De Tranen van Kuif den Dolder - Nico Dijkshoorn (2009)

Ik wil hem wel lezen, maar wil iemand mij meer informatie verschaffen? of het überhaupt de moeite waard is. Ik ben niet zo'n hele grote fan van Nico's gedichten e.d.

Heb twee delen uit het boek horen voordragen door Nico Dijkshoorn zelf tijdens de Hard Gras tournee. De hele zaal lag werkelijk plat toen hij deze stukken voorlas. En dat wil echt wat zeggen bij het toch ietwat stugge Apeldoornse publiek. Humoritisch, mooi en goed geschreven, soms ontroerend.

En inderdaad, zijn gedichten zijn heel slecht (vooral bij DWDD) maar schrijven kan hij echt wel. Ook elke week in de VI lees ik als eerste zijn column. Scherp, spottend en altijd goed.

Zelf wil ik deze ook zeker gaan lezen.

Nico heeft gekozen om het het verhaal als een soort reportage te vertellen, dat blijkt een uitstekende keuze! Met leuke bruggetjes wordt het een goed en verslavend geheel.

Persoonlijk vind ik de benauwende sfeer van het plattelandsdorp erg boeiend. De droge humor werkte vooral in het eerste gedeelte.

Zeker de moeite waard om eens te lezen.

Zeer vermakelijk boekje van Dijkshoorn, dat ook nog een aardig kijkje geeft in het leven en roddel en achterklap van een boerendorpje in Drenthe.
Erg leuk idee, en een mooie sneer naar alle 'provincialen' die vaak de meest bijzondere verhalen hebben over voetballers van provincieclubs (Lenstra en co.). Vaak dezelfde verhalen, en iedereen scheen die personen te kennen, en dacht dat in elk geval. En iedereen heeft wel een anekdote. En dan natuurlijk nog de vaak genoemde -je had er bij moeten zijn- voetbalhumor. Typisch en herkenbaar. Lees een interview met een voetballer waarin geen mediatraining aan te pas kwam, en je krijgt van die onderbroekenlol te lezen.
De schrijfstijl is vrijwel hetzelfde als zijn stijl in vi-colums. Ook de grappen en typeringen lijken veel op die van de columns.
Dat is dan wel gelijk een minpunt. Elke geïnterviewde wordt letterlijk geciteerd, en allemaal praten ze als Nico Dijkshoorn. Daar had hij meer mee kunnen doen. Wat hij dan wel goed doet, is de interviews zo achter elkaar zetten dat er niet enkel een lopend geheel is, maar ook vele grappen komen er uit voort. De één noemt iets bijzonders, en een volgende exact hetzelfde, terwijl ze los van elkaar geïnterviewd zijn. Wel wordt dit iets minder naarmate het einde vordert. Maar zo nu en dan kreeg ik zeker een glimlach, maar in het begin van het boek lag ik soms echt dubbel.
Soms mooie verwijzingen: Abe Lenstra ging niet naar een grote Italiaanse club; ook van het wk1990 is maar 30% van alle rotzooi naar buiten gekomen, etc.
Overigens stond er wel een enkel foutje in het boek, maar geen idee of het van Dijkshoorn een fout is, of van één van de personages. Er wordt bijvoorbeeld gerept over de drie delen van de Godfather, maar in die tijd (speelt zich af in de jaren 70) was part 3 nog lang niet uit.
3.5*

Ben het met de gene hierboven eens dat wanneer je het boek voordraagt en de wisseling van personen die spreken overslaat, het als één persoon klinkt die je hoort spreken - inderdaad, Nico Dijkshoorn!

Voorts mbt Godfather trilogie: Kuif leefde in de 70s maar de geïnterviewden spreken vanuit het heden over die periode.

Heb in Groningen ook de Hard Gras tournee bezocht, jammer dat hij toen niet van de partij was..Werd getrakteerd op PF Thomése, Anna Enquist en Henk Spaan

Erg fijne stijl heeft Dijkshoorn in dit boek. Misschien een tikkeltje te lang, maar deze romantisering van de mythische legende is zeer aan te raden.

4*

Leuk kolderverhaal, slim verteld in interviewstijl, met name in het begin grappig. Zoals mjk87 al zegt stoort het wel een beetje dat Dijkshoorn maar één schrijfwijze hanteert, en vooral bij Anneke Veldkamp past dat niet echt.

Overigens: de meester van het kolderverhaal is natuurlijk Godfried Bomans. Vooral zijn Thomas Robert Spoon is hilarisch, maar ook de Pa Pinkelman-serie en De avonturen van Bill Clifford mogen hierbij gerekend worden. Aanraders dus voor de liefhebbers van dit boekje van Dijkshoorn.

Enorm grappig boekje. De wijze waarop hij de typische dorpscultuur, waar ik zelf ook deel van uitmaak en dus goed ken, vermengd met een voetbalclub en al de facetten daaromheen is om te gieren. De onbereikbare voetballer, zoals Kuif word neergezet, is de mooiste voetballer om over te lezen. Een type Marco van Basten. Ook erg grappig is de wijze waarop hij de teamgenoten van Kuif en zijn trainer neerzet. De trainer die altijd een zwak heeft voor zijn beste voetballer en hem ook altijd in bescherming neemt en de voetballer die voor Kuif de beste speler was en hem daarom verafschuwt; om te gieren.