Het Bittere Kruid: Een Kleine Kroniek - Marga Minco (1957)

Aanrader voor de knurfies onder ons welke een boek op niveau moeten lezen maar niet voor de dikkere boeken willen gaan! Ook deze vind ik niet bepaald 'flopperig', nog best leerzaam ook als je in de 4e klas zit o.i.d. 3* van mij

Ik heb het boek gelezen voor Nederlands, omdat het zo goed/mooi scheen te zijn en je het mocht gebruiken voor je literatuurlijst.
Ik heb het uitgelezen, (gelukkig lees ik heel snel en was ik er met een half uur vanaf) maar verschrikkelijk, wat een saai boek.
Toen ik het uit had dacht ik echt; ja, waar ging het nu over en wat heeft ze gedaan?
Ik zal wel iets gemist hebben, maar ik vond het echt helemaal niks.
Daarom 1* voor de moeite van het schrijven.

Weer zo'n boek dat zich afspeelt in de Tweede Wereldoorlog, dus heeft het automatisch al mijn aandacht.
En het is ook gewoon boeiend om te lezen allemaal, en een dun boekje waar je dus zo doorheen bent. Ik heb hem misschien nog wel in een dag uitgelezen. En ik ben een vrij langzame lezer.

Kende deze titel vooral van de middelbare school velen lazen dit vanwege de dikte. Zag deze staan, en had toch tijd in de bieb, dus daar maar eens gelezen. Met recht een tussendoortje, waarvan je dacht: wat is het dat dit op de leeslijst mag staan.

Het verhaal stelt niet veel voor. Personages lijken door het tempo te worden geleefd. Van hot naar her, even nog een schrikmomentje, de Duitsers op de stoep, en alles is dan weer afgevinkt. Geen verdere uitdieping, emotie bij wat dan ook, als lezer voel je ook in het geheel niets.

In '57 ongetwijfeld nog wel van belang, tegenwoordig voegt dit weinig toe aan alles wat je gelezen en gezien hebt. 1*.

Morgen verschijnt de vijftigste druk.

Best een indrukwekkend verhaaltje. In kaal en afstandelijk proza doet Minco uit de doeken hoe haar familie te maken krijgt met de holocaust. Af en toe lopen de rillingen je over de rug. Maar het geheel is mij toch iets te sober.

Mooi boek, waarin op een hele subtiele wijze het verdriet van de holocaust wordt verwoord. Pijnlijk is bijvoorbeeld het hoofdstuk waarin de hoofdfiguur haar speelgoed maar weggeeft aan een buurmeisje, omdat ze er toch niet veel meer aan zal hebben. En het buurmeisje met een groot plezier grasduint door de speelgoedcollectie. Ook de oom, die, na de oorlog, elke keer naar de tramhalte wandelt in de hoop zijn familie weer te zien.
Nergens de harde realiteit van soldatenlaarzen en concentratiekampen, maar wel die andere realiteit: een wegkijkend Nederland, een verdriet dat niet onder woorden kan worden gebracht.

De uitspraak van CPNB-directeur Eveline Aendekerk, ik citeer: ''Als je niet veel leest en je moet Het Bittere Kruid gaan lezen, dan worden al je vooroordelen over lezen bevestigd. Dan wordt vrij vakkundig het leesplezier eruit geramd'' vind ik een van de stomste opmerkingen die ik in tijden heb gehoord en dat is dan de directeur van het CPNB.

Ik ben het volledig met haar eens.

Ik vond dit blijkbaar niks, maar ik kan me echt helemaal niets meer hiervan herinneren. Zelfs niet na m'n review gelezen te hebben.

Zie ook:
Boekennieuws - BoekMeter.nl

Schrijfster Marga Minco op 103-jarige leeftijd overleden via nu.nl

boek uitgelezen? Zet hierna Rika Jansen op: "Amsterdam huilt".
Dan snappen degenen die dit boek niets vinden waarom een ander dit boek wel hoog waardeert. Het is een boek van een ooggetuige en geen fictie.

Droog en sober ooggetuigenverslag van de Jodenvervolging in Nederland. Dat is op zichzelf al de moeite van het lezen waard, maar een roman kan meer doen, en dat doet Het Bittere Kruid ook. Dat vervolging tot vereenzaming leidt, vormt hier allereerst een fijne rode draad. Tevens bevat het boek twee scenes - Het buurmeisje dat even een racket komt 'lenen' en de oom die maar blijft wachten op overlevenden - die zowel subtiel als pijnlijk zijn. Toch is het verhaal net té sober, waardoor ik het enigszins vereenzelvigde met andere getuigenissen uit deze periode. Ik mis iets dat het verhaal laat opvallen. Al is het vanuit geschiedkundig opzicht juist pijnlijk dat het lot van de familie Minco verre van uniek was. Niettemin vormt ook dit boek een aangename leeservaring.