Les Saisons - Maurice Pons (1965)
Alternatieve titel: De Seizoenen
Frans
Psychologisch
213 pagina's
Eerste druk: Éditions Julliard,
Parijs (Frankrijk)
De vreemdeling Siméon komt van over de bergen in een ruwe boerengemeenschap die leeft van linzen en linzenbrandewijn. Het is de zestiende maand van de herfst, het druipt, het regent, het is koud: de toon wordt direct gezet. Hij wordt bekogeld met een schapenschedel waaraan hij zijn grote teen kapot schopt. De verwonding zet zijn lichamelijke aftakeling in gang. Hij vindt onderdak in de plaatselijke herberg, gedreven door madame Ham, die lijdt aan elefantiasis. De gemeenschap is vijandig, wreed. Siméon heeft papier bij zich want hij wil schrijven, het verhaal vastleggen van zijn dode zusje Enina. Deze indringende herinneringen staan genoteerd in zijn hier en daar ingelaste dagboek. Het dorp benoemt hem uiteindelijk tot regenmeter en maakt zo zijn schrijverschap onschadelijk. Hij is niet langer een vreemdeling. Maar na de regen treedt de vorst in.
Maurice Pons schreef De Seizoenen met gesloten gordijnen om zich niet te laten afleiden door het zonnetje buiten en zodoende in de juiste sfeer te blijven.
De roman is opnieuw uitgegeven door Uitgeverij Vleugels. Gelukkig maar, want de oorspronkelijke uitgave van Coppens & Frenks is nauwelijks nog te vinden.
Zelf heb ik nog zo'n fraai exemplaar van Coppens & Frenks en op het omslag staat een prachtige foto van een desolaat winters berglandschap. De inhoud van het boek is echter niet zo mooi als het er aan de buitenkant uitziet...je zou het een drol in cadeauverpakking kunnen noemen.
De protagonist Siméon gaat naar het bergdorp om te schrijven, maar de vijandige boerenbevolking maakt hem het leven zo moeilijk dat hij daar niet de kans toe krijgt. Zijn optimisme is bewonderenswaardig en hij ondergaat de verschrikkingen, die hem zelfs enkele ledematen kost, tamelijk gelaten.
Het leven in het bergdorp en de strijd om het bestaan van de bevolking wordt tot groteske proporties uitvergroot in de roman. De dorpsbewoners wentelen zich in hun eigen vuil, het enige monument in het dorp besmeuren ze met uitwerpselen en is een stortplaats van kadavers...
Toch heb ik zelden zo gelachen om een boek!
Privacy settings - volkskrant.nl