, maar heden ten dage al zijn 'namen is verloren' ? Haha: what's in a name?

Om op te wegen tegen al dit gewauwel, zijn er echter wel wat minpuntjes. Zo vond ik het einde tamelijk teleurstellend in die zin dat ik de reden die werd aangehaald voor de moorden, nogal flauw vond. (maar misschien is het omdat ik me op dat vlak wat minder kan inleven in de ideeënwereld van die tijd, ik weet het niet...) Ik vond dat een goed boek als dit toch een ingenieuzer einde had verdiend.

Daarnaast vond ik het jammer dat sommige passages uit het boek letterlijk kwamen uit middeleeuwse bronnen uit die tijd. De beschrijving van het timpaan van de kerk, in het begin van het boek, is bijvoorbeeld een letterlijk kopieersel uit een middeleeuwse bron. En dit kopiëren (of moet ik zeggen plagiëren?) doet hij toch vaak. Ik zou dit nog kunnen verdragen indien dit enkel zou gelden voor enkele zinnen (zoals een citaat), maar Eco doet het bladzijden-lang en hij neemt het over tot op de letter, zonder 'er zelf een draai aan te geven'.

Ondanks deze kleine minpuntjes, verdient Eco toch wel een pluim! Hij maakt geschiedenis toegankelijk door het te gieten in de aantrekkelijke vorm van spannend detectiveverhaal.

3,5*

Goed boek, hoor. Maar wel typisch die opgemerkte gekopieerde passages, Lanchals! Laat in ieder geval zien dat Eco ook maar een mens is

Toen ik die gekopieerde passages las, kon ik even niet geloven dat Eco een mens was!

Hij leek me eerder een papegaai...

Ik sluit mij hier bij aan. Wat een kwelling was dit. Opsommingen die veel te lang doorgingen, te veel (onnodige) en lange beschrijvingen, dialogen en andere (geschiedenis)uiteenzettingen die weinig ter zake deden, enzovoorts. Ook voor mij ging door dit soort zaken de sfeer verloren. En het haalde de vaart eruit. Dat past wellicht bij dit soort roman, maar op mij kwam het over als pretentieus geneuzel. Er is aangegeven dat Eco de eerste honderd pagina's met opzet saai heeft gemaakt. Of dat daadwerkelijk zo is weet ik niet, maar als dat zijn bedoeling was, dan is hij daar glansrijk in geslaagd. Ik zou het overigens een arrogante daad vinden, maar dat terzijde. Helaas merkte ik weinig verschil op toen die eerste honderd pagina's waren omgeslagen. En dus kan ik concluderen dat De naam van de roos niet voor mij is weggelegd. Over de kwaliteit van dit boek heb ik niets dan lof, maar ik heb he-le-maal geen plezier beleefd aan deze leeservaring. Als ik ruimschoots over de helft van het boek nog steeds níet in het verhaal zit, dan gaat het boek weer de kast in. En dan beroep ik mij op smaak, dat blijft een subjectief gegeven. De toebedeelde score is voor het ongelezen gedeelte. Misschien heb ik nog veel moois gemist, maar dat waag ik te betwijfelen.

Ach, het verhaal op zicht is zeker niet slecht, maar al die opsommingen e.d. (en historisch gezien de fouten die erin zitten) halen het inderdaad een heel eind omlaag.

Precies dit dus. Ook voor mij was het een weinig plezierige leeservaring. Het is een knap werk, een knap verhaal, maar geen doorkomen aan. Ben ik in dit geval maar de simpele ziel die liever naar de film grijpt

Mwah. Eco kan geweldig vertellen. Smullen vond ik de manier waarop hij na wat uitwijding over het een of ander het verhaal weer oppakte met zinnen als: 'Maar spin uw draad verder, o, mijn verhaal'. Ook heb ik genoten van de manier waarop Adson alles wat hij meemaakte verwerkte en over doordacht. De seksscène vond ik redelijk geniaal.
De grote spanningsboog is natuurlijk het aloude whodidit? Daar ben ik geen fan van, maar zolang dat slechts als kader dient om het vervolgens met andere thema's in te kleuren (zoals bij een Karamazow) ben ik meer dan tevreden. Eco doet dit natuurlijk ook met de armoedediscussie en ketterij. Toch had ik het idee dat hierbij niet echt een onderwerp uiteengezet werd, maar het eerder diende om de tijdsgeest neer te zetten. Andersom had ik het beter gevonden: als hij die tijdsgeest neer zou zetten om juist dat soort onderwerpen écht aan bod te laten komen (immers, voor slechts een goede detective heb je zo'n hele abdij- en middeleeuwencontext toch niet nodig?). Nu bleef het mijns inziens wat aan het oppervlak met slechts ruimte voor het standpunt van beide kanten en wat relativerend werk van William.
De detectivedraad zelf vind ik uiteindelijk ook tegenvallend: je kon van meet af aan aanvoelen dat het wel om een of andere doorgeslagen ideologische monnik zou gaan met psychotische grootheidswaanzin, en tsja, welk naampje dat uiteindelijk zou krijgen maakte me weinig uit. Zo rest er uiteindelijk niet veel meer dan een prachtig schrijven, een handjevol mooie inzichten en een weliswaar spectaculair maar toch niet bijzonder plot. Het naschrift maakt het er niet beter op trouwens: Eco wekt de indruk dat een waar levenswerk af te leveren en stelt zich daarbij weinig bescheiden op. Nee, De Naam van de Roos is een aardig boek, maar haar reputatie wat mij betreft niet waard.

Ik vraag me af hoe lang dit boek zou duren zonder de esoterische uitwijkingen? Waarschijnlijk zou het dan minder dan de helft zijn van wat het is!

Deze klassieker stond al tijden op mijn lijstje, omdat het over monniken in de Middeleeuwen gaat. Veel mensen vinden het een briljant boek, maar er zijn er ook veel die het vreselijk vinden. Ik heb het honderden bladzijden lang geprobeerd, maar het bleef langdradig met eindeloze theologische discussies en ellenlange beschrijvingen. Op tweederde van het boek ben ik gestopt en heb op Wikipedia opgezocht hoe het verder ging. Dit is ook echt een mannenboek: het draait om feiten en gebeurtenissen, maar er zit vrijwel geen emotie in.

(gelezen in 2019)

Het genre 'Vrouw' bestaat op BoekMeter niet meer, zullen we alsjeblieft geen nieuwe stigmatiserende genres invoeren?

Daar heb je wel een punt, zal ik dit voortaan alleen denken en niet meer zeggen

Door mijn naderende reis naar Italië kreeg ik ontzettend veel zin om een boek over het Christendom te gaan lezen. En daar het nog een beetje te vroeg was om een van mijn lievelingsboeken Jozef en zijn Broers nogmaals te lezen, werd het deze. Een aardige ervaring was dat, door de interessante beschrijvingen van en de denkwijzen over het Christendom en voornamelijk door de zeer mooie uitweidingen over de liefde (ook hierboven al aangestipt). Verder had ik net als bij de slinger van Foucault wel nog aardig wat weerstand bij de keuzes van Eco. Ik vond de vorm waarin er in detail wordt teruggeblikt op een gebeurtenis die decennia geleden afspeelde afstandelijk en ongeloofwaardig, de samenvattingen bovenaan de hoofdstukken overbodig (al kon ik die gewoon overslaan), de uitweidingen over sommige onderwerpen te lang en weinig interessant, en het gebruik van latijn zeer storend voor mijn leesritme (kill your darlings Eco). In principe kleine kritiekpunten in het grote geheel, maar samen zorgde ze wel voor een wat onevenwichtige leeservaring van een toch wel aardig boek.

Na de vreselijke leeservaring van José Saramago's Het Evangelie volgens Jezus Christus was ik toe aan een zeker leesgenot, maar alhoewel ik Eco's De Slinger van Foucault na een derde keer lezen beduidend minder was gaan vinden, besloot ik toch om Eco's De Naam van de Roos weer eens te hervatten en het was gelukkig weer heerlijk om me in de middeleeuwse abdij te bevinden te midden van monniken en andere lui. Dit is nog steeds mijn favoriete roman.