Travesuras de la Niña Mala - Mario Vargas Llosa (2006)

Alweer een geweldig boek van de grootste Zuid-Amerikaanse schrijver na Marquez. Het opzet van deze roman is even vergezocht als fascinerend: de hoofdpersoon is van kleins af smoorverliefd op een vrouw, die zijn liefde wel wil verdragen, maar wiens ambitie zo torenhoog is dat ze hem eigenlijk vooral minacht, hij die zo tevreden is met zijn baantje en het feit dat hij in Parijs woont. Hij heeft zijn droom bereikt en schikt zich daarin, zij wil steeds hoger komen, en heeft daar werkelijk alles voor over. Telkens opnieuw neemt ze een andere identiteit aan, wist haar hele verleden en papt met een nieuwe rijke en machtige kerel aan, waarna ze een tijdje uit Ricardo's leven verdwijnt, tot hij haar opnieuw tegenkomt.

Het boek heeft in de eerste hoofdstukken een heel duidelijke structuur, waarbij je op den duur bijna kunt voorspellen hoe alles gaat verlopen en wanneer het nog maar eens van nul af opnieuw gaat beginnen, maar juist als je je daarin schikt en je meer op de details dan op het kader begint te focussen, verandert het verhaal totaal en loopt het in die richting verder tot een behoorlijk onverwacht einde. Heel sterk is dit globale verhaal niet, ik had ook de nare indruk dat er een soort moraal in zat, maar dat is ook niet de reden waarom je het boek moet lezen. Het is de detaillering van elke fase, de prachtige manier waarop telkens opnieuw een hele achtergrond en sfeer gecreëerd wordt, met nieuwe personages, in een nieuwe tijd (want elk hoofdstuk speelt zich later in de geschiedenis af, en daar wordt bewust heel sterk op ingespeeld door verwijzingen naar maatschappelijke en politieke evoluties en gebeurtenissen). Eigenlijk is het wel aangenaam dat je je in de eerste hoofdstukken niet om het verhaal hoeft te bekommeren, maar enkel om de details, zo kun je daar des te meer van genieten.
Na de ommekeer verliest het boek die charme, maar in de plaats daarvan krijgen de hoofdpersonages nu de tijd om diepgang te verwerven, zit er meer drama in het verhaal en worden de relaties complexer.

Vargas Llosa's grootste talent is dat hij enorm knappe verhaallijnen kan construeren en die vernunftig weet te vermengen, in dit boek gewoon chronologisch, maar tegelijk zo dat je steeds meer te weten komt, en pas helemaal op het einde echt kunt oordelen over gebeurtenissen die in het begin al hebben plaatsgevonden. Dat, zijn vlotte schrijfstijl, en de altijd aanwezige politieke en historische achtergrond maken hem tot een van mijn lievelingsschrijvers, al heb ik veel te weinig van hem gelezen. Onterecht, absoluut.

Ik kwam maar moeilijk door het boek heen en was nooit echt gemotiveerd om verder te lezen. Stukje bij beetje (meestal op de trein) heb ik het dan toch uitgelezen, want ik was nieuwsgierig naar hoe het uiteindelijk af zou lopen.

In het geheel vind ik het wel een mooi boek, er zit heel veel variatie in qua decors en personages (waarschijnlijk omdat het zich over zo'n groot tijdsinterval afspeelt).
Ik vond wel alle delen lang niet even interessant en dat maakte het ook zo moeilijk om te lezen. Soms krijg je bijvoorbeeld ellenlange beschrijvingen over de politieke toestand in Peru en dat was misschien wel nuttig, maar voor mij mocht Vargas Llosa die stukken ook wat bondiger hebben gemaakt.

Dit was het eerste boek van Vargas Llosa heb gelezen en al heeft het me niet direct gemotiveerd om meer van zijn werk te lezen, toch sluit ik niet uit dat dit er ooit nog wel eens van komt.

Net als xSarah ben ik niet echt te spreken over dit boek, mijn tweede van Mario Vargas Llosa. Waar de eerste die ik las (Het Groene Huis) en wat moeilijke maar wel bijzondere leeservaring was, is dit het tegenovergestelde. Na een sfeervol eerste hoofdstuk ontspint zich een oppervlakkig verhaal waarin steeds hetzelfde gebeurt zonder dat de personages zich ook maar een spatje ontwikkelen. Het Ongrijpbare Meisje beweegt zich vanaf halfweg alleen nog moeizaam voort naar een voorspelbaar einde, dat geen enkele ontroering teweeg brengt. Bijzonder matig zijn ook de kunstmatige scenes waarin uitleg wordt gegeven over de hoofdfiguur (het gesprek tussen Ricardo en de psychiaters, de ontmoeting met de vader van het ongrijpbare meisje). Een ongeinspireerd relaas dus, dit boek, meer kan ik er niet van maken.

eRCee, xSarah, hoe anders heb ik dit boek ervaren. Vanaf de eerste letter werd ik
meegezogen in het verhaal, dat ook al is het stoute meisje een wel erg kleurrijke
figuur en zijn de toevallige ontmoetingen moeilijk in werkelijkheid voor te stellen,
zo uit het leven gegrepen lijkt. Ik heb het eigenlijk, behalve om zo banale
dingen te doen als naar werk gaan, geen minuut laten rusten tot ik het uit had,
en dat gebeurt bij mij erg zelden.
Ricardito is een zo een zeldzame klungel, ze bestaan echt, die nog in romantische
liefde gelooft en de spreekwordelijke roze bril zijn hele leven blijft dragen.
Het is soms ergerlijk hoe zeer hij zich door het meisje laat inpalmen,
maar uit eigen ervaring, hoe dan ook een erg menselijke en mogelijke reactie.
Ook het meisje, dat getraumatiseerd door een arme jeugd, zichzelf wijsmaakt
dat rijkdom alles goed kan maken lijkt me erg reeel.
De manier waarop ze met Ricardito omgaat,
tegelijk niet van hem houden maar toch om een of andere manier aangetrokken
voelen tot de saaie on-ambitieuze man die hij is kan ik alvast perfect kaderen.
Heel orgineel is het allemaal natuurlijk niet maar de verwijzingen die in mijn hoofd opkomen tijdens het lezen zijn allemaal klassiekers in hun soort.
Het eerste hoofdstuk doet snel en niet onverwacht aan Marquez denken en het verhaal van grotendeels onbeantwoorde liefde heeft wel iets van 'Liefde in tijden van Cholera'. De structuur van het boek die telkens een houwvast zoekt aan de recente geschiedenis van Peru doet aan 'La meglio gioventu' denken. Het boek was in razende vaart een potentiele plaats in mijn top tien aan het veroveren toen het laatste hoofdstuk eraan kwam en het geheel toch een beetje in anti-climax eindigde.
Terwijl ik alle ontmoetingen tussen Ricardito en het meisje geloofde kon ik me bij het laatste hoofdstuk echt niet meer voorstellen dat het bij Ricardito over een reele persoon ging. Dat hij een soort medelijden zou voelen en toch voor haar zou zorgen kan er nog wel in, maar om dan toch te blijven volharden in zijn liefde voor haar gaat me te ver.
Hoe dan ook, al bij al een razende leeservaring die me van begin tot einde liet meeslepen in een tragisch liefdesverhaal.

Ik heb een boek gelezen over passie. Vrijwel iedereen in het boek doet iets met grote hartstocht, zelfs als het tot zijn ondergang leidt. Opstand tegen het regime van het land waar hij van houdt, tekenen, verzamelen, geld bemachtigen, een kind grootbrengen, decors bouwen, dansen, en, waar het hier allemaal om draait, iemand beminnen.
Die passie is onafhankelijk van tijd en plaats. Vargas Llosa geeft wel een goed en gedetailleerd beeld van de tijden en de plaatsen waar de gebeurtenissen zich afspelen.
Hoewel de grote liefdesgeschiedenis enigszins banaal is (het meisje zegt het zelf al), en het geheel eigenlijk een tikje oppervlakkig is (behalve als het over Peru gaat), vind ik het een boek waar veel aan te beleven valt.
Ik denk trouwens dat iedereen wel zo'n meisje kent.