Buzz Aldrin, Hvor Ble Det av Deg i Alt Mylderet? - Johan Harstad (2005)

Het volgende boek wat ik van plan ben te gaan lezen. Ben erg benieuwd naar dit debuut van een 22-jarige schrijver.

Volgens mij mis ik iets. Het boek leest weliswaar als een trein, mede doordat een overgroot deel van de zinnen (overbodige) handelingen beschrijft, en het begin is ijzersterk, maar verder vond ik het qua verhaal toch wel een erg bijeengeraapt zooitje. Je kan zeggen: dat gaf juist het (warrige) karakter van de hoofdpersoon weer, maar mijns inziens werd dat niet bepaald bekwaam gedaan, omdat ook zijn omgeving zich tamelijk vreemd gedroeg, en zijn warrige momenten niet door alle scènes heen zaten verweven, maar plotseling opkwamen. Alsof de auteur af en toe vergat wat voor hoofdpersoon hij eigenlijk wilde maken. Verder wel enkele raken zinnen, een originele stijl en een lekker tempo, maar echt goed? Nee, dat vond ik dit boek toch nergens - op de eerste vijftig bladzijdes na misschien.

Ruime drie sterren.

Ik denk zelf dat de auteur een zelfde schrijfstijl als Murakami heeft beoogd. Dus geen vooropgezet plan waarin alle karakters een functie hebben voor het plot, maar al schrijvende de eigen karakters verkennen en ze voorzien van een zekere achtergrond. Het verhaal wordt dan ook minder gestuwd door het plot maar vooral door sfeerbeschrijvingen.

Knappe debuutroman van een Noorse twintiger, die haarfijn een beeld weet te schetsen van een man die zichzelf voorhoudt dat het beter is om tweede te zijn in alles. Er zitten enkele zeer vernuftige taalkundige vondsten in zoals die schitterende eerste zin: '' De persoon waarvan je houdt bestaat voor 72.8% uit water en het heeft al dagen niet geregend.'' Johan Harstad schetst een warm en surrealistisch beeld van een groep mensen die met elkaar verbonden zijn via een soort beschermde woonvorm, maar die ondanks de ogenschijnlijke veiligheid daarvan toch te maken hebben met de bitterheid van de realiteit. De ik-figuur is zo'n typische figuur waarmee de debutant aan komt zetten: de immer twijfelende adolescent die alles maar zwaar op de hand neemt. Het boek verliest zichzelf in een stortvloed aan details en het blijft dus tot aan het einde toe een tikkeltje stuurloos aanvoelen, zelfs de grote dramatische gebeurtenissen missen een uiteindelijke punch en lijken van weinig invloed op het verloop der dingen. Ook zijn de bijrollen een beetje gezichtsloos, je leert ze nooit echt kennen.

Een aanrader voor mensen die niet lekker in hun vel zitten. Door dit boek ga je je echt beter voelen.

Man voelt zich een radertje in het systeem en is daar content mee. Als zijn relatie wegvalt, omdat hij te onzichtbaar is, vertrekt hij naar de Faroer Eilanden en vindt zichzelf daar weer terug na een zenuwinzinking. Mooi vertelt door de debutant. Hier en daar uitstapjes in het verhaal, maar het verveelt nooit. Het verhaal raakt je. En dat voor meer dan 500 bladzijden. Geen geringe prestatie.

Dit is het derde boek van Harstad wat ik in korte tijd heb gelezen en, achteraf gezien, had ik beter met het eerste boek kunnen eindigen. Want Max, Mischa en het Tet-offensief staat op eenzame hoogte en laat Ambulance en dit boek enigszins vertwijfeld achter. Het is absoluut geen slecht boek, laat ik daarover heel helder zijn, integendeel. Het boek leest als een trein, dendert in volle vaart voorbij, wringt zich door grillige heuvels, langs scherpe bochten en als lezer ben je op je hoede. Je wordt meegesleurd en denkt niet aan uitstappen. Maar zo nu en dan dreigt de trein te ontsporen, het schuurt zo af en toe net iets te dicht langs een diepe afgrond, het verliest even de kracht en de snelheid die de rit tijdens grote delen zo interessant maken.

Hoofdpersoon in het verhaal Mattias. Je bevindt je las lezer voortdurend in de gedachtewereld van Mattias, een wereld waarin realiteit en fantasie voortdurend in elkaar lijken over te lopen. Mattias heeft Buzz Aldrin, de tweede man op de maan, als grote inspiratiebron. Waarom moet je altijd voorop lopen? Hij wil zo weinig mogelijk opvallen, zou soms liever verdwijnen. Gaandeweg het boek begrijp je als lezer steeds beter waarom. Heel mooi gedaan.

De stijl van Harstad is zoals ik van hem gewend was: snel, golvend. Het vliegt soms alle kanten op en leest als het luisteren naar jazz. En als lezer liet ik me meevoeren. Ik las het boek binnen no-time uit. Maar waar het bij Max, Mischa & het Tet-offensief allemaal lijkt te kloppen, komt het hier soms nog iets te gekunsteld, iets te geforceerd over. Maar, dat realiseer ik me wel, misschien heeft dat te maken met het feit dat ik te veel van hem heb gelezen de afgelopen weken. Misschien had ik even pauze, even afstand moeten nemen. Wellicht was ik dan milder voor Harstad geweest. Zoals een astronaut vanaf de maan ook alleen maar milder kan worden voor alles wat er zich op Aarde afspeelt.

Gisteren de theaterbewerking hiervan gezien (in 't Arsenaal in Mechelen, geschreven en gespeeld door Charlotte Vandermeersch) en die heeft me enorrrm veel honger bezorgd naar dit boek.

Doordat op Boekmeter iemand Max, Mischa en het Tet-offensief van deze schrijver ging lezen ging ik even kijken hoe wat en waarom qua deze schrijver. Dag later was ik bij de goede doelen goedkope boeken winkel en verdomd, daar stond dit boek voor 2 euro. Omdat toeval niet bestaat, of omdat toeval wel bestaat, hetgeen ook zou kunnen, heb ik het boek gekocht. Gezien de biep stapel nog 3 boeken telt en ik ook de Hannibal Lecter trilogie heb gekocht vanwege het enthousiasme hier zal het misschien nog even duren voor ik er in begin, maar fijn om te weten dat mocht deze me bevallen ik zijn beste boek nog voor de boeg heb.

Ik lees het boek momenteel
Abubakari Edit: Max, Mischa en het Tet-Offensief

Wat lees je nu

Mooie manier om nieuwe boeken en schrijvers te vinden.