Lijkt me moeilijk voor vertaalster Suzan de Wilde om de taalgrapjes van Bryson over de verschillen tussen Brits- en Noord-Amerikaans Engels over te zetten in het Nederlands. Ook geeft zij een hoofdverpleger uit de inrichting waar Bill tijdelijk werkt,de naam John Vrolijk. Zal wel John Gay zijn geweest. Het boek is van 1995 en komt voor iemand die Engeland vaak bezoekt, nogal gedateerd over. Bill doorkruist het eiland te voet, per bus of per trein. Soms huurt hij een auto, zoals in Cotswolds,waar de verbindingen slecht zijn. Alles wordt in een smeuige stijl met de lezer besproken. Zo vond ik het leuk dat hij kasteel Welbeck bezoekt,waar de hertog van Portland W.J.C. Scott-Bentinck had gewoond. De man was tijdens zijn leven kluizenaar en alleen daarom al had Bryson een zwak voor hem. Maar ook Bill zelf heeft zijn zwakke momenten en dat verbloemt hij niet. Zo schiet hij tegen een hotelhouder in Weston upon Mare vreselijk uit zijn slof. Later schaamt hij zich rot, te meer omdat de hotellier hem goed blijft behandelen. Excuses schieten te kort. Hopelijk heeft de man later dit boek gelezen. Tijdens zijn reis leest Bill “The Kingdom by the sea” van Paul Theroux en het is onvermijdelijk dat er af en toe vergelijkingen met dit boek worden gemaakt. Ook Wales en Schotland worden met een bezoek vereerd. Vorige week las ik ‘Het verloren continent’ over Bryson’s rondreis door de Verenigde Staten. Hoewel het Verenigd Koninkrijk mij vele malen dierbaarder is dan Amerika, moet ik erkennen dat ik dat boek toch beter vind.