Mrs. Dalloway - Virginia Woolf (1925)

Ongetwijfeld één van mijn favoriete boeken. Nog nooit zo een verlijdelijke beschrijvingen van licht en zinloosheid gelezen. Prachtig.
Met dit boek had ik pas echt de leeskriebels te pakken.

Absoluut een boek dat lieve robbert mij dan eens moet uitlenen. Hoe gaat het ermee?

Niet echt goed, maar toch beter als Septimus (leest het boek en ge kunt volgen). Als ik u nog eens zie zal ik het zeker meegeven.

Het is trouwens (op Mein Kampf na dan) het beste boek dat in 1925 is verschenen.

Ik ben dit nu aan het lezen en heb het moeilijk mijn aandacht erbij te houden. Dat komt omdat ik problemen heb met de vloeiende overgangen die Woolf maakt van rationele beschrijving van het verhaal naar poetische analogiën die de gevoelens van de karakters of bepaalde situaties moet beschrijven. Als die voorkomen dan 'blank' ik even en ga verder als het verhaal voor mij weer zin maakt.

Volgens wiki is dit een modernistische roman en daar heb ik het blijkbaar vooralsnog niet zo mee. Ik ga nog even doorbijten.

Na 3 maanden de "strijd" gestaakt. Blijkbaar ben ik toch niet gemaakt om boeken in het Engels te lezen. Intrigerend, maar een beetje te complex om me te blijven prikkelen. Doe ik in de toekomst nog eens over...in het Nederlands.

Je laat nu Het Proces van Franz Kafka even buiten beschouwing?

Misschien wel mijn meest geliefde boek. Een boek dat ik zomaar open kan slaan en beginnen lezen en op dezelfde manier weer kan dicht slaan. Werkelijk elke zin zit er "boenk" op Schitterend

Even off-topic: Los van de inhoud (want iedereen weet wat die is) is Mein Kampf een vreeslijk slecht geschreven rotboek. Een ware marteling, zo een slechte zinnen. Rommelig, lelijk en gemakzuchtig.
Nee, geef mij dan inderdaad maar "Het Proces" of gelijk welk ander boek uit '25.

Mrs Dalloway, het leesbaardere zusje van Ulysses.

Eén heel warme dag in het midden van juni.
Wandelingen door Londen die we op de voet kunnen volgen doordat de straten en gebouwen bij naam genoemd worden (en een ritje met de bus).
De dag wordt verteld in een ‘stream of consciousness’ door Clarissa Dalloway en een aantal andere personen. De wisseling van perspectief vindt vaak vloeiend plaats als de betreffende personen fysiek in elkaars nabijheid zijn (en elkaar soms niet eens kennen). Mooi gedaan.
Hoofdpersonen zijn Clarissa Dalloway en London-in-1923 die je beide heel goed leert kennen door alle vertellers samen.
Mrs Dalloway heeft een dochter van zeventien.
De dood komt voorbij in de vorm van een sterfgeval.
Al met al deed het me sterk denken aan Leopold Bloom in Dublin (Ulysses) waarbij in het geval van Mrs Dalloway de stijl(en) de inhoud niet in de weg zit(ten) maar juist versterkt.

Het idee achter het boek lijkt me wel een beetje gejat natuurlijk.

Vooral de stijl van Woolf maakt van Mrs. Dalloway zo'n geweldig boek. Het vloeiende verschuiven van het perspectief, het afwisselen van stream of consciousness en lyrische beschrijvingen, de woordkeuze, soms is het echt sensationeel. Over een straatzangeres:

Door alle tijden - toen het plaveisel gras was, toen het moeras was, door de tijd van slagtand en mammoet, door de tijd van de stille zonsopgang - stond die gehavende vrouw - want ze droeg een rok - daar te zingen - met haar rechterhand uitgestrekt, haar linker in haar zij geklemd, over de liefde - liefde die een miljoen jaar had geduurd, zong zij, liefde die zegevierde, en miljoenen jaren geleden had haar minnaar, die eeuwen dood was, klaagde zij, met haar gewandeld in mei; maar in de loop van de tijd, lang als zomerdagen en vlammend, herinnerde ze zich, met niets dan rode asters, was hij verdwenen; de geweldige sikkel van de dood had over de machtige bergen gemaaid en toen zij ten slotte haar vergrijsd en oneindig oud hoofd op de aarde legde, die nu niets meer was dan een ijzige sintel, smeekte zij de goden om een purperen bos heide naast haar te leggen, daar op haar hoge rustplaats, die door de laatste stralen van de laatste zon werd geliefkoosd; want dan zou het grootse schouwspel van het heelal afgelopen zijn.

Daarnaast is het de existentiële twijfel, de weemoed, het verlangen om de ander te vatten. De passages over Septimus zijn met name erg mooi. Het feit dat Woolf later zelfmoord zou plegen geeft deze thematiek nog meer lading. Dat is voor mij ook meteen een groot verschil met Ulysses (zie Pythia), dat veel meer een monument is, een experiment, groots wellicht maar gekunsteld, terwijl Mrs. Dalloway puur is, en daarom een veel beter boek. Prachtig.

Er is zojuist een nieuwe nederlandse vertaling uitgekomen.

Eindelijk herlezen, deze keer volledig, én in het Nederlands. Ik zat er echter niet volledig in: het stilzetten van de tijd en de meanderende stijl werkte voor mij de continuïteit soms tegen. Nog niet rijp genoeg…?
3,25*

Leuk weer eens wat van je te zien hier, JJ, was even geleden geloof ik?
Wat dat laatste betreft; ik zou je rijpheid zeker niet in twijfel willen trekken, maar het kan sowieso geen kwaad om een goed boek in een andere periode van je leven nogmaals te lezen.

Helemaal mee eens. Las dit boek lang geleden, maar begreep er niet
veel van. Toch tot de laatste bladzijde doorgelezen, misschien het
woordgebruik, de zinnen of gewoon de sfeer waardoor ik het toch een
mooi boek vond. Hetzelfde had ik bij Zwart Haar Blauwe Ogen van
Duras.

The leaden circles dissolved in the air

Zoals hierboven al werd opgemerkt is de invloed van Joyce's Ulysses erg aanwezig. Ook hier volgen we personages één dag in hun leven en laat Woolf de gedachten van haar verschillende personages vrij aan bod. Haar proza is zeer mooi, lyrisch en bevat een mooi ritme.

"She walked just a little way towards St.Paul's, shyly, like someone penetrating on tiptoe, exploring a strange house by night with a candle, on the edge lest the owner should suddenly fling wide his bedroom door and ask her business, nor did she dare wander off into queer alleys, tempting by-streets, any more than in a strange house open doors, or lead straight to the larder. For no Dalloways came down the Strand daily; she was a pioneer, a stray, venturing, trusting."


Het boek leest anderzijds vaak niet altijd vanzelf, al is dit zeker niet te wijten aan haar mooie en ook vlotte stijl, maar eerder aan haar erg uitgebreide woordenschat. Op dit vlak lijkt ze erg op Conrad die ook een Engels gebruikt dat niet altijd even gemakkelijk toegankelijk is voor iemand wie Engels als tweede taal heeft. Wel komt het bij Woolf iets minder geforceerd over als bij Conrad (hoewel het even geleden is dat is Conrad las en mijn Engels toen zeker niet even goed was; ik wil ook zeker geen kritiek geven op hem).

Woolf wil zeker niet alleen een verhaal vertellen, maar ook iets over haar tijd en leefwereld. Zo is er de kritiek op de psychiatrische begeleiding van die tijd dat aan bod komt via de verhaallijn van Septimus Smith, die in WO I diende en terugkeert met een Shellshocksyndroom, maar enkel rust krijgt voorgeschreven (Woolf kreeg deze zelfde behandeling ook voor haar psychische problemen).
Verder komt ook haar onvrede met de positie van de vrouw naar boven in de hogere kringen van die tijd. Dit wordt vooral mooi weergegeven in Elisabeth, Clarissa Dalloway's dochter, die een van de interessantere personages is.

Het verhaal is kort en we springen naar vele verschillende personages, maar Woolf weet deze vaak wel genoeg diepte te geven, waardoor ze niet te oppervlakkig blijven. Vooral met een personage als Lucrezia kon ik erg meeleven en we zien mooi haar eigen wanhoop wanneer zij er alles aan doet om haar man, Septimus, terug naar zijn oude zelf te brengen.

Een mooi boekje dat zijn status als klassieker zeker verdient.

Ik heb ook een gevoel dat romantiek als genre de lading niet helemaal dekt.
Ik heb eerder de indruk dat sociaal/psychologisch als genre de kern van het boek beter vat.

Of zie ik dat nu verkeerd?

Nog 1 stem, staat deze klassieker in de Top 250. Verbaasd me dat hij nog niet boven de 50 stemmen zat!

Ben een beetje verbaasd dat deze op Boekmeter haar meest gelezen roman is. Ik was er altijd van overtuigd dat To The Lighthouse haar bekendste was.

Al bij de eerste pagina's werd het me duidelijk dat ik een zeer bijzonder boek zou gaan lezen. Ik werd compleet omver geblazen door de fantastische schrijfstijl van Woolf. Er gebeurt niet zoveel, dat hoeft ook niet, Woolf bereikt voldoende diepgang in de weergaloze beschrijvingen van de denkwereld van haar veelal zwaarmoedige personages.

Het eindigde in een bovenzinnelijke theorie, die haar, met haar angst voor de dood, in staat stelde te geloven, of te zegen dat ze het geloofde, (niet tegenstaande al haar scepsis), dat, gezien het feit dat onze verschijning, het deel van ons dat zichtbaar is, zo vluchtig is, vergeleken met dat andere, dat onzichtbare deel van ons, dat zich zo wijd uitbreidt, het ongeziene zou kunnen overleven, teruggevonden zou kunnen worden, op een of andere manier verbonden aan deze of gene persoon of zelfs op sommige plekken zou kunnen rondwaren, na de dood. Misschien - misschien.

Ook de beschrijvingen van voorbijgaande dingen, als het vallen van de avond over Londen, zijn prachtig geschreven.

Als een vrouw die haar katoenen bloemetjesjurk en haar witte schort heeft uitgetrokken om zich in blauw en parels te kleden, zó was de dag zich aan het verkleden, deed dingen uit, stak zich in tule, veranderde in avond en met dezelfde, opgetogen zucht die een vrouw slaakt als ze haar onderrokken op de vloer laat glijden, legde de dag ook stof, hitte en kleur af; het verkeer werd minder; klingelende, snelle auto's volgden de rommelende vrachtwagens op; en hier en daar hing tussen het dichte gebladerte van de pleinen een intens licht. Ik trek me terug, scheen de avondschemering te zeggen,...

De melancholie bereikt tegen het einde zijn hoogtepunt als Woolf zich afvraagt of we niet allemaal gevangen zijn. Het leven is niet meer zijn dan het krassen op een gevangenismuur. Schitterend boek!

Prachtig boek met een prachtige schrijfstijl. Ik vond dit wel wat beter dan To The Lighthouse, hoewel dat ook een prima boek is. Maar hier grijpt ze me iets meer in het verhaal en vind ik het stilistisch net iets beter. En wat heb ik toch te doen met Septimus. Deze getraumatiseerde man die krankzinnig is geworden na de eerste wereld oorlog komt met vlagen terug in het Londen van 1923, waar hij andere figuranten van het boek aan zich voorbij ziet gaan in het park. Wat moet hij eenzaam zijn.. En wat heb ik ook te doen met zijn vrouw. Ik heb zelf meerdere opnames in de psychiatrie gehad en weet hoe het is om een psychose en ptss te hebben. Ik kreeg gewoon een brok in mijn keel als ik de stukjes waarin hij de hoofdrol had las. Echt knap geprofileerd. Maar goed, uiteindelijk is Woolf, net als veel van haar familieleden, geen vreemde van dit soort klachten. Zonde dat ze zichzelf heeft verdronken. Welk boek raden jullie nog meer van deze fantastische schrijfster aan?

Zie mijn top-10. (Ik zou er wel even wat tijd tussen laten zitten, om opnieuw omver geblazen te kunnen worden door haar weergaloze stijl.)

Erg literair, maar ik kon de helft van de tijd niet volgen waar het allemaal over ging. Zeer persoonlijk, individualistisch geschreven, als een stream of consciousness soms vol referenties nar plaatsen en personen in het Londen van de jaren 20. Moeilijk genietbaar, vond ik, maar wel hoog literair niveau.

Ik weet niet eens waar ik moet beginnen bij dit boek. Wat een pracht . Twijfel vs daadkracht, de lust, de liefde en het onverschillige. Schijn ophouden of toch echt ergens in geloven? Wat willen we nu eigenlijk echt als mens en wat wordt er van ons verwacht?

De vraag is of dat eigenlijk in wezen verschillende zaken zijn of dat het één niet zonder het ander kan bestaan.

Woolf verspringt zonder aankondiging tussen personages en hun perspectieven. Dit verloopt echter zo vloeiend dat je het idee hebt dat plotseling jouw eigen gedachten op de volgende pagina voorbij zouden kunnen komen. Deze perspectiefwisseling in combinatie met de flashbacks zorgen voor een hypnotiserende leeservaring waar je niet uit wilt ontwaken.

Dan hebben we ook nog Clarissa Dalloway zelf; wat een ongelooflijk sterk personage. Een echt mens, met echte gevoelens en gedachten. Geen door een auteur gekunsteld fictief persoon. Clarissa is het allemaal en tegelijkertijd ook allemaal niet: feministe of toch de vrouw van?, verliefd op de mannen in haar leven of is het toch Sally die haar hart heeft gestolen? En wat te denken over haar mening over hoe het met Septimus afloopt? En dat is het mooie; het maakt niet uit hoe het is, want niets 'is':
Het leven is enkel zichtbaar door de ogen van de aanschouwer.

Dit boek moet ik nog even een tijdje laten bezinken, voorlopig geef ik 4,5*.

Virginia Woolf is een van de modernisten die braken met de oude romanvorm. Het is geen spannend of ontroerend heldenverhaal op het platteland of in verre oorden, maar een nuchter relaas over enkele mensen die ronddolen in een moderne grootstad. Het springt bruusk heen en weer van het ene naar het andere vertelstandpunt, zodat dezelfde gebeurtenis uit verschillende invalshoeken getoond wordt, in de derdepersoonsvorm, in een subjectieve stijl, met gebruik van stream of consciousness.

Er is eenheid van tijd, plaats en handeling. Alles speelt zich binnen één etmaal af, al zitten er jeugd- en oorlogsherinneringen in verwerkt. Het gelui van klokken, waaronder de Big Ben, benadrukt het verstrijken van de uren. De locatie is beperkt tot Centraal Londen, in een snobistisch milieu met politici, edellieden en herenhuizen met personeel. De intrige splitst zich op in uiteenlopende verhaallijnen, maar tegen het einde komen die terug bijeen.

Clarissa Dalloway komt koud en afstandelijk over. Bloemen dienen om haar innerlijke leegte te camoufleren. In tegenstelling tot haar dochter is ze atheïstisch. Uiterlijk wordt haar etentje een succes, want zelfs de eerste minister komt opdagen. In juni 1923 was dat Stanley Baldwin. Dat haar jeugdliefde Peter vaak met z'n zakmes speelt, toont aan dat hij nooit echt volwassen geworden is. Sally is van een rebelse tiener in een brave huisvrouw veranderd. Septimus lijdt aan waandenkbeelden ten gevolge van shellshock. Je krijgt de indruk dat de hele samenleving uitgehold is sinds de Grote Oorlog. Het is geen vrolijke literatuur, maar wel een invloedrijk boek dat je zonder handleiding kunt lezen.

Na The Waves, waar ik me werkelijk door moest zwoegen, beviel Mrs Dalloway me al veel beter. De schrijfstijl lijkt bijna impressionistisch, de pen/camera focust op een karakter stijgt dan dronegewijs op om even verder te landen bij een ander personage. Dit gaat niet hak-op-de-takkerig maar gebeurt vloeiend. Ik glij nu dus iets vlotter mee in deze 'stroom' van bespiegelingen, indrukken, gebeurtenissen.
Toch betrap ik me er alweer op dat ik zelf sneller afgeleid ben dan doorgaans het geval is wanneer ik een boek lees. Het boekje is dun, de pagina's schaars bedrukt… en toch wil het maar niet vlotten.
Gaandeweg toch ook weer een beetje ergernis die de kop op steekt, want dit speelt zich volledig af in de upperste van upperclasses in Engeland, iets wat hier uiteraard ook bestaat, maar toch niet in die mate zoals het daar het leven beheerst. Wereldvreemd?
Enfin, er gebeurt van alles en gebeurt vooral van alles niet. Er wordt gebabbeld, maar nergens gepraat. Het goede, het beste ligt ver achter de personages. Sally Seton! Nu is het vooral keaping up appearances. Dit boek kon me net genoeg boeien om Woolf nog niet op te geven. Want het boek zit vol met 5-sterrenmomenten, zoals de loden cirkels van de Big Ben die de tijd laten trillen en nog veel meer moois… alleen wil het geheel niet tot mij doordringen. Het is bewonderenswaardig, maar gek genoeg kan ik er niet echt van genieten. Zal wel aan mij liggen…

Goed. Soms wat verwarrend omdat Woolf nogal eens switcht van personage zonder duidelijke knip maar dat is ook de kracht van dit boek. Dit boek leest echt als één soepel lopend verhaal waarin je soms echt wordt meegezogen. Prachtig hoe ook de sfeer van de stad en de warmte van die zomerdag naar voren komen, op dat vlak is dit een erg fijn boek. Niet elke zijplot is even boeiend, vooral die rond Septimus Smith wist me niet echt te interesseren of raken. Allicht juist een belangrijke personage als personificatie van diegenen die ongelukkig uit de Grote Oorlog zijn gekomen maar mij deed dat minder. Maar juiste andere delen zijn weer echt uitstekend. 4,0*.