The Death of Bunny Munro - Nick Cave (2009)

ik kom net terug van Nick Cave's voorstelling van het boek in de Arenberg Schouwburg in Antwerpen, ‘An evening of reading, music and conversation with Nick Cave’ samen met Warren Ellis en Martyn Casey: magnifiek! ik kijk er erg naar uit het zelf te lezen!

Even een gewetensvraag: leest men dit boek in de oorspronkelijke taal of een nederlandse vertaling? Het laatste is voor mijzelf geen optie omdat ik bang ben de nuances te missen, maar ik hoor graag wat de anderen ervan denken!

Ben een liefhebber van de muziek van Cave en las daarom dit boek. Zijn debuutroman kwam ik haast niet door maar ik had besloten om een van mijn helden toch maar een tweede kans te geven.

Hoewel Cave niet echt een groots schrijver is slaagt hij er wel in om in vergelijking met zijn debuut heel vlot en met veel zwartgallige humor te schrijven. Zijn personages zijn best de moeite en je blijft door alle absurde verwikkelingen toch geboeid lezen. Ik heb me hier best mee vermaakt maar luister toch liever naar zijn muziek.

En ingaande op mijn voorganger. Zelf heb ik het boek in het Nederlands gelezen. De inhoud is hier en daar nogal plat en ik kan behoudens de laatste zin niet zeggen dat ik het slecht vertaald vond. Wil je echter puur voor het orgineel gaan dan zou ik hem natuurlijk in het Engels lezen.

Oorspronkelijke taal, definitely! Hij schrijft zo flitsend, daar leent de Nederlandse taal zich niet voor. Tenzij je Jules Deelder heet, maar die houdt zich helaas niet met vertalingen bezig. Veel woorden waar zelfs een Engelsman nooit van gehoord heeft, maar dat leidt absoluut geen moment af.

Eindelijk een schrijver die op gebied van kutjes en drank even goed schrijft als Bukowski en hij weet nog te ontroeren ook. Ik twijfel tussen de 4,5 en de 5, maar ik kies voor de eerste.

'Schoenmaker blijf bij je leest'
Laat Nick Cave maar gewoon doen waar hij echt goed in is......
Dit is best een vlot boekje om te lezen hoor en af en toe nog grappig ook ,maar over de hele linie genomen komt het helaas fiks te kort.

Zwartgallig boek over het gore leven van Bunny Munro

De Australiër Nick Cave is vooral bekend van zijn donkere, groezelige rockplaten met The Bad Seeds. Ook timmerde hij met de band Grinderman aan de weg. Maar als romancier is hij amper bekend. Erg productief is hij ook niet, want pas 20 jaar na zijn debuut And the ass saw the angel is dit jaar The death of Bunny Munro uitgekomen. De boeken delen met zijn muziek de zware, donkere sfeer en de thema's dood, liefde en religie. Vooral zijn debuut doet erg Oud- Testamentisch aan, de tweede roman is al veel realistischer.

Maar dan wel realisme met een dikke zwarte rouwrand, want een vrolijke boel wil het niet worden in Caves proza. De titel kondigt de afloop al aan. En vanaf het begin weet je waar je met dit boek aan toe bent. 'I am damned', laat Cave hoofdpersonage Bunny Munro denken. De huis-aan-huisverkoper van schoonheidsproducten zit halfdronken op de rand van zijn hotelbed. Hij belt met zijn vrouw Libby terwijl in de badkamer een hoertje wat zit te rommelen. Bunro doet alsof hij ver van huis is, vanwege werk, maar eigenlijk zit hij vlakbij en ontvlucht hij zijn depressieve vrouw om zich in sex en drank te storten.

Als zijn vrouw bij thuiskomst dood blijkt te zijn, staat Munro in zijn eentje voor de zorg voor hun negenjarige zoon Bunny Munro junior. (Het is overigens al een zeer sarcastisch gegeven dat Munro ook zijn zoon weer met die belachtelijke naam Bunny heeft opgezadeld, alsof zijn zoon het absoluut niet beter mag hebben in zijn leven dan de vader.) Munro besluit op pad te gaan met zijn zoon en samen rijden ze stad en land af, langs allemaal adresjes waar hopelijk gewillige vrouwen op de topverkoper zitten te wachten.

Munro is een walgelijke loser. Cave zet de man in al zijn banaliteit neer. Het hoogste genot van Munro is om aan de private parts (ik omschrijf het decenter dan Cave) van Killy Minogue en Avril Lavigne te denken, iets waarvoor Cave zich in een nawoord richting beide zangeressen verexcuseert. Maar Munro groeit tegelijk ook uit tot een antiheld, tot een man met wie je diep en diep medelijden krijgt. En dat medelijden is zo groot dat je Munro op den duur zijn daden bijna niet meer kwalijk neemt.

Het mooie van deze roman is dat zijn zoon Bunny jr. dat zeker niet doet. Het is hartverscheurend om te lezen hoe dit kleine kereltje apetrots is en blijft op zijn pa, ondanks de manier waarop hij de zorg voor zijn zoon op zich neemt. Ook als duidelijk is dat Munro zich compleet de vernieling in helpt, blijft zijn zoon van hem houden. Het lijkt wel zijn lot, want steeds vrees je dat Munro zijn zoon in al die ellende meesleept. Want de dood van Munro staat wel op het kaft aangekondigd, maar welke Bunny Munro overleeft dit boek eigenlijk niet?

Cave is misschien geen Nobelprijswinnende auteur, maar zijn manier van schrijven grijpt wel aan. Hij weeft soms licht poëtische beschrijvingen door zijn boek, maar houdt het meestentijds eenvoudig en daarmee doeltreffend. Het leven van deze mislukkeling wordt in al zijn grimmige details opgedist, tot je er genoeg van hebt. Maar het werkt heel goed. Cave heeft van Munro een personage gemaakt om uit te kotsen, en toch ga je volledig op in dat gore leventje van hem. Hij laat je uiteindelijk met verbijstering achter, terwijl je stiekem voor jezelf moet bekennen dat je toch een klein beetje van deze desperate vader en zijn oneindig lieve zoon bent gaan houden.

Net als Nick en de hoofdpersoon van dit boek ook altijd een passionele inclinatie tot vleselijke fixatie inzake de sensationele feminine attractie genaamd Avril Lavigne bij me gedragen.

Weet nog, slechts een kortstondige flits op het scherm. Onmiddelijk door de knisperende hitte bevangen.

Geen andere keus mogelijk, even voor summier tijdsbestek van de wereld afgewend, de deur gesloten.

Noodzakelijk de woest krioelende wateren afgezwakt, de verstoorde stroom van gedachten weder tot rechte paden gebracht.

Eventjes de hete stoom van de ketel gefapt.

Met name die tijd van dat blond met die spaarzaam roze verfijning.

De sublieme belijning van die tot fysiek naderende perfectie gevormde vrouwelijkheid.

Krijg nog spontaan een sensuele siddering vanuit mijn tenen over mijn rug naar het meest centraal gelegen als ik er nu even aan denk.

Altijd een zwak voor Avril gehad.

Geweldig Snuifdoos.

Ik heb "And the ass saw the Angel" ook gelezen, dat was geen vlotte leeservaring. Dus om nou te zeggen dat ik uitkeek naar nog een roman van Nick Cave... mwoah.
Maar ik ben toch wel benieuwd geraakt naar dit boek, doet me wel een beetje aan Irvine Welsh' universum denken. Dus gereserveerd bij de biep en binnenkort de avonturen van Bunny & Bunny lezen.

Zwarte humor met een unhappy end (zie daarvoor de titel). Welke van de drie Bunny Munro’s sterft blijft lang de vraag. Volledig over de top verhaal uit het universum van Irvine Welsh, een stuk vlotter weglezend dan Cave’s eerste boek, onderhoudend en op zijn tijd best grappig. Maar Nick Cave blijft toch een betere muzikant dan schrijver.

Meer:
Boekeman: De dood van Bunny Munro – Nick Cave | Abubakari de Vries' Blog - abubakaridevries.wordpress.com