Il Nome della Rosa - Umberto Eco (1980)

Alternatieve titel: De Naam van de Roos

mijn stem

4,11 (264)

264 stemmen

Italiaans
Historisch / Detective

442 pagina's
Eerste druk: Fabbri-Bompiani, Milaan (Italië)

Het is de laatste week van november 1327 in een welvarende abdij in het noorden van Italië. Broeder William van Baskerville, een geleerde franciscaner monnik uit Engeland, komt als speciaal gezant van de keizer met een delicate diplomatieke opdracht naar Italië. Hij moet een ontmoeting organiseren tussen de van ketterij verdachte franciscanen en afgevaardigden van de paus. Al spoedig ontwikkelt zijn verblijf in de abdij zich echter tot een tijd vol apocalyptische verschrikkingen: Zeven dagen en nachten zijn William en zijn metgezel Adson getuige van de wonderbaarlijkste en voor de abdij hoogst zonderlinge gebeurtenissen. Er worden zeven geheimzinnige misdaden gepleegd, die de muren van de ontoegankelijke, labyrintvormige bibliotheek besmeuren met bloed. Angstige geruchten gaan door de abdij: niet allen heeft de abt iets te verbergen, overal worden sporen uitgewist. William, een voormalig inquisiteur, wordt door de onderzoekskoorts bevangen. De ontmaskering van de moordenaar gaat hem veel meer in beslag nemen dan de strijd tussen de keizer en de paus. Hij verzamelt aanwijzingen en ontcijfert manuscripten in geheimtaal. Steeds dieper dringt hij door tot de geheimen van de abdij...

nummer 101 in de top 250

Links

film (MovieMeter)zoek naar dit boek op bol.com

zoeken in: gebruikersnaamgebruikers bericht beide

<1 2 >

1 2

3,5

Geerard

geplaatst: 1 oktober 2021, 20:31 uur

Door mijn naderende reis naar Italië kreeg ik ontzettend veel zin om een boek over het Christendom te gaan lezen. En daar het nog een beetje te vroeg was om een van mijn lievelingsboeken Jozef en zijn Broers nogmaals te lezen, werd het deze. Een aardige ervaring was dat, door de interessante beschrijvingen van en de denkwijzen over het Christendom en voornamelijk door de zeer mooie uitweidingen over de liefde (ook hierboven al aangestipt). Verder had ik net als bij de slinger van Foucault wel nog aardig wat weerstand bij de keuzes van Eco. Ik vond de vorm waarin er in detail wordt teruggeblikt op een gebeurtenis die decennia geleden afspeelde afstandelijk en ongeloofwaardig, de samenvattingen bovenaan de hoofdstukken overbodig (al kon ik die gewoon overslaan), de uitweidingen over sommige onderwerpen te lang en weinig interessant, en het gebruik van latijn zeer storend voor mijn leesritme (kill your darlings Eco). In principe kleine kritiekpunten in het grote geheel, maar samen zorgde ze wel voor een wat onevenwichtige leeservaring van een toch wel aardig boek.

5,0

apocrief

geplaatst: 7 augustus 2022, 12:55 uur

Na de vreselijke leeservaring van José Saramago's Het Evangelie volgens Jezus Christus was ik toe aan een zeker leesgenot, maar alhoewel ik Eco's De Slinger van Foucault na een derde keer lezen beduidend minder was gaan vinden, besloot ik toch om Eco's De Naam van de Roos weer eens te hervatten en het was gelukkig weer heerlijk om me in de middeleeuwse abdij te bevinden te midden van monniken en andere lui. Dit is nog steeds mijn favoriete roman.

4,5

psyche (crew)

geplaatst: 19 augustus 2023, 14:55 uur

28 juli 2023 verscheen Stripversie De naam van de roos. Graphic novel 1.

In Tzum heeft Coen Peppelenbos hier op 15 augustus 2023 aandacht aan besteed.

In Zomertijd bijlage dagblad Trouw d.d. 19 augustus een recensie van Rob Schouten (€)

Iedereen las De naam van de roos in de vroege jaren tachtig, zo ook Rob Schouten. Al talmde hij even. Nu is er een stripversie. Een die stripliefhebber Umberto Eco vast zou kunnen bekoren.

2,0

RuudC

geplaatst: 12 juli, 11:46 uur

Drie maanden erover gedaan om dit boek te lezen. Effectief zal het een week of drie zijn geweest, want ik heb er ook een aantal andere tussendoor gelezen. Omdat mijn kinderen drie weken meivakantie hadden, zijn we toen maar op een mooie vliegreis geweest en De Naam van de Roos was taai om doorheen te komen. De hierboven beschreven eerste honderd taaie pagina's kloppen in die zin, omdat er van een verhaal nog niet echt sprake is. Dat komt inderdaad erna, maar het boek verbetert nauwelijks. De auteur zal bij mij vooral bekend komen te staan als Umberto Ego. Een schrijver die vooral graag zichzelf hoort praten en zijn personages vele pagina's lang dialogen (en monologen) aan theologisch geleuter laat voeren. Eco's schrijftstijl is an sich goed, maar het vormt een blubberlaag op een detectiveplot dat van zichzelf vrij mager is. Er gebeuren dingen in het verhaal waar ik na het lezen nog steeds vragen over heb. Worden ze niet verteld of heb ik ze gemist door de vermoeiende schrijftstijl? Zelf beschik ik wel over ruim voldoende historische kennis en ben ik theologisch voldoende onderlegd om de hoofdzaken te begrijpen, maar ik kan me voorstellen dat dit boek voor de meeste mensen te moeilijk en te langdradig is. Achteraf gezien, had ik dit boek gewoon in een hostel in Sri Lanka moeten laten liggen.

* denotes required fields.

<1 2 >

1 2