La Femme Qui Attendait - Andreï Makine (2004)

Mijn vierde Makine. Even mooi, maar anders dan de vorige drie die vooral een verhaal vertelden.
In dit boek wordt het portret van een vrouw geschreven, ongehaast en poëtisch. Even sereen als het verlaten, noordelijke herfstlandschap waarin de verteller haar tegenkomt.

Mijn eerste, het is zonder meer een bijzondere kennismaking. Ik ben nu op de helft van de roman. Ik probeer De Vrouw Die Wachtte zo langzaam mogelijk lezen omdat ik het nog niet dicht wil slaan ...

De Vrouw die Wachtte speelt zich af zich in een redelijk recent Rusland, maar óók in een tijdloos Rusland. Prachtig hoe deze eigentijdse auteur na wat beschrijvingen over eigentijdse intellectuelen, het toneel verschuift naar een afgelegen dorp. Het lijkt of de sfeer van oude Russen, Tolstoi bijvoorbeeld, terugkeert ...
Na de overpeinzing van een student dat stomme toevalligheden zich altijd voordoen op het juiste moment om de onmenselijke absurditeit van menselijke bezigheden vast te leggen, ziet hij op een paar passen afstand een vrouw die zojuist een visnet heeft binnengehaald. Een vrouw die wachtte op de man van wie ze hield.
De relatie tussen de twee ontwikkelt zich als volkomen te verwachten en tegelijkertijd uitgesloten. Waarbij de fascinatie van een jonge man voor een veel oudere vrouw m.i. onnavolgbaar beter wordt weergegeven dan bijvoorbeeld in De Leerschool der Liefde. van Flaubert.
Een must 5*

Wat kun je het toch mooi zeggen, psyche!

De overpeining over stomme toevalligheden is natuurlijk van Makine zelf .
Maar goed, er valt van alles meer te zeggen, bijvoorbeeld dat het onnavolgbare zit in verrassende verhaalwendingen of hoe de student/verteller het tot aan het eind toe soms verschrikkelijk mis heeft. Daarover schrijven laat ik maar achterwege: zèlf de roman gaan lezen is de enig juiste suggestie, vind je niet?

Jouw warme aanbeveling helpt ook, natuurlijk

Ik sluit me volledig bij Psyche en Pathia aan.

De tijd staat stil wanneer je dit boek leest.

Wel weer een mooie roman van Makine, maar (nog steeds) geen topper. Het verhaal kent wat haperingen en de ontwikkelingen zijn weinig bijzonder. De opmerking van psyche over La educacion sentimentale zou ik ook zeker niet voor mijn rekening willen nemen: ik denk dat Makine's roman het vooral moet hebben van de opgeroepen sfeer, en niet gelezen moet worden als een diepgravende karakterschets. Maar die sfeer is dan ook heel zuiver uitgetekend en maakt van De vrouw die wachtte toch wel een bijzonder boekje.